[A Path Unwalked] A house is not a home as our hope fades away

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Butterstar deelde duidelijk zijn twijfels. Toen ze speculeerde over het volgen van de zon keek hij even kort in de richting waar die normaal onder ging. "Het zou kunnen betekenen dat we langs Highstones het gebied moeten verlaten, de zon zakt daar altijd achter weg," merkte hij op. Hij knikte echter ook toen de kattin begon over het feit dat ze StarClan wellicht achter zouden laten en dat het nog een hele opgaven zou worden om iedereen mee te krijgen. Tallshadow leek er een stuk positiever in te staan, maar de woorden van Everstar brachten voor Silver de moed weer ietwat neer. Het was inderdaad zo dat ze alle Clans zouden moeten voorzien op onbekend terrein en dat de gebieden die in de buurt lagen ook geteisterd werden door de regen. Het zou hen even kosten om hier vandaan te komen en zeker als ze met iedereen rekening moesten houden en ook nog alle hongerige monden moesten voeren. "We zouden elke dag een paar frisse warriors iets verder kunnen sturen, om te zien wat de volgende veilige plaats is om heen te reizen. In stapjes dus, tot we iets tegenkomen," stelde hij voor. Niet dat hij zich al compleet neergelegd had bij het vertrek, maar als het daar toch steeds op neer leek te komen dan konden ze maar beter alvast wat goede ideeën hebben voor hoe ze dat aan zouden pakken. Everstar merkte op dat ze een profetie miste, dat zij niets ontvangen had, maar dat er wel iets gestuurd had moeten zijn en dat ze dus niet het complete verhaal hadden. Of dat laatste bericht nu nog iets beters te melden had betwijfelde hij echter en bovendien besloot hij ook maar niet te vragen waarom zij er dan niets van wist. Daar hadden ze geen tijd voor.
Tag: Alle leiders

De frisse jeugdigheid van de jongste van het stel was haar niet ontgaan. En ergens moest ze toegeven dat ze wel blij was met een jonge blik. Ever, Silver en zij zaten vastgeroest in dit gebied dat ze hun thuis noemde. Het zou niet makkelijk zijn om dit te verlaten. Maar als het echt moest.. Verslagen liet ze haar kopje zakken en schudde haar kop even heen en weer. Als het echt moest dan hadden ze weinig keus. "Dat zou een goede mogelijkheid zijn. Maar zelfs al komen de clans mee. Zal het nog moeilijk worden om deze samen te laten werken en al helemaal in kleine patrols zonder een leider of deputy.. En dan is het nog maar de vraag of Windclanners naar een Thunderclan deputy luisteren." Schuin keek ze Silverstar aan voor ze haar kop schudde en een lik over haar doorweekte vacht gaf. "Maar alsnog. We speculeren nu alleen maar, en hoewel we inderdaad een deel missen. Is het veilig om te zeggen dat we moeten vertrekken, met ze allen en voor nu met een concreet plan moeten komen." Ze rechtte haar rug de leiders een voor een aankijkend.

"Dus.. we verlaten ons thuis.. alles wat ons lief is en alles waar wij over gevochten hebben.

Samen..?"

De kater keek de groep rond terwijl de ideeën nog steeds uitgewisseld werden. Hoewel zijn positieve instelling niet afgekapt werd, had hij wel het idee dat de andere leaders er nog steeds redelijke problemen mee hadden. Hij niet. Hij was dit territorium met al zijn onheil en dood zat. Tijd om, in ieder geval voor nu, een nieuwe plek te beginnen waar ze veilig konden zijn, tot karma gestopt was, het tij gekeerd, het weer weer normaal. Natuurlijk zou hij dit missen, zijn eeuwige gesprekken met Crow bij deze bomen, zijn uitstapjes naar de andere territoria, de plekken in Shadowclan waar hij en zijn vrienden spellen deden.

