Little lost princess

Verbazend genoeg had ze de energie kunnen vinden om wat rond te dollen in het gras. Het was niet vreemd dat ze zo energiek was... Ze was een kitten en die werden dus merendeels van de tijd gedragen... Saai dus. Ze had willen protesteren maar dan opnieuw... Eh.... Nee... Ze had geen keuze kunnen maken, dus het was nu, tijdens een pauze, dat ze maar haar poten moest strekken. Ondanks alles was ze wel verder gegaan dan goed voor haar was en was ze dus Oceanbreeze uit het oog verloren... Met een ietwat diepe frons begon ze rond te dolen tussen de katten heen... Eh... Dit rook niet naar Windclan... Whut.

-Open voor alle clans en alles

Fronsend keek de jonge queen naar de lichtrosse kitten die tussen Thunderclan liep. De clans bleven voor nu nog een beetje bij elkaar, maar ze was heel zeker dat dat geen Thunderclanner was. Redpetal wierp nog even een blik op haar drie kittens die diep lagen te slapen en stond toen voorzichtig op. Zowel Branchtrove als Snowdance waren in de buurt en zouden wel op het drietal letten. Daarbij, wat deed het deugd om even haar poten te strekken na een hele tijd neergelegen te hebben. Zigzaggend tussen de katten van haar clan kwam ze aan bij de kitten. De rosse poes boog neer door haar voorpootjes tot ze op hetzelfde niveau was. "Hey daar, kleintje, ben jij een beetje verdwaald?", mauwde ze zachtjes naar de kitten. Bij kittens voelde ze zich altijd meer op haar gemak dan bij volwassen katten, want kittens waren nog jong en onschuldig en zouden haar geen kwaad doen. Van volwassen katten kon dat zo makkelijk niet gezegd worden.

Het duurde niet lang voordat ze iets hoorde, iets dat haar aan het benaderen was. Dus ze stopte, draaide haar kopje en stelde zich groot op met een gespannen houding, die halverwege haar staart in een speels gebaar overging. Wiegend bewoog het topje van haar rossige verlengde even... Heh... Er was een kat die ook een rossige pels droeg en deze poes liet haar kopje wat zakken en vroeg haar iets. Of ze verdwaald was? Nou j... nee... nee... "Nee hoor," zei ze even rustig terwijl ze trots haar kopje wat verhief en zichzelf zo groot mogelijk maakte.

Redpetal glimlachte vriendelijk. "Ah, ik zie, je bent vast op patrouille om iedereen te beschermen, is het niet?", antwoordde ze zachtjes, omdat ze de anderen niet wakker wou maken. Haar gouden oogjes glommen in het maanlicht als ze neerkeek op het kleine poesje met de lichter gekleurde vacht. Deze kitten was vast niet zo veel ouder als haar eigen kittens. Oh, ze kon eigenlijk niet wachten tot ze ook de wereld om hen heen gingen verkennen; al vond ze het ook beangstigend. Zeker op deze reis, waar ze makkelijk van de groep konden dwalen en in gevaarlijke situaties terecht konden komen.. Maar daar dacht ze voor nu even niet aan, want anders zou ze zichzelf weer in slaap moeten huilen en beven vannacht en daar had ze ook even geen zin meer in.

De ander glimlachte naar haar waarbij ze even een van haar lichtblauwe oogjes opende. Hm? "Ah, ik zie, je bent vast op patrouille om iedereen te beschermen, is het niet?" Wat? Wat bedoelde zij nou? Ze schudde ferm haar kopje en kantelde deze wat. "Daar ben ik nog veel te klein voor mevrouw!" zei ze met een ferme stem terwijl ze met glinsterende oogjes naar de grotere rossige poes keek. Ze was een kitten ja, maar ze kende de grenzen ervan. Dat was vast omdat ze niet haar hele leven in de veiligheid van dit alles had geleefd.

