Hope was already gone {open!!}

snowdance

❋

Ze kon amper geloven wat gisteren was gebeurd. Hoe diep het haar geraakt, wist ze wel. Ze had die nacht niet kunnen slapen en had geluidloos gehuild. Geluidloos, zodat ze haar kittens niet wakker hoefde te maken. Ze durfde het niet aan iemand te vertellen. Zelfs niet aan Thornface. Hij wist überhaupt niet wat er gaande was; dat Branchtrove de vader was van Jinglekit, Twigkit en Bloomkit had alleen Snowdance geweten. Totdat ze Branchtrove in vertrouwen nam. Ze vertrouwde hem. Vertrouwde dat hij het aan niemand zou doorvertellen. En dat hij het in ieder geval aan Redpetal niet vertelde. Want ze dacht dat hij slim genoeg was om te beseffen dat, wanneer hij het aan Red vertelde, hun relatie dan kapot ging. Dat dat waarschijnlijk niet meer geheeld zou kunnen worden. Maar kennelijk was die kater dom. Ontzettend dom, en daar was Snowdance nu slachtoffer van. Zo zag ze het.

❋

Ze liep met de stoet mee. Niet echt bewust, want hé, ze zat met haar hoofd ergens anders. Haar toekomst zag er troosteloos uit. Ze wilde dat dit stopte. Dat Redpetal het nooit had geweten. Al de hele nacht waren er stemmetjes in haar hoofd. Misschien waren ze beter af zonder mij, ben ik alleen maar tot last. En trouwens, Snowdance had er zelf ook niet echt trek meer in. En niemand die haar kon troosten, want ze durfde niet. Ze wilde niet dat iemand het nog meer zou weten. Nee, dat zou niet mogen gebeuren. Tranen stroomden langzaam over haar wangen, en drupten uiteindelijk op de grond neer. Ze liet zo een nat spoor achter, maar dat boeide haar niet. Niks boeide meer. Niks deed er meer toe. Zelfs Jinglekit, Bloomkit en Brokenkit niet. Want haar band met haar zus, die ze overigens beschouwde als haar allerbeste vriendin, was voor eeuwig kapot. En weet je wat nog erger was? Het was allemaal haar eigen, stomme, schuld. Als ze niet Branchtrove was gevolgd, niet persé met hem over Redpetal had willen praten… Dan was er niks gebeurd. Dan zou ze nog steeds een warrior zijn, misschien zelfs een apprentice hebben gehad en dan zou het ook nog best wel eens kunnen zijn dat ze kittens had. Maar dan van Thornface, of zelfs iemand anders. Waarom was Branchtrove de vader? Waarom had ze hem in vertrouwen genomen? Het deed allemaal zo veel pijn. Ze wilde dat het wegging. Dat ze nooit meer pijn zou hebben. Maar wat zou de prijs kosten? Het was het waard. Ze wilde niet meer, en ze wilde geen zorgen meer. Ze wilde weg, voor eeuwig en altijd.

❋

Het geluid van een thunderpath klonk in haar oren, en meteen werd alles scherp. De adrenaline stroomde door haar bloed. De groep stopte, en een van de leaders nam het woord. Maar ze luisterde niet. Ze had alleen oog voor het thunderpath. Want als ze… maar nee, ze wilde niet. Twee stemmetjes in haar hoofd gingen discussiëren met elkaar. Wel doen, niet doen, wel, niet.. Snow kreeg er hoofdpijn van. Hou op! Ze moest. Want Twigkit was daar. En ze wilde haar zoontje weer zien. Hem weer knuffelen, met hem spelen. Hem verzorgen. Opeens deed niks er meer toe. Ze wilde naar Twigkit. Ze miste hem zo erg. En niemand gaf hier om haar. Althans, dat dacht ze dan. In haar achterhoofd wist ze heus wel dat Redpetal nog steeds om haar gaf, dat hun band niet voorgoed verloren was. Maar ze wilde het niet geloven. Niet horen. Want ze was haar zoveel schuldig, en ze wilde haar niet nog meer pijn doen. Nog maar één keer, en dan was de pijn voorbij. Dat wist ze zeker.

