A Man without Honor

Zijn pootkussens jeukten door de vele kilometers die ze al hadden afgelegd en zijn blauwe poelen waren overspoeld met vermoeidheid. Hij wou niets liever dan hier en nu in slaap vallen, maar zijn onrustige hersenspinsels voorkwamen dit. Een zucht wist zich een weg uit zijn bekje te banen en zijn oren wiebelden ongemakkelijk bij het horen van onbekende stemmen. Hij vond het maar niets om samen met alle andere Clans zich hier te bevinden, maar veel kon men er niet aan doen. Hij vroeg zich af of hij ooit hun oude kamp nog eens zou zien. Zijn lange staart was rond zijn lichaam gekruld. Enkel het uiterste puntje ervan tikte om de zoveel seconden op de grond, de enige aanwijzing dat de grote kater zich niet op zijn gemak voelde. Pas dan merkte hij de bekende grijze vacht op. "Rowanflight!" sprak hij voor dat zijn brein zelfs kon vaststellen of het wel degelijk de kater was waarvan hij hoopte dat hij het was.

(1st Rowanflight)

Waren ze helemaal gek geworden? Hij had belooft Silverstars orders op de voet te volgen, maar dit ging over tot nieuwe extremen. Hij was bang, koud en doorweekt. Was pissed en doodop van het proberen overal tegelijk te zijn voor iedereen. Als zijn lichaam nu al zo voelde. Hoe moest hij dan Mistgaze's mentale en wellicht zelfs lichamelijke gewicht dragen als zij niet verder kon. De grijze kater was bang. Doodsbang misschien zelfs. Zijn gedachten kregen echter geen kans om zich naar nog duistere plekken te bevinden en een luide roep liet hem even opschrikken. Enkele keren knipperde hij voor hij zich realiseerde dat het Zealspark was geweest die hem geroepen had. Bijna doelloos stapte Rowan op de kater af en ging bij hem zitten voor hij luid gaapte en zichzelf even uitrekte. "Hey." Mompelde hij wat vermoeid Zeal aankijkend. "Dus.. Waar zijn we ookalweer aan begonnen?"

Starclanzijdank, het was inderdaad Rowanflight. Stel je voor... wat als hij de verkeerde kat voor had gehad. Hoe zou zijn eer, zijn ego dan wel niet beschadigd zijn geweest? Hij hoopte dat hij iet of wat van leven of plezier in diens amberen ogen zou kunnen bespeuren, zodat het misschien om hem zou kunnen overslaan. Maar dat was niet het geval. De grijze kater was net zo vermoeid als hij was. "Geen idee, echt waar.." mompelde hij, proberende het verdriet in zijn stem te onderdrukken. Hij leunde zachtjes met zijn schouder tegen Rowan, hopende dat die hetzelfde zou gaan doen. Normaal gezien, als de normale gang van zaken dan even wou meewerken, konden ze tegen elkaar leunen zonder dat de ene omviel. Zijn brein functioneerde toch nog iet of wat.

Hij glimlachte waterig, Zealspark leunde tegen hem aan en automatisch verplaatste de grijze kater zijn gewicht zodat hij Zeal kon ophouden en zichzelf tegen hem aan kon leunen. "We komen er wel doorheen denk ik." Hij liet zijn kop iet wat zakken en schudde deze even. "Zo lang we maar volhouden. Al maak ik me zorgen om Mistgaze.. Dit valt haar hard. Veel te hard." Zijn blik schoot richting het nest van de grijzige medicine cat en beet de steek in zn hart weg. "Ik wou dat ik haar kon helpen.." Even schoot er verlangen door zijn blik voor hij deze naar de hemel dwong. Starclan keek op hen neer tussen de wolken vandaan. En Rowan maakte hen en zijn moeder ten schande met deze gevoelens die hij kweekte. Hij moest een goede warrior zijn, maar alles leek zo moeilijk, zo vermoeiend.