I don't want to be alone when I'm in this state

De tijd ging als een waas aan Everstar voorbij. Ze wist dat ze geacht werd de clan verder te leiden, om een sterk beeld te geven en zekerheid uit te stralen, maar het kostte haar steeds meer moeite om de schijn op te houden. Ze was hier nooit zeker van geweest, maar tot nu toe had ze nog wel kunnen doen alsof. Ze konden nu eenmaal niet anders en het was belangrijk dat de clan hier vertrouwen in had, zelfs al had ze dat zelf niet. Maar deze reis had nu te veel gekost. Het was een fout geweest, ze hadden nooit weg moeten gaan, maar ze hadden ook niet kunnen blijven. Everstar sloot haar ogen. Ze wist het gewoon niet meer. Ze zei tegen zichzelf dat het erger had kunnen zijn. Hij leefde. Het monster had hem niet vermoord, en dat mocht wel een wonder heten. Ze zou StarClan dankbaar moeten zijn dat zijn leven gespaard was, maar hoe kon ze dankbaar zijn nu haar broer nooit meer zou kunnen lopen? En dan was er ook nog die arme ThunderClan kitten. Everstar mocht dan niet bijzonder veel warme gevoelens overhebben voor katten buiten haar clan, dit was een onschuldige kitten geweest, en zijn gruwelijke lot had haar flink aangedaan. En als zij en de andere leiders hun clans niet naar dit monsterlijke donderpad hadden geleid, was dit nooit gebeurd.
Ze liep naar Oceanbreeze toe en begroette haar met een vermoeid knikje. Ze was niet zo'n prater, maar ze kon het nu niet aan om alleen en in stilte te zijn, en Oceanbreeze was naast haar broer de kat met wie ze het beste kon praten.

-Eerste post voor Oceanbreeze

Eerst een overreden kitten, een van de kittens van een Thunderclan Queen die Oceanbreeze had proberen gerust te stellen aan het begin van de reis en daarna een aangereden partner. Oceanbreeze had het niet meer, de reis hoewel droger was geen prettige reis gebleken. Niet dat ze iets anders verwacht had, want in een grote groep reizen was niet altijd even functioneel. Hoewel ze samen wel steviger op hun poten stonden, waren er natuurlijk nog steeds wel verschillen tussen de clans zichtbaar. Duidelijke verschillen waar niemand omheen kon, ze steunden nu nog op elkaar maar waren het verleden tussen elkaar niet vergeten en of de clans dat ooit zouden doen was nog maar de vraag. Zoals gewoonlijk wanneer de Deputt zich in een grote groep bevond, socialiseerde ze met verscheidene katten. Ze gaf niets prijs over haar eigen clan maar zorgde er wel voor dat de gespannen sfeer minimaal bleef en dat alle kittens zo veilig mogelijk waren. Daarbij was ze veel bij haar kittens en partner te vinden. Ze liep heen en weer tussen de katten waarvan ze hield en ondertussen onderhield ze een rustig vredig contact met de andere clans. Een goede positie voor een kattin met een hogr rang, echter ook zeer vermoeiend. Echt tijd op zichzelf of met haar Leader had ze nog niet gehad. Met de trauma's die Burnetkit had opgelopen en de soms wat grimmige sfeer onder de Queens raakte een kattin snel vermoeid. Gelukkig was Oceanbreeze nooit een luie kattin geweest en had ze een prima conditie over gehouden aan haar ijverige werk en dus was haar vermoeidheid niet te zien. Immers was ze ook wel wat drukte gewend en had ze manen gehad om er aan gewend te raken. Nu in deze drukte voelde ze zich gek genoeg relatief op haar gemak, ondanks de zorgen die aan haar knaagde. Zodra Everstar op haar af stapte, hield ze haar pas even in en glimlachte ze licht naar de andere oudere kattin. Ze verwelkomde het knikje van Everstar met een rustig gebaar met haar staart waarna ze iets meer afstand tussen Everstar en zichzelf met de groep zette. Niet iedereen hoefde mee te luisteren. "Everstar," Mauwde ze goedhartig. Ook al klonk een lichte vermoeidheid wel door. Nu sinds ze zo'n doorgewinterde kattin was zou die vermoeidheid haar niet zo snel over nemen. Iedereen was vermoeid, en iedereen moest verder.

Oceanbreeze klonk vermoeid toen ze Everstar begroette, maar haar toon was vriendelijk. Everstar vroeg zich af hoe de poes het volhield. Ze zag wel hoe ze haast voortdurend met katten in gesprek was, zowel van WindClan als daarbuiten, en dan ook nog de tijd nam om voor haar kittens te zorgen en bij haar partner te zijn. Waar haalde ze de energie vandaan? En nog meer: hoe kwam ze aan zo veel veerkracht? Everstar had voortdurend het idee dat ze op instorten stond. Hoewel ze altijd van zichzelf had gedacht dat ze altijd door zou kunnen zetten, en ze ook bij tegenslagen vaak nog in staat was om door te gaan, wist ze niet hoe lang ze dit nog vol ging houden, de reis, de leugens, de verliezen, terwijl haar jonge deputy zich zonder enige moeite door alle weerstand van de wereld heen leek te slaan. Als ik nu nog zeker had geweten dat we het juiste pad volgden, dacht ze vermoeid. StarClan had gezegd dat ze deze kant op moesten gaan en ze moest proberen vertrouwen in hen te houden, maar het kostte haar moeite. "We konden niet blijven", miauwde ze voor zich uit. Ze moest blijven geloven dat ze het juiste deden.

"We konden niet blijven," mauwde de rosse kattin voor zich uit. Het was Oceanbreeze duidelijk dat Everstar moeite had met de keuze. Iedereen had er moeite mee. Iedereen liet een thuis achter, een die niet meer voldoende voor hen op kon brengen. Wellicht zouden met de tijd alle katten verhongeren, een pijnlijke langdurige dood. Nu ze al een poosje onderweg waren was het weer duidelijk verbeterd, er viel geen buitensporige regen meer en het was droog. De zon scheen zacht op hun vachten en had het de afgelopen tijd gedroogd, echter was het niet té droog, niets vergeleken met hoe het in hun territorium was geweest. Prooi en water waren te vinden en dus was deze reis niet totaal hopeloos. De verliezen die er al geleden waren, waren sterk en heftig maar als ze in hun clan waren gebleven was het heftiger geweest. Hadden ze meer verloren. Dat was iets waar Oceanbreeze zeker over was, dat Everstar twijfelde begreep ze en even trok ze dan ook nadenkend met een oortje. "Als Starclan ons dat opdroeg dan is er een toekomst voor ons. Ons territorium had ons niet veel langer kunnen onderhouden en wellicht zouden we allemaal zijn omgekomen van de honger. Als we gebleven waren. Hoewel ik zeker ben dat er genoeg gaat gebeuren onderweg, weet ik dat we er beter vanaf zullen komen. Want er is uitzicht op een toekomst voor onze kittens." Mauwde Oceanbreeze. Zelf had ze ook veel verloren, Burnetkit had trauma's opgelopen en ze liet de graven achter van een kitten en haar halfbroer en vader. Neverland haar partner leek zich steeds meer af te zonderen, zijn waarde in zichzelf verloren te hebben. Dus wat dat betreft was het zeker niet makkelijk maar ze had hoop. Hoop voor de andere katten om zich heen.

Ze glimlachte even zwakjes naar Oceanbreeze. De queen was goed met woorden, zo veel was zeker. En ze had altijd een opbeurend woord over voor haar medereizigers. Soms was Everstar bang dat Oceanbreeze de verschillen tussen de clans te zeer negeerde en vergat dat die katten in principe hun vijanden waren, maar toch was ze een van de weinige katten aan wiens loyaliteit ze niet twijfelde. Of nauwelijks, tenminste. Honderd procent vertrouwen deed ze niemand meer. "Niet voor alle kittens", miauwde ze, met een licht schuldgevoel omdat ze alleen maar leek te proberen Oeanbreeze' hoop de grond in te boren zoals met haar eigen hoop was gebeurd. "Niet voor Bunnykit, en voor wie er nog gaat volgen." Ze keek de groep rond. Hoe veel zouden hun nieuwe thuis bereiken, als ze dat al bereikten? Ze schudde haar kop in een poging de negativiteit die als een deken over haar heen hing van zich af te schudden. Ze wist dat dit soort gedachten geen enkel nut dienden en dat ze haar alleen maar ophielden en toch was ze niet in staat ze uit te bannen. "Er was één goed ding aan deze reis, één goed ding, en dat was dat Neverland veilig zou zijn...", miauwde ze. Veilig voor de onzichtbare klauw van BloodClan die sinds die dag boven zijn hoofd had gehangen. Nog vaak hadden Zira's woorden door Everstar hoofd gespookt, en ze had haar best gedaan om haar broer meer vechttechnieken bij te brengen, maar ze hij zou nooit een vechter geworden zijn. Nu waren ze weg van BloodClan, weg van die dreiging. Deze reis had hem moeten beschermen, maar in plaats daarvan had het hem bijna zijn leven gekost. Het had hem zijn leven als warrior gekost. Ze keek even opzij naar Oceanbreeze en vroeg zich af of zij überhaupt af had geweten van die dreiging. Had Everstar het haar ooit verteld? Ze kon het zich niet herinneren. Misschien had Neverland het gezegd. En anders... nog een geheim. Nog een leugen, ook al had hij in dit geval niet zulke verwoestende gevolgen gehad.