Storyteller

Het was allemaal vrij nieuw, ookal had ze het hele Windclan kamp nog niet eens kunnen ontdekken. Het was best ruig geweest niet? Ze had nog zo graag andere dingen willen zien dan... Sommige dens? Nja, voor ze het wist was ze dit vast vergeten, dus veel had ze er niet aan. Ze was maar wat gaan rondlopen terwijl de meeste katten rust namen... Tja ze had wat dingen gehoord over wat er was gebeurd en dan was het niet vreemd dat sommige katten nu rust namen? Geen idee... Hm... Het verveelde te staren, dus na een paar seconden besloot ze maar rond te lopen en de eerste de beste kat die ze zag staan te benaderen met de woorden. "Verhaaltje! Verhaaltje! Verhaaltje!"

-Amberpaw first

Amberpaw schrok op van een kitten die opeens 'verhaaltje!' naar haar riep. Fronsend bekeek de lichtbruine tabby het poesje. Het was Burnetkit, één van de kittens van haar clan. Starclan zij dank was het geen van een andere clan. Die mormels hoefde ze niet te leren kennen hoor, en al helemaal hun kroost niet. Van die kleine kwijlende monstertjes met vieze geuren.. Ugh. De apprentice keek weg en negeerde de kitten. Misschien ging ze dan weg. Ze had geen zin om entertainer te spelen, dat moesten de queens maar doen. Dat was toch hun taak? Al bleek ook dat sommigen dat niet echt wouden doen, en daarom maar de clan verlieten. Lafaards.

DE apprentice keek weg van haar en wel meteen begon ze wat meer op haar toppen te staan, waardoor ze wiebelend op haar poten stond. Het feit dat ze werd genegeerd was een zaak die haar niet al te goed viel en een frons ontstond op haar gelaat... Hm. De poes leek echter ergens over na te denken. Heh... "Aan wat denk je? Is het een verhaaltje? Ik wil een verhaaltje horen!" meteen moest ze terug denken aan wat Oceanbreeze tegen haar en haar siblings had gezegd. "Ik durf het niet aan de grote, dikke mémé te vragen want mémé's zijn eng," zei ze even zacht terwijl ze een bezorgde blik in haar ogen kreeg en even met haar oortjes trok.

Ugh, blijkbaar ging ze zo makkelijk niet van deze kitten vanaf raken. Ze fronste bij wat ze zei. Mémé? Wat was een mémé nu weer? Ach, wat deed dat er ook toe. Met een geforceerde glimlach op haar snuitje boog ze nu neer naar Burnetkit, een geïrriteerde uitdrukking in haar groene ogen. "Wil je een verhaaltje? Ik zal eentje vertellen.", zei ze nu, en omdat ze naar beneden buigen vermoeiend was ging ze zitten, haar hoofdje ver boven de kitten geheven. De slanke poes was aan het groeien en ging duidelijk wel een typische Windclan bouw krijgen, maar nu was ze vooral slungelig. "Vele manen geleden was er een knappe poes. Ze had een prachtige bruine vacht en twee glinsterende ogen. Deze poes hield van de aandacht die de katers haar gaven en ze gebruikte hen om zich goed te voelen.", begon ze haar verhaal, vertellend wat ze wist over haar moeder en wat ze erbij had verzonnen. "Ze had haar oogje laten vallen op de Medicine cat van haar clan. Omdat hun relatie verboden was, was het veel spannender. Ze kregen al snel een nestje van vier kittens, twee poesjes en twee katertjes." Haar groene ogen waren op de hemel gericht als ze verder vertelde en haar stem werd steeds zachter. "De gezondheid van de Medicine cat verslechterde. Starclan had dat nestje nooit gewild en strafte hem omdat hij tegen hun code inging. Desondanks volgde er nog een tweede nestje. Twee van deze kittens werd doodgeboren, drie anderen werden een aantal dagen erna geboren. Twee katers en een poesje." Nu begon ze trager te praten, om haar woorden te doen doordringen aan de kitten. Misschien zou ze dan zien dat de wereld niet alleen maar regenbogen en zonneschijn was, en dat er na alle zonneschijn regen kwam. "De Medicine cat moest aftreden toen hij vertelde dat hij de vader van de kittens was. De twee oudste zoons gingen spreken met de moeder. Ze waren kwaad op haar omdat ze altijd had gezegd dat hun vader dood was en omdat ze een leugen geleefd hadden. Nu zou iedereen hen altijd raar aankijken omdat hun bestaan verboden was. Ze zeiden de moeder in een vlaag van woede om weg te gaan, de clan te verlaten. Nu keek ze weer naar Burnetkit, haar groene ogen doordringend. "De moeder deed dat, van zodra haar jongste kittens oud genoeg waren. 5 manen waren ze. De moeder gaf niet om hen, ze liet hen aan hun lot achter. Ze was zwak en laf en had geen enkel respect voor de warriorcode. Ze liet haar kittens achter zonder ouders, want de vader was er wel erg slecht aan toe en of hij zijn ziekte zou overleven, dat was niet zeker.." Zo eindigde ze haar verhaal, ook al was dat eigenlijk niet echt het einde. De kitten hoefde haar hele leven niet te weten, en nu kon ze misschien geen link leggen. Ze was toch nog niet eens geboren wanneer dit zich allemaal afgespeeld had.

