Black Sheep

Diepe zucht. Weer te weinig prooi voor zijn Clan. Weer die irritante regen die zich als een parasiet in zijn vacht leek vast te houden en hem door en door irriteerde. En dan had je natuurlijk ook nog eens het feit dat hij een langharige vacht had waardoor het niet alleen heel erg lang kostte om het te laten drogen, maar het ook nog eens alle kanten uitstak als het begon te drogen. Eigenlijk was zijn vacht alleen maar handig in het vreselijke koude winterweer, want tijdens het zomerweer trok het ook echt op niks. En zijn kittens vonden het allemaal heel geweldig om in zijn lange vacht te kruipen wanneer ze het koud hadden of wanneer ze wilden spelen, dus dat was ook al wel een reden waarom hij zijn vacht niet kwijt zou willen. Maar goed. Op dit moment haatte hij het heel erg. Hij wilde gewoon naar het camp gaan en naar zijn kittens gaan. Daar ging hij altijd naartoe als hij zich heel erg slecht voelde. Zijn kittens vrolijkten hem automatisch op en bij hun had hij ook niet het gevoel dat hij het echt moest spelen om vrolijk te zijn, want het kwam automatisch. En dus ging de tom met zijn miezerige aandeel voor de fresh-kill pile naar het camp en daarna direct door naar de nursery. Hij snorde toen hij zijn schattige dochter al op hem zag wachten en gaf haar een lik over haar oor. ‘Dag prinses van me,’ snorde hij. ‘Papa moet nog heel even opdrogen, hoor. Ik wil niet dat je ziek wordt.’ Hij dwong zichzelf haar niet zorgelijk aan te kijken. Nog even en ze werd een apprentice; ze ging het echt niet leuk vinden als hij de hele tijd met een bezorgde blik naar haar zat te staren. ‘Hoe voelt mijn kleine meid zich? Geen last meer gehad?’ Hij keek zijn kitten hoopvol aan.

Thornfang kon het niet laten om luid te snorren toen hij merkte dat zijn dochter echt erg enthousiast over leek te zijn. Het deed hem een beetje denken aan de tijd toen hij nog een kitten was en iets spannends had meegemaakt. En hij was heus geen braverik geweest, hoor. Hoewel zijn moeder duidelijk had aangegeven dat het niet de bedoeling voor hem was om buiten het camp te gaan, was hij vaak genoeg samen met een leeftijdsgenoot toch naar buiten gegaan om de omgeving te verkennen. En hoewel hij de meeste keren niet betrapt was geweest, was het toch een paar keer voorgekomen dat dat wel zo was. Thornfang had die rebelse periode achter zich gelaten toen hij apprentice werd en had sindsdien zijn taken erg serieus genomen, al zeker toen hij zag dat zijn moeder tot deputy benoemd werd. En hoewel het een positie was die hij best graag had willen overnemen van haar was het nu ook weer niet zodat hij jaloers was omdat hij het nooit had gekregen. Nu voelde hij zich een beetje te oud worden om zo’n verantwoordelijkheid op zich te nemen. Of nou ja. Niet te oud, maar hij had vier dochters en hij wilde goed voor hun zorgen. Dan zat een positie als deputy hem alleen maar in de weg. Hij grinnikte toen Feverkit begon te vertellen over Serpentkit. Hij had de kitten al wel eens gezien, maar had er voor de rest niet al te veel over gehoord of zo. Hij was al blij dat Feverkit vrienden had gemaakt. ‘Dat is echt geweldig,’ snorde hij dan ook en gaf haar een lik over haar oor. Daarna begon hij zichzelf te wassen. ‘Het is goed dat je wat vrienden maakt met de anderen. Later zal je misschien wel verhalen hebben die je liever niet met mama of met mij wilt delen.’ Hij grinnikte even en gaf haar een knipoog. Toen hij klaar was met zich te wassen en het idee had dat hij redelijk droog was, ging hij naar zijn dochter toe en ging hij bij haar liggen. ‘Maar als je denkt dat je nog wat voelt of dat iets niet in orde is, ga dan direct naar de medicine cats. Ik wil je niet kwijt.’ Hij keek haar liefdevol aan en legde zijn warme staart over haar heen.

