I'm a dreamer

Dragonkit kon de slaap niet vatten. Hij wist niet waarom, maar ergens had hij best wel zenuwen voor de volgende dag. Sure, hij had het leuk gevonden dat ze uit het camp zouden gaan en dat hij eindelijk eens een excuus had om op zijn eigen pootjes te mogen wandelen in plaats van alsmaar stil te zitten in die nursery, maar zijn moeder had hem eerlijk verteld dat het een lange tocht ging worden en dat ze hun territory waarschijnlijk nooit meer terug zouden zien. Dragonkit had geen idee over welke terrutory ze het had, want verder dan de nursery was hij toch nooit gekomen. Maar het had in elk geval serieus geklonken en Dragonkit was sowieso niet echt voor de serieuze dingen. Hij kon wel serieus zijn en hij kon ook zeer gedreven zijn – en vooral als het ging om de mooiste she-cats op dit veld te verleiden met zijn prachtige puns en openingszinnen – maar echt zin in dramatische gebeurtenissen? Nee, dat had hij niet. En dus was hij zich zeer bewust van de engelachtige stem die door de stilte weerklonk en die een vraag stelde wat algemeen naar iedereen was gericht. Net toen Dragonkit besloot om te antwoorden, werd de engelachtige stem afgekapt door een boze blik. Dragonkit zag het met zijn eigen ogen gebeuren. Hm. Vast die ene she-cat met die mannenstem die het niet kon verkroppen dat ze niet bepaald onder de categorie “mooi” viel. De WindClanner die tegen hem viel daarentegen… Mamacita! ‘Er is een engel op me gevallen,’ sprak hij wat dromerig, maar haalde zichzelf uit zijn gedachten toen hij de tomachtige she-cat nog steeds boos naar hun zag kijken en haar blik vernauwde toen ze hem in haar kielzog kreeg. Jep. Zeker weten de she-cat waar hij eerder ruzie mee had. ‘Geen zorgen,’ sprak hij op een heldhaftige toon. ‘Ik bescherm je wel tegen dat gedrocht daar.’ Zelfs Dragonkit wist dat hij sommige dingen niet hardop moest zeggen en dus had hij zijn stem wat verlaagd toen hij over de she-cat sprak. En als een echte gentleman ging hij rechtop zitten, legde hij zijn kleine staartje om haar heen en keek met een zo kil mogelijke blik in de richting van de she-cat. En… ze draaide haar rug met een snuivend geluid naar hun toe! Aw yiss! Score!!

Nee. Het feit dat ze zich zo awkward gedroeg kon niet met hem te maken hebben. Toch? StarClan. Het zou zijn hart breken als het wel zo was. Hallo. Hij was hier wel diegene die zijn leven voor haar riskeerde door zo tegen zijn Clanmate te doen, hoor! En dat ze zijn Clanmate was daar was hij ook nog maar net achter gekomen, maar ze zou het hem wel vergeven. Uiteindelijk. Zij zou toch ook wel begrijpen dat een prachtige engel zoals deze WindClanner voorging op een lelijke elder in zijn Clan? Of misschien zou ze het nooit begrijpen. Misschien zou ze voor altijd geïrriteerd zijn met zijn aanwezigheid en hem binnenkort vermoorden als niemand keek of hem het leven zuur maken. En dus nam hij zich voor dat, als de held die hij dan ook was, hij wel gewoon wat afstand van haar zou houden zodat ze hem geen zeer kon doen. Zijn blik richtte hij weer op de WindClanner die zijn aandacht al eerder had getrokken toen ze wat van hem weg leunde. Hm. Dit begon meer en meer de reactie te worden die hij van al de she-cats hier op het veld kreeg. Jammer, maar niets aan te doen helaas. Zijn charmes in de strijd gooien was een optie, maar wilde hij echt zijn kostbare aandacht aan haar besteden? Toen keek hij nog eens naar haar snoetje. Ja, dat wilde hij. “Graag gedaan,” sprak hij met een knipoog. “Voor zo’n schoonheid doe ik alles.” Hij haalde zijn staart weg en hield wat afstand van haar. “Je stinkt in elk geval niet zo erg als die ShadowClanners,” liet hij er opeens uitflappen. “Grapje!” volgde er vervolgens snel. “Je stinkt helemaal niet zelfs. Je ruikt… lekker?” Ze rook eigenlijk niet echt naar iets, maar dat ging hij haar niet vertellen natuurlijk.