De poes gaf toe en zou haar een verhaaltje vertellen. Meteen lichten haar helderblauwe oogjes wat op waarna ze met een blede glimlach netjes ging zitten voor de oudere poes voor haar. Ze was blij te horen dat de ander haar een verhaaltje wilde vertellen... Hm.. Ze was eigenlijk best groot, dat waren de meeste katten van de clan eigenlijk wel. Zij was aan de andere kant wat plomper dan de andere kittens, met een vachtje die dikker op gepooft was zoals die van haar moeder. Ze vroeg zich af of ze ooit ook zo van die lange benen zou krijgen, vast wel... Ooit. Het verhaal begon en de gestreepte poes begon met iemand voor te stellen; voor haar een fictief persoon. Het ging om een mooie poes, met een bruine vacht, zoals de apprentice dus? Hm... Meteen had ze een beeld voor haar ogen, eentje die de ander vast niet had zoals de ander. Een beeld waar de apprentice de hoofdpersonage was. Hoe verkeerd kon je het opnemen. NIet dat Burnet dat wist. Voor haar was het enkel het visuele die ze zag, niet dat ze wist of het echt of vals was... Maar het was een verhaal over liefde en kittens krijgen met een mémé... Wel meteen rilde ze even bij de gedachte. Ze durfde niet eens dicht bij hun te komen.. Stel je dan eens voor dat dat je vader was! Ja... Het was zelfs verboden... ja, het hoorde niet. Hm... Zou die dikke mémé die ze eerder had ontmoet ook zoiets gedaan hebben? Zou hij ook gestraft worden door deze starclan? Veel dingen had ze al gehoord over deze clan. Het was vast een clan vol met geweldige katten, want als al 'star' in de naam voorkwam... Dat klonk zo nice... Leaders konden namelijk alleen star in hun naam dragen... Hm.. Toen het bleek dat de mémé moest aftreden keek ze even verbaasd op, ze kantelde haar fijn gevormde kopje even wat naar links... Haar ogen bleven op de andere gericht, een blik die gevuld was met interesse. Gierig voor het verhaal, voor meer woorden die zouden komen. En die kwamen. Ze vertelde over hoe de katten kwaad waren op de moeder en hoe de kittens raar werden aangekeken. Hierop fronste BUrnet even. Dat klonk niet ok. Waarom zouden ze dat doen? En waarom klonk het alsof de papa, een figuur die voor haarzelf zo belangrijk was, ondanks de mémérang... Niks deed? Ze kon zich geen wereld voorstellen zonder haar papa's. Vooral niet zonder Cootsnarl... Ook niet zonder mama natuurlijk, maar papa was haar held en iemand die haar niet zou achterlaten of negeren... Eh...? Toen het verhaal plots een twist nam en de moeder van de kittens ervandoor ging sprong de roestkleurige poes recht en keek ze verbaasd naar de apprentice. Wat? Dat kon toch niet? Waarom zou ze zomaar haar kittens achterlaten? Ze kon zich ook geen wereld voorstellen zonder mama, zonder Oceanbreeze. OUders hoorden je toch niet achter te laten? Ze snapte het niet, ze begreep niet goed waarom de mooie, bruine poes weg was gelopen van haar gezin... Toen ze hoorde dat de vader ziek was fronste ze even langzaam. Hij was er slecht aan toe geweest? Dan toch... Ze slikte even en stapte naar voren. "Mémé's klinken altijd zo gemeen," klonk er even snel van het poesje af. "Maar het was de schuld van de mémé en niet van de mooie poes... Toch? Want mémés zijn gemeen... En als een mémé weet dat het niet mag dan moet hij het niet doen!" klonk er ferm van haar af met een vastberaden blik in haar ogen. Ja, de mémé was in de fou gegaan toch? Ze zag het verhaal eenzijdig, opdat ze nog zo jong was. Een mocht niet, dus de ene die de regel had gebroken was in fout... Simpel als wat niet?

Sinds het vertrek uit het kamp, was Barksound wat geprikkeld geweest. Stel je voor dat Brindleleaf ineens terug zou komen en een leeg kamp aan zou treffen? Wat dan? Om zijn gedachten daarvan af te zetten, hield Barksound zich bezig. Hij zorgde ervoor dat de elders toch een simpel nest hadden voor de nacht en dat de queen voorzien waren van een bedekte slaapplaats. Bij het passeren van Burnetkit en Amberpaw bleef de kater abrupt staan bij wat hij Amberpaw hoorde zeggen. "De moeder deed dat, van zodra haar jongste kittens oud genoeg waren. 5 manen waren ze. De moeder gaf niet om hen, ze liet hen aan hun lot achter. Ze was zwak en laf en had geen enkel respect voor de warriorcode. Hij had al verschillende gesprekken met de poes gehad , gesprekken die over gemis gingen, waardoor hij niet wist waar dit vandaan kwam. Met een priemende blik keek hij de apprentice aan, waarna hij stevig verder stapte. Hij wilde maar al te graag zijn gedacht zeggen, maar met die kitten, Burnetkit, erbij hield hij zich in. Hij zou Amberpaw hier later nog wel over aanspreken.

Barksound topic uit

Ze glimlachte lichtjes naar de jonge kitten, hoewel haar ogen niet mee lachten. Amberpaw was zich onbewust van de aanwezigheid van de kater, haar rug naar hem gekeerd en haar groene ogen enkel en alleen op Burnetkit gericht. De lichtbruine poes knikte lichtjes. Ja, de Medicine cat had er schuld aan; maar hij was niet de enige. "Natuurlijk, door hem waren de kittens door Starclan vervloekt. Ze waren immers ongewild en nog eens verraad tegenover hen ook.", mauwde ze, haar blik duister. Dit verhaal was misschien niets om te vertellen aan zo'n jonge kitten, maar dat deerde haar niet. Ze was maar een paar manen ouder geweest dan het rosse poesje toen het haar overkwam en ze was overtuigd dat kittens niet beschermt moesten worden van de harde waarheid. Wie had haar beschermd van de harde waarheid toen ze het nog nodig had? Niemand. "Maar de knappe poes liet haar kroost achter. Ze keek er niet eens meer naar om. In het holst van de nacht, zonder dat iemand het wist, ging ze weg. Niemand kon afscheid nemen. Zo laf was ze."

Omdat haar aandacht zo gefixeerd was op de poes voor haar had ze de kater in haar ooghoek helemaal niet gezien en dat was misschien ook beter... Want anders had ze hem met vragen overrompeld, want het zou een raar beeld geweest zijn... Maar goed... "Natuurlijk, door hem waren de kittens door Starclan vervloekt. Ze waren immers ongewild en nog eens verraad tegenover hen ook.", Klonk er van de poes af en langzaam knikte de roestkleurige poes even naar haar. Dat was te begrijpen ja, het was tegen die speciale code in... Ze was de naam daar even van vergeten, ookal was het zeker al eens genoemd eerder. Ze was nog jong, vergeten zat er dus wel in. "Maar de knappe poes liet haar kroost achter. Ze keek er niet eens meer naar om. In het holst van de nacht, zonder dat iemand het wist, ging ze weg. Niemand kon afscheid nemen. Zo laf was ze." Aha... Langzaam knikte ze even. "En wat gebeurde er met de kittens?" vroeg ze rustig. "Hebben ze ooit nog hun moeder terug gezien?"

Amberpaw schudde enkel haar kopje eens. Oké, ze had die kitten nu een verhaal verteld, kon ze haar nu niet alleen laten? Alle herinneringen ophalen had haar geen deugd gedaan, ook al waren het dingen die constant ronddoolden in haar achterhoofd. Dingen waarop ze zat te malen als ze 's nachts niet kon slapen of waar ze aan dacht als ze vechttraining deed met haar tante. "Daar heb je je verhaaltje, laat me nu alleen.", mauwde de lichtbruine tabby nu, misschien ietwat bot; zeker na haar tamelijk vriendelijke toon van daarnet. Amberpaw had gewoon geen zin meer om zich nog bezig te houden met het poesje, Burnetkit moest haar moeder maar lastig gaan vallen. zelf had ze toch ook geen apprentices gaan lastigvallen? Zelfs niet toen haar moeder gewoon wegging en haar aan haar lot overliet. Met een bruut gebaar draaide ze zich om en beende de slanke apprentice weg, de kitten maar achterlatend.

-Topic uit

Opeens leek de ander om te slaan en zo snel als het verhaaltje was gegaan was de ander ook klaar ermee... geen tijd voor vragen, zo bleek, en ook geen tijd voor wat dan ook anders. Dit zorgde ervoor dat de jonge kitten niet echt tevreden was. "Daar heb je je verhaaltje, laat me nu alleen." Huh? Ze fronste meteen en keek de ander na, om even recht te springen in een poging achter de ander aan te gaan. Maar het duurde echter niet lang voordat ze iets interessanter in haar ooghoek zag en haar aandacht daar naartoe werd getrokken.