The sky is losing his blue color

Niet te geloven dat ze het echt gingen doen. De clans gingen verhuizen omdat hun thuis hen geen onderdak en voedsel meer kon verzien. De regen bleef vallen en als de liters zo bleven komen zo het woud niks meer zijn dan één groot meer. Demon's vacht was dus ook tegentijd dat hij de grens overgestoken was doorweekt en de eerst zo angst aanjagende tom zag er nu uit als een lopende dweil. Een hinkende kreunde dweil om precies te zijn. Elke stap die de massieve tom zette gaf hem een steek van pijn in zijn lichaam. Hoelang nog voor dat hij door zijn poten zou zakken? Demon kreunde toen er weer een pijnscheut door zijn lichaam schoot. Zijn blauwe ogen waar eerst altijd veel pit in had gestaan waren nu dof van de pijn..

Amberhunt
Note: Dit is tijdens de tocht naar de highstones

Terwijl ze in bijna volledige stilte richting highstones liep zag Amberhunt die snel hulp nodig had: Demonslayer. Mousedung! Hoe was hij vergeten de oudere kater te helpen! Hij had al zolang interesse in de warrior en nu vergat hij hem? Snel rende de kleinere warrior op hem af en ondersteunde hem door Demon's zware poot over zijn schouder te leggen. "Sorry dat ik je weer vergat! Ik was gewoon zo gestrest. Het spijt me zo Demonslayer!" Miauwde hij snel en op een heel erg schuldige toon.

Hikkend en kreunend kwam de massieve tom stapje voor stapje voor uit. Het ging niet snel maar op de achterhoede met de elders en kittens leek het er nog op dat hij de toch naar de highstones zou halen. Demonslayer liet zijn staart slepend over de modderige grond heen glijden terwijl hij de druppels van zijn snorharen probeerde te schudden. De kou trok hem al snel in zijn lichaam toen de regen door zijn vacht was gekomen en schrok toen ook toen er ineens een warme gestalte tegen hem aan liep. Amberhunt ogen mengde in die van de zijne en meteen bood de oranje tom zijn excuses. Demon liet een waterig glimlachje zijn weggetrokken gezicht versieren en gaf hem een klein likje. "Maak niet uit" Bromde hij met de gebruikelijke stem en hinkte steunend op de kleine tom veder.

Amberhunt kreeg een warm gevoel in zijn lichaam toen de grotere tom hem een kort likje gaf alvorens door te lopen. Hij had het gevoel dat Demonslayer zich, als Amberhunt erbij was, meer op zijn gemak voelde. 'Dus wat denk je dat het word?" Zuchtte de rode kater terwijl hun natte vachten tegen elkaar streken. Als de omstandigheden nou niet altijd zo slecht waren als ze samen waren zou hij zijn gevoelens vast allang geuit hebben, so wat dat de ander meer dan twee keer zo oud was? maar nu... Amberhunt drukte kort zijn neus in Demon's vacht, het was een prettige geur en het hielp hem kalmeren.

Amberhunt vroeg wat hij er over dacht en Demon schudde enkel zijn brede kop. "Ik zou het niet weten" Zuchtte de tom, meestal wist hij wel antwoord te geven maar nu leek zijn hersens niet goed te functioneren. Alles kwam uit het niets, al de drama die er was, al de gevolgen van de regen en de droogte die het woud hadden getreiterd. Die zijn thuis hadden verwoest. Stress en angst hing over de groep katten die op weg waren naar een onbekend gebied. Niemand wist wat he te wachten stond. De tom draaide dus toen ook zijn kop naar Amber toen hij zijn neus in zijn vacht begroef, het was enige wat nog goed voelde want de rest van alle goedheid leek in de put gevallen te zijn.

Demonslayer maakte duidelijk dat hij geen idee had wat er ging gebeuren. Hij leek er echter wel op dat hij genoot van Amberhunt's aanraking. "Je hebt gelijk... nou, we hebben tenminste elkaar nog" Knikte hij. Hij wilde zo graag zeggen wat hij voelde maar dit was niet het moment, nu moesten ze zich focussen op de reis. "Ehm Demon, ik moet je later iets vertellen, als het wat beter met je gaat. Het is nogal belangrijk" Miauwde hij zachtjes. Waarom waren er zo veel katten bang voor de grote tom? Hij was geweldig.

Zijn ogen stonden vooruit gericht terwijl de twee veder 'liepen'. Hij moest dus ook zijn kop draaien om in Amberhunts gele ogen te kijken toen hij vertelde dat ze gelukkig elkaar nog hadden. Een blij gevoel vulde zijn maag en eventjes was de koude blik veranderd in een zachte glans. Een glimlachje sierde nog eventjes zijn gezicht voor hij weer vooruit keek om weer naar voren probeerde te strompelen. "Ehm Demon, ik moet je later iets vertellen, als het wat beter met je gaat. Het is nogal belangrijk" Demon spitste zijn oren en knikte. "Is goed Amber. Je kunt me alles vertellen eh dat weet je" Mauwde hij dan ook terug.