Maar sommige vrienden waren al niet meer. Dierbare katten waren heengegaan, en met hen de vrolijke herinnering aan die plek. Voor nu was het enkel een 'half blij half verscheurd door verdriet' gevoel wat inmiddels het hele territorium bij hem opriep. Hier was teveel dood geweest, en het was tijd dat het stopte. Een nieuwe plek om opnieuw te starten, en hier misschien ooit met hernieuwde geest terug te komen? Ja. Hij was voor. Alles wat hij liefhad, zoals Butter het noemde, nam hij mee, was zijn clan. Als hier weggaan betekende dat er daar meer van zouden blijven leven, hoefde hij hier niet over na te denken. Vandaar ook dat hij resoluut knikte bij het voorstel van Butterstar, een bloedserieuze blik op zijn gezicht, geen angst in af te lezen, enkel vastberadenheid. Het was tijd om te gaan.

Everstar volgde Silverstars blik richting de Highstones. Een gebergte oversteken, ja, geweldig idee. Dit werd alsmaar beter. Everstar fronste. Het leek er niet op dat iets wat zij zei verandering kon brengen in de mening van de anderen. Ze maakten plannen alsof het al vaststond dat ze weggingen en Everstar leek de enige die nog bezwaar maakte. Haar opmerking over de missende profetie werd echter zonder veel aandacht door de andere leiders aan de kant geveegd. Alleen Butterstar zei er nog even iets over, maar daarna ging ze ook gewoon verder alsof Everstar niets had gezegd. De WindClanleider zwiepte geërgerd met haar staart. Dus wat haar clan eventueel te horen had gekregen deed er niet toe?
Even bekroop de gedachte haar dat ze ook gewoon de andere clans kon laten vertrekken. De territoria hier hadden niet veel meer te bieden, maar alles bij elkaar moesten vier territoria toch wel één achterblijvende clan kunnen onderhouden? Tegelijkertijd besefte ze ook wel dat dat plan absurd was. De clans hoorden bij elkaar te blijven. Of ze nu wilden of niet, ze moesten met zijn allen gaan of met zijn allen blijven. En met zijn allen blijven was geen optie meer. Ze keek naar Butterstar zonder iets te zeggen. Ze kon Tallshadows vastberadenheid bij dit besluit niet delen, maar ze sprak de RiverClanner niet tegen. Het leek erop dat ze weinig keus had.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Het viel stil na Butterstar's woorden. Enkel Tallshadow gaf haar een knikje en Silverstar liet zijn kop wat zakken. Was dit dan wat ze gingen doen? Was dit alles wat ze ervan konden maken. "Everstar, mocht de boodschap voor WindClan ons een ander keus geven dan kunnen we eventueel nog omkeren," sprak hij, hoewel hij wist dat het waarschijnlijk niet was dat de ene prophecy erop zou wijzen dat ze weg moesten gaan, terwijl een ander zou zeggen dat ze moesten blijven. StarClan was nu ook weer niet zo onduidelijk. "Dus we gaan dit doen dan?" vroeg hij. Ondanks dat het al zo'n beetje vast stond wilde hij zeker weten dat iedereen ook echt bereid was om dit te gaan doen.
Tag: Alle leiders

Ze kon het niet helpen om even zachtjes te zuchten. Het was duidelijk geen keuze waar iemand, afgezien van Tallshadow dan misschien, achter stond. Maar ieder van hen wist dat dit het beste was voor hun clans. Haar blik keerde terug naar Silverstar toen die eindelijk sprak, de stilte doorbrekend. "Ik zie niet hoe een andere oplossing ons beter zou kunnen helpen." Mompelde ze iet wat verslagen en zuchtte opnieuw. "Maar ja, ik sta achter deze keuze.. Hoe pijnlijk dan ook. We moeten aan de levens die we redden hiermee denken.. Niet aan wat we achterlaten.." Een serieuze blik lag in haar ogen terwijl ze opkeek naar de andere twee leiders. "We kunnen niets anders nietwaar. Maar we kunnen alleen als jij het er ook mee eens bent Everstar.. De vier clans moeten samenblijven.."