❋

Ze drong naar voren, en keek met verlangen naar de monsters, die gevaarlijk langs hen heen denderden. Ze moest het nu doen, nu. Anders zou het nooit meer kunnen, en zou ze hier in de pijn en het verdriet vastzitten. Toekomst hadden ze niet meer, want alle hoop was verloren. Alle hoop was vergaan. De enige hoop die ze nog hadden, was Starclan. En zij wilde die hoop zijn. Zij wilde naar Starclan toe. Want daar was haar zoontje. En dit was voorbestemd. Ze moest daar heen. Niemand lette nu op haar, en ze had al besloten. Niet denken, alleen doen. Niet denken, niet denken… Tranen welden op. Ze had geen afscheid genomen met Jingle, Bloom, Broken. Niet denken! Ze kneep haar ogen stijf dicht, en pijnigde haar hersens. Het was goed, Thornface zou voor ze zorgen. Redpetal… nee, Sandpaw zou voor ze zorgen. Ze zouden geliefd zijn in de clan. Groot worden, en haar vergeven. Ze zette zich af, en rende het Thunderpath op. Ze hoorde niks meer van de rest, hoewel die natuurlijk schreeuwden dat ze terug moest komen. Ze wilde het niet horen, want ze had haar keuze gemaakt. Ze keek naar de katten, en zag Jinglekit, Bloomkit, Brokenkit... Thornface. En opeens draaiden haar gedachten om. Nee! Ze wilde niet, ze wilde niet. Niet nu. Ze moest Jinglekit nog warrior zien worden. Bloomkit warrior zien worden. Brokenkit warrior zien worden. Thornface vertellen hoeveel hij voor haar betekende. Nee! Maar het was al te laat. Met grote, bange ogen keek ze naar het monster dat op een razend tempo op haar af denderde. Een knal van pijn ging daar haar hele lichaam. Ze wilde schreeuwen, maar alle lucht werd uit haar longen geduwd. En toen werd alles zwart.

❋

Een hele film werd voor haar netvlies afgespeeld. Ze keek neer hoe ze geboren werd. Hoe ze als jongste en zwakste kitten ter wereld kwam. Hoe Glowstick, haar vader, haar Snowkit noemde. Waarschijnlijk was hij bang dat Snowblossom, haar moeder, het niet zou redden, en hij een nieuwe Snow wilde. Ze keek hoe ze speelde met Hazelkit, Heronkit, Sandkit en Redkit. Hoe ze haar oogjes opende, hoe alles om haar heen vorm en kleur kreeg. Ze keek met een glimlach naar een tegenstribbelende Snowkit, die absoluut niet gewassen wilde worden. Hoe haar vacht altijd alle kanten uitstak. Ze zag hoe ze een band ontwikkelde met Redkit, en ze zag dat ze Hazelkit irritant begon te vinden. De tijd vloog voorbij, en Bloodclan kwam. Ze voelde diezelfde angst als toen, en diezelfde vreugde toen ze eindelijk apprentice werd. Ze herinnerde Cinderdance nog. Ze was zo aardig geweest, en had haar een goede warrior gemaakt. Het tij wendde toen ze Redpaw Hazelfray zag aanvallen. Hoe ze toen Branchtrove had proberen te ondervragen. Hoe ze kittens kreeg… De brand kwam en ze voelde de angst en wanhoop weer toen Twigkit niet terugkwam. Maar ze hield vol, voor Jinglekit en Bloomkit. Redpetal werd zwanger, en ze voelde de blijdschap voor haar zus weer. Maar die ging algauw over in de pijn. De pijn die ze voelde nu Redpetal achter haar grote geheim was gekomen. En toen zag ze ineens zichzelf, op de thunderpath overreden worden. Het was geen fijne dood, maar ergens was Snowdance toch blij met haar keuze. Het was goed zo, ze was klaar.

❋

Ze opende haar ogen in een nieuwe wereld. Een wereld die voor haar voorheen een mysterie was, maar die nu haar thuis zou zijn. Sterren fonkelden in haar vacht, en ze voelde zich fit. Ze voelde zich sterk, en gezond. Ze voelde zich geweldig. En ze wist diep in haar hart dat het goed was. En ze was tevreden.

tag: everybodyy
note: ik krijg hier zo veel spijt van D: maar ik moest iemand vermoorden whoops xD