"Is goed Amber. Je kunt me alles vertellen eh dat weet je" Miauwde Demonslayer en Amberhunt zuchtte, laat Demonslayer alsjeblieft dezelfde gevoelens voor hem hebben als Amber voor Demon. Als dat zo was zouden ze... heel misschien, als de ander het daar mee eens was... Mates worden, misschien? "Gaat het nog, of wil je even pauzeren?" Vroeg de rossige kater terwijl hij Demonslayer nog steeds ondersteunde. Zelf had hij ook wel behoefte aan een pauze, het was zwaar om de ander te dragen.

De highstones kwamen langzamerhand in zicht maar de afstand leek nog ver. Zijn lichaam begon meer en meer pijn te doen bij elke stap die de massieve tom zette hij was dan ook blij toen de oranje kleine warrior vroeg als die een pauze wou. Demonslayer zuchtte opgelucht en liet zich meteen door zijn poten zakken zodat hij uitgebreid op de grond lag. De andere katten liepen veder maar vertelde dat ze op hem zouden wachten wanneer ze vlakbij de highstones waren. De grijze tom knikte dankbaar en nam een lucht zuurstof. De reis naar een nieuwe thuis word onmogelijk voor hem al wou hij deze gedachthens niet aan Amberhunt vertellen maar in zijn achterhoofd wist hij wel dat hij dit niet lang kon volhouden en dat hij uiteindelijk Amber achter moest laten.

Ze besloten even pauze te houden en Amber ging dicht tegen zijn vriend aanzitten. Het voelde goed en helemaal niet ongepast voor dit moment. "Ehm... Zal ik het dan maar nu zeggen?" Miauwde hij zachtjes terwijl hij Demons schouder even likte. "ik.." Het was te moeilijk, hij kon het niet! Maar het moest wel, want anders zou Demonslayer het nooit weten... "Denk dat het wel goed komt" Miauwde hij er snel achteraan. Mousedung, hij had het niet gedurfd en nu zag hij er vast nog dommer uit dan als hij het wel had gedaan

Zijn longen brandde bij de diepe ademhalingen van de tom, zijn lichaam vroeg om elke laatste beetje energie en zuurstof die er nog was en dat putte de massieve tom uit. De senior warrior legde dan ook zijn kop moeizaam neer en genoot van de warmte die Amber hem gaf toen de andere tom tegen hem aan lag. Het was eventjes stil tot Amberhunt zijn mond opende en vertelde dat het belangrijke ding wat hij wou zeggen was dat alles wel goed kwam. De robuuste grijze warrior keek op, zijn wenkbrauwen gevormd tot een frons. Was dit het belangrijke ding dat Amber wou vertellen? Dat die dacht dat alles goed kwam? Demon keek hem aan, zijn snorharen trillend van de wind die door zijn natte vacht heen blies. "Ja, ik denk het ook" Beaamde hij met een kleine glimlach voor de tom weer voorzichtig opstond. "We moeten gaan. Anders raken we achterop.."

Het was absoluut niet wat hij had willen zeggen maar misschien was het wel beter zo. Demonslayer leek een beetje verbaasd maar het was niet te erg. Hij suggereerde om weer door te lopen en Amberhunt knikte en samen gingen ze door. De jonge tom bleef dichtbij de langharige duivel lopen. Ze waren bijna bij de highstones en Amberhunt liet Demon's poot langzaam van zijn schouder afglijden. "Ik zie je wel als ze hebben besloten om door te lopen" Glimlachte hij alvorens de stenen op te lopen.

Een beetje in stilte liepen de twee toms veder tot de stenen van de highstones zijn poten hadden gereikt, vele katten hadden zich om de koele natte stenen gevestigd wachten tot ze veder konnen. Moederkatten, elders en gewonde werden begeleid naar een iets beschutte plek. Amberhunt had hem tot het laatste stukje begeleid toen hij plots zei dat die weer terug kwam als ze veder gingen. Een beetje teleurgesteld van binnen knikte hij. Zijn ijsblauwe ogen weer dezelfde koude glans zoals eerst. "Prima" Mauwde hij toen ook en keek hoe de oranje tom wegliep.

Hij voelde zich een klein beetje schuldig dat hij Demonslayer zo achterliet maar als hij maar bleef rondhangen zou Demon uiteindelijk wel dingen gaan zoeken achter zijn gedrag. Later zou hij het de ander allemaal vertellen, als hij er zelf klaar voor was. Maar nu moest hij sowieso nog zeker weten dat de gevoelens voor Demonslayer echt waren. De kleine warrior liep tussen de menigte door, niet terugkijken, dat zou het alleen maar erger maken...

Topic uit