OPEN Leaving behind what we know

Redpetal lag stevig opgekruld om haar kroost. Ze keek de andere katten niet aan, kon niet terug kijken naar de gebieden van de vier clans. Ze focuste op haar drie kittens. Zij waren in ieder geval veilig nu. Maar voor hoe lang? Hoe lang zou deze reis duren, hoe ver? Zouden ze ooit een veilige plek vinden of zouden haar kittens moeten opgroeien als nomaden? Oh Starclan, als ze alledrie maar veilig tot hun eindbestemming zouden raken. Waar die ook zou liggen. Als Starclan überhaupt meeging. Maar dat moest wel, toch, als de leiders deze beslissing hadden genomen op basis van een profetie van Starclan zelf?

Oceanbreeze had haar kittens eindelijk in slaap weten te sussen. Hoewel, zo moeilijk was het ook weer niet geweest. De reis hierheen had ze al voldoende uitgeput. Het lopen, klimmen en rondtrekken was iets heel anders dan ze gewend waren. Haar eigen kittens hadden zo ongeveer de leeftijd waarop ze begrepen waarom ze weg gingen en zich waarschijnlijk ook nog gehecht voelden aan hun vroegere thuis. Hoewel ze een goed imuunsysteem hadden, zover Oceanbreeze wist maakte ze zich toch wel zorgen om de jongere Queens. Een van heen had ze al behoorlijk somber en ongemakkelijk gezien. Iets dat waarschijnlijk niet onopgemerkt zou blijven. Ze kon al gokken waarover de rosse kattin zich zorgen maakte. Haar kittens waren nog jonger en daarmee ook zwakker. Ze konden minder hebben en niemand wist hoe het zou eindigen. Langzaam stapte ze tussen de slapende katten door naar Redpetal, ze wist dat Bronzemask even op haar kittens paste. Hoewel ze liever hen niet achter liet deed haar medelevende moederlijke gevoel haar toch in beweging komen. Voor de rosse kattin stond ze stil voordat ze zachtjes sprak. "Hey, is het warm genoeg?" Vroeg ze moederlijk. Haar stem zacht en warm om de kittens niet te wekken of te laten schrikken. Als de rosse Thunderclanner zich zorgen maakte om de kittens zou ze haar bijstaan. Ze wist hoe het was om een kitten te verliezen en zou Starclan niet toe laten nog meer kittens af te nemen van de ouders. Niet tijdens deze tocht.

En al die tijd was de regen blijven vallen. Het goot neer op hun vachten en verwaterde alle kleuren van de wereld. De rosse poes beefde en likte haar drie kittens een voor een; een likje voor Aurykit, eentje voor Bunnykit, eentje voor Cedarkit en dan begon het weer opnieuw. Ze mochten niet ziek worden. Redpetal keek op van die bezigheid toen iemand haar zachtjes vroeg of het warm genoeg was. Het was Oceanbreeze, de vriendelijke Windclan queen die haar eerder ook al hulp had aangeboden. "Ik probeer ze warm te houden..", murmelde de jonge poes zachtjes, haar gouden blik werpend op haar kroost en niet zo zeer op de andere poes. De drie kittens waren nog zo jong, net een maan oud. En nu moesten ze al zo'n reis maken. Een reis die geen van hen al eerder had gedaan. Zouden ze zich het oude territorium ooit nog herinneren, of zouden het voor hen alleen maar verhalen zijn? Ze hadden sowieso nooit hun camp gezien, geboren op de zonnerotsen waar ze dan ook hun korte leventje tot nu toe hadden geleefd..

De regen bleef onophoudelijk de rust verstoren. Hoewel Oceanbreeze haar kittens liever niet verliet, voelde ze zich als een van de oudere Queens ook verantwoordelijk voor de rest van de kittens en Queens. Niet gek, als ze zich besefte dat ze Windclans enigste Queen was en al 3 Moons lang voor alle kittens zorgde. De rosse kattin leek te beven in de koude, iets dat ze zeer zeker niet gek vond. Ze hoopte maar dat de volgende stop een wat drogere plek kon geven. Al was het maar enkel voor de kittens en Elders. De Thunderclanner deed haar best om haar kittens droog te likken, het waren er drie. Voorzichtig vroeg de Deputy of ze het warm genoeg hadden. Heel even keek de andere jongere Queen op voordat ze sprak. "Ik probeer ze warm te houden..." murmelde ze met haar gouden blik op de kittens gericht. De drie kittens zagen er jong uit, misschien net een Moon oud. Dus begreep Oceanbreeze de zorgen beter dan wie dan ook. "Blijf ze tegen de haren in likken, en probeer ze af te schermen van de regen met je staart. Meer kun je niet doen." Verklaarde de kattin spijtig. "Ik zal met Everstar en de andere Leaders praten om te kijken of we onze volgende stop zo kunnen plannen dat we in ieder geval een wat meer beschutte plek hebben voor de kittens en Elders." Ging ze zachtjes verder waarna ze troostend haar kopje even tegen de rosse kattin drukte. Hierna keek ze naar de regen die nog steeds op hen neer sloeg. "Ik kan heel even blijven om je te helpen. Mijn kittens liggen nu nog beschut genoeg en hebben al een beter immuunsysteem. Je kunt desnoods de nachten doorbrengen in de buurt van mij. Je mag me altijd storen." Ging ze geruststellend en vriendelijk verder. "Al denk ik dat meer katten mij wel storen, immers ben ik de Deputy van Windclan," ging ze met een klein glimlachje verder.

