OPEN If I'm not back again this time tomorrow

De slanke kater opende zijn ogen toen de katten om hem heen druk begonnen te roezemoezen. Het was weer tijd om verder te gaan. De queens raapten hun kittens bijeen, de warriors checkten of niemand achterbleef. Neverland zuchtte even en keek om zich heen. Ergens wou hij dat ze hem hier zouden achterlaten; het zou hen alleen maar moeite kosten om hem te krijgen tot het nieuwe gebied en hij zou toch niets bij kunnen dragen. Hij zou niet kunnen jagen, hij zou niet kunnen vechten. Hij zou alleen maar de groep vertragen met zijn stomme achterpoten die door het ongeluk niet meer mee wouden. Die niet meer bewogen. Hij voelde ze niet eens meer, maar de pijn verspreidde zich naar zin hoofd toe vanuit zijn middel. Daaronder, niets meer. Hoewel, dat was niet helemaal waar; af en toe voelde hij zijn staart nog. Maar dat was geen constante, dat was eerder de uitzondering op de regel.

Open!

De massa kwam weer in beweging alsof het een enkele eenheid was. Nestjes werden bij elkaar geraapt en katten kwamen in de benen. Het was tijd om weer verder te gaan, al wist niemand waarheen. Hij vroeg zich af hoe lang het nog zou duren, hoe ver ze nog zouden moeten gaan voordat ze een gebied zouden vinden waar ze konden blijven. Voor zijn gevoel konden ze voor de rest van hun levens blijven zoeken. Het ideale scenario zou zijn dat ze weer naar huis konden, maar hij wist niet in hoeverre dat ooit nog een realiteit zou kunnen zijn. Het enige voordeel was dat hij wat tijd kon doorbrengen met Jewelgleam. De nadelen waren niet op één poot te tellen. Zijn ogen gleden over de menigte, zoekend naar enkele Windclanners die hulp nodig hadden. Hoe vaag de grenzen tussen de clans nu ook waren, hij wist nog steeds wel waar zijn loyaliteit lag. En toen viel zijn blik op Neverland. Ietwat gepijnigd keek hij naar de invalide, rode kater. Hij was niet bij het ongeluk geweest, maar had er wel van gehoord. "Hé, Neverland," groette hij de kater. Broer van Everstar en de vader van Oceanbreeze's kittens, nu niet meer dan een hulpeloze hoop vacht. "Kan ik je helpen met eh...?" vroeg hij, niet wetend hoe hij het moest zeggen. Het was hoe dan ook vreselijk wat er met hem gebeurd was, zijn medeleven zou het niet makkelijker maken.

Neverland keek toe hoe de rood met witte kater hem benaderde. Hij voelde zich vernederd, geholpen moeten worden door een kater maar half zijn leeftijd - en hij was nog bijlange na niet oud genoeg om elder geworden te zijn. Hij had in de fleur van zijn leven gezeten, al was dat nu niet meer zo natuurlijk. Nu was hij nog maar een halve kat. De rosse kater knikte bij de vraag van Quietstep. Hoe dan ook was hij eigenlijk blij dat het een Windclanner was die hem wou helpen, en geen kat van een andere clan. Ze zouden allemaal groot en sterk genoeg zijn om hem te dragen, want Neverland was nu eenmaal geen grote kater. Hij was mager en zijn korte rode vacht deed niets om dat feit te verbergen. Hij aarzelde voor hij iets deed. Hij kon zich enkel vasthouden aan zijn voorpoten en hij wist niet hoe de ander hem ging dragen. Het was al vreselijk dat hij überhaupt gedragen moest worden. De meeste elders liepen zelfs nog gewoon, en nu was het alsof hij slechts een jonge kitten was. Neverland wist ook wel dat het geen nut had om te blijven malen om wat er gebeurt was, om zijn situatie nu, maar iedereen die hem kende wist ook dat zijn gedachten niet stil stonden.

De kater die voor hem lag was al een volleerd Warrior toen Quietstep zelf nog maar een kitten was. Het was raar om te denken dat Neverland nu afhankelijk moest zijn van katten zoals hij. Het gaf hem een raar gevoel, alsof dingen gewoonweg niet zo hoorden te zijn. En dat hoorden ze ook niet. Quiet ademde even uit, zich afvragend wanneer dingen zo ontzettend mis waren gelopen. Clanoorlogen, natuurgeweld, deze desastreuze reis, alles leek totaal mis te gaan en hij vroeg zich af waarom Starclan het zo op hen voorzien had. Wat hadden ze nou kunnen doen dat zo hard gestraft moest worden? Neverland leek zijn hulp te accepteren en Quiet probeerde uit te vogelen hoe hij de kater dan wel moest dragen. Gelukkig was hij niet bepaald groot, dus dat scheelde weer. "Eh, even kijken. Kun je je voorpoten nog gebruiken?" miauwde Quiet bedenkelijk. "Je kan wel over mijn rug gaan liggen." Hij zou de dag vervloeken dat hij op iemand anders moest teren. Het liefste zou hij dan gewoon van een klif gesprongen zijn. Hij was zwak op die manier. Het vergde meer kracht om verder te gaan dan om op te geven.