Horizon

Met korte passen wandelde de jonge poes verder. Ze had gesnauwd naar de kater die haar had willen optillen, waarna ze het op een lopen had gezet. Ze wilde niet gedragen worden, ze was het zat als een of ander prestigieus iets te worden gedraagt. Daarom zochten haar ogen naar iets anders, iemand die haar hulp kon gebruiken. Misschien kon ze dan wel niet veel beteken, misschien wel uh... Nja... Ze hadden fysieke hulp nodig niet? Niet dat ze dat kon leveren, enkel mentale steun. Met een zware zucht richtte ze haar ogen op de grond, om al snel haar kopje te schudden. Dan zou ze maar zoeken naar de gewonden en hun helpen, al was het maar hun steun geven. Ze kon anders toch niks doen...

- Sweetheart first

Het duurde niet lang of ze werd tot een halt gebracht door iets dat ze op haar schouder voelde. Een beetje verbaasd keek de jonge kitten op om een bekende kattin te zien waarvan de naam haar helaas ontglipte. "Hey daar Burnetkit," Klonk er, ze zag er aardig uit, Burn zag helemaal geen probleem in deze kattin. "Zou je me misschien een pootje willen helpen?" Hm? Ze trok een wenkbrauw op en knikte meteen hevig. "Heel graag mevrouw!" klonk er met iets teveel enthousiasme.

De poes leek blij te zijn dat ze zich hiervoor opgaf en ze zou echt niks anders willen doen op dit moment! "Geweldig!" Klonk er en een vurige blik kwam in haar helblauwe oogjes. Ze wilde het zo graag. STiekem misschien om mama wat te helpen of te tonen aan haar papas dat ze meer kon dan enkel een last te zijn. "Ik kan wel wat pootjes gebruiken namelijk" Ze keek even op, met wat dan? "We moeten de elders helpen met oversteken en daarna zullen we wat prooi proberen te te vangen voor hun" Wacht eens even... "Mevrouw... Oversteken waar?" klonk er even behoedzaam van de rossige poes af. Ze zou zichzelf wel over haar angst zetten maar toch was het niet fijn. Het was enkel een vraag of dat ze daadwerkelijk in een situatie met een thunderpath haar trots of angst zou laten winnen...

De poes fronste even naar haar, was het een vreemd iets om te zeggen dan? Zij vond het gewoon... Tja, ze wilde het bevestigen... "Bij het thunderpath" Klonk er van de poes af... Ah, dat bevestigde het dus al... Ze haalde even diep adem en staarde kort naar haar pootjes... Toen ze opmerkte dat de ander ging zitten en haar staart rond haar lichaampje legde keek ze meteen terug op. "Je hoeft nergens bang voor te zijn Burnetkit, wij zijn warriors! En wij zijn nergens bang voor toch?" Eh... onhandig begon ze te knikken naar de grote poes. Ja natuurlijk! ... Toch? "De elders moeten geholpen worden en ik heb daar echt de allerbeste warriors voor bij nodig, denk je dat je angst aan de kant kan schuiven om mij en de andere te helpen? Als een van de beste warrior de Windclan heeft?" Eh? Het was voor het eerst dat ze zoiets had gehoord. Al die tijd hadden katten haar aangekeken als de kleine meid die ze was... Maar het aanhoren van die andere titel... Warrior, het klonk nogal intimiderend, niet? "Natuurlijk mevrouw!" zei ze meteen terwijl ze opstond en naar de elders liep. Ze keek even naar de oude katten en haalde kalm adem, ze trilde wat, maar het zou goedkomen... Wat was gebeurd was met een kitten gebeurd die was gevallen en haar vader... Oceanbreeze... Was aan het ontsnappen van een hond... Zij was snel genoeg om zelf te wandelen toch? Ze was een windclanner en dus niet zo loom als de thunderclanner die plat was gereden... ja, het zou vast wel goedkomen right? Yeah... "Wanneer gaan we mevrouw?" klonk er op een vaste en stevige toon van de nu ietwat zelfzekere kitten af.