De queen knikte en begon de raad van de oudere poes - ook al was die oudere poes eigenlijk nog heel jong - toe te passen. Bunnykit leek het op dit moment het koudst te hebben, dus begon ze de calico kitten als eerste tegen de haren in te likken. Haar rosse staart werd stevig om het drietal heen gewikkeld. Bij de rest van de uitleg van Oceanbreeze keek ze dankbaar op. Ze moest het druk hebben, met haar eigen kittens en tevens ook als deputy van haar clan; en toch vond ze de tijd om een poes van een andere clan te helpen. Meteen ging ze de lichtgekleurde windclanner meer respecteren. "Dankjewel.", mauwde ze zachtjes, omdat ze haar kittens niet wou wakker maken nu ze eindelijk sliepen. Ze pauzeerde het likken eventjes en wierp kort een blik op het drietal en daarna weer omhoog. "Ik ben Redpetal, trouwens.", stelde ze zichzelf voor, beseffend dat ze dat eigenlijk nog niet gedaan had. "En dit zijn Aurykit, Bunnykit en Cedarkit.", vervolgde ze, eerst de zandkleurige, daarna de calico en als laatste de bruine tabby kitten aanduidend. Ze had eigenlijk geluk dat het er maar drie waren, want ze zou zich niet kunnen inbeelden dat ze voor een groot kroost van zes kittens zou kunnen zorgen.. Ze gaf al zo weinig melk, zeker met het prooitekort. En ze was zo klein, zes kittens zouden nooit in haar buik passen.. Goed dat Starclan dat tenminste had beseft toen ze haar deze drie hadden geschonken.

De rosse en kleine Queen volgde de raad van haar meteen op, nadat ze even kort geknikt had. Rustig liet Oceanbreeze zich zakken terwijl ze even naar de drie kittens keek. Ze begon de calico kitten meteen tegen de haren in te likken, om haar zo warmer te krijgen. De rosse staart was stevig om de kittens heen gekruld. Bij de rest van ahar woorden keek de rosse kattin dankbaar op. "Dankjewel." Mauwde ze zachtjes, net zo zacht als Oceanbreeze daarvoor had gedaan om de kittens niet te wekken. Immers konden ze vast elk moment van rust gebruiken. De Thunderclanner pauzeerde het likken even, waarna ze naar haar kittens en vervolgens naar de iets oudere Queen opkeek. "Ik ben Redpetal, trouwens." Stelde de kattin zich voor waardoor ze langzaam en vriendelijk knikte. Haar kop boog ze iets naar voren toe om een van Redpetal's kittens een ferme, geruststellende lik tegen de haren in te geven. "En dit zijn Aurykit, Bunnykit en Cedarkit." Vervolgde ze waarna Oceanbreeze de blik van de rosse kattin volgde. Het waren passende namen voor de drie kleine kittens. "Dat zijn prachtige namen." Mauwde de grijze kattin waarna ze haar kop weer boog om de ander te helpen de kittens wat te verwarmen. "Mocht er een probleem zijn met melktekort. Mijn lichaam is gewend veel te geven. Je kunt altijd aankloppen." Mauwde ze met een zachte blik in haar ogen waarna ze zich weer terug trok en een blik op haar kittens wierp. Immers hoefde ze nu al vele kittens niet meer te geven, of nauwelijks meer waardoor ze nu melk overhield. Het nestje van Mousewish had niets meer nodig en ook Leopardkit niet. Silverkit vroeg ook niet veel meer dus bleven enkel haar kittens nog over, dit waren er zes.

