You didn't build my palaces

You build me a home ♥

Ze hadden overnacht en hielden nu nog een korte pauze voordat ze opstonden. Branchtrove keek naar een paar kruiden voor zijn poten. Hij had ze van een of andere Chivypaw gekregen om zijn lijden te verlichten. Koeienkak! Niets hielp. Hij wou ze terug. Zijn ziel reikte naar zijn dode dochter. Hij was paranoia door constant bij Redpetal en zijn kittens te blijven. Hij was nog het ergste met Aurykit. Hij koesterde haar nog het meest omdat zij ook een poesje was. Toch bleef het pikken. Nee niet pikken, branden. Niet branden, verwoesten. Zijn mondhoeken waren net magneten en de grond het veld. Tranen dropen lang zijn wangen naar beneden. Hij miste ze. Zoo hard hij wou haar terug. Nu direct.

First Redpetal.

Zometeen zouden ze weer vertrekken. Opnieuw achterlaten wat nooit had mogen vergaan. Redpetal had haar gouden ogen gericht op haar twee slapende kittens. Ze voelde de vacht van haar partner tegen haar rug maar keek niet naar hem. Ze kon het niet aan hoe zwak hij nu leek. Ze miste zijn zachte staart die troostend over haar schouder gleed. Ze miste zijn warme stem die zachtjes fluisterde dat alles oké zou zijn; zacht, maar toch sterk. Nu was hij zo zwak. Zo gebroken. De rosse poes was ervan overtuigd dat zijn hart ook gebroken was. In tweeën geknakt, overreden door zo'n groot monster. Zo voelde het toch. Alsof ze maar de helft hadden van wat ooit geweest was; ook al leefden Cedarkit en Aurykit nog. Misschien konden ze hun helften aan elkaar lijmen en zo weer één hart creëeren, één hart dat volledig was. Een hart met een groot litteken in het midden waar het aan elkaar gezet was. Een hart dat zou kloppen voor de kittens die ze nog overhadden. Twee helften voor twee kittens, twee helften voor twee geliefden.

Hij voelde het getril van zijn partner tegen zijn rug. Hij miste haar zijdezachte staart die zwoel over zijn wang gleed. Hij miste haar gestotter, ook al was er erg verbeterd. Hij miste de tijden waarin alles nog makkelijk was. Waarin hij geen verplichtingen had. Het getril was net gezoem in zijn hoofd. Ze zaten al een hele tijd achter elkaar toen hij diep ademhaalde. Hij draaide zich om en nestelde zich naast haar. De kater gaf haar ruimte om tegen hem aan te leunen. "Redpetal," mauwde hij liefkozend. Er waren niet veel woorden om de pijn die zijn ogen uitstraalden te beschrijven.

Ze had niet eens gemerkt dat ze trilde tot zijn vaste lijf haar een houvast bood. Met de kittens aan haar buik kon ze zich niet in zijn pluizige vacht nestelen, zoals ze al zo veel malen eerder had gedaan. Trillerig tilde ze Aurykit op en zachtjes zette ze haar neer tussen hun twee lichamen in. Daarna deed ze hetzelfde met Cedarkit. Haar gouden ogen waren al die tijd op de twee kittens gericht, maar toen ze zich draaide en hij haar naam zei keek ze langzaam op. Redpetal was een kop kleiner dan hem maar soms was het fijn om zo'n groot lijf naast je te hebben. Iemand waarvan je zeker was dat die je zou beschermen. Iemand die haar kon dragen; fysiek, maar ook mentaal. Al betekende dat ook dat ze gebukt ging wanneer de rollen omgedraaid werden. Dat het haar soms meer pijn deed dan de pijn die ze zelf moest dragen. De pijn die nodig was om zo'n sterk iemand onderuit te halen was immers veel groter dan voor haar eigen frêle lijfje. De jonge queen begroef haar neusje in zijn schoudervacht, de twee slapende kittens nog steeds tussen hen in genesteld. Hun wereld, hun koninkrijk; hij de koning en zij de koningin, met haar prinsje, haar prinsesje en haar engeltje.

Nu al dat verdriet bij elkaar werd gegooid kon hij het bijna niet verdragen. Hun verdriet was groot, maar de zijne zowaar nog groter. Hij keek naar zijn mooie poes en legde zijn kin tussen haar oren. "Ik hou van jouw." Zijn stem kookte over van liefde. Waarschijnlijk was nu niet het goede moment, maar dat was het nooit. Hij haatte zichzelf hiervoor. Branchtrove schoof af haar hoofdje en likte zijn kindertjes. Hij schuifelde weg en deed een paar stappen om voor haar te gaan zitten. In zijn ogen lag diep verdriet en niet alleen voor Bunnykit. Zijn gebroken hart huilde bloed om dit moment. Hij voelde dat het moment nu goed zat. Dat Redpetal net sterk genoeg was voor dit. De kater legde zijn oren in zijn nek en keek naar zijn poten. Hij maakte zich kleiner door zijn schouders naar de grond te laten wijzen. Hij was een nietsnut en hij ging haar pijn doen. Het ging hem ook pijn doen. Nee geen pijn, het ging hem verwoesten. "Ik moet je iets vertellen Red." Hij zuchtte diep. Tranen liepen over zijn gezicht. Hij wou niet, maar het tintelende gevoel was honderd procent zeker een bericht van Starclan. Hij moest. Hoe hard het ook zou zijn. "Ik... Snow..." Hij geraakte niet door zijn woorden. God. Hij begon harder te snikken. Het leek of hij zou breken. Toen, omdat hij niet beter wist legde hij zich neer aan haar poten. Zachtjes liet hij zijn tong over haar teentjes gaan. Hij was nu erg onderdanig en het instinct vertelde hem dat hij verzoenend bezig was. "SORRY SORRY SORRY RED WEES NIET BOOS," snikte hij luid. "S-snowdance kwam naar me toe en... en ze zei dat haar kittens... dat haar kittens van mij waren." Hij krom ineen bij die zin. Branch was rot, niet goed genoeg voor haar. Nee ze kon beter krijgen. Veel beter. Tallfright bijvoorbeeld.

