Create your own merit

Nog steeds vroeg ze zich af hoe je je zo alleen kon voelen, terwijl je je onder zoveel katten begaf. Overal waar ze keek, zag ze tientallen katten, op elkaar gedrukt, met bezorgde expressies op hun gezicht. De plotselinge verhuizing maakte haar niet bepaald blij, maar of ze het zou missen, wist ze ook niet. Wat haar echt zorgen baarde, was de toekomst. Niemand leek te weten waar ze heen gingen en om één of ander reden dacht iedereen alsnog dat dit een goed plan was. In de menigte bevonden zich onder andere fragiele kittens en breekbare Elders en Twirldance vroeg zich af hoeveel van hen de eindstreep daadwerkelijk zouden halen. Zij en Branchtrove zouden heelhuids aankomen, zoveel wist ze wel, het kon immers niet anders. En ze zou alles op alles zetten om zich te ontdoen van Redpetal en die drie haarballen die ze kittens noemde. Tot dan moest ze rustig blijven, niet opvallen. Haar maag begon te rammelen en ze keek om zich heen. Jagen deed ze liever niet alleen, vooral hier niet. Haar groene blik viel op een kater die er bijzonder verveeld uitzag, dus besloot ze op hem af te stappen. "Zin om mee te gaan jagen?" vroeg ze, zo nonchalant mogelijk. Verlegen was ze niet, onzeker wel.

De initiële reactie was een bijzonder snuifgeluid, dat haar eigenlijk al genoeg vertelde. De reactie die erop volgde, was behoorlijk denigrerend. Of ze dacht dat er hier iets te vangen zou vallen. Niet bepaald, maar ze had poten en kon een stukje lopen. En de kans grijpen om ook maar te kijken of er wél iets te eten was, was altijd nog beter dan om honger te lijden. Ze was een grote kattin, ze moest wat eten. Daarbij, ze werd claustrofobisch van deze plek. Te veel katten, vreemde katten. Ze vond het maar niets. "Nee, maar het is een mooi excuus om hier weg te gaan," zuchtte ze toen. Vervolgens gleed haar blik naar zijn klauw, die zojuist nog de stenen onder zijn poten aan het bewerken was. "Daarbij, het lijkt er niet op dat je veel te doen hebt." Misschien wilde hij gewoon niet met haar mee, dat kon natuurlijk ook. Toch hoopte ze van wel. Ze wilde niet alleen zijn, ze was bang om alleen te zijn. Bang dat ze iets zou doen waar ze spijt van zou hebben.

De kater haalde zijn schouders op. Erg geïnteresseerd leek het niet, maar het was genoeg voor haar. Ergens wist ze ook wel dat hij mee ging omdat hij echt absoluut niets te doen had, maar dat feit negeerde ze voor nu maar even. Ze kwam overeind, klaar om er vandoor te gaan. Het liefst wilde ze hier zo snel mogelijk weg, weg van Redpetal en haar kroost. Ze had natuurlijk iemand die ze kende mee kunnen nemen, maar ergens leek het haar wel een goed idee om wat nieuwe contacten te leggen. Ze wist ook wel dat ze ontzettend afhankelijk was van Branchtrove en daar moest ze afstand van nemen, hoe moeilijk het ook was. De kater vroeg met wie hij het genoegen had en Twirl probeerde zijn sarcastische ondertoon te negeren. "Twirldance," antwoordde ze toen. "Wie ben jij?" Ondertussen probeerde ze zich door de menigte te wurmen, zoekend naar een plek waar het rustiger was.

De kater boog zichzelf voorover. Hoe hoffelijk. Ze had nu al wel door dat het niet de meest serieuze kat was en ergens vond ze dat wel fijn. Terwijl ze door de menigte liep, leken de katten haast voor haar te wijken. Ze was dan ook zeker niet klein van stuk. Haar Thunderclanbloed hielp behoorlijk, gepaard met het feit dat ze een Maine Coon was en je had een redelijk massieve kattin. De kater stelde zich voor als Dinspots en Twirldance knikte even. Ze grinnikte even om zijn opmerking. "Als ze er überhaupt zijn," mompelde ze als antwoord. Ze was nooit een gelovig iemand geweest, tenminste niet zo erg als de meeste katten. Ze had niet het gevoel dat er een hogere orde was, en als dat zo was, leken ze helemaal niks om haar te geven. En die onverschilligheid gaf ze ze net zo hard terug.   

Nog steeds gaf het haar een soort van roes wanneer iemand besloot om zijn onverdeelde aandacht aan haar te besteden. Alsof ze voor iets speciaals was verkozen. Misschien was het een enigszins trieste gedachte, maar ze kon het niet helpen. Vriendschappen met anderen was niet iets waar ze van nature goed in was. Ze dacht overal te veel over na, of juist niet genoeg. Ze zette zich er te veel voor in, of niet genoeg. Het kwam met vlagen, ze was soms ontzettend bang om iemand te verliezen en een maand later zou ze alles doen om diegene van haar af te duwen. Ze wist niet waarom, maar de enige constante in haar leven leek Branchtrove te zijn. En daarom hield ze zich zo stevig aan hem vast. Dinspots deelde haar twijfels over Starclan en even glimlachte ze. Vervolgens suggereerde hij dat ze nu wel konden gaan, waarop ze knikte. Ze begon te lopen en wist even niet goed wat ze moest zeggen. Ze wilde het gesprek gaande houden, maar ze wilde niet iets stoms zeggen. "Ik had nooit gedacht dat ik met een Windclanner zou gaan jagen," merkte ze toen maar op. Misschien kwamen er nog wel onverwachte banden uit deze vreemde situatie.

Note; Sure c':

De stilte voelde alsof er een zwaar deken over haar heen lag dat haar naar beneden wilde duwen. Ze had het gevoel dat ze hem zo snel mogelij moest verbreken, anders zou ze zichzelf voor schut zetten. Dat de andere kat ook niets zei, leek haar weinig te doen. Alsof alle verantwoordelijkheid op haar schouders lag. Toen ze eindelijk wat zei, voelde ze zich ook weer opgelucht. De kater gaf aan er hetzelfde over te denken. Nu waren Thunderclan en Windclan niet de grootste rivalen van het woud geweest, vrienden waren ze ook zeer zeker niet. Het was raar om hier met zijn allen te zitten, terwijl iedereen maar deed of het allemaal normaal was. Dinspots zei dat de reis voor nieuwe ervaringen zou zorgen, waarop ze knikte. "Ik ben wel toe aan wat nieuwe ervaringen," gaf ze toen toe, met een grijnsje op haar gelaat. Ze had het eigenljik helemaal gehad met die bekrompen clan van haar. "Wel vervelend dat we een heel eind moeten gaan lopen zonder enig idee waar we naartoe gaan." Ieder voordeel had nou eenmaal z'n nadeel.