Het was hier een stuk kouder dan thuis en dat vond hij behoorlijk vervelend. Toen Silverstar had gezegd dat ze op reis zouden gaan, had hij toch echt iets leukers verwacht. Hier waren alleen maar stenen. Stenen, regen en kou. Dus hij had besloten dat hij weer naar huis wilde. Hij keerde zijn kopje naar zijn moeder - die nu zijn enige bron van warmte vormde - en maakte aanstalten om zijn stelling te verdedigen, toen er een andere kat naar hen toe kwam. Een grijze poes kwam aangelopen, vragend of het warm genoeg was. Nee, eigenlijk niet, maar hij wist dat zijn moeder haar best deed, dus hield hij maar even zijn mond en drukte zich nog wat steviger tegen haar aan. Vervolgens zei de vreemde poes nog wat meer, maar het boeide hem al snel niet meer dus keek hij wat om zich heen. Hij had nog nooit zoveel katten in één keer gezien en om eerlijk te zijn, maakte het hem wel een beetje bang. Hij kende helemaal niemand! Ineens hoorde hij zijn naam van zijn moeder komen, waarop zijn oortjes enthousiast overeind kwamen. "Ik Cedar!" miauwde hij triomfantelijk, alsof zijn naam op zich al een hele prestatie was. Vervolgens ging hij weer tegen zijn moeder aanliggen. Hij wilde niet al teveel aandacht van vreemde katten.

Redpetal glimlachte en knikte toen, ook al was ze niet zeker of ze dat wel zou durven vragen moest het nodig zijn. Ze bleef een Windclanner en ze wist nog niet goed of de andere clans wel altijd te vertrouwen waren.. Ook al leken ze zo vriendelijk op het eerste zicht. Ze snorde zachtjes toen Cedarkit wakker leek te worden en zichzelf voorstelde. Nu richtte ze haar aandacht op haar enige zoontje en begon ze hem zachtjes tegen de haren in te likken, zodat hij het warm kreeg. Nu was het drietal nog rustig, maar ze kon zich al inbeelden hoe het zou zijn als ze ouder zouden zijn. als ze de nursery - of nu ja, het kittenzijn eerder - beu werden en als ze apprentice zouden worden. Maar hoe lang zou deze tocht duren? Een maan, twee manen, een jaar voordat ze een nieuwe thuis vonden? Zouden haar kittens moeten wachten tot ze konden trainen of zouden ze onderweg al apprentice worden? Zo veel vragen, zo veel onzekerheid.

Het enige katertje van het nest werd wakker. Of misschien was hij al wakker geweest en had hij te goed gelegen om de vreemdeling die Oceanbreeze vormde te begroetten. Daarbij moest het voor een kleine en jonge kitten natuurlijk behoorlijk indrukwekkend zijn om zoveel katten bij elkaar te zien en deze toch wel zware tocht te volbrengen. Hoewel Oceanbreeze de toekomst niet al te somber in zag, bleef ze wel realistisch. Het katertje stelde zich inmiddels voor, "Ik Cedar!' mauwde hij triomfantelijk waardoor Oceanbreeze met een zachte blik het katertje aankeek. Haar vriendelijke blauwe ogen sprankelden waarna ze rustig en zacht sprak. "Aangenaam Cedarkit, wat een mooie naam. Ik ben Oceanbreeze " Haar ogen gleden toen naar Redpetal die ze geruststellend een neusje gaf. Immers was niemand gewend in zo'n grote groep te leven. Hun verschillen aan de kant te leggen en samen te werken. Daarbij had elke Queen meer om zich zorgen om te maken. Zoals kittens, hun kleintjes. Elke Queen voelde zich verbonden met de kleine dieren en zou ze als een leeuwin beschermen. Of dat genoeg was, was zoals altijd de vraag.

Met grote oogjes keek hij naar de grijze kattin, die hem aankeek met haar grote, blauwe ogen. Ze zag er vriendelijk uit, iets wat hem gerust stelde. Hij voelde zich nog meer op zijn gemak toen de poes sprak en hij merkte dat ze een erg rustige stem had. De poes complimenteerde hem op zijn naam en het kleine katertje lachte zijn puntige tandjes bloot. Hij had inderdaad een mooie naam, want hij had die van zijn ouders gekregen en daar was hij trots op. De poes stelde zich vervolgens voor als Oceanbreeze, maar hij had niet echt het gevoel dat hij die naam zou onthouden. Warriornamen waren vaak lang en lastig en als hij de kat in kwestie niet vaak zag, vergat hij de naam bijna meteen. "Ben jij ook van Thunderclan?" vroeg het katertje toen aan de vreemde poes. Hij had haar nog nooit gezien, dus hij wist het niet zeker. Daarbij was hij ook nog lang niet in staat om de verschillende geuren van de clan te herkennen. Hij zou het wel leuk vinden als ze ook in dezelfde clan zat, want dan kon ze vaker tegen hem praten met haar mooie, zachte stem.

Onderwerp: Re: OPEN Leaving behind what we know