Bzzzzzz

Ze waren, na een korte pauze, terug vertrokken. De weg die voor hen lag was vlak en men had dan ook besloten om de kittens even zelf te laten lopen. De meeste jonge katten renden aan een ferm tempo, niet wetend dat dat hen juist zou uitputten. In hun kopje zat alleen de vrijheid die ze even kregen. Barksound liep op zijn normale tempo verder. In zijn ooghoek zag hij dat een kitten naast hem was komen lopen, maar hier bestat hij niet al te veel aandacht aan. Toen hij merkte dat de kitten nogal aan het staren was naar hem, draaide hij zijn kop. "Is er iets?" vroeg de robuuste kater dan ook.

Eerste post voor Nectar

De rood met witte kitten was heel erg onder de indruk van alle katten om haar heen, alle vreemde kleuren en alle vreemde geuren. Haar grote blauwe oogjes staarden nu naar een heel donkere kater. Ze vond hem fascinerend, hoe zijn poten bewogen als hij stapte, hoe zijn amberen ogen om zich heen keken, hoe hij zijn kopje draaide om haar aan te kijken. Nectarkit was een raar poesje, die gefascineerd werd door rare dingen en die soms nogal onverwacht uit de hoek kon komen. Toen de kater dan ook vroeg of er iets was, was het te verwachten dat ze geen normaal antwoord zou geven. "Mijn mama is dood!", was dan ook het eerste dat de pluizige kitten zei, met een toon alsof ze zei dat de zon nu scheen.

De kitten, die iets weg had van iemand die kende, kwam af met een wel heel vreemd antwoord waardoor hij ook even fronste. Hij wist ook niet meteen hoe hij hierop moest antwoorden. "Dat is niet fijn." mauwde hij behoorlijk kortaf. Dat deze Shadowclan kitten maar snel doorliep. Barksound draaide zijn kop even naar achteren, zoekend naar een Shadowclan kat of een queen waar deze kitten bij hoorde of zelfs een vader.

Nectarkit knikte, een opgetogen glimlach op haar snuitje. Haar rood met witte vacht zat in de war door de wind en ook gewoon omdat ze er niet vaak aandacht aan besteedde om het mooi proper te houden. Samen met die felblauwe oogjes en die grote glimlach op haar snuitje zag ze er best wel gek uit, maar eigenlijk was de 5 manen oude kitten gewoon een beetje achter. Ze gedroeg zich als een kitten van een maan en zag er eigenlijk ook nog zo uit, hoewel haar lichaam wel degelijk al 5 manen meeging. Wat ziek geboren worden allemaal wel niet kon doen. "Ik heb ook geen papa!", mauwde ze daarna. "Maar ik heb wel mama Wasp die voor mij zorgt." Straks dacht deze zwarte kater nog dat ze helemaal niemand had, en dan werd hij misschien verdrietig en dat wou ze ook weer niet.

Honeykit was zich aan het vervelen. Ze vond de paden maar niets. Ze waren luid en ze stonken. Op hoog tempo probeerde ze haar zusje in te halen. Ze was erg beschermend over haar. De ziekte van hun biologische moeder had hen ook ziek gemaakt en had hun op verschillende manieren getroffen. Honeykit was belemmerd in haar bouw. Ze was niet persé klein, maar er was een probleem in haar ruggengraat en de daar op hopende zenuwen. Ook al zeiden haar hersenen om sneller te gaan, haar poten gingen niet altijd mee. Daarom duurde het ook een paar minuten langer om bij haar zusje te geraken. Hoewel haar zusje sneller kon stappen was de gang gelijk. Gracieus en sierlijk. Dat was hun biologische moeder ook. Ze luisterde naar de laatste woorden van het gesprek. "Mama Wasp is de beste, zij is onze echte mama. En wij hebben wel een papa Nectar, we kennen hem gewoon niet. Dat heb ik je toch al verteld!" Ze had een hoog meisjesachtig stemmetje en sprak een beetje gebiedend. Dat had ze overgenomen van mama Wasp.