Sandpaw liep in de buurt van haar zussen rond, zodat ze beide een beetje in de gaten kon houden. Ondanks dat ze nu maar één goed oog had wat deze taak op zich kon nemen, deed ze haar best. Ze had niet meer met hen gepraat, ze wilde zo min mogelijk dat anderen naar haar keken op dit moment. Ze was een monster, verminkt voor het leven. De prijs voor het leven van haar neefje was duur geweest, en toch had ze er geen spijt van. Als ze het jonge katertje zo vrolijk rond zag denderen, dan wist ze waarvoor ze de prijs had moeten betalen. Haar gedachtes dwaalden een beetje af, voor een moment dacht ze eraan hoe het was om eventjes rust te nemen, zoals Dustpaw haar laatst had geadviseerd. De jonge kater was aardig, ze zag hem als een vriend. Alleen.. ze had hem niet meer gesproken sinds haar ongeluk een dag of wat geleden.
Een knal.
Verbaasd keek de kattin over haar schouder heen, ze waren net een thunderpath overgestoken en ze stond net aan de overkant, toen ze een witte vacht door de lucht zag vliegen. Voor een moment stond de zandkleurige kattin aan de grond genageld. Snowdance. "SNOWDANCE!" krijste de kattin terwijl ze het thunderpath opstormde, er kwamen geen monsters aan. "NEE!" zei ze terwijl ze haar kop schudde en kort tegen de witte kattin aanduwde. Nee nee nee nee. Ze mocht niemand meer verliezen. Maar het was te laat. Haar zusje was.. weg..

Alles ging alleen maar mis. Je kon haar leven tegenwoordig opsommen in één woord: drama. En ze was altijd het slachtoffer. Nergens kon ze iets aan doen, ze was nooit de oorzaak van al het leed in haar leven; en toch moest ze het altijd ondergaan. Waarom was Starclan toch zo wreed voor haar? Had ze iets fout gedaan? Had ze haar leven tot nu toe slecht geleefd? Wat was toch de reden dat het haar altijd moest overkomen.. De rosse poes wierp een schuine blik opzij naar haar zusje die naast haar liep. Verminkt, omdat ze Cedarkit had willen redden. Daarna ging haar blik naar omlaag, naar de twee kittens die in haar bekje hingen. Twee, en niet drie. Naar haar partner - was hij zelfs nog haar partner? - die een eindje verder liep. Vreemd gegaan met haar zus. De groep stopte voor een donderpad en Redpetal zuchtte. Weer een donderpad. Elk van de grote grijze paden deed haar denken aan haar kleine dochtertje, aan haar lichaampje dat daar uitgesmeerd had gelegen. Haar gouden ogen staarden leeg voor zich uit. Ze dwong zich om er niet te veel bij na te denken, want dan zouden de tranen weer over haar gezicht stromen - en ze wou het niet meer. Ze was leeg, op, ze kon niet meer. Ze voelde zich alsof ze aan de rand van een afgrond stond en er maar een klein duwtje nodig was om haar over de rand te gooien.

Het was een vage witte veeg vanuit haar ooghoek. Automatisch draaide ze haar kopje ernaartoe, al wou ze dat ze dat nooit gedaan had. Vanuit de verte hoorde ze vaag hoe haar zusje haar naam riep, maar ze werd zich er niet echt van bewust. Haar mond viel open en de twee kittens die erin zaten tuimelden naar omlaag, naar de harde grond. Zo voelde ze zich ook. Het was alsof ze het zelf voelde toen het monster haar raakte; Snowdance voelde het niet meer, maar zij des te meer. Ze voelde de knal, hoe het de lucht uit haar longen sloeg, hoe haar lichaam verminkt werd door het grote beest. Ze voelde het, in haar hoofd. Ze kon niets uitbrengen. Dit moest een nachtmerrie zijn. Dat kon niet anders. Zo wreed kon Starclan niet zijn. Haar witte zusje was nu rood, en haar lichaam lag zoals dat van haar calico dochtertje was geweest; uitgesmeerd. Niet meer de kat die ze ooit geweest was. Voor altijd weg van hen, nooit meer zoals het geweest was.

