Bones

Alles leek een blur. Bunnykit was niet meer te redden. Maar haar andere kittens.. Waar waren Aurykit en Cedarkit? Waar waren ze? Haar hart klopte in haar keel en tranen gleden over haar wangen, ook al realiseerde ze zich dat niet. Haar rosse vacht stond rechtovereind op haar rug van angst en paniek en haar gouden ogen keken panisch om haar heen. Ze duwde door de kattenmasse, terug naar vanwaar ze kwam. Ze zag haar zus staan met Cedarkit aan haar zijde. Ietwat opgelucht dat hij tenminste veilig was pakte ze hem op. Door de paniek en de adrenaline vloiend door haar aderen kon ze niet voorzichtig zijn en ze pakte hem misschien iets hardhandig op. Aurykit, waar was Aurykit? Waarom zag ze haar nergens? Met haar zoontje bungelend uit haar bekje keek ze om zich heen, overwelmd door de vele katten. Sommigen keken haar bezorgd aan, anderen keken helemaal niet naar haar, maar voor haar waren het gewoon losse paren ogen op verschillend gekleurde vachten. Ze voelde zich kleiner dan ooit, ze voelde zich alsof iedereen haar zou vertrappelen. Cedarkit werd nat van de tranen die nog steeds over haar snuitje stroomden en misschien zei hij wel iets, maar ze hoorde het niet. Ze hoorde het geroezemoes niet van de katten om haar heen, of het donderpad een eindje verder. Haar oren ruisden van het bloed dat erdoor stroomde, hoewel haar bloed op dit moment meer adrenaline was dan echt bloed. Haar hart pompte het door haar lichaam, het enige dat nog sterk was op dit moment. Haar hersenen zetten zich gewoon uit, niet in staat om te verwerken wat er net gebeurd was. Haar poten voelden zwak aan en haar knieën konden elk moment opgeven, en dan zou ze op de grond belanden; met Cedarkit nog steeds in haar bekje.

De schreeuw van haar zoontje bereikte haar oren maar net, maar de stem klonk dik en ver weg; alsof ze onder water was, kopje onderging en niet meer boven kon raken. Het water benam haar de adem, doorweekte haar vacht, trok haar naar beneden. Ze moest gaan liggen of ze zou zo door haar poten zakken. De kleine poes plofte neer en zette Cedarkit neer, zachter dan ze hem opgepakt had. Ze had Aurykit nog niet gezien. Waar was ze? Waar was haar andere dochtertje? De woorden die Cedarkit had gezegd drongen nu tot haar door en ze had door dat ze hem pijn had gedaan. Ze keek neer op hem, haar blik wazig door de vele tranen. "Cedar, oh Cedar, het spijt me..", mompelde ze, keer op keer opnieuw, haar stem zacht en ruw van het huilen. Ze likte zijn vacht droog en proefde alleen maar haar eigen tranen, maar elke keer als hij droog was vielen er meer tranen op hem. Het drooglikken was eerder voor haarzelf te kalmeren dan om hem te kalmeren en misschien deed het hem zelfs pijn, keer op keer haar ruwe tong over zijn tabby vacht halen. "Cedar, sorry Cedar,..", bleef ze maar herhalen, al wist Redpetal zelfs niet meer waarom ze zich verontschuldigde. Omdat ze hem pijn had gedaan? Misschien zelfs pijn aan het doen was? Of omdat ze zijn zusje niet had kunnen beschermen, omdat ze gefaald had als moeder en hij daardoor maar één zusje overhield?

De poes krulde zich helemaal om haar zoontje heen in een bijna verstikkende houding en ze stopte niet met hem te likken, keer op keer opnieuw schuurde ze haar tong over Cedarkit. Het kalmeerde haar langzaamaan, zorgde dat haar panisch kloppende hart langzamer ging slaan en kwam meer en meer tot rust. Ze snikte nu, voor het eerst, ze liet alle emoties los - en arme Cedarkit zat helemaal in de storm. Ze zou sterk moeten zijn, voor hem, maar ze kon het niet. Ze was nooit sterk geweest, Branchtrove was de sterke; en hij was nu nergens te bekennen. Waarschijnlijk met zijn eigen verdriet aan het omgaan. Ze wist het niet, het deed er nu niet toe.

De queen kneep haar gouden ogen toe en ademde diep in. Ze deed haar best om het snikken te stoppen, om het gat in haar hart te dichten; maar het was nog vers en de randen klopten pijnlijk elke keer dat haar hart zijn best deed om verder te blijven kloppen. Het was alsof ze een poging deed haar zoontje in het gat te steken, om het op te vullen en de pijn te verdoven, zo dicht trok ze het kleine tabby katertje tegen haar borstkas. Ze zou hem moeten uitleggen wat er aan de hand was. Hij was een maan oud nu, niet oud, maar ook niet piepjong meer; hij vroeg wat er aan de hand was, hij had door dat er iets mis was. Redpetal ademde beverig in en uit maar het snikken was nu wel gestopt, nu ze haar best deed om sterk te zijn voor Cedarkit. Omdat hij het nodig had. Omdat zij het ook nodig had. "B..B-B-Bunnykit..", hakkelde ze, en het moment dat ze de naam van haar dochtertje zei begonnen de tranen weer onophoudelijk te stromen. Haar stem was niet hoog of warm, zoals altijd, maar laag van verdriet en brak in het midden van dat éne kleine woordje. Hoeveel een kat kon veranderen van 's ochtends op 's avonds na één enkele gebeurtenis..

Redpetal deed haar best om neit te beginnen hyperventileren, want ze wist uit ervaring ook dat dat nooit goedkwam. Ze had geen zin om Cedarkit nog banger te maken door opeens flauw te vallen. Ze dwong haar ademhaling om te vertragen, om rustig in en uit te ademen, en deed wat ze altijd deed bij een paniekaanval: aan andere dingen proberen denken. Maar niet aan Branchtrove, want dan zou ze aan haar kittens denken.. Niet aan Snowdance, niet aan Twirldance, niet aan Cedarkit en Aurykit. Aan haar vader, ja, aan hem kon ze denken. Ze beeldde zich zijn oranje vacht in, de vacht die zij van hem had gekregen, zijn vriendelijke ogen en zijn grote gestalte. Haar ademhaling ontspande zich langzaamaan, als ze alle andere gedachten wegdrong. Ze kon het niet aan, haar hart kon het niet aan. Ze moest rusten. Ze moest.. Slapen. In slaap was alles rustig, kon er niets misgaan. Redpetal legde haar kopje neer naast haar zoontje en probeerde rustig in en uit te ademen. Af en toe ademde ze harder, kwam er bijna een snik boven, maar haar ademhaling werd steeds regelmatiger. Uiteindelijk was het duidelijk dat ze sliep, en dat in haar slaap haar tranen eindelijk even konden drogen. Tot de herinneringen allemaal weer terug zouden komen vloeien als ze opnieuw wakker moest worden.

Topic uit I guess? :')