"Ik heb ook geen papa!" Barksound trok even met zijn oor. Hadden deze kittens dan helemaal geen familie? "Maar ik heb wel mama Wasp die voor mij zorgt." Wasp. Waspsting. Die poes had hij voor de tocht nog ontmoet aan de grenzen van Shadowclan. Even schudde Barksound met zijn kopje toen een tweede, bijna identieke, kitten zich bij hen voegde. Ze hadden allebei heel felle blauwe ogen , die hij eerder ook al eens gezien. "Mama Wasp is de beste, zij is onze echte mama. En wij hebben wel een papa Nectar, we kennen hem gewoon niet. Dat heb ik je toch al verteld!" Hij trok even met zijn snorharen. Hij had een heel vreemd gevoel bij deze kittens. De poes, die hij in de periode van Brindleleaf's afwijzing had gezien, had hij tijdens de journey nog niet gezien. Zijn poten prikkelde. Kon het? "Wie is, was, jullie échte moeder?" vroeg de kater nu iets zachter. Hij had zijn kop wat laten zakken en zijn tempo lag wat lager.

Nectarkit keek opzij toen Honeykit zich bij hen voegde. Oh ja, dat was waar ook! Haar zusje had dat al gezegd maar Nectar vond het moeilijk om het te onthouden. Het was ook allemaal zo ingewikkeld. De wit met rode kitten keek weer naar de rare kater toen hij een vraag stelde. Ze fronste. Oeioei, dat was een moeilijke vraag.. Haar felblauwe oogjes keken even naar haar zusje, maar voor Honeykit iets kon zeggen flapte ze er een naam uit. "Auntloos!", antwoordde ze opgetogen, hoewel de naam niet helemaal juist was. Het was moeilijk te onthouden hoor, zeker omdat ze hem nog niet zo vaak gehoord had; maar Nectarkit was heel trots op zichzelf dat ze het zelfs wist. Het had lang geduurd voor ze had gesnapt wat mama Wasp haar allemaal wou uitleggen, maar nu kon ze het toch. Zie hoe slim ze was!

Honeykit keek naar de grote kater. Ze leken wel op elkaar. Ze hadden dezelfde bouw, maar die van haar was vrouwelijker. Ook de vachtlengte klopte. De ogen echter had ze van haar moeder en de vachtkleur was onbekend. Ze keek opgetogen naar haar zusje. De kater had interesse! Dat was nieuw. Hij ging ook zachter lopen. Eindelijk. Ze moest giechelen bij haar zusjes antwoord. Met haar staart gaf ze een slag tegen het oor. "Dauntrose gekkie! Dauntrose is onze moeder meneer ze was ziek door de rattenziekte. Uhm...." Ze fronste haar voorhoofdje denkend aan wat ze nog had gehoord. "Partner van Ravenheart, maar die is ook in Starclan." Ja zo was dat. Dat was de buik waarvan ze gekomen waren. Maar liefde kregen ze van Waspsting. Haar échte mama.

"Auntloos!" Ondanks dat de kitten de naam niet juist uitsprak, kon hij al direct raden over wie ze het had. De andere kitten bevestigde al snel zijn vermoedens en zijn ogen werden dan ook even wat groter, waarna hij snel even om zich heen keek. Damn. "Partner van Ravenheart, maar die is ook in Starclan." Door deze woorden werd het nog eens extra bevestigd. Dauntrose, de poes die haar hart bij hem had uitgestort. Hij was blij toen er een omgevallen boom in de weg lag en dat het onderwerp even aan de kant geschoven moest worden. "Geraken jullie er zelf over?" vroeg hij dan ook en richtte zijn oren en ogen naar voren, op de boomstam. Je kon er ook langs, maar dat zou veel meer tijd in beslag nemen. Barksound had zijn eerdere houding terug aangenomen en had zijn neutrale blik terug. En dat terwijl hij vanbinnen helemaal in paniek was. Zijn innerlijke kat, liep in rondjes, op zoek naar een andere verklaring, maar die was er niet. Barksound had wel degelijk buitenclanse kittens. Ging hij hetzelfde pad op als zijn mentor? Hij moest er niet aan denken! Er was een goede reden waarom hij het nooit tegen Everstar en de rest van de clan had gezegd en nu zit hij zelf met het probleem.

