Good old time

De grote witte tom had zonet de elders geholpen om de thunderpath over te steken en gelukkig was alles goed gekomen. Elke keer wanneer hij met een wat slomere kat naast zijn zijde liep om de gevaarlijke weg over te steken zat zijn hart in zijn keel. Niet omdat hij dan bang was om overgereden te worden maar dat het dan zijn schuld zou zijn wanneer er iemand onder zijn begeleiding onder een monster te rechtkwam. Ashfoot kon dus ook opgelucht adem halen toen alle elders en queens over de Thunderpath waren. Voor nu was er weer een oneindig lange weiland te gaan voor de volgende Thunderpath dus kon de witte met grijze poten tom rusten voor hij weer de rest moet helpen. Ashfoot knikte de elders toe en rende weer een stuk je naar voren kijkend als hij iemand moest helpen, zijn goudkleurige ogen vielen op een kleinere she-cat. Haar rossige vacht opvallend tussen de andere Windclanners. Everstar. De tom slikte, de Windclan leader was altijd een goeie vriendin geweest van hem toen ze beide nog jong waren maar sinds dat de she-cat deputy was geworden hadden ze beide geen contact meer met elkaar gehad. Hij snapte het wel, Ever moest een clan dienen maar het deed hem wel zeer. Ze was tenslotte de enige kat die hij vroeger als vriendin kon bestempelen.

- Everstar

Everstar staarde strak voor zich uit tijdens het lopen, maar toen het donderpad over moesten steken, bleef ze plotseling staan. Een monster dat aanraasde, terwijl een rode kat net overstak, vluchtend voor een hond. Koplampen. Een klap. Everstar sloot haar ogen en opende ze weer. Er was geen monster in zicht. Het donderpad was leeg, op een paar katten na, enkele elders die, geholpen door warriors, het pad overstaken. Everstar schudde even haar kop en bood aan om een andere elder te helpen, zonder veel te zeggen, zonder op te letten van welke clan hij was. Het donderpad was hard en warm onder haar pootkussentjes. Het tempo ging haar veel te langzaam. Toch bereikten ze de overkant zonder door een monster aangevallen te worden. Ze keek om en zag dat alle katten die hulp nodig hadden al door anderen geholpen werden. Mooi, dan kon zij verder lopen zonder nog met iemand te praten. Toen ze echter verderliep, ving ze de blik van twee goudkleurige ogen. Ashfoot. Zijn aanblik herinnerde haar even aan haar apprenticetijd, toen ze vrij vaak samen getraind hadden. Sinds haar deputybenoeming, intussen alweer zo'n dertig manen geleden, had ze hem nog maar weinig gesproken, behalve als hij verslag uit kwam brengen van een patrouille die hij had geleid, of af en toe een niet onvriendelijke begroeting als ze elkaar tegenkwamen. Ze begroette hem met een knikje en ging naast hem lopen zonder iets te zeggen. Ze was niet bepaald in de stemming voor small talk, en ze kon ook moeilijk met hem delen wat haar allemaal dwarszat op dit moment, maar in stilte naast iemand lopen kon toch ook goed zijn.