I would've been useless anyway {open}

En daar was ze dan, in de hemel, het land der doden, het hiernamaals, of in haar eigen taal: Starclan. Ze keek om zich heen en merkte dat ze gewoon weer kon zien, of eigenlijk; zien als nooit te voren. Haar zich was compleet en ze zag elk detail van elk blaadje. Ze besefte nog niet dat ze dood was, ze was te verwonderd door wat ze nu beleefde. Ze ging plat liggen en keek naar de grassprietjes onder haar poten. Elk detail en zo prachtig groen. Vervolgens liet ze haar helder blauwe ogen naar boven glijden, naar de blauwe lucht met hier en daar wat prachtige schapen wolkjes. Vervolgens bekeek ze de bomen. Langs het schors door naar de takken waar bladeren aan groeide. Één blaadje viel omlaag, alsof deze bestudeerd wilde worden. Ze keek hoe deze voor haar poten terecht kwam en glimlachte, terwijl ze elk detail in zich opnam.

Open

Met soepele passen liep de grote poes op de nieuwkomer af. Haar bruine tabby vacht glinsterde in het zonlicht en haar groene ogen waren levendig. Eigenlijk was het ironisch hoe de doden er vaak nog het meest levend uitzagen. Geen enkel spoortje van vermoeidheid, geen wonden, geen stress, geen verdriet en geen woede. Spijt misschien, omdat ze niet konden doen in hun leven wat ze wouden doen; maar zelfs dat was verminderd. En toch stonden de katten hier niet te springen van geluk. Ze waren gewoon kalm, sereen, er was nu een stilte op de plaats waar vroeger hun hart luid klopte. Winddancer glimlachte als ze op haar vriendin af liep, ook al was dit misschien niet per se een moment om te glimlachen. Ze was dood, zoals zij was, en ze lieten allebei zo veel achter. Maar op hetzelfde moment zou alles wat ze achterlieten zich ooit weer bij hen voegen. Hier waren ze kalm, hier waren ze rustig, hier konden ze vredevol verder leven na de dood.

De geur vertelde haar dat het Winddancer was en vervolgens vonden haar ogen inderdaad het grote gestalte van haar vriendin die ze onlangs verloren was. Roughflowers ogen werden groot en opdat moment besefte ze waar ze was en waarom ze ineens zo goed kon zien. Verwondering verdween uit haar ogen en maakte plaats voor verdriet en opdat moment rende ze naar haar beste vriendin toe en drukte haar snoet in diens vacht. "Ik wil hier nog niet zijn, ik heb kittens waar ik op moet letten..." Snikte ze verwoed. En opnieuw was het wazig voor haar ogen, zoals ze gewend was. Nu echter niet omdat ze slechtziend was, maar omdat ze huilde, omdat het besef gekomen was dat ze dood was.