Mending fences

Waarom had dit moeten gebeuren? Snowdance was weg. Het was nog maar een dag geleden en Thornface was die ochtend wakker geworden met de gedachte dat het allemaal een nare droom was geweest, maar hij besefte zich maar al te snel dat hij zichzelf daarmee voor de gek hield. Ze was weg en zou niet meer terugkomen. Dat riedeltje bleef zeuren in zijn hoofd terwijl hij doelloos rondliep aan de rand van de kattengroep. Zijn ogen stonden troebel en de bruine kater keek naar de grond voor hem zonder iets te zien. Hij bleef slenteren tot zijn snorharen aangaven dat hij bijna tegen een houten tweebeenhek was aangelopen en hij bleef even stilstaan. Moe en verdoezeld door het verdriet ging hij zonder verder nadenken op de grond liggen, waarbij zijn neus bijna het hek raakte. Voor de katten erbuiten zou het duidelijk zijn dat hij niet op zoek was naar een gesprekspartner, maar een kat die met zijn neus tegen een houten hek aan lag moest er op zijn zachtst gezegd wel apart uitzien.

& Crowcall

Er waren zo veel ThunderClanners, maar niet die naar wiens aanwezigheid ze verlangde. Op sommige momenten kon ze zijn afwezigheid haast verdragen, maar op andere tijden dreigde de gedachte aan het verlies haar te verstikken. Waarom was Dangerdance niet gewoon meegegaan... Ze zou ervoor gezorgd hebben dat hij het zou redden. Desnoods had ze hem het hele eind gedragen. Dat zij een klein WindClannertje was en hij een enorme, massieve oud-SkyClan kater had misschien een probleempje kunnen zijn, maar dan had ze hem wel met pure wilskracht meegesleept. Maar in plaats daarvan had ze hem laten gaan. De eerste dag had ze voortdurend achterom gekeken, hopend dat ze hem plotseling toch de groep zou zien volgen, maar de horizon was leeg gebleven. Ze wist dat ze er nu niet meer op kon hopen dat hij nog zou komen. De enige kans om hem ooit terug te zien zou teruggaan zijn, en hopen dat hij er nog was. Dat, of in StarClan, als haar geest die plek ooit zou weten te vinden vanaf hun nieuwe thuis.
Ze bleef staan toen ze een ThunderClanner bij een hek zag liggen, zijn neus bijna tegen het hout. Verbaasd en ongerust keek ze ernaar, en stapte daarna stil op hem af. Bezorgd liet ze zich naast hem op de grond zakken. "Gaat het?" vroeg ze zacht. Hij zag er niet uit alsof hij wilde praten, maar ze wist uit ervaring dat katten bij wie dat zo leek vaak de katten waren die vanbinnen eigenlijk juist heel graag wilden praten.

Net zoals hij zich niet volledig bewust was van de katten om hem heen en het hek vlak voor hem, drong het niet helemaal tot hem door dat er een WindClan kat naast hem kwam zitten. Pas toen ze hem aansprak leek Thornface weer wat terug te komen in de werkelijkheid. Hij knipperde een paar keer en besefte zich ineens hoe dicht hij bij het hout lag. Hij keek even in de richting van de kattin zonder haar echt aan te kijken. "…Niet echt," mompelde hij om haar vraag te beantwoorden, waarna hij langzaam overeind ging zitten om wat afstand te creëren tussen hemzelf en het hout. Hij zuchtte diep. Misschien was het toch maar beter als hij even met iemand zou praten, ook al was het een kat van een andere clan wiens naam hem even ontglipte. Hij keek weer haar kant uit zonder haar werkelijk aan te kijken. "Heb je gehoord over de ThunderClan queen die gisteren…" Het deed bijna pijn om het te zeggen. "...op het thunderpath is omgekomen?"

De kater leek haar niet onmiddellijk op te merken, en reageerde pas toen ze hem vroeg hoe het ging. Zijn antwoord was eerlijk en droevig. Crowcall keek hem meelevend aan terwijl hij wat overeind kwam en begon te praten. O StarClan, ja, die arme ThunderClan queen. Crowcall had het niet zien gebeuren, maar ze had er inderdaad over gehoord, vreselijk was het. Deze reis... op een bepaalde manier was het heel mooi, maar ze zag ook hoe katten kapot gingen door al het onheil dat over hen heen kwam. Het was nu zaak om samen sterk te staan en elkaar te beschermen en te troosten. Om hier samen doorheen te komen. Ze knikte. "Was ze een vriendin van je?" vroeg ze, terwijl ze haar blik neersloeg. Ze vroeg zich af of hij erbij was geweest. Als hij haar goed had gekend, hoe vreselijk moest dat dan wel niet geweest zijn...

