Patron Saint

De regen leek nog steeds niet te willen stoppen en de kou die in de bergen hing, begon in zijn botten te trekken. Hij wist zich niet echt een houding te geven terwijl hij over het grote aantal katten uitkeek dat zich hier had verzameld. Vier clans bij elkaar, het gaf hem maar een raar gevoel. Voornamelijk omdat hij Panthergrowl zag, de kater die eens had geprobeerd om Everstar te doden en nu stonden ze allemaal bij elkaar. Misschien zou het wel goed zijn. Hij herinnerde zich nog hoe hij met Routpaw had gesproken over één verenigde clan, in plaats van vier clans die elkaar steeds in de haren vlogen. Met een diepe zucht ademde hij de frisse berglucht in en hij merkte al dat het hem goed deed. Hij kwam overeind, hij moest met iemand gaan praten. Zichzelf afleiden voordat hij weer te veel na begon te denken over alles.

Jewelgleam

Zijn ogen bleven zoeken naar bekenden in de gigantische menigte. Hij zag zijn tante tegen Amberpaw spreken en zijn gezicht vertrok in een bezorgde frons. Er was genoeg tussen die twee waarover gepraat moest worden en hij kon alleen maar hopen dat het uiteindelijk een goed gesprek zou worden. Aan de ene kant begreep hij Amberpaw's woede wel, maar aan de andere kant wist hij niet waarom ze die tegen Bronzemask had gekeerd. Hun tante had het het beste met hen voor, dat wist Quietstep zeker. Hij kon alleen maar hopen dat Amberpaw bij zou trekken. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij dat er naar hem gewenkt werd. Hij draaide zijn kop bij en daar stond ze, Jewelgleam. Een flauwe glimlach stond op zijn gezicht terwijl hij bij haar kwam zitten. "Ik heb het gevoel dat dit allemaal een droom is," miauwde hij zachtjes, doelend op de hele verhuizing. Nooit had hij gedacht alle vier clans zo bij elkaar te zien zitten. Nooit had hij gedacht dat ze hun thuis zouden moeten verlaten. Voor zijn gevoel kon hij ieder moment wakker worden.  

Het was ontzettend koud. Zijn eerste instinct was om te gaan kijken bij de kittens van Mousewish, maar hij wist dat Tigergaze zich nu over hen had ontfermt. Ergens was hij daar wel blij mee, het was één last minder voor zowel Bronzemask als voor hem. Hij verweet het Tigergaze niet echt dat hij zich niet honderd procent had ingezet voor zijn kroost. Het was absoluut niet makkelijk geweest zonder Mousewish en ook Quietstep had moeite met alleen al het zien van haar kittens. Jewelgleam wenste dat het maar een droom was, blijkbaar had ook zij last van heimwee, iets dat hij zich prima voor kon stellen. Hij voelde een sterke drang om terug te gaan, gewoon voor het geval Brindleleaf ooit nog terug zou komen. Hij grinnikte even toen Jewel opperde dat ze niet met elkaar aan het praten zouden zijn als alles niet was gebeurd. "Wat optimistisch van je," zei hij, terwijl hij weer een blik op de sterren wierp. "Maar je hebt gelijk. Wie weet komt hier nog iets goeds van." Hij geloofde het zelf nog niet helemaal, maar wie wist was er licht aan de andere kant van de berg.  

Vanuit zijn ooghoeken zag hij Jewelgleam wat ontspannen. Hij kon enkel nagaan wat ze allemaal mee had gemaakt. Een brand had haar thuis verwoest. Wat dat betrof, had Windclan het nog redelijk getroffen met hun half ondergelopen kamp. Hij was al lang blij dat ze hier nu nog naast hem stond, voor hetzelfde geld was ze omgekomen in het vuur. Een verschrikkelijke dood, iets waar hij liever niet aan dacht. Hij was zich dan ook doodgeschrokken toen Bronzemask hem over de brand vertelde. Zijn gedachten waren meteen naar Jewelgleam gegaan, waardoor zijn tante een tikkeltje achterdochtig was geworden. Jewelgleam liet hem weten haar vertrouwen in Starclan te stoppen, waarop hij zijn schouders ophaalde. "Om eerlijk te zijn, heb ik niet zoveel vertrouwen meer in Starclan," miauwde hij met een zucht. "Ze hebben ons de laatste tijd meer slechte dingen bezorgd dan dat ze ons echt hebben geholpen." Ze hadden een zoon van zijn moeder afgenomen. Ze hadden Mousewish en Cheekykit voor zichzelf geclaimd. Vervolgens hadden ze die verdomde droogte veroorzaakt, waarop ze het hele kamp onder hadden laten spoelen. Konden ze dan niet één keer rustig aan doen?

De kattin naast hem probeerde hem te sussen, maar het nam zijn twijfel niet weg. Starclan had hem zijn hele leven lang meer lastig gevallen dan dat ze hem geholpen hadden. Toen hij uiteindelijk met Lizardpath meeging naar de Moonstone lukte het hem ook niet om contact met ze te leggen. Het was wel duidelijk dat ze niets van hem moesten hebben en dat gevoel was dus ook wederzijds. Toen hij zijn zegje had gedaan, kreeg hij van Jewelgleam een vragende blik toegeschoten. Toen bedacht hij zich dat ze niets wist van zijn familie. Van zijn moeder die kittens gekregen had van de Medicine Cat en door Starclan was gestraft voor haar daden. Misschien moest hij het haar ooit eens vertellen. De poes sprak en alleen de toon waarop stelde hem al iets meer gerust. Gevolgd door een lik over zijn oor. Hij zuchtte en leunde wat meer naar haar toe. "Naar Starclan's mening had ik hier niet moeten zijn," begon hij toen. Het lag hem al lang op zijn hart, maar het was de eerste keer dat hij het echt uitsprak. "Mijn moeder heeft twee nesten gekregen van de Medicine Cat. Bij het tweede nest heeft Starclan één van haar kittens afgenomen." Hij staarde naar de sterrenhemel. Daar zou zijn ongeboren broertje ergens moeten zijn.