I imagine death so much it feels more like a memory

Een beetje afzijdig lag Ferretkit in "team" Shadowclan op de grond. Wat er precies gebeurd was de vorige uren was haar nog niet helemaal duidelijk, maar dit was dan ook een van de weinige keren dat ze bij bewustzijn kwam. De papaverzaadjes deden hun werk als pijnstiller goed, het enige narige voordeel was dat ze er de hele rijd van moest slapen. Nu ze even terug in het land der levenden was terug gekeerd, voelde ze pas de echte pijn terug keren die ze gevoeld had op het moment dat de gigantische doorntak op haar rug was gevallen. Het was een wonder dat haar rug niet gebroken was, de doornen hadden haar huid enkel lelijk open gehaald. Haar schouders/rug waren in een horizontale streep bedekt met spinrag en bladeren die de bloeding moesten stoppen, maar daar voelde ze voorlopig niet veel van. Ferret voelde zich ellendig, haar ogen zakten telkens toe en er leek wel een steen op haar nek te liggen. Dit was het ergste gevoel dat ze ooit ervaren had.

|| Eerste post voor Wolfkit! ^^

Sinclaw had haar even neergezet nu de clans hadden besloten te gaan rusten. Inmiddels waren ze in een gebied vol met velden die zij nog nooit had gezien. Het was koud en nat en Wolfkit verlangde naar een veilig nest in hun oude den. Echter was het keer op keer in haar gezicht gedrukt dat het niet mogelijk meer was, wat de jonge poes woest maakte. Als ze niet zo'n onwijze last had van haar staart zou ze hem kwaad heen en weer hebben gezwiept. Ze begon langzaam wat op te knappen en haar verdriet maakte plaats voor kinderlijke boosheid op alles en iedereen. De jonge poes wilde terug, en wel nú. Helaas leek niemand naar haar te luisteren, waardoor ze geprobeerd had om terug te ontsnappen. Ook dat was in de soep gelopen en nu werd ze goed in de gaten gehouden. Hmpf. De jonge poes besloot dan maar voor de zoveelste keer haar zusje op te gaan zoeken. Ze vond haar fragiele lichaam vlak bij de tijdelijke verblijfplaats van de Medicine cats. Haar gekleurde zusje zag er maar zielig uit en Wolfkit nam de taak op zich om haar te beschermen vanaf nu. Dus legde ze zichzelf heel voorzichtig neer bij Ferretkit en begon zachtjes haar wang te likken. "Hey Ferret,"miauwde ze zachtjes. Normaal was ze een enorme wildebras, maar voor deze ene keer probeerde ze zich voor haar zusje rustig te houden.

Het duurde niet lang of ze een grijs gestalte naast haar zag verschijnen. Even knipperde ze verdwaasd en probeerde te onderscheiden wie het was. "Hey Ferret," hoorde ze iemand zachtjes zeggen terwijl ze haar tong over haar wang voelde strijken - Wolf, haar zusje. "Hey," antwoordde ze zwakjes terwijl ze haar kopje op probeerde te tillen. Eindelijk iemand die ze goed kende en kon vragen waarom ze hier was. Haar geheugen was één groot gat wat betrefte wat er de afgelopen uren was afgespeeld, maar nu begon alles langzaam terug te sijpelen. Het lapjespoesje herinnerde zich de paniek in het kamp, een verschrikkelijke pijn op haar rug, modder die haar vacht nat maakte en geschreeuw. Geschreeuw dat afkomstig was van... Wolfkit? Was haar zusje wel in orde? "Ben je oké?" vroeg ze met haar schorre, ietwat bezorgde stem terwijl ze Wolf probeerde te bestuderen. Dat lukte niet echt doordat haar hoofd bijzonder zwaar aanvoelde.

Ferret was duidelijk niet helemaal helder en Wolfkit vroeg zich af wat de Medicine cats haar wel niet gevoerd hadden. Ze zou het hen brutaal hebben gevraagd, maar geen van de twee waren momenteel in de buurt. Hmpf. "Hey,"werd ze begroet en Wolfkit gunde haar een glimlach, waarna ze even haar kopje tegen de hare drukte. "Ben je oké?"Vroeg haar driekleurige zusje. Wolfkit legde haar staart achter zich neer, zodat Ferret die niet meteen zou zien. "Tsk, ik ben altijd oké." Loog ze vrolijker dan ze zich voelde. Ze wilde niet dat haar zusje wist dat ze twee dagen lang had lopen snotteren en huilen, omdat haar staart zoveel pijn deed en ze haar oude thuis achter moest laten. Dat was zwak, en Wolfkit was niet zwak. Zij was de sterkste van het nest, dat had haar moeder altijd gezegd. "Ik ben de almachtige Wolfstar, de beste leider die de clan ooit heeft gezien." herhaalde ze haar bekende zinnetje en stak haar borst naar voren, deze keer echter niet met dezelfde overtuiging als waarmee zij altijd had gehad. "En met jou Ferret? Is alles oke? Zorgen de medicine cats wel goed voor je?"