Haar zusje verbeterde haar opnieuw en Nectarkit knikte instemmend met haar kopje. Jaa, dat was het! Stom dat ze dat kon vergeten, domme Nectar. Honeykit voegde ook nog wat extra info toe die ze zelf al helemaal niet meer wist. Waarschijnlijk had ze weer naar iets anders gekeken toen Wasp hen dat uitlegde. Omdat het rood met witte poesje niet keek naar waar ze liep maar wel naar de zwarte kater liep ze zo pal tegen de omgevallen boom. Het kleine poesje struikelde achteruit en kon haar evenwicht niet bewaren, waardoor ze zo op haar zitvlak belandde. Auw! Met haar voorpootje wreef ze over haar snuitje terwijl ze keek naar het stoute ding dat in de weg had gelegen. Het was wel dubbel zo groot als haar en heel gemeen. Nectarkit keek naar de rare kater toen die vroeg of ze er zelf over zouden geraken en de kitten schudde meteen met haar kopje. Na-ah, ze ging echt niet dichterbij gaan hoor. Het kon haar zo opeten! Als het een mond had. Hm, zou het een snuit hebben? Misschien wel met grote scherpe enge tanden! Aah! Plotseling bang van het grote 'beest' schuifelde ze achteruit en verstopte ze zich achter de grote warrior. Hij zou haar wel beschermen, zodat ze niet met huid en haar verslonden werd!

Ze was haar kittens kwijt. Hoewel Wasp zich vaak rustig wist te houden, was er nu een duidelijke paniek in haar ogen te zien. Gisteren nog was er een kitten overreden en ze zou dat niet bij één van haar laten gebeuren. Verdomme, ze was even gestopt om wat te drinken.. Ze kon ze ook nooit alleen laten. Een vermoeide, maar vooral paniekerige, zucht rolde over haar lippen, terwijl ze zich zonder pardon langs de menigte duwde en voor niemand stopte. Haar blauwe ogen zochten koud tussen de poten van alle katten, totdat ze hen uiteindelijk toch wist te vinden. Hun rode vachtjes - die zo duidelijk niet op die van haar leken - staken af. Haar oren gleden bij haar nek toen ze zag bij wie ze stonden. Ze had hem één keer eerder ontmoet, en was er toen achtergekomen dat hij de werkelijke vader van haar kittens was. Een kille blik verscheen in haar ogen. Wat moest hij met haar kittens? "Honeykit, Nectarkit." miauwde ze, haar stem streng. "Kom is heel gauw hier. Ik heb jullie toch gezegd dat ik niet wil dat jullie van me weglopen? Al helemaal niet nu we op reis zijn." haar hart stak bij de laatste zin. StarClan, als ze hen niet gehad had, was ze misschien wel achtergebleven ook. Het was niet zo alsof ShadowClan nog was zoals het ooit geweest was.

Een boomstam lag in de weg. De kater leek wel bezorgd, beter maar. Ze schudde haar kopje. Met twee pootjes ging ze op het grote ding staan. Door de ziekte was haar motorisch kunnen iets verminderd en dus geraakte ze er niet zo gemakkelijk overheen. Toen ze sissen hoorde keek ze om. Het was Nectarkit, maar het was mama die haar aandacht trok. De grote kattin was al van ver te zien. Haar oren gleden in haar nek. Natuurlijk, ze had het kunnen weten. Zielig keek ze naar mama. Dit was niet haar bedoeling geweest! Ze wilde gewoon weten waar Nectar uit hing. Ze kroop beschaamd over de grond naar de dikke vacht van Waspsting. "Sorry mama," piepte ze.