When the stars look down at me, what do they see?

De dageraad was geweest en maakte nu plaats voor een duisternis die langzaam over de stad heen kroop. Dit was het teken voor de enorme stoet katten om weer tot rust te komen. Vandaag hadden ze toevlucht gevonden in een groot park waar 's avonds geen honden meer kwamen. Er waren alsnog die soms schreeuwend langskwamen met glazen flessen in hun handen, maar die bleven altijd op een afstand. Voor nu zou het moeten voldoen. Echter brachten de bomen en het gras onder haar poten enkel nog meer heimwee met zich mee. De jonge poes zuchtte toen ze opnieuw niet in slaap kon komen. Die ochtend was ze Bearpaw, haar vriend, verloren en ze had niet meer gesproken sinds. Telkens schoot het beeld van hem door haar kop en het vrat haar op van binnen. Waar waren ze ook mee bezig, dit was zelfmoord. Viel er echt wel te vertrouwen op die enkele woorden van Starclan?

[Eerste post Oceanbreeze]

Eindelijk konden ze tot rust komen. Het waren heftige drukke dagen geweest en nu hadden ze een relatief goede plek gevonden om uit te rusten. Tussen enkele huizen in, al was het nog voldoende verstopt om de aandacht van de Twolegs te voorkomen. Met hun monsters hadden die wezens al veel problemen veroorzaakt voor de groep om nog maar te zwijgen over de honden die ze los lieten lopen. Vooral de kittens waren dan in gevaar en als een van de Queens en Deputies was Oceanbreeze op elk moment van de dag op haar hoede. Zodra ze Routpaw zag stond de jonge kattin op en liep ze op de andere kattin af. Ook zij had voldoende verantwoordelijkheid in haar poten liggen, hopelijk zou de verlegen aangelegde kattin het vol kunnen houden. Oceanbreeze wist dat ze door Starclan geaccepteerd was en dus zou de gestreepte kattin vast wel voldoende talent en aanleg hebben. Oceanbreeze begroette de jongere kat met een neusje voordat ze ging zitten. Haar blauwe blik stil en vriendelijk op de ander gericht.

Ze werd uit haar dachten gehaald door zachte pootstappen in de duisternis. Toen ze opkeek, ontmoetten haar groene ogen de blauwe van Oceanbreeze. Routpaw wist een kleine glimlach op haar gelaat te krijgen als begroeting en raakte met haar neusje die van haar deputy en vriendin aan. De arme poes had ook genoeg meegemaakt tijdens deze reis, daarbij was zij zowel de caretaker voor de kittens als deputy. Routpaw voelde schuldgevoel in haar op borrelen, ze had eerder moeten kijken hoe het met haar ging. Oceanbreeze was al eens eerder ineen gestort van vermoeidheid toen ze nog op hun oude territorium zaten, dat mocht nu zeker niet gebeuren. "Kom erbij Oceanbreeze," Ze ging liggen en vouwde haar poten keurig onder haar borst, waarna ze met haar staart de deputy uitnodigde om naast haar te komen zitten. "Is alles oké met jou? Red je het nog?" Klonk haar stem zorgzaam en zacht.

-Laat, sorry!

Routpaw keek op, zodra Oceanbreeze op een stille manier op haar af kwam gelopen. Groene ogen ontmoetten blauwe, die zacht en vriendelijk stonden voordat ze met een glimlach de ander een neusje gaf. Deze leek haar gezelschap wel te waarderen waarna ze naast de ander kwam zitten. Routpaw verzekerde haar er nog eens van dat ze er bij mocht komen. "Kom erbij Oceanbreeze," had de jongere kattin precies op dat moment gesproken. Oceanbreeze bleef zitten terwijl de andere kattin ging liggen. Hoewel ze vermoeid was, zat ze prima en dus besloot ze niet te bewegen. Daarbij kon ze nu mooi alles in het oog houden, zonder moeite te doen. "Is alles oké met jou? Red je het nog?" Vroeg ze zorgzaam en zacht waardoor Oceanbreeze stil knikte. Ze was in orde, enkel een tikkeltje vermoeid. Maar waarschijnlijk niet meer dan de andere kat. "Niet slecht, nee. Natuurlijk wel een tikkeltje vermoeid, maar het kan erger," Mauwde ze droogjes waarna ze haar poot optilde en likte. Vragend keek ze de ander aan, en hoe ging het met Routpaw?