Even een korte samenavatting van wat dit gesprek in de afgelopen minuten had opgeleverd: helemaal niets. Die katten voor hem, allemaal zo vastgeroest dat hij ze kon horen piepen wanneer ze bewogen, zaten nog steeds dramatisch elkaar te herhalen. Bij de opmerking van Silverstar of ze dit echt gingen doen moest hij zijn best dan ook doen om niet heel hard te zuchten. Serieus, het was nu honderd keer gezegd! Werd er ook een wakker, natuurlijk gingen ze dit doen! Die oude katten soms, echt. Ook Butterstar maakte er weer iets heel dramatisch van, en deed alsof Windclan een ware keuze had. Tall trok een beetje sceptisch een wenkbrauw op.

"Ik denk dat het inmiddels heel erg duidelijk is geworden dat we dit gaan doen," Merkte hij droogjes op, en keek naar Everstar, wel begrijpende dat zij van hen vieren in de gekste situatie zat, zo zonder profetie. "Ik denk eerlijk niet dat de laatste profetie de andere drie zal tegenspreken, hoogstens bevestigen," Mauwde hij, niet dwingend of wat, maar meer als een soort schouderophaal gebracht, zo van 'je bent in ieder geval welkom'. Dat was ze, als zij niet meeging zou Crow niet meegaan, en met wie moest hij dan lachen om al die katten die plots met elkaar moesten omgaan? Precies zoals ze vroeger bedacht hadden dat het zou moeten.

Blijkbaar merkten de anderen haar ergernis op, want nu werd er wel gesproken over de missende voorspelling. Niet dat het veel aan de zaak veranderde. Everstar wilde dat ze nog even konden wachten tot zij achter de WindClan profetie was gekomen, maar ze begreep hun positie. Met het ten onder gaan van hun kampen was een keerpunt bereikt en áls ze gingen, konden ze maar beter snel gaan, voordat iedereen nog erger verzwakte door de honger. Ze keek naar Butterstar, verbaasd door wat ze zei. Butterstar was niet bepaald een vriendin van haar, en toch sprak ze nu over samenwerking, en was ze zelfs nog zo beschaafd om de schijn op te houden dat Everstar een keus had. Al met al paste ze zich misschien beter aan de ernst van de situatie aan dan Everstar, bedacht deze laatste zich. Samenwerking. Met andere clans. Everstar had nooit willen samenwerken. Ze had ShadowClan en RiverClan erom veracht toen zij samenspanden tegen haar. Het was iedere clan voor zich. Zelfs als ze dit echt samen moesten doen, wist Everstar dat ze katten van andere clans nooit op hetzelfde niveau zou plaatsen als haar eigen clangenoten. Toch besefte ze dat ze zich op de een of andere manier zou moeten aanpassen aan hun situatie.
Ze zuchtte, en gaf een knikje. "Het moet gebeuren, en het moet met zijn allen gebeuren, of we nu willen of niet", miauwde ze. Ze konden er nog langer omheen blijven praten, maar als je even nadacht was hun besluit allang gemaakt. Het was vertrekken of verzuipen. Ze liet haar blik even naar de grond zakken. Gaan we deze grond echt vaarwel zeggen? Het leek opeens haast alsof ze de pootafdrukken van alle afgelopen generaties in die grond kon voelen. Ze keek op. "Ik zal het laten weten als de WindClan voorspelling ons iets anders zegt", miauwde ze. Dit was geen tijd voor sentiment. Het was tijd voor toekomstplannen.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Tallshadow was de enige die er zeer luchtig overdeed. Blijkbaar had hij nog niet nagedacht over de Clankatten die ongetwijfeld zouden sterven tijdens zo'n tocht. Niet alle elders en kittens zouden het halen. Er was niet te zeggen hoeveel donderpaden ze moesten oversteken voor ze ergens waren dat hun zou kunnen onderhouden en gezien dat al eens mis ging als er slechts een patrouille overstak hier in het territorium. Er zouden nachten zijn zonder beschutting en iedereen bij elkaar maakte het makkelijk voor heersende ziektes om zich te verspreiden. Nee, dit plan was niet waterdicht, maar het enige wat ze op het moment hadden tegenover het blijven en verder vermageren. "Ik zie jullie dan morgen, bij de ondergaande zon bij Highstones," liet hij de anderen weten, waarna hij zijn doorweekte lichaam overeind hees en richting ThunderClan begon te stappen.
Tag: Alle leiders

Ze kon het niet helpen. Haar oren zakte weg in haar