Redpetal wou schreeuwen, gillen, roepen en tieren; maar ze kon het niet. Ze was leeg. Helemaal uitgeteld. Op. Gebroken. Kapot. Gescheurd. Verwoest. Ze voelde niets meer om haar heen. Haar hoofd zat vol met watten, haar zicht was wazig, haar gehoor verdoofd, haar reukzin opgestopt. Ze kon het niet geloven. Ze mocht het niet geloven. Ze werd vast gek. Ja, dit was allemaal hallucinatie. Mar waarom voelde het dan alsof iemand keer op keer opnieuw haar hart vastgreep, uit haar lichaam scheurde, in kleine stukjes versnipperde, en dan weer terug stopte? In afzonderlijke snippers die ze weer aan elkaar moest zetten, maar elke keer als ze eraan begon kwam de poot terug, zijn klauwen scherper dan ooit, zijn valse grijns sadistischer dan ervoor, zijn ogen bloedrood en tussen zijn tanden de stukjes vacht van haar vrienden en familie. Ze wou de slechterik vermoorden, haar klauwen in zijn schouders zetten, maar ze was zwak en week en zonder haar hart kon ze niets. Iedereen die haar steunde werd aan de kant gegooid door zijn sterke poten, en ze bleef helemaal alleen over. Hulpeloos. Als een kleine kitten die in de rivier word gegooid. Het is alleen maar een kwestie van tijd voor ze verdronk; niet meer of, maar wanneer.

Branchtrove zag af. Zijn liefde voor Redpetal was zo verwarrend. Hij wist niet meer wat hij voelde, of hij iets voelde. En dan Sandpaw die een oog verloren had en misschien wel verminderd reukvermogen. God deze Journey was een en al slecht. Een teken van Starclan, dat hij misschien terug moest. Maar toen hij naar zijn Red keek schudde hij zijn kop. Nee hij kon zijn mooie kittens en zijn vrouw niet achterlaten. Toen hij van voor plotseling geschreeuw hoorde verkilden zijn botten. Nee nee. Hij herkende het kleine stille kreetje van Snowdance. Branchtrove slikte en keek naar de hemel. Hij wou haar lijk niet zien dat net zoals Tigerspots op het Thunderpath lag. Net zoals Bunnykit. Zijn eerste gedachten toen hij naar de hemel keek vond hij bijna te afschuwelijk om hardop te denken. Daarna trok diep verlies door zijn borstkas. Hij vroeg zich af of hij de zorg voor zijn kittens op hem zou moeten nemen of het Thornface laten doen?

Het leek allemaal zo goed georganiseerd. De clans waren het thunderpath overgestoken en ze zouden zo weer verder reizen. Thornface keek wat afwezig om zich heen en zag nog net hoe de bekende witte gestalde van Snowdance weer de andere kant opging. Vreemd… Waarom ging ze terug naar de achterhoede? Een steek van ongerustheid dwong Thornface om haar te volgen. Dat ging niet al te makkelijk met het grote aantal katten om hem heen, maar uiteindelijk wist hij de rand van de groep te bereiken en daarmee de rand van het thunderpath.

Snowdance stond op het thunderpath. Alles leek ineens heel snel te gaan. Thornface hoorde zichzelf nauwelijks roepen: "Snowdance! Kom terug!" Maar het geraas van een monster overstemde hem. Hij sloot instinctief zijn ogen toen het voorbij raasde, en toen hij zijn ogen weer opende was het onheil al geschied. Met grote ogen staarde hij naar het levenloze, witte lichaampje op het thunderpath. Zijn adem stokte in zijn keel. "Nee…" Zijn poten begonnen te trillen bij het besef dat zijn beste vriendin er niet meer was.

Tag: Hij gaat op de kittens reageren zodra hij ze ziet, hij is nog net even te getraumatiseerd om daaraan te denken

_{Alles leek naar de shit te gaan. Branchtrove en Redpetal hadden een verschrikkelijke ruzie, en ook Snowdance leek er iets mee te maken hebben. Wat er precies aan de hand was kon hij niet verzinnen, maar hij had zo zijn vermoedens. Sandpaw was aangevallen en één van haar ogen verloren. De ooit zo sterke band die hij met zijn siblings gehad had, leek helemaal verwoest te zijn. Geen één van hen leken hem nog te vertrouwen, terwijl hij zo zijn best gedaan had voor hen. Hij zou zijn leven geven voor één van hen, wie dan ook, op welk moment dan ook. Waarom beseften ze zich dat niet meer? Het deed hem erg veel pijn. Hij zonderde zichzelf dan ook af van de grote groep om in zijn eigen miserabele gevoelens te stikken. Hij was als één van de laatste van de groep en zag alles dan ook gebeuren. Hoe Snowdance, zijn zus, geraakt werd en met een razende snelheid naar voren gegooid werd door een monster. Zijn ogen verwijdden zich. Nee. NEE! Niet zijn zus. Hij had haar beschermt van de BloodClan, zou haar ook nu beschermen van de monsters. Waarom liep hij niet aan haar zijde? In een blinde furie stootte hij zichzelf naar voren, duwde hij zich langs iedereen, en rende hij het donderpad op. Niks maakte hem nog uit, voor hetzelfde geld werd hij nu geraakt. Dan was dat zo. Hij moest en zou naar Snowdance gaan. Een groep vormde zich om haar heen. "Aan de KANT!" schreeuwde hij woest en beukte zich opnieuw langs iedereen heen. Zijn blik viel op haar en een gebroken snik verliet zijn bek. Hij had gefaald, zijn taak als grote broer tot schande gemaakt. Hij was niets waard. Hij drukte zijn neus in haar vacht, op zoek naar een hartslag die hij maar niet wist te vinden. Waarom ademde ze niet? "SNOW!" een gekwelde schreeuw verliet opnieuw zijn bek. Niet zijn... Kleine zusje..}

