The bravery was in moving forward, no matter what

Ze werden wakker gemaakt, ze moesten verder. Ze kreunde zachtjes, omdat alles pijn deed. Haar spieren waren stijf en ze was doodmoe. Toch klemde ze haar kaken op elkaar en kwam overeind. De kilometers begonnen in haar lijf te zitten en ze had eigenlijk onophoudelijk honger. De blik in haar felgele ogen zocht Glazepaw. “Glaze.” Miauwde ze zachtjes. Haar stem was bijna nooit zo zacht. Meestal sprak ze duidelijk en aanwezig. Ze verbeet de pijn toen ze naar hem toeliep. “Blijf je bij me lopen?” Ze was altijd heel erg op zichzelf, maar die dag had ze behoefte aan gezelschap. Ze had behoefte aan de steun van haar beste vriend. Er brandde tranen achter haar ogen maar ze hield ze in, ze wilde niet zwak zijn. Zonder te mopperen begon ze weer met de rest mee te lopen.

[First Glazepaw]

Vannacht had Glazepaw nauwelijks geslapen. Door alles spanning, veranderingen en onzekerheid. Alle katten van de vier clans begonnen te lopen. Sommige warriors werden vooruit gestuurd om het gebied te verkennen. De rest liep er langzaam achteraan. En dan ook echt langzaam. Begrijpelijk met al die kittens, queens en elders. Maar toch, irritant. Van langzaam lopen word je ook moe. Misschien wel nog moeër dan van hardlopen, dan kwam je tenminste nog ergens. De kater bedacht zich dat al die zwakkere katten ook over Thunderpaths heen moesten. De gedachte aan platte kittens deed hem huiveren. "Glaze." Klonk de stem van Eveningpaw zacht, die naast hem ging lopen. "Blijf je bij me lopen?" Glazepaw knikte. "Natuurlijk blijf ik bij je lopen, jij bent mijn vriendin!" Het kwam er hard uit, andere katten keken de jonge kater raar aan. Hij begon te blozen onder zijn vacht. "Niet op die manier." Miauwde hij er snel achteraan. Glazepaw, daar ga je weer.

Ze glimlachte toen hij zei dat hij bij haar bleef lopen. Het deed haar stiekem goed dat hij aangaf dat ze zijn vriendin was. Hij was ook haar beste vriend en ze was graag bij hem in de buurt. Hij was aardig tegen haar. “Let niet op hen.” Zei ze toen ze zag dat hij een beetje ongemakkelijk werd van de blikken van andere katten. “Het doet er niet toe wat zij daar van denken.” Miauwde ze vervolgens. Er waren veel te veel katten, daar werd zij een beetje prikkelbaar van. Ze had ook graag momentjes voor haarzelf, maar die waren ver te zoeken op het moment. “Hoe voel je je vandaag?” Vroeg ze toen aan Glaze.

"Let niet op hen." Miauwde Eveningpaw. "Het doet er niet toe wat zij daar van denken" Dat stelde hem gerust. Alhoewel hij probeerde de katten van andere clans niet aan te kijken. Hij werd zenuwachtig van de gedachte dat ze samen moesten werken. Dat zou toch nooit gaan lukken? Dat Shadowclan überhaupt meegaat, hij had gedacht dat ze daar veel te trots voor waren. Alhoewel, hij had die nieuwe leider van hun gezien op de Gathering. Tallshadow had niet echt een goede indruk gemaakt, voor een leider dan. Hij leek wel aardig, maar niet echt Leader materiaal. "Hoe voel je je vandaag?" Vroeg de zilvergrijze she-cat aan hem. De kater haalde zijn schouders op. Hoe beschreef hij zijn stemming in een woord? "Mousedung."

Ze knikte toen hij aangaf dat hij zich mousedung voelde, dat was wel het perfecte woord inderdaad. Zij voelde zich niet veel beter. “Auw.” Het was eruit voordat ze er erg in had. Mousedung… Haar pootkussentje was weer opengescheurd en de geur van bloed vulde de lucht. Snel klemde ze haar kaken op elkaar. Nee, het was niets. Niks aan de poot. Ze liep stug verder en had niet eens door dat er bloed uit haar kussentje lekte, waardoor ze een spoor achter begon te laten.