Second victim

Sinclaw's actie had de calico kattin met een ongemakkelijk gevoel achtergelaten. Haar familie was in gevaar, meer dan enkel door het natuurgeweld. Wat had de zwart-witte Warrior er toe gezet om haar familie een kwaad hart toe te dragen. Was het iets persoonlijks tegen Innerstar geweest of andere familieleden? Flintpaw wist het niet, wat ze wel wist was dat ze hoopte dat haar lichaam eervol begraven werd misschien in de buurt van haar vader en oma. Niet dat ze het idee had dat ze een waardevolle kattin was, maar dat even terzijde dan nog verdiende haar moeder en haar zussen afscheid van haar te nemen. Blauwe ogen werden samen geknepen toen ze Starclans gebied daadwerkelijk betrad. De schoonheid en rust van de plek liet haar even moeizaam slikken. Tranen prikten in haar ogen en ondanks dat ze vrijheid zou moeten ervaren, ervaarde ze enkel bezorgdheid en pijn. Ze moest haar zussen beschermen, ze konden geen soortgelijk einde tegemoet gaan. Dat mocht niet, ze had Sinclaw met haar laatste woorden gewaarschuwd, niet dat ze verwachtte dat het iets uit zou halen. Immers was Flintpaw zelf ook niet echt een goede luisteraar geweest. Ze was te verdiept geweest in de drama van haar familie om haar daden werkelijk onder ogen te zien. Al had ze niemand verwond, had ze nooit haar nagels uitgeslagen naar een clangenoot. De ruime velden van Starclan glinsterden licht terwijl ze in haar nieuwe flitsende gedaante onwennig naar voren stapte. Voor haar was een ietwat bekende gedaante opgedoemd. Die van haar vader. Even bleef Flintpaw staan voordat de kleine kattin naar voren sprintte en haar neus in de gestreepte vacht van haar ouder drukte. "Pap," mauwde ze zachtjes haar stem bedroefd en gespannen. Woede weerklonk in haar stem maar toch was het duidelijk dat ze niet boos op hem was. Wanhopig keek ze de gestreepte kater aan waarna ze moeizaam slikte. "Heeft... Heeft Sinclaw oma ook... Ook vermoord?" Vroeg ze met een trillende stem, ze besefte nog steeds niet helemaal wat er gebeurd was, wat Sinclaw's drijfveer was. Maar een ding wist ze zeker, ze was woest en vastbesloten haar clan bij te staan in het gevaar dat de zwart-witte kattin vormde. Hoewel ze wist dat Starclan zich niet bemoeide met de clans tenzij de nood hoog was, kon ze haar wens niet onderdrukken om te spreken met Acefray of Bitterpaw. Ze kon Sinclaw toch niet één voor één haar familie laten doden, alsof ze niets meer waren dan weerloze muizen! Even hield de jonge kattin stil voordat ze de bekende geur van haar vader op snoof. Hoewel ze zonder hem was opgegroeid en hem levend niet had gekend, voelde ze toch een soort band met hem. Een band die wellicht in Starclan zou kunnen groeien. Even zuchtte de rood gevlekte kattin voordat ze haar blauwe ogen op lichtte en haar neus weer uit zijn vacht haalde. Stil keek ze hem aan, zonder verder ook maar een woord te zeggen viel haar blik op haar witte poten. Haar oortjes drukte ze in haar nek voordat ze zich in het veld rustig liet zakken. Ze zat nu voor haar vader, zonder trots en met een grimmige blik. Hoewel ze geen fysieke pijn meer voelde, was ze bijna misselijk van de spanning die ze nogvoelde jegens de bedreiging die Sinclaw had uitgesproken. Ze zou Innerstar niet begroetten voor haar, ze zou geen woord willen spreken over Sinclaw's verraad. Immers was Sinclaw niet waardig genoeg om verder besproken te worden, als zelfs een deel van Starclan zich er zorgen om zou maken zou Sinclaw machtig zijn in haar gedachten en dat was iets dat Flintpaw haar koppig als ze was niet toe wou kennen. Ondanks het feit dat ze bezorgd en woest was. Ondanks dat ze ergens de clan wou waarschuwen. Zou Sinclaw tot haar dood haar pad zo kunnen vervolgen zonder dat ze aangesproken werd op haar daden?! Er was geen bewijs op haar lichaam dat Sinclaw haar had vermoord, geen haren tussen haar nagels om het gevecht aan te tonen. Sinclaw kon haar dood verklaren door de lichte Rogue geur in haar vacht, immers was ze op de tijd van haar dood in Rogue gebied geweest. Flintpaw merkte niet eens dat tranen over haar wangen drupten waarna ze ongemakkelijk snoof. Haar kop draaide ze van Thrushdive weg voordat ze haar haar tranen bedwong en haar houding moeizaam weer rechtte. Dit was misschien de eerste keer dst Flintpaw besefte hoeveel ze eigenlijk voor Shadowclan voelde.