Thunderbeat (Tallshadow)

Jewelgleam, de jongste dochter van Firestar en Icestorm was eigenlijk al in geen tijden meer aan de grens geweest. Het was niet zo dat ze een onzekere, bange kattin was. Zeker niet, ze was dapper zoals Thunderclanners kenmerkten. Ondanks dat ze ook Kittypetbloed bezat, betekende het niet dat ze een mindere clankat was. Ze was misschien niet de gezelligste, nu beter gezegd niet de gezeligste tegenover katten die geen familie waren. Als het haar broers of zussen waren, zou ze makkelijk zat ze in het ootje nemen. Ze was ondanks dat ze nog steeds haar ouders miste en verdriet om hen had, nooit echt depressief geworden. Ze was altijd degene geweest die anderen van haar familie graag plaagde en opvrolijkte. Eentje die bijna kittenachtige acties ondernam. Ze was nu eenmaal niet een kattin die echt nadacht. Zo nu dan ook niet, ze was behoorlijk dicht bij de grens met Shadowclan gekomen. Een grens die uit een gevaarlijk Thunderpath bestond. Eentje die ze niet over zou steken, zeker niet nadat Dangerdance er aan gereden was. Hij was nu Elder, en vader van een stuk of zes kittens. Ooit zou ze misschien moeder zijn, al was ze ergens niet zeker hoe ze dat zou vinden. Nieuwsgierig en naïef dat ze was zette de witte ranke kattin voorzichtig een stap dichterbij zodat ze nog geen muislengte afstand had van het asphalt van de weg. Haar blauwe ogen keken verwonderd naar de rond razende monsters. Dat iemand vrijwillig in zo iets wou zitten. Een beetje roekeloos voelde ze met haar poot de ruwe asphalt, die door de koude ook niet al te prettig aanvoelde. Nee, ze had toch liever de bosgrond, al was die nu ook wel erg prikkelig en droog. Haar oortjes wiebelden even waarna ze rustig aan de kant ging zitten. Ze was zo roekeloos als een kitten, dat bleek wel weer. Ze schrok nauwelijks op toen er weer een monster al toeterend en met gierende banden voorbij zoefde door een bocht. Waarschijnlijk weer een of andere domme Twoleg.

-Tallshadow/Tallstar

De witte juweel van een kattin, had door de overheersende geur van de monsters, die af en toe met veel geluid de bocht om kwamen denderen, de ander niet horen aankomen. Het was dan ook géén wonder dat ze verward met haar oortje trok toen ze ineens een gestreepte vacht waarnam. De Shadowclan katten waren vaak bijzonder stil, waardoor ze door het overheersende geluid hem ook niet aan had horen komen. Even gingen haar gedachten naar het idee van een spook, misschien was het ook wel een spook. Eh, nee ze moest even haar gedachten bij de les houden. Haar blauwe ogen sprankelden vrolijk toen ze de kater naar zich toe zag komen. Ze had net als vele andere clangenoten natuurlijk wel het besef van gevaar, maar net zoals een kitten trok ze zich er niet altijd wat van aan. Ondanks dat ze oud genoeg was om de gevaren te herkennen, was ze zoals Thunderclankatten betrof, niet bepaald angstig aangelegd. Haar neus trilde iets toen ze de geur van de kater voor de zekerheid een keer opsnoof. Ja, het betrof inderdaad een Shadowclanner. "Hallo," mauwde de gestreepte kater, waardoor ze even onhandig een blik op haar sneeuwwitte poten liet vallen. Ehm, handig weer Jewelgleam, niet eens sterk genoeg om een woord uit te spreken tegen een onbekende. Ze slikte moeizaam en keek onhandig heel even in de ogen van de kater voor haar, voordat ze haar blik verlegen weer afwende. Ze knikte uiteindelijk maar, ze vertrouwde haar stem niet, die zou waarschijnlijk onvast en onzeker zijn.

Ze had in haar verlegenheid de kater voor haar, die trouwens best groot oogde, een klein beetje genegeerd. Ze wist namelijk niet hoe ze moest reageren zonder een beschaming voor de clan te worden. De kater voor haar stak een tikkeltje akward een poot de lucht in en zwaaide. Nu kon Jewelgleam meestal haar blik wel behoorlijk serieus houden maar nu was dat niet het geval. Langzaam kwam een glimlachje op haar gezicht voordat ze in lachen uitbarstte. Niet omdat ze de ander zo grappig vond maar vooral om het feit dat zijn blik zo geniaal had geleken. Ze moest eerlijk toegeven, zijn gebarentaal was vlekkeloos. In plaats van te antwoorden met een woord stak ze ook een poot de lucht in en zwaaide ze met een grote kittenachtige grijns terug. Oh, ze mocht deze kater nu al. Hij had wel humor. Hierna stond ze op om zich iets dichter bij de grens te begeven en de ander aan te kijken met vragende blauwe ogen. Normaal kwamen Shadowclanners niet alleen, al hoewel hetzelfde gold voor haar clan. Zeker nadat een kat door en monster was aangereden hier bij deze grens leken de meeste hier niet naar toe te trekken. Ze herinnerde zich nog maar al te goed hoe ze tijdens het jagen op het Thunderpath was belandt en daardoor door Ironsoul gered had moeten worden. Had ze langer stil gestaan was ze Jewelmoes geworden.