Leaving everything behind

Dat ze uit hun gebied gejaagd zouden worden door water was iets dat hij zeker niet verwacht had. Zelfs met de modderstroom die de ingang van het kamp had geblokkeerd had hij nog hoop gehad dat het mogelijk zou zijn om in het territorium te blijven, maar dat alles vervloog zodra Tallshadow vertelde dat de leiders hadden besloten om alles achter te laten en een nieuwe plek te vinden. Hij had er dubbele gevoelens over als hij eerlijk was. Aan de ene kant wist hij dat het niet meer mogelijk was om in het territorium te blijven, maar aan de andere kant was het de plek geweest waar hij opgegroeid was en zijn hele leven al had geleefd. Dit maakte het zeker niet makkelijker, maar het was niet alsof er een andere keuze was en dat was iets dat hij goed wist. Het was tenslotte nog steeds niet gestopt met regenen en als hij naar het gebied keek vanaf high stones was het eigenlijk al niet meer herkenbaar.

[Eerste post voor Amberhunt]

Hij had al gepraat met meerdere katten en Amberhunt was aan het wachtten totdat ze echt zouden gaan reizen. De kleine, oranje kater zag opeens een 'vriend' van hem zitten: Acorndust. Hij was een van de eerste katten waar Amberhunt zijn geheim aan head verteld. De kater was te vertrouwen en dat wist Amber. Langzaam liep hij op de ander af en ging naast hem zitten. De twee stonden in scherp contrast: Amber was juist een stuk kleiner dan de rest en Acorndust weer een stukje groter. "Hey, hoe gaat het er mee?' miauwde hij kalm, als hij zich nu ging stressen zou het alleen maar affect hebben op de rest en dan waren ze nog verder van het huis dat ze nu gingen verlaten.

Zijn aandacht werd getrokken door een bekende stem en hij draaide zijn kop dan ook in de richting van Amberhunt. Het antwoord op de vraag die gesteld werd was echter niet een simpele,
ook al was hij niet van plan om te laten merken dat hij zich onzeker voelde over wat er ging gebeuren. Ze zouden tenslotte alles wat ze kenden achterlaten en dat was zeker niet iets dat makkelijk was. "Naar omstandigheden goed." Was dan ook wat hij antwoordde. Dat was tenslotte het meest eerlijke antwoord. "Ergens geloof ik het nog steeds niet helemaal dat we alles achter gaan laten." Hij wist dat het nodig was, maar het besef dat het ook echt ging gebeuren drong maar langzaam tot hem door.

Acorndust keek om en antwoordde met: "Naar omstandigheden goed." Dat klonk wel realistisch ja. "Ergens geloof ik het nog steeds niet helemaal dat we alles achter gaan laten. Amberhunt knikte en zuchtte kort. Nee, hij ook niet. "Ja, we laten alles wat we kennen achter. Maar we hebben onze clangenoten en familie nog" Miauwde hij nogal terneergeslagen. De meeste hadden inderdaad hun familie nog... Misschien had hij ook een beetje teveel zelfmedelijden..

Dat was zeker waar en wie weet wat ze zouden tegenkomen waar ze naartoe gingen.
Hij wist echter wel dat het zwaar zou gaan worden en zeker niet makkelijk, dit was echter niet iets dat hij hardop zou moeten zeggen. Dit zou tenslotte sommige kunnen ontmoedigen en dat wilde hij niet hebben. "Dat is zeker waar," Zei hij dan ook. "En wie weet wat we tegen gaan komen." Hij kon niet helpen om een lichte nieuwsgierigheid ernaar te hebben, maar het zou nog steeds niet makkelijk zijn om alles achter te laten.

"Dat is zeker waar," Miauwde Acorndust "En wie weet wat we tegen gaan komen." Amber knikte en keek zijn deputy aan, kon hij er maar zo over denken. Tot nu toe had de jonge kater alleen nog maar gedacht aan het feit dat hij Amare nooit meer zou zien. Is het moeilijk?" Vroeg hij toen plotseling "Deputy zijn? Of gaat het uiteindelijk vanzelf?" Hij wist zelf niet echt waar de vraag vandaan kwam maar ze moesten het ergens over hebben...