_{familia ante omnia
family over all

Een wervelwindje van vrolijkheid was Jinglekit tijdens een orkaan van ellende, en plotseling was die vrolijkheid als sneeuw voor de zon verdwenen. Het was zo snel verkeerd gegaan. Het bruine tabby poesje had naast Bloomkit gelopen, precies gedaan wat haar moeder Snowdance van haar wenste. Haar witte zusje was een goed gezelschap, ze hadden geen woorden nodig om met elkaar te kunnen communiceren. Bloom is haar zusje, misschien door iets toevalligs zoals bloed maar ook door iets veel sterkers – door keuze. Een groot deel van de groep was net opnieuw een donderpad overgestoken, en nu zou de achterhoede, inclusief Jingle die door alle commotie even haar zusje kwijt was, oversteken. Haar tweekleurige ogen zochten naar de bekende sneeuwwitte vacht van Bloom, maar het enige wit wat ze zag was een vlaag die op haar af rende, néé de brede strook oprende. Met grote kijkers staarde Jingle in de oh zo bekende blauwe ogen die afwezig in haar richting keken voordat de poes haar blik bang afwende naar de bron van een luid en afschrikwekkend geluid. Verstijfd van schrik keek Jingle geluidloos toe hoe haar bloedeigen moeder werd overreden. "Ma...mama?" Piepte ze zwakjes de tranen die onbewust in haar ogen hadden gestaan nu stromend over haar wangetjes, en haar stem brekend aan het begin van haar zin. Ze hoopte dat dit een slechte droom was, een nachtmerrie had mama dat genoemd, en dat ze zo zou wakker worden en Snow haar troostend weer in slaap zou sussen. Maar er kwam geen antwoord van de poes – en haar antwoord zou ook nooit meer komen.}

Thornface was zich maar vaag bewust van de reacties van de katten om hem heen. Stemmen klonken ver weg en lichamen waren vervaagd. Alleen de witte vacht van Snowdance leek zijn netvlies te bereiken. Hij kon niet anders dan ernaar staren, met grote ogen van de schrik. Zijn hoofd voelde akelig leeg, maar daar merkte hij niets van. Pas bij het horen van een bekend, zwak piepje begonnen zijn zintuigen weer naar behoren te werken. Hij keek traag om zich heen en uiteindelijk bleef zijn blik hangen op Jinglekit. De schrik die hij daarnet had ervaren maakte plaats voor het besef dat de kleine kattin ook alles had gezien. Aarzelend en nog trillend van de schok liep hij naar de jonge tabby toe. "Jingle…" Zijn stem brak al voordat hij verder kon spreken. Wat moest hij zeggen? Wat in de naam van StarClan moest hij tegen de kitten zeggen die net haar moeder had zien sterven? Zijn ongerustheid over de kittens begon te groeien en weer keek hij om zich heen zonder van Jinglekits zijde te wijken. Waar waren Bloomkit en Brokenkit? StarClan, laat hen dat niet hebben gezien…

Tag: Jinglekit

Hold On, Pain Ends

De groep katten waren eventjes gestopt, waarschijnlijk moesten ze weer een ThunderPath over steken waar ze zojuist waren aangekomen. Ze hield er niet van, die monsters die er altijd overheen raasden. Snowdance was ze eventjes uit het oog verloren, ze zou de witte Queen met de andere kittens straks wel weer opzoeken.
De witte vacht van Snowdance die naar voren drong deed haar even opkijken. Wat ging zij doen? Wat er toen gebeurde...