Ze sloot haar ogen en ze voelde zich op dat moment één met hem. Ze ademde hem zoals hij haar ademde, hun vachten samengesmolten, een beschermend dak dat de kittens tegen de regen zou beschermen. Tot hij zich losscheurde; en op dat moment besefte ze nog niet hoe diep die scheur zou gaan. Verward en bang opende ze haar oogjes opnieuw toen hij voor haar ging zitten, gebroken en verloren. Hij zag er zo verdrietig uit, als een kleine kitten die zijn moeder verloren was; en ergens was dit misschien even erg. De rosse poes schoof iets dichter bij hem toen hij zei dat hij iets moest vertellen. Wat kon hij mogelijk vertellen? Wat kon nog erger zijn dan het missende lichaampje tussen haar poten? Tranen liepen over haar gezicht, onophoudelijk leek het wel, sinds de dood van Bunnykit. Sinds haar tweede prinsesje een engeltje was geworden. Ze snikte samen met hem, ze begreep zijn woorden niet. Ze boog ook neer naar hem, naar zijn niveau op de grond. Plat op de grond, hun borst tegen de harde grond geduwd, hun snuiten op luttele muizenlengten van elkaar. Bloed ruiste in haar oren maar niet naar haar brein. Nee. Dat zou het te ingewikkeld maken. Ze wilde het niet geloven. Ze kon hem niet ook verliezen, ze kon haar zus niet ook verliezen. Ze had hen nodig. Ze bleef alleen niet staan, dan zou ze door haar knieën zakken. De rosse poes schudde haar kopje, eerst zachtjes maar daarna steeds sneller. Geen geluid kwam uit haar keel. Er zat een brok van ongeloof in. Haar hart klopte luid, pompte adrenaline door haar aderen. Haar gouden ogen keken smekend, ongelovig, koppig naar de kater. Nee.

Hij keek niet naar Red. Hij wou niet. Het zou hem breken. Toen ze stil bleef, lag hij naar haar poten te staren. Er vielen tranen op, hij wist niet of ze voor Bunnykit waren of voor de informatie die hij nu had verteld. - Je moet je nu echt een 10 minuten stilte inbeelden. - een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, elf, twaalf, dertien, veertien, vijftien, zestien, zeventien, achttien, negentien, twintig, dertig, veertig, vijfenveertig, vijftig, vijfenvijftig, zestig en dat nog zo veel keer meer. Zijn hard kromp bij elke slag. Uiteindelijk stond hij op. Hij keek weg. Hij walgde van zichzelf. "Sorry... Ik wist het niet, het was niet de bedoeling." Hij gunde zich een blik op Redpetal en had meteen spijt. Branchtrove ging bijna over zijn nek van verdriet. Hij stond te trillen. Hij kon het niet meer aan. "Ik denk dat je de rest aan je zus moet vragen," miauwde hij bot. Ze hield niet meer van hem. Zoveel was duidelijk. Hij tilde een poot op en veegde te tranen weg. Het was klaar en hij had het geweten. Ze had zoveel meer te bieden, te krijgen. Ze zou waarschijnlijk gelukkiger zijn met een ander. Hij liep weg.

Topic uit~

De kleine poes keek op op hetzelfde moment dat hij dat deed. Ze probeerde zijn blik vast te houden maar hij stond te trillen op zijn poten. Ze veerde recht toen hij plotseling wegliep, haar poot naar hem uitgestoken alsof ze hem zo terug kon trekken. "K-Kom terug!", riep ze hem hakkelend na, tranen rollend over haar wangen. Aurykit en Cedarkit lagen aan haar poten, zo rustig, zo vreedzaam slapend. Gelukkig maar. Gelukkig dat ze hun vader niet hoefden zien weglopen van hun, goed dat ze niet gehoord hadden wat hij gezegd had. Het zou hun tere lichaampjes neerslaan zoals het haar frêle lijf tegen de grond had laten gaan. "Nee..", snikte de jonge queen, weer neerzakkend bij haar kittens. Ze wou achter hem aangaan, maar ze kon hen niet achterlaten.. Ze waren nog zo jong en ze waren haar zo dierbaar, zo kostbaar dat alle prooi van hun oude woud hun verlies niet goed zou kunnen maken. En zoals het nu voelde waren ze alles wat ze nog overhad. Bunnykit, weggerukt door een monster. Snowdance en Branchtrove, weggerukt in één snelle beweging. Haar zus en haar partner. Katten waarmee ze opgegroeid was, waarnaar ze opgekeken had, waar ze van gehouden had. En nu moest ze het in de verleden tijd zetten. Hoeveel verschil de verandering van tijd wel niet kon maken; het verschil tussen vreugde en verdriet, liefde en haat, leven en dood.