De kattin vroeg of de queen een vriendin van hem was geweest, waarop Thornface langzaam knikte. Snowdance was zijn beste vriendin geweest, één van de weinige katten aan wie hij alles kon toevertrouwen. En die vertrouwenspersoon was er niet meer. Misschien was dat de reden waarom hij nu op een bepaalde manier steun zocht bij een WindClankat wiens naam hem ontglipte. Thornface knipperde de opkomende tranen weg en keek naar een punt voor zich zonder echt iets te zien. Het besef dat hij niet de enige was die om Snowdance rouwde kwam weer naar boven. "En haar kittens… Ze hebben geen moeder meer," zei hij zacht, nogmaals vechtend tegen de emoties die zich wilden tonen.

De kater knikte langzaam en Crowcall keek hem meelevend aan, al keek hij niet haar kant op. Zijn blik was nergens op gericht terwijl hij waarschijnlijk terugdacht aan zijn overleden vriendin. Ze zuchtte en haar schouders zakten wat omlaag toen hij over de kittens begon. De kittens. Er waren te veel kittens die zonder moeder op moesten groeien. Zij was zelf een van de velen geweest. Haar half-siblings hadden ook geen moeder meer. En de moeder van Crowfurs dochter was misschien niet dood, maar ze was er ook niet voor haar, wat misschien nog wel erger was. Even drukte ze haar snuit troostend tegen de schouder van de kater. Ze vroeg zich af of de kittens nog een vader hadden. "Het leven is niet eerlijk", miauwde ze zacht. "En het zijn altijd de katten die het het minst verdienen die eronder lijden..." Het waren niet bepaald opbeurende woorden, dat besefte ze wel. Katten troosten was misschien niet echt haar ding. Ze had zelf te veel meegemaakt om te geloven dat alles altijd goed kwam, en zoiets kon ze ook niet aan een ander wijs proberen te maken. Wat ze wél wist, was dat het einde van een leven niet het einde van de wereld was, dat je altijd door kon gaan, en dat als alles niet goed kwam, het misschien wel iets beter zou worden. "Het is belangrijk dat er andere katten zijn die van ze houden", miauwde ze. Moederliefde zouden ze moeten missen, maar dat betekende niet dat ze in een leegte op hoefden te groeien.

Hij schrok even op uit zijn gedachten toen de kattin zijn schouder aanraakte,  maar hij protesteerde niet. Voor de eerste keer in dit gesprek keek Thornface haar aan en luisterde in stilte naar wat ze te zeggen had, al bleef hij zich moedeloos voelen en hielpen haar woorden daar niet bepaald bij. Ze kwamen vrij hard aan en waarschijnlijk zou het niet aansluiten aan zijn normale denkwijze, maar momenteel zat zijn verdriet te erg in de weg om zich dat te beseffen. Pas toen de kattin verder ging over de kittens leek iets in hem wakker te worden. Andere katten die van hen houden…

Waar was hij mee bezig? Hij moest er voor hen zijn. Voor Jinglekit en Bloomkit die hun moeder waren verloren en voor Brokenkit die dat alweer moest meemaken. Thornface slikte de krop in zijn keel weg voordat hij sprak. "Je hebt gelijk." Het verdriet en het verdoofde gevoel waren nog aanwezig, maar ergens begonnen ze plaats te maken voor een sprankje vastberadenheid. Hij stond op, kijkend in de richting waarvan hij wist dat de kittens zich zouden bevinden. "Dank je, dat had ik nodig," zei hij, een dankbare blik werpend op de WindClankat, waarna hij aanstalten maakte om terug te gaan naar de andere katten.

Haar eerste woorden hadden inderdaad niet echt een gunstig effect, merkte ze, en ze voelde zich een beetje schuldig. Wat was het ook moeilijk om opbeurende woorden te vinden. Hoe kon je een kat die net een goede vriendin had verloren nu troosten? Zeggen dat ze vast heel gelukkig was bij StarClan? Misschien zou dat wel daadwerkelijk beter gewerkt hebben dan wat zij had gezegd, maar ze praatte niet graag over de clan van de doden. Ze mocht ze niet.
Haar boodschap over de kittens bleek beter aan te komen en dat was een opluchting. De kater leek wat op te leven en bedankte haar. Soms was dit misschien alles wat een kat nodig had: een doel, iets om voor door te gaan, in dit geval de kittens van de overleden queen. Ze glimlachte naar hem en knikte ten teken dat ze hem niet op zou houden. Hij had dingen te doen.