Erasing myself from the narrative

Zijn gezicht begon langzamerhand wat op te knappen. Voor het grootste deel van de dag liep hij met een papje over de helft van zijn kop heen, om de brandwonden te laten helen, maar voor nu was die eraf zodat de wond kon luchten. Een zacht zonnetje stond op het landschap dat voor hen lag, en het zag er best wel mooi uit. Alleen een vaste plek was dit nog lang niet. De kater zuchtte. Hij wilde gewoon terug naar huis, maar was er maar al te pijnlijk op gewezen dat dit niet meer kon. Echter kon hij ook dingen achterlaten die hij zo nooit meer hoefde te zien, wat fijn was. BloodClan was nu voor altijd weg uit zijn leven. Hij hoefde niet meer 's nachts wakker te schrikken omdat hij bang was dat één van zijn zussen er niet meer was, en hij hoefde niet meer om het minste te schrikken. Zacht zuchtte hij. Hij kon zelf lopen, maar hij moest wel altijd in de buurt blijven van de medicine cats. Dat deed hij dan ook maar netjes. Dit zorgde er wel voor dat hij wat afgezonderd raakte van de rest van de groep. En nu één van de kittens van zijn zus overleden was zag hij iedereen nog minder... Hij miste hen, maar snapte het ook. Hij zou maar eventjes op zichzelf moeten overleven.

- Open

Hij werd weer aangesproken door die Chivypaw. Ze leek oprecht bezorgd te zijn om zijn verdriet. Hoewel hij de kleine maar irritant vond, was het ergens ook wel schattig. Terwijl ze met elkaar praatte zag hij niet veel verder Hazelfray lopen. Zijn oog dwaalde altijd schuin naar de kater toen ze in gesprek waren. Daarop hoorde hij plots: "Als kruiden je niet interesseren zeg het dan meteen!" Waarna hij verbaasd de kleine weg zag stormen. Ze verdween in de massa. Oh well. Hij ging naast zijn vriend lopen. "Wat heeft die?" Bij Hazel kon hij altijd eventjes zijn verdriet vergeten. Ook de pijn die hij Redpetal had gedaan.

Hij was wat in zijn verdrietige gedachtes verzonken. Hij had dan ook niet door dat zijn beste vriend en stiekeme crush op hem afliep. Toen er opeens iemand tegen hem begon te praten, schrok hij zich wild. Met grote ogen en een woeste beweging keek hij naar rechts, naar waar het geluid afkwam. "Branch!" miauwde hij geschrokken en blies de adem, die hij onopgemerkt had ingehouden, hard uit. Pffff. Een glimlachje kroop daarna toch langzaam op zijn gezicht, al ging dit nogal moeilijk door de wondes die de zenuwen in zijn gezicht hadden aangetast. "Hey," miauwde hij toen wat zachtjes, en drukte zijn kop heel snel even in de dikke vacht van zijn vriend. Dat kon er nog net mee door als no homo.

Branchtrove keek bijna even geschrokken naar Hazelfray. Wow dude. Daarna begon hij te lachen. Ook al misten zijn ogen de twinkelingen, alles was beter dan huilen. Zijn knappe vriend drukte zijn kop tegen zijn dikke vacht aan. NOOO AGAIN, schreeuwde zijn hoofd. Maar hij grinnikte en gaf zijn vriend een lik over de neus. "Wauw dat voelt bobbelig." Beetje raar maar dat was zijn beste vriend ook en hij was rats over het litteken gegaan. "Are you ok bro?"

Warmte steeg op in zijn buik toen zijn beste vriend een lik over zijn neus gaf. Kort beet hij op zijn lip, hij moest zich echt beter in houden. Branch zag hem als beste vriend, en zou hem NOOIT anders zien als dat. Waarom kon zijn hart dat niet ook beseffen? Hij grinnikte om diens opmerking. "Ja, ik voel er niks van." Hazel had zijn kop niet weggetrokken toen Branch er een lik overheen gegeven had, hij voelde het immers niet meer. "Met mij gaat het goed, maar met jou..?" vroeg hij toen bezorgt terug. Branch ging immers door best veel shit.

Zijn ogen verduisterden een tikje. Hij mompelde wat: "Hmmmm." Zijn poten tilde hij nauwelijks op zodat hij maar wat naast zijn vriend slofte. "Als je het niet erg vind praat ik er liever niet over." Hij vond het aanvallend klinken, maar hij wou dan ook écht niet praten. Branch zweeg nog een tijdje toen er plots iets in hem opkwam. "Hoe zou het nieuwe gebied eruit zien?"