A New Beginning

Hij wist niet als hij dit zou redden. De pijn in zijn lichaam werd bij elke stap erger en ze waren nu pas bij de highstones aan gekomen. De massieve tom had zich zelf opgeofferd om achter te blijven zodat niemand last van hem had maar Shadowclan accepteerde dat niet. Amberhunt accepteerde dat niet. De oudere warrior had zich zelf verscholen tussen de paar dorre struiken die in de omgeving stonden hopend om wat te schuilen voor de regendruppels. Demon kreunde, zijn ledematen niet meer in staat om te bewegen toen hij zich in een bolletje kroop. Hoelang zou hij dit vol houden..? Hoelang nog voor dat zijn lichaam had opgaf?

Het was een onmogelijke tocht dat wist hij zelf ook wel maar hij wist ook dat hij Amberhunt had beloofd om mee te gaan. Samen met hem zoekend naar een nieuwe thuis, een nieuw boek om in te schrijven. Alle bladzijdes zouden weer blank zijn en hen samen zullen alles weer herschrijven. De tom slikte. Amberhunt was de enige waar hij omgaf en de enige kat waarom hij dit deed. Dat hij deze onmogelijke reis zou halen. Voor hem. Demonslayer had zijn kop op de grond gelegd hopend de pijn in zijn heupen en schouders te verminderen. Een gekuch liet daarom hem ook verassen. Zijn ijsblauwe diepe ogen opende zich langzaam en nu pas rook de tom dat een vieze hazengeur zijn zintuigen prikkelde. Demon keek de Windclanner aan die hij na een tijdje herkende als Bronzemask. Een andere senior die hij wel eens had gezien. De she-cat vroeg als het goed ging en hoewel hij wist dat het niet zo was knikte hij van wel. Shadowclanbloed stroomde door zijn aderen dus snel zou hij niet toegeven. "Het gaat wel, bedankt" Mauwde hij met zijn bekende bromde klank en gaf de kleinere kat een knikje.

"Waarom lig je hier dan? Opgerold als een bolletje en zo hard kreunend dat Starclan het kan horen?" Mauwde de ander scherp. De massieve tom trok zijn wenkbrauw op en keek met zijn diepblauwe ogen strak in die van de Windclanner. "Jij ziet er anders ook uit alsof je door een monster ben aangereden" Bromde hij terug. Zijn oren waren lichtjes in zijn nek gedrukt terwijl zijn snorharen trilde van de pijn die door zijn lichaam doorstroomde. Kon hij niet gewoon alleen zijn?Uitrustend van de reis die hij zonet had gemaakt.

Na zijn reactie verzachte de blik van Bronzemask alsof ze medelijden met hem had. Iets wat hij niet wou maar onmogelijk kon vermijden. De Windclanner had gelijk dat wist hij zelf ook al maar de Shadowclan bloed stroomde nog door zijn aderen dus snel toegeven zou hij niet zo maar één twee drie doen. Toch was het niet slim om haar voorstel af te wijzen en dus na een tijdje knikte hij. Iets wat lastig ging want met andere woorden zei hij nu dat de hazenvreter gelijk had en dat hij hulp nodig had. "Als je er zo op staat.." De tom slikte. "Maar ik zou eerst wel wat te eten lusten voor er weer een medicine cat aan me komt plukken" Zijn vraag kwam er moeizaam en brommerig uit maar er was wel een tikkeltje humor in zijn stem te vinden. "Alsjeblieft" Mompelde hij er achteraan..

De she-cat knikte vriendelijk en liep weg. Hij snapte niet dat Windclanners zo easy zouden kunnen zijn. Als hij aan zijn clangenoten een stuk verse prooi zou vragen moest hij eerst een hele oorlog om voeren. De tom keek dus ook verrast toen de gevlekte warrior terug kwam met een dikke muis tussen baar bek geklemd. Een heerlijke walm vulde zijn neus en liet meteen zijn maag rommelen, Demon likte zijn lippen en knikte als bedankje toen hij met zijn poot voorzichtig het muisje naar zich toetrok en het diertje naar binnen begon te werken.

Voorzichtig mogelijk nam de tom een paar happen van de muis, zijn lichaam zo weinig mogelijk proberend te bewegen. De ander begon op haar gemakje haar geblekte vacht te likken maar veel nut had het niet. Regen bleef vallen en als je eindelijk je pels is fatsoenlijk had kwam er weer een stortbui aan. Demonslayer keek dus eventjes in zijn ooghoeken hoe de she haar tong over haar slanke lijf liet glijden. De ritmische halen over haar lichaam, het zag er goed uit, hij bedoelde dat de Windclanner er goed uit zag voor een Windclanner -uhm dat dus- De tom slikte en schoof de helft van de muis naar Bronzemask, toen ze weer vroeg hoe het met hem ging. "Hier." De tom rapste zijn keel. "Jij moet ook eten" Spoorde hij de she-cat aan, maar eigenlijk proberend om de onderwerp over hem te lossen.

Demonslayer stond niet bepaald bekend om zijn social skills en zo en nu werd dat keer op keer eens bewezen. Dit moment was dus ook een perfect voorbeeld. De tom rapste enkel zijn keel toen Bronzemask aan de overgebleven muis knabbelende en ging een beetje ongemakkelijk heen en weer met zijn poten. Eerlijk, hij had nooit echt een goed gesprek gehad met een she-cat en dat maakte de robuuste tom zenuwachtig. Natuurlijk had die wel is een andere she aangesproken of iets maar dat wad altijd een snelle babbel en weer weg. Demon hield dus ook zijn kaken op elkaar en keek enkel hoe de slanke Windclanner de rest van de muis opat.