This world is a jungle, you fight or run forever

Hun thuis was verwoest en dan gaf de witte she-cat een onweer's gevoel. Haar groene ogen stonden alsof ze iemand kon vermoorden toen ze door de groep katten heen liep. De vier clans bij elkaar, opzoek naar een nieuw plek waar ze samen konden wonen. De gedachten al om haar geboorte plek te verlaten omklede haar hart met een verschrikkelijk gevoel. Hun kamp was al af gebrand door het vuur maar nu moesten ze het echt ook nog verlaten. De vertrouwelijke bos waar haar pootstappen geschiedenis hadden geschreven was nu uitgeveegd alsof het niks was. Blacktear zwiepte dus ook kwaad met haar staart toen de andere katten van de andere clans zich op een plek hadden verzameld wachtend op het teken van de leiders om veder te gaan. Blacktear was anders en ging niet nutteloos aan de rand zitten wachten tot ze veder kon, nee ze zou haar apprentice trainen. Zo veel mogelijk. De reis naar een onbekend gebied was gevaarlijk en Eveningpaw moest sterk zijn, wat als ze een groep vossen tegen kwamen? Dan niest haar leerling zichzelf wel verdedigen. De witte she-cat liep dus ook met grote pootstappen door de groep katten tot ze aan de rand stond en klom een steen op zodat ze iedereen kon zien. Haar groene ogen waren tot spleetjes geknepen toen ze de naam van haar apprentice riep en zwiepte lichtjes met het puntje van haar staart toen ze op de andere she-cat wachtte.

- Eveningpaw

Ze zat een beetje afzijdig van de rest. De tocht was zwaar en haar pootkussentjes deden pijn. Al hoorde je haar niet klagen. Ze zette gewoon haar kaken op elkaar als er een kussentje scheurde. De medicine cat’s hadden wel wat beters te doen, dan naar haar kijken. Het was niks vond ze zelf, dus zei ze ook niks. De blik in haar felgele ogen staarde voor haar uit. Ze had heimwee, stiekem miste ze haar vader. Al sprak ze daar ook niet over, dat kon ook niet. Het was het grootste geheim wat ze meedroeg en dat wilde ze graag zo houden. Verrast spitste ze haar oren toen ze haar naam hoorde roepen. Het was Blacktear en uit automatische kwam ze meteen overeind. Ze draaide zich om naar haar mentor en liep naar de steen waar ze op was gaan staan. “Ik ben hier Blacktear.” Uit respect neeg ze eventjes haar kop ietsje, voordat ze voor de andere kattin ging zitten. Een nieuwsgierige en afwachtende blik in haar ogen.

Blacktear stond bekend in Thunderclan als een doorvechtende warrior. Eentje die iedereen zal helpen en nooit zal opgeven, iemand die haar doel zou bereiken kosten wat het kost. En deze spirit gaf ze over aan haar leerling. Eveningpaw was een goeie leerling, een van de beste als je het haar mocht vragen. Ze zou de jongere she-cat trainen tot ze er bij neerviel, tot ze waardig genoeg was om te zeggen dat ze klaar was om warrior te worden en daar stond veel training bij te kijken. Eveningpaw was een kat die het nog is voor kon schoppen. Het was dus enorm belangrijk dat de twee veder gingen trainen tijdens de reis en Blacktear wist precies wat ze vandaag zouden doen. Evening was ondertussen aan gekomen en begroette haar respectvol en neeg haar kopje voor ze ging zitten. De nieuwsgierig blik in haar ogen was een goed teken. "Ik hoop dat je even heb kunnen rusten want ondanks alles gaan we veder met de training. Starclan mag weten wat we tegen het lijf aan zullen lopen tijdens de reis en ik wil dat je daar op voorbereid bent." Mauwde ze, haar groene ogen gericht op de jonge she-cat. "Het doet pijn om ons thuis te verlaten maar wij zijn Thunderclan warriors en ik sta niet toe dat je je training belemmert vanwege deze situatie." Blacktear sprak rustig, haar woorden moesten goed aankomen bij haar apprentice. "We beginnen dus meteen. Acht rondjes om de rots om warm te lopen. Nu!"

Note: Het is de rots waar Black opstond. Niet behoorlijk groot dus maar groot genoeg om het warm te krijgen c:

Ze knikte toen Blacktear aangaf dat ze verder gingen met haar training. Ze had ook niet anders verwacht. Ze wilde juist graag trainen, want als dat niet gebeurde dan zou ze achter raken. Ze was een strever en ze wilde nu eenmaal graag overal het beste in worden. Dat kon alleen maar als ze kon trainen. “Ik begrijp het Blacktear.” Sprak ze daarom ook helder, zonder aarzeling. Ze begreep heel goed dat niks haar training mocht belemmeren, dat wilde ze ook niet. Dus stond ze zonder morren op toen haar mentor haar een opdracht gaf. Ze snel ze op haar voetkussentjes ging staan voelde ze ze. Toch zette ze haar kaken op elkaar en begon te rennen. Ze rende haar acht rondjes zoals Blacktear haar opgedragen had. Daarna stond ze weer voor de rots stil.