Make it count

Naar een ander gebied gaan? Met een lege blik had hij de events voorbij zien gaan en toen het plan luid en duidelijk had weerklonken had hij geen seconde getwijfeld. Voor wie moest hij blijven? Juist ja, niemand. Met een laag hangend hoofd had hij sloffend achter de bende aan gewandeld. Zijn bleekblauwe ogen enkel priemend op de ruggen van de andere katten... Hij kon ook gewoon. Hij stopte en keek even om... Hij kon naar zijn vader gaan, zijn echte familie en in het rogue gebied met hem gaan leven... Dat... Klonk nog niet eens half zo slecht... Hij zou hier blijven, het gebied dat hij altijd al had gekend en... Hm... Hij keek even op naar de groep die langzaam verder van hem bewoog. Maar ja, zijn 'vrienden' he, die moest hij dan zien gaan... But then again... Who cares about that? Hij was meer rogue dan clankat, hij had meer bloed van de eenlingen door zich stromen dan het bloed van de clans... En wat als hij dan daar was... Het zou zeker niet zo erg zijn maar het feit dat hij wat dingen naar andere katten had gedaan was niet onbekend. Hij grijnsde even schuin en draaide zich om, zijn pas versnellende, nou, het was fijn geweest friends, maar hij zou zijn leven hier gaan leiden, misschien opnieuw beginnen, maar niet een of ander kuddedier leven gaan volgen. NIemand zou hem toch missen eh... Yeah. Heh. Het was cute, adorable eigenlijk. Maar dat was het. HIj zou verdwenen uit de clan, misschien zouden ze hem wel als dood beschrijven, des te beter voor hen allemaal. Voor zijn broer en zijn kittens. Hij was toch een mislukking van een vader dus veel gemis zou er niet zijn. Hij zou gewoon gaan waar hij wilde gaan, leven met wie hij wilde en doen wat hij wilde doen zonder de smaak van ongewil op zijn tong te proeven. Elke seconde van de dag bang te hoeven zijn voor zijn echte zelf. Dat was nu gedaan. Heh. Yeah.
Met snelle passen was hij langs het gebied van Shadowclan gelopen om zo een omweg te maken naar de grens tussen het rogue gebied en het naaldbos van zijn oude thuis. Hij wierp nog even een blik op de bekende omgeving voordat hij zich snel omdraaide en het gebied opliep. Met snelle passen keek hij rond. Hij wist dat zijn vader hier ergens was. Hij was vaak niet ver van het twoleg gebied maar... Hier had hij hem al ook eens zien ronddolen. Hij slikte even en voelde langzaam het opgeluchte gevoel hem bekruipen. Hij was vrij. God. Hij was vrij! Het had zo lang moeten duren maar nu... heh... Oh starclan vergeef hem maar het clanleven en de brave regeltjes, die waren toch niks voor hem... Niet na al die jaren, niet na al die fouten die hij hopeloos had proberen recht te zetten... Neh... It was over.

Zijn poten droegen hem kalm verder het onbekende gebied in, tot hij iets hoorde en zijn kop wel meteen draaide, zijn nagels kwamen meteen uit hun hulsel. Zijn helblauwe ogen gloeiden even lichtjes toen hij een rogue zag. ALthans dat vermoede hij. Alle clans waren naar highstones en zouden dus niet deze kant opgegaan zijn. Het was dus een bloodclan jongeling of een rogue. kittypet kon ook altijd, maar daar was de ander niet echt... voor geschikt. Die kittypets waren goed doorvoed en vaak ook nog eens goed verzorgd, deze kater niet echt. "He, waar ga je heen?" Heh? "Waar ik heen wil," klonk er strak van de massieve kater af. "Problemen mee?" gromde hij even uitdagend naar de ander.