Be the legend

Jayflame onderdrukte een vermoeide zucht. Het was hem het dagje wel, zeg. Eerst de aankondiging dat ze zouden vertrekken en dan de plotse bijeenkomst van alle Clan cats. Het voordeel was wel dat als ze nu aangevallen werden dat ze samen sterk stonden. Niet dat hij dacht dat echt alle Clan cats elkaar zouden helpen, maar het gaf in elk geval een veiliger gevoel dat ze met zo veel katten reisden dan dat ze enkel en alleen met ThunderClan aan deze reis begonnen. Niet dat hij dacht dat ze het dan niet zouden overleven, maar… De vier Clans moesten gewoon bij elkaar blijven. Zo was het altijd geweest en zo zou het ook altijd zijn. Bovendien wilde hij het zich niet eens voorstellen hoe het zou zijn om voor eeuwig afscheid te nemen van Routpaw. Gelukkig gingen ze nu samen op reis en hoewel hij het zo goed mogelijk probeerde te onderdrukken, vulde de gedachte om samen te zijn met haar hem met een gelukzalig gevoel. Deze werd echter kort onderbroken toen een hoog gepiep weerklonk en er een kleintje voor zijn neus stond. Een WindClan kitten. Jayflame fronste toen ze aan hem een verhaaltje vroeg. Kon ze dat ten eerste niet beter aan iemand van een elder vragen en ten tweede aan iemand van haar eigen Clan? Een beetje hulpzoekend keek Jayflame om zich heen, maar besefte dat er zich geen hulp zou aankondigen en dat hij echt met deze kleine opgescheept zat. Weer onderdrukte hij een zucht en richtte zich naar haar. ‘Is het niet onderhand bedtijd voor je?’ vroeg hij een tikkeltje ontwijkend. ‘Je lijkt me niet heel erg oud en je moeder zal vast bezorgd over je zijn.’ En dit was de reden waarom hij beter binnen de kortste keren nog geen vader werd. Hij kon echt niet met kittens omgaan en dat liet zich ook weer hier duidelijk blijken.

Jayflame zag al aan het heftige schudden van het kopje dat de kitten het echt niet zo gemakkelijk ging opgeven. Dat wilde dus zeggen dat hij naar betere argumenten moest zoeken om haar weg te krijgen. Ze ging waarschijnlijk blijven zeuren als hij aangaf dat hij erg moe was van de reis. Bovendien wilde hij niet overkomen alsof een ThunderClanner niet heel lang kon reizen zonder moe te worden. Het was de bedoeling dat ThunderClan sterker overkwam na de brand en als deze kitten ging rondbazuinen dat hij een verhaaltje had afgeslagen omdat hij moe was, zou ThunderClan nog heel wat commentaar van de andere Clans mogen verwachten de eerstvolgende dagen. En hij wilde niet dat hij ThunderClan in een slecht daglicht zette. Of misschien dacht hij hier gewoon te veel over na en viel het allemaal wel mee, maar hij nam maar beter het zekere voor het onzekere. “En dan ga je naar mij toe en niet naar een elder?” Deze keer klonk hij toch wel ietwat geamuseerd zijnde. Dat ze naar iemand van een andere Clan ging snapte hij wel, maar hij snapte niet waarom ze dan niet bij een elder ging. Daar waren immers veel betere verhalen te horen dan diegenen die hij kon bieden, alhoewel hij haar wel wat sappige details over zijn leven en dat van ThunderClan kon vertellen. Maar dat ging hij niet doen. Dus hij moest maar overschakelen naar plan B: een eng verhaal. Dit was een kitten en zo te zien was ze niet heel oud, dus de kans dat ze te bang werd om het af te luisteren, was vrij groot. Eens zien hoe stoer WindClan kittens werkelijk waren. “Maar ik kan je denk ik wel een spannend verhaal vertellen waar je zeker van gaat kunnen slapen.” Hij keek haar kalmpjes aan. “De vraag is alleen of je hem wilt horen.”

Hoewel Jayflame niet bepaald van kittens hield en zich awkward voelde in hun buurt, speelde er toch een kleine glimlach om zijn lippen toen hij zag hoe enthousiast de kitten wel niet werd toen hij toegaf. Hij kon zich herinneren dat hij als kitten zijnde ook constant opzoek was naar verhalen, maar vaak afgewimpeld werd of rare blikken op zich geworpen kreeg. Pas als zijn pleegmoeder achter hem kwam staan of zijn pleegbroertje of pleegzusje begonnen de elders pas aan hun verhaal. Moons later was hij er pas achter gekomen waarom dat dat was, maar dat was een verhaal die hij niet wilde vertellen aan de kitten. Het was de bedoeling dat hij haar een beetje bang zou maken, niet om haar een reden te geven zijn BloodClan roots bij de andere Clans aan te geven. Dan zouden ze hem sowieso nooit meer normaal aankijken, want een kitten angstig maken met dat soort verhalen deed je gewoon niet. Dat wist zelfs hij. “Oké,” sprak hij en alsof hij een elder was, ging hij er eens goed voor zitten. “Zoals je misschien al wel weet van verhalen in je Clan hebben ThunderClan en RiverClan een soort van ruzie,” begon hij. “Nu is dat al een soort van vergeten, maar toen we nog ruzie hadden, had ik op dat moment ruzie met een andere apprentice van RiverClan. Ik was op dat moment zelf nog apprentice en op een dag ontmoetten we elkaar, na een groot gevecht te hebben gehad tussen onze Clans, aan onze borders.” Hij kon zich de lelijke kop van die apprentice nog goed herinneren en zou er niet aan twijfelen om hem aan te vallen als hij een rotopmerking zou maken. “De tom en ik waren niet bepaald fan van elkaar en we stonden elkaar wat uit te dagen. Tussen ons in bevond zich een rivier, dus dat maakte het niet meteen gemakkelijk voor de tom om een gevecht met me te beginnen. Ik had het voordeel dat ik direct tegen hem aan kon springen als hij uit het water zou komen.” Expres verlaagde hij zijn stem een beetje en liet een pauze tussen hun vallen om de spanning op te wekken. “Na wat heen en weer geruzie, besloot de tom om daadwerkelijk in het water te springen. En weet je wat hij toen deed?” Hij zette grote ogen op. Zo. Eens kijken wat voor effect dit had op de kitten.