Een gelukzalige grijns verspreidde zich om zijn lippen toen zijn dochter tegen hem leunde. Hij vond het heerlijk om naast zijn dochter te zitten en met haar te praten. Het luchtte hem echt op en ook zonder zijn problemen aan hun te vertellen, werkte het als ze over zichzelf vertelden. Hij vond als vader zijnde dat het niet correct was als hij zijn negatieve gevoelens met hun ging delen. Zij moesten als dochters zijnde bij hem terecht kunnen en hij niet als vader zijnde bij hun. Zijn problemen waren de zijne en die van zijn dochters ook, maar zijn dochters hoefden niks te maken te hebben met zijn problemen. Hij had zijn verdriet in verband met de dood van zijn moeder ook zo goed mogelijk geheim houden voor hun, hoewel een gedeelte van de Clan het natuurlijk wel gemerkt had. Hij wilde echter niet de bittere tom zijn in de buurt van zijn dochters, niet nu het zo goed ging tussen hun en ze hem echt als een vertrouwenspersoon zagen. Hij grinnikte toen Feverkit hem een vraag stelde en overwoog om het onderwerp weg te wuiven, maar ach… Een dingetje kon hij wel vertellen, toch? “Ik durfde vroeger op jouw leeftijd wel eens het camp te verlaten als ik me verveelde,” zei hij op een onschuldige toon. “En als mijn moeder daar dan achter kwam, was ze vrij boos op me. Ik was ook altijd heel ruig en mijn spelletjes vonden de meeste kittens niet om mee te lachen. Het gebeurde dikwijls dat één van mijn denmates naar de medicine cat’s den moest omdat ik hem per ongeluk pijn had gedaan.” Hij grinnikte. Mooie tijd, mooie tijd. “Wat trouwens niet een aanmoediging is om hetzelfde te doen,” zei hij streng tegen haar. “Jij mag onder geen enkele voorwaarde het camp op eigen houtje verlaten. Wat ik deed was heel erg dom en heeft me vaak genoeg in de problemen gebracht. Nu zijn de gevaren bovendien een stuk erger dan voordien omdat er een hoop vijanden bijgekomen zijn. En dan heb je natuurlijk nog het Thunderpath die zich bij een border van ons bevindt. Reden genoeg voor jouw om in het camp te blijven.” Hij gaf haar liefkozend een lik over haar kopje. “Ik neem je wel eens een keertje op je eigen tempo buiten het camp zodra je lichaam dat toelaat. Als je maar belooft dat je dan dicht in mijn buurt blijft en het op tijd aangeeft als je je niet goed voelt worden."

Thornfang dacht kort na over zijn eigen woorden. Hij had haar nu beloofd dat hij haar een keertje uit het camp zou meenemen en Wolfkit was in principe al buiten het camp geweest. Was het daarom niet net zo eerlijk tegenover Feverkit als hij haar vandaag mee zou nemen? Maar aan de andere kant was haar lichaam nog aan het herstellen en was Wolfkit’s conditie natuurlijk beter dan dat van Feverkit. Hij wilde niet meemaken dat hij ergens halverwege hun territory was en dat ze opeens weer last zou krijgen van haar ademhaling. Aan de andere kant had ze nu wel een paar dagen gehad om te genezen en leek ze voor het grootste deel in orde te zijn. Hij grinnikte om haar enthousiaste reactie en deed op een overdreven manier alsof hij echt lang moest nadenken. Hij had zijn beslissing namelijk een paar seconden geleden al gemaakt, hij hoopte alleen dat het de juiste zou zijn. En dus stond hij op, gaf een lik over zijn borst en deed een knikje naar de uitgang van de nursery. “Nu?” stelde hij vervolgens met een knipoogje voor. Hij wist dat ze dacht dat ze waarschijnlijk vandaag nog niet zouden gaan en misschien kwam het daardoor juist leuker aan dat hij nu opeens besloot dat ze wel konden gaan. Ze was ook gewoon zo schattig hoe ze daar stond te stuiteren alsof een uitje met haar vader buiten de nursery het beste was wat haar ooit kon overkomen. Daar kon hij toch geen nee tegen zeggen? Maar goed. Hij kon tegen geen één van zijn dochters nee zeggen, dus daar moest hij wel nog aan werken. “Als je maar echt belooft dat je dicht bij me in de buurt blijft en dat je het op tijd aangeeft als het niet meer gaat,” sprak hij. “We zullen voor je eerste keer ook niet te ver gaan. Het gaat nu goed met je ademhaling, maar we gaan het zeker niet op de proef stellen.” Hij duwde met zijn neusje tegen de achterpootjes van zijn dochter. “Kom op, dan gaan we.” En deze keer klonk hij even enthousiast als zijzelf waarna hij haar wenkte en vervolgens uit de nursery ging. En omdat hij echt bezorgd was, kon hij het natuurlijk niet laten om nu al te vragen: “Gaat het nog wel?”