Wish that I could slow things down

Ze keek even op toen ze een bekende, maar toch ergens onbekende, rossige pels zag en schoot er meteen achter. Met ferme sprongen probeerde ze de poes in kwestie in te halen en viir haar poten te springen, hopende dat de ander haar uiteraard zou opmerken en ze niet omver zou gewalst worden. Ze was toch een grote meid! dus dat zal wel niet. Ze tilde haar kopje wat hoger en een klein lachje gleed van hara lippen af. "Mevrouw Everstar! Luister even naar me alsjeblieft!" klonk er haast hopeloos van de kitten af... maar ergens klonk er ook een soort van overtuiging, grootheid en gewoon tja, kracht, want ze gemotiveerd hier een hartig woordje uit te brengen.

- Everstar

Everstar liep op de automatische piloot door, zonder veel van haar omgeving op te merken. Ze struikelde dan ook bijna over de kitten die plotseling voor haar poten tot stilstand kwam. Abrupt bleef ze staan en staarde naar de kitten voor haar poten. Oceanbreeze' en Neverlands geadopteerde dochtertje. "Burnetkit", miauwde ze een beetje verdwaasd. Wat was hier nu weer aan de hand?

De poes kwam gelukkig tot stilstand en keek haar aan en wel meteen werden haar ogen groot. Yes. "Burnetkit", Klonk er van de poes af, het klonk niet zoals ze verwacht maar dat was niet iets waar ze op deze leeftijd in op zou gaan. Wel meteen sprong ze meer naar voren, haar kopje hoger brengende. Ze hapte even naar adem, verzamelde al haar moed en besloot haar mondje te openen. "Zou mama wat meer vrij kunnen krijgen, alsjeblieft?" klonk er plots van de kitten af. Ondanks dat ze nog zo jong was had ze het uiteraard wel door dat haar moeder het ongelofelijk druk had... En noem het jaloezie of bezorgdheid, ze wilde er iets aan doen... En volgens haar was Everstar de kat die ze hiervoor moest hebben.

Het enthousiasme straalde van de kitten af en Everstar wist niet of ze nu de energie op kon brengen om daarmee om te gaan, maar ze kon Burnetkit moeilijk wegsturen. Misschien was er wel iets heel belangrijks of ernstigs. Toen het woord er eenmaal uit was, knipperde Everstar een keer met haar ogen. Meer... vrij? "Burnetkit, jouw moeder is een heel belangrijke kat. Belangrijke katten hebben het nu eenmaal druk", miauwde ze. Er waren nu eenmaal heel veel zaken die Everstar niet aan een andere kat dat Oceanbreeze over wilde laten. En zelfs als zij haar deputy minder taken zou geven, zou de poes nog net zo hard werken, dat wist ze zeker. Ze was nu eenmaal behulpzaam ingesteld.

Was het iets vreemds om te vragen? Niet dat ze er ooit al eens van had gehoord maar dat maakte de kitten niks uit. er was een eerste keer voor alles en als dat betekende dat zij dat moest doen... Then so be it. "Burnetkit, jouw moeder is een heel belangrijke kat. Belangrijke katten hebben het nu eenmaal druk", klonk er van haar leader af, maar de rossige kit kon niks anders dan even haar kopje te schudden. Natuurlijk had ze gelijk, maar een mening kon nooit kwaad... Toch? Ookal was het een soort feit? Ze wist het niet... "Maar ik mis mama zoveel..." zei ze plots op een jammerende toon terwijl ze even haar ogen afsloeg.. om snel daarna haar moed terug bijeen te rapen. "Er zijn toch veel andere warriors die je kunnen helpen?" zei ze even in een onhandige poging haar te overtuigen.

Everstar zuchtte toen Burnetkit begon te jammeren. Vast, maar de dingen zijn zoals ze zijn en daar moet je je maar bij neerleggen. Ze was nog net tactvol genoeg om zich niet in die woorden uit te drukken. Het lag nu eenmaal in de aard van kittens om de hele tijd bij hun ouders te willen zijn en al hun aandacht op te eisen, om dan te gaan huilen als bleek dat desbetreffende ouder ook nog andere dingen te doen had. Ze sloot eventjes haar ogen, beseffend dat ze nu te hard oordeelde. Het gaf toch al blijk van enige vindingrijkheid dat de kitten naar haar was gekomen on de dingen te regelen. Daadkracht was iets goeds, toch? "De andere warriors helpen ook", miauwde ze vermoeid. "Iedereen moet helpen." Als Oceanbreeze écht alles moest doen, zouden de deze reis nooit volbrengen. De queen-deputy was tot veel in staat, maar ze was ook niet almachtig. "Jouw moeder helpt gewoon heel hard, daar is ze goed in. En jij bent toch al groot en zelfstandig?" Tweeëneenhalve maan was niet bepaald groot, maar dat terzijde... Zelfstandig moest ze haast wel worden, op een reis als dit. Dat gold voor alle kittens. En daarnaast scheen een beetje vleien meestal wel te helpen bij kittens, vaak beter dan tegen ze zeggen dat ze zich niet aan moesten stellen, want dan kreeg je alleen maar huilbuien. En als er iets was waar Everstar niet op zat te wachten...