Vanaf dat moment leek ze het allemaal niet meer te beseffen wat er gebeurd was. Het geschreeuw van de katten om haar heen ging totaal aan haar voorbij. Het enigste wat ze nog kon doen was richting het ThunderPath staren. Pas na een tiental seconden leek ze echt te beseffen wat er gebeurd was. "Snowdance?" Klonk haar stemmetje zachtjes en duidelijk gevuld met verdriet. Wat er zojuist gebeurd was.. nee dit kon niet. Dit mocht niet waar zijn. Haar oogjes vulden zich langzamerhand met tranen. Was Snowdance echt.... weg?

❤

_{En toen sloeg de pijnlijke realisatie toe dat Jingle nooit meer met die poes zou zijn waar ze zo verschrikkelijk veel van hield samen zou zijn, en alles wat het poesje ooit vrolijk maakte leek plotseling verdwenen te zijn. En daar stond ze dan. Achtergelaten met niets anders dan verdriet. "Jingle" Ze wende haar kopje af van het beeld van haar dode moeder om recht in de twee groene ogen te kijken, de blik in zijn ogen een weerspiegeling van de emoties die haar hadden hart nu hadden gevuld. Ze begroef haar kopje in zijn korte vacht, de tranen nog harder stromend uit haar gesloten ogen terwijl ze geluidloos aan het rouwen was. En zo simpel gebeurde het; het poesje accepteerde haar geliefde Thornface als haar vaderfiguur, wat hij stiekem eigenlijk al die tijd al was voor haar.

- flut telefoonpostje bah .___.}

Hé, waarom stopten ze? Bloomkit keek om zich heen, zodat ze een vragende blik kon werpen op mama of misschien op Thornface, maar ze zag hen nergens. Oh nee! De witte kitten raakte lichtjes in paniek, maar die paniek werd heviger toen ze zich besefte dat Jinglekit ook nergens te zien was. waar waren ze allemaal? Haar tweekleurige oogjes keken angstig rond de menigte en ze liep van hier naar daar op zoek naar hen. Uiteindelijk zag ze de vacht van Thornface dus liep ze maar op hem af. Bloomkit zag toen ze dichterbij kwam ook haar zusje zitten, haar kopje begraven in de vacht van de kater. Huh? Wat was er aan de hand? Vragend keek ze de twee katten aan. Het grote lichaam van de kater die als haar pleegvader blokkeerde het zicht op het donderpad, dus Bloomkit werd gespaard van het vreselijke aanzien - maar het zorgde er ook voor dat ze geen flauw idee had wat voor drama er net gebeurd was.

Nog voordat Thornface het zich goed en wel kon beseffen, drukte Jinglekit haar hoofdje tegen hem aan. Hijzelf drukte na een korte aarzeling zacht zijn neus tegen haar vacht aan, in een stille poging om haar wat te troosten. Hoeveel effect dat zou hebben terwijl hij zelf nog geschokt was door de hele gebeurtenis, wist hij niet. Toen hij een zacht stemmetje hoorde, hief de kater zijn hoofd weer op. Brokenkit stond niet ver bij hem vandaan en ook zij leek alles te hebben gezien. De brok die in zijn keel zat voorkwam dat Thornface haar naam kon noemen, maar hij deed een poging om oogcontact te maken met de kitten die alweer een moeder had verloren.

Zijn aandacht werd weer afgeleid door een witte vacht die hij vanuit een ooghoek opmerkte. Hij keek die kant op, en dit keer was het Bloomkit die hem vragend aankeek. Dat deed bijna nog meer pijn dan wat hij had gezien in de ogen van Jinglekit en Brokenkit: Bloomkit leek geen idee te hebben van wat er was gebeurd. Wetende dat hij degene zou moeten zijn die het nieuws zou brengen wenkte hij Bloomkit om naast hem te komen zitten, waarbij Thornface nog steeds het zicht op het thunderpath zou blokkeren. Terwijl hij wachtte tot Bloomkit dichterbij was gekomen slikte hij even, proberend om de juiste woorden te vinden. "Bloomkit…" begon hij. Zijn stem stokte alweer, maar hij dwong zichzelf ertoe om verder te praten. "Er… er is iets gebeurd…"