De kater volgde de oudere kitten met interesse. Ze was zijn onofficiële leerling en verdiende zijn toegewijde aandacht. Bovendien had hij niet veel beters te doen op deze reis. Niet dat hij het erg vond, hij was er onverschillig over. Echter liet hij dit niet merken, hield hij datzelfde masker op als hij altijd had om te verbergen dat hij niet werkelijk over gevoelens bezat. Dit was echter vermoeiend met zoveel katten op één plek. Vandaar dat hij zich wat meer afzonderde dan normaal. Hij zocht niet al teveel aandacht op en hield het bij de katten die hij kende, wat eigenlijk erg unlike hem was. Hij vond 't niets, en hoopte dat zijn energie snel weer werd als het eerder geweest was. Voor nu hield hij zich in ieder geval bezig met kleine Wolfkit. Hij wist wel dat ze het niets vond hier, in tegenstelling tot hem. Waarom kon hij niet helemaal begrijpen. Moest ze niet enthousiast zijn over het ontdekken, over de grenzen die uitgebreid werden? Blijkbaar niet. Ze zocht ook haar zus Ferretkit vaak op, wat hij begrijpelijk zou vinden, als het ieder kat maar Wolfkit geweest was. Hij versmalde zijn ogen. Dit was niet de kat waar hij zoveel potentie in gezien had. Misschien groeide ze wel op, en liet ze de onverstandigheid die hij nog bezat, achter zich. Het zou een shame zijn, en hij zou daar dan ook niet voor staan. Hij zou haar proberen zo hetzelfde als hem mogelijk te maken, en daarom nam hij ook nu de kans om haar aan te spreken. Hij volgde haar, en het viel hem meteen op wat er gebeurd was met haar staart. Hm, ze leek het nog prima te doen, niks mis mee dus. Een beetje pijn was gezond van tijd op tijd. Een bekend zinnetje bereikte zijn oren toen hij aan kwam lopen en een grijnsje verscheen op zijn gezicht. "Goed zo, Wolfie, laat het haar maar weten." miauwde hij opgewekt toen hij binnenliep.

Haar snee deed nog pijn, maar al een stuk minder toen ze een vriendelijk glimlachje van haar zusje kreeg. Het was fijn om te horen dat ze oké was, want het enige waar ze in haar halve slaap en bewusteloosheid had over gedroomd was het geschreeuw van Wolf die in nood zat, en haar andere zusje Fever die ze ergens had horen gillen. "Ik ben de almachtige Wolfstar, de beste leider die de clan ooit heeft gezien," sprak ze trots, waardoor de kleine lapjespoes een lach op haar snoet wist te toveren, want ze was te moe om het gebrek aan overtuiging in Wolfkit's stem te horen. Dat wist Wolf trouwens altijd te doen. Ze zou haar niet kunnen missen, en nu ze op zo'n vreemde plek waren was ze banger dan ooit om haar zusje kwijt te raken. "En met jou Ferret? Is alles oke? Zorgen de medicine cats wel goed voor je?" Haar verlegen glimlachje kwam weer op haar gezicht en ze knikte zachtjes van ja. "Ze doen hun best," zei ze zachtjes, en dat was geen leugen. De meds hadden zeker een oogje op haar gehouden, dat had ze gemerkt. Op het moment dat ze haar bekje nog eens wilde openen om iets te zeggen, werd ze echter abrupt onderbroken. "[Goed zo, Wolfie, laat het haar maar weten," klonk er opgewekt van een apprentice die ze vaag herkende als Lionpaw. Omdat ze niet echt goed wist wat ze moest zeggen, zweeg Ferret een beetje ongemakkelijk. Tja, ze kende Lionpaw niet zo heel goed en dat Wolf geprezen werd, bracht haar een beetje in genegenheid.

Gelukkig kon ze een glimlachje op het gelaat van haar zusje toveren, dat gaf haar weer moed om door te ratelen. Vervolgens vroeg ze of de medicine cats wel goed voor haar zorgen, waarop Ferret knikte. "Ze doen hun best," Wolfkit keek haar indringend aan. "Pff, hun best? Beter dat ze je zo snel mogelijk beter krijgen, anders ga ik een hartig woordje met ze spreken hoor!" Acefray was een schaap maar Bitterpaw leek wel oké, maar als zij niet genoeg aandacht aan haar zusje besteden zou ze graag met ze op de vuist willen gaan. Of dat nu verbaal of fysiek was. Haar aandacht werd echter van dit idee afgeleid toen er plots een derde kat ter tonele kwam. Even keek ze vijandig naar degene die hun zuster momentje verstoorde, maar haar blik veranderde volledig toen ze de knappe Lionpaw, haar stiekeme mentor, herkende. "Goed zo, Wolfie, laat het haar maar weten." Ze kwam meteen overeind en ging recht zitten. De poes was echter even haar verwonding vergeten en haar uitdrukking werd even zuur van de pijnstoot die door haar staart joeg. De poes deed echter haar best om dit niet te laten zien tegenover de oudere apprentice. Op haar moeder wilde ze nog wel het meest indruk maken, maar Lionpaw kwam daar niet ver achteraan. "Hey Lionpaw! Dit is mijn zusje Ferretkit, ze is ook heel stoer," Stelde ze de twee aan elkaar voor en gaf haar zusje een warme, bemoedigende glimlach.