Redpetal glimlachte nog steeds, al vond ze deze kitten ook wat raar. De meesten - van haar clan toch - zouden het er onmiddellijk mee eens zijn en zelfs heel trots dat een volwassene dat dacht! Maar dit Windclan poesje leek veel realistischer dan zij waren. Toch was ze ook niet zo oud, misschien maar een maantje ouder dan haar eigen kittens.. Raar, maar misschien niet abnormaal. Misschien werden Windclanners gewoon anders opgevoed dan Thunderclanners. "Wat doe je hier dan?", vroeg ze daarom maar, haar stem nog altijd zacht en vriendelijk al kwam de vraag er misschien een beetje harder uit als ervoor.

De poes gllimlachte naar haar. Het was niet vreemd om zo'n antwoord te geven? Burnet vertrouwde op de woorden van haar moeder, de woorden van haar clangenoten en zelfs die van andere katten. Ze was gewoon iemand die meestal wel zou doen wat gezegd werd. Sinds de bijenaanval was het alleen maar logischer geworden. Tja, ze had geluisterd naar Cootsnarl en was er heelhuids vanonder door geraakt. Als dat dan al gold dan tja... En verhalen horen over kittens die het kamp uit slopen was voor haar niet onbekend... Of kittens die stierven. Pijn was al erg genoeg... Dus wat moes sterven dan niet zijn? "Wat doe je hier dan?", Hm? Wat deed ze hier? Even kneep ze haar oogjes tot fijne spleetjes, duidelijk nadenkend... Hm... "Kijken naar de nieuwe dingen en misschien nieuwe vriendjes maken mevrouw, dat is leuker dan stilzitten!" jup... "Jullie ruiken anders, mevrouw, komen jullie van ver?" vroeg ze even terwijl ze haar kopje kantelde. Ze had deze vraag nog niet gesteld aan iemand en het was dus wel iets dat ze al een tijdje wilde stellen... Daarbij had ze enkel al verhalen gehoord over de andere clans.. Maar ze in het echt zien was toch wel een hele andere ervaring, niet?

Deze kitten was zo.. Onschuldig. Natuurlijk, alle kittens waren onschuldig, maar er was iets in deze Windclanner dat ze niet altijd zag in die van haar eigen clan. Bijvoorbeeld hoe ze haar altijd mevrouw noemde of hoe ze haar kopje kantelde als ze een vraag stelde. Redpetal hoopte dat haar eigen kittens ook zo zouden zijn als ze ouder waren. "Ik kom van Thunderclan.", antwoordde ze vriendelijk. "Ons gebied is.." Ze hakkelde even toen ze zich besefte dat ze nu in de verleden tijd moest praten over hun gebied. "..Was niet zo ver van dat van jullie, maar wel anders. Wij hadden een bos.", vervolgde ze, nog steeds warm glimlachend.

Ze wachtte geduldig en licht nieuwsgierig op het antwoord van de ander. Ze had nog niet veel met andere clans gepraat, deels uit angst dat ze iets verkeerd zou doen en in de weg zou zitten. Maar deze poes leek het niet zo erg te vinden en stiekem vond de kleine Burnet dat wel fijn. "Ik kom van Thunderclan.", Klonk er van de poes af en ze knikte even langzaam met een bedenkelijke blik in haar ogen... Thunderclan. "Ons gebied is.." Verward knipperde ze even toen ze stopte, het moeilijk leek te hebben. Hm? "..Was niet zo ver van dat van jullie, maar wel anders. Wij hadden een bos.", Oh... Ze knipperde even... Dacht na met een frons op haar gezicht en haar blik gericht op de grond... langzaam keek ze echter terug op, haar oortjes terug recht. "Dus veel bomen!" besloot ze met een klein lachje op haar gezicht. "Wij hadden niet veel bomen, wel veel stenen. Hadden jullie ook veel stenen mevrouw?" vroeg ze met een nieuwsgierige blik.