Ze zuchtte... Snapte ze het dan niet? Nee, ze moest het toch wel snappen? everstar was een poes en daarbij ook de leader van windclan. Misschien had ze ergens wel dat gevoel dat elke moeder droeg? Of was dat net het geval? HEt verhaal van Amberpaw van eerder... Het kon altijd, moeders die hun kittens verlieten. Nu ze daar aan dacht... Zou haar mama haar verlaten? Was ze daarom zo vaak weg? "De andere warriors helpen ook", Klonk er van de poes af. "Iedereen moet helpen." Zei ze en daarop knikte ze even, zij probeerde ook zoveel mogelijk te helpen dus dat snapte ze... Ze zag het zo vaak. "Jouw moeder helpt gewoon heel hard, daar is ze goed in. En jij bent toch al groot en zelfstandig?" Het was al voor de zoveelste keer dat ze zoiets hoorde en wel meteen fronste ze even. "Nee mevrouw, ik mis gewoon mijn mama en dat maakt me bang..." zei ze op een vaste toon. Groot en zelfstandig... nee, ze had nog steeds de hulp nodig van zoveel katten om haar heen... Burnetkit was altijd al heel nuchter geweest over dat soort dingen, dingen waar andere kittens anders zo opgewonden over waren... "Als we op het nieuwe gebied zijn, kan ze dan meer vrij zijn?" vroeg ze zachtjes. Ze kon natuurlijk ook altijd de ander overrompelen met voorstellen, maar everstar leek niet echt happig te zijn daarop.

Goed, vleien werkte bij deze kitten dus niet. Aan de ene kant maakte dat de zaken er voor Everstar wel wat lastiger op, aan de andere kant waardeerde ze die eigenschap wel, want het kon ervoor zorgen dat ze zich minder snel tot domme acties zou laten verleiden. Het was wel opvallend dat Burnetkit aangaf bang te zijn, maar dat wel met een bijzonder vaste stem uitdrukte. Een vreemde kitten, dit... Bij haar vraag moest Everstar even nadenken. "Misschien wel", miauwde ze uiteindelijk met een zucht. Als ze al een plek wisten te vinden, zou er waarschijnlijk nog hard gewerkt moeten worden voor ze zich er uiteindelijk konden installeren, en daarna zouden er wel weer nieuwe moeilijkheden komen, zodra de clans zich weer van elkaar scheidden en er weer spanningen zouden ontstaan. Een ijverige kat als Oceanbreeze zou het waarschijnlijk altijd wel druk hebben. Maar goed, ze kon Burnetkits hoop misschien maar beter niet meteen de grond in boren. "Zal ik je een eindje dragen?" Die korte kittenpootjes zouden onderhand wel weer moe worden, schatte ze zo in.

. A V E C T O U T M O N C O E U R .

Deze poes was ook de zus van een van haar vaders, Neverland. Het was nooit bij haar opgekomen tot nu, waardoor haar oortjes wat oprezen en ze even bijna geschokt naar de ander keek. De beelden van eerder die dagen schoten meteen in haar kop voorbij... Pap die aan stukken lag. Het had haar wakker gehouden, wakker gemaakt en haar rusteloos gehouden tijdens het wandelen. "Misschien wel", antwoordde de poes en Burnet knikte even naar haar. Dat was ok, als er al een kleine kans was er dus wel een kans... Dat het zo was! Genoeg voor haar! "Zal ik je een eindje dragen?" Ze knipperde even en schudde haar kopje wel meteen. "Mijn pootjes doen wat pijn maar ik heb nog genoeg energie om te stappen, u kan beter papa gaan helpen," klonk er van de kitten af... Ja, hij kon vast niet zonder hulp lopen.. "Want hij kan toch niet zonder hulp wandelen? Ik wel dus hij mag eerst!" Ja, ja... dat was een geweldig plan!