I just want you to be happy

_{Snow sjokte wat achter de groep aan, denkende wat er met Bunnykit gebeurd was. Misschien dat ze inderdaad wat uit haar slof schoot tegen Twirldance. Want de kans dat die het met opzet deed was zo klein, net zoals dat Twigkit nog kon leven. Twigkit was dood, dat had ze zelf gezien. Dus je kon net zo goed zeggen dat de kans dat Twirldancd Bunnykit met opzet vermoord had nul-komma-nul was. Toen er een pauze ingelast werd plofte Snowdance direct op de plek waar ze stond neer. Mooi, kon zij even rusten. Hoewel... ze moest Red vinden. Ze moest haar opvrolijken, voor haar zorgen. En voor haar kittens natuurlijk. Met bezorgde ogen stond ze op, om om zich heen te kijken. Waar was de kleine poes? Ja, daar! Ze trippelde met een zachte glimlach naar Redpetal toe, om bij haar te zitten. "Hee Red," miauwde ze zachtjes, waarna ze even met haar neusje troostend in haar vacht duwde.

- Eerste post Redpetal c:}

Redpetal had haar ogen gesloten maar ze sliep niet. Ze schrok echter op toen ze een neusje in haar vacht voelde. Haar gouden blik keek haar zus aan, eerst onbeweeglijk toen ze toekeek hoe ze eerder zichzelf leek te troosten dan haar. Al snel schoof ze echter op, haar kittens met zich meenemend. Hoe kon ze? Hoe kon ze zoiets doen? En het nog geheimhouden voor haar ook! Alsof ze nog niet genoeg verloren was! Alsof ze er niet eens toe deed! Partners zijn betekende niets meer in deze wereld, blijkbaar. De kleine poes ontblootte haar tanden. Haar tengere lichaampje werd verteerd door een vuur van woede, een vuur dat nog nooit eerder zo in haar gebrand had. Een vuur dat het eerdere verdriet compleet vergeten liet. Ze zei niets maar een zacht gegrom borrelde op van diep uit haar borstkas. Ze hield zich in, ze wou haar kittens niet wakker maken. Die moesten hier niets van weten, het zou hen vernielen; het had haar al vernield.

_{Ze had verwacht dat Redpetal haar hart zou luchten, tegen haar aan zou liggen en zou huilen. Of dat ze in elk geval het fijn vond dat Snowdance zo bezorgd over was. Maar nee, zo ging het absoluut niet. Toen de rosse poes een eindje van haar weg schoof, met haar kittens meenemend, keek ze verontwaardigd toe. Waarom zo afstandelijk? Snow deed weer een stap in de richting van haar zus. Weliswaar aarzelend, want een gedachte borrelde in haar op. Die ongelooflijke zak had hun geheimpje verklapt. En wel aan degene die het niet mocht weten. En nu wist ze het, en dat ze boos was, was meer dan normaal. "Redpetal, ik kan het uitleggen..." probeerde de witte poes, bang dat hun band in miljoenen stukjes was gesmeten. Hopelijk zou ze het nog aan elkaar kunnen lijmen, maar veel hoop was er niet.}

De kleine poes boorde haar nagels in de harde aarde en sloeg haar staart beschermend om haar kittens heen, haar tanden nog altijd ontbloot naar haar zus. De meeste katten zouden niet begrijpen waarom ze zo reageerde - de meeste katten wisten niet wat er gaande was. Gelukkig dat Snowdance niet deed alsof ze het niet wist, maar haar woorden maakten Redpetal alleen maar bozer. "Je hebt twee katten nodig om kittens te maken.", gromde ze zachtjes. Wat wou ze uitleggen? Oh, het was mijn fout niet? Ik wist niet dat er kittens van zouden komen? Blijf dan starclanverdomme van de partner van een ander af.

_{Haar ogen werden nat van het idee dat dit het einde was. Ze zou alles willen doen om de band tussen Red en haar weer te helen. Alles. "Je hebt twee katten nodig om kittens te maken.", gromde de rosse poes, en tranen biggelden over Snow's wangen. Ze had gelijk, ze had helemaal gelijk. "Betrek Jinglekit en Bloomkit er niet bij, zij weten het niet.." miauwde ze zachtjes, terwijl ze met smekende ogen naar haar zus keek. Het was haar schuld, allemaal haar schuld.. "I-ik wilde alleen maar helpen.." fluisterde ze, en keek strak naar Redpetal. Ze mocht haar breken, ze mocht haar verwoesten. Want wat Snowdance en Branchtrove hadden gedaan, was een verschrikkelijke daad. En Snow accepteerde het dat zij de straf kreeg.}

Er brak iets in haar toen ze haar zus zo zag. Snowdance was altijd de sterke van de twee. Zij was altijd degene die haar troostte als ze verdrietig was, die haar moed gaf als ze bang was. En nu was Redpetal degene die met rechte rug toekeek hoe de witte poes smekend naar haar gratie vroeg. Ze voelde zich zo slecht. Ze voelde zich zo vreselijk. Ze wist dat het niet haar schuld was, dat dit niet iets was waar zij iets aan kon doen - maar ze wou zo graag toegeven. Ze wou zo graag zeggend at het niets was, dat iedereen fouten maakten. Maar dat was niet altijd zo. Zo'n fouten maakte je niet per ongeluk. Dit was iets dat je bewust deed. Iets dat tegen elke code van eer inging. Dit was niet zoiets als iemand anders zijn nest per ongeluk inpalmen of tegen iemand opbotsen. Redpetal was niet dom en ze wist ook de Snowdance dat niet was. Ze wisten allebei hoe kitten gemaakt werden - ze wisten allebei beter dan kittens te maken met een partner die niet van hen was. Het was bijna even erg als met een kat van een andere clan. Haar gouden ogen verharden weer al zag je in haar uitdrukking ook dat ze zich zo zwak voelde, dat ze op het punt stond om in huilen uit te barsten, haar neusje in de schoudervacht van haar zus te duwen en te zeggen dat het er niet toe deed. Maar op dit moment was Redpetal voor één keer eens zeker; zeker dat ze zich sterk moest houden. Dat dit niet zomaar vergeven kon worden. Dat niemand er beter van zou worden moest ze doen alsof ze het vergat, want vergeten kon ze dit nooit; ze moest dit op haar eigen tempo vergeven, niet onder de druk van de schuldgevoelens die ze in de plaats van haar zus voelde.

_{Snowdance sloot haar ogen, wachtend op woorden of daden, maar geen van beide kwamen. Droge snikken kwamen uit haar bek en hevig op haar poten trillend zakte ze ineen. Zoiets had ze nog nooit meegemaakt, en hoe ze hiermee moest omgaan was haar onbekend. Wat ze wel wist, was dat het zo'n beruchte paniekaanval was. De rollen leken nu echt omgedraaid; normaal had Redpetal altijd zulke paniekaanvallen en was Snowdance de sterke. En nu lag de witte poes op de grond. Ze probeerde haar adem onder controle te houden, maar dat lukte niet. Het waren korte, hevige stoten, en ze had het maar benauwd. Ze opende haar ogen weer, en staarde met lege ogen vooruit. Niks deed er meer toe. De band tussen Red en haar was kapot. Die band, die ze beetje bij beetje had weten op te bouwen. Waar ze zo veel om gaf. "I-i-k... h-het s-s-s-spijt me..." miauwde ze schor. Wat moest ze anders zeggen? Dat ze blij was dat Branch en zij het hadden gedaan omdat ze nu Jinglekit en Bloomkit had? Nee, dat leek haar geen goed idee.}

Ze kon dit niet. Ze moest.. Wat moest ze? Tranen dropen uit haar goudkleurige ogen en ze sloot ze, kneep ze toe. Haar oortjes waren naar achteren gevouwen, zodat ze het zielige gesnik van Snowdance niet moest horen, maar ze wou haar poten erin duwen, ze wou ze stoppen met mos, ze wou de woorden terug haar keel in duwen. Nee, doe dit niet, je maakt het zo zwaar. Waarom kon ze niet gewoon boos zijn? Ze wou zo graag boos zijn. Ze hadden haar perfecte wereldje, haar perfecte gezinnetje, haar geluk aan stukken gescheurd. Het wereldje dat ze zelf hadden helpen opbouwen. Het gezin waar hij zelf aan deelgemaakt had, waar hij zelf mee voor had gezorgd. Waarom moest hij dan zo wreed zijn? Zo gemeen, zo erg, zo.. Redpetal had niet genoeg slechte woorden om het onder woorden te brengen. Dus waarom kon ze het dan niet? Waarom stak de pijn in haar hart erger bij het zien van haar zusje die met haar buik plat op de grond lag? Waarom boog ze zelf ook neer onder de druk, als ze zich had voorgehouden om zich recht te houden? Waarom was alles toch zo moeilijk?

De kleine poes zuchtte, draaide haar kopje weg, haar snuitje in een grimas getrokken. Ze wou zich sterk houden maar ze was nooit sterk geweest. Degenen die haar sterk maakten hadden haar verlaten en nu moest ze sterk zijn om te laten zien dat ze hen niet nodig had - maar ze had hen nodig. Dat was het nu juist. Ze kon niet zonder hen, ze ging aan alles onderdoor zonder hen. Redpetal slikte en kneep haar ogen harder dicht, tot het bijna pijn deed. Ze boorde haar nagels in de grond, haar staart zwaaide heen en weer en al haar spieren waren aangespannen. Ze moest zich onder controle houden. Ze mocht niet zo makkelijk toegeven. Ze gaf altijd zo makkelijk toe.. Op een bepaald moment zou ze het niet meer kunnen houden. Ze ging breken, ze voelde het. Eén woord en het was gedaan met haar.

Onderwerp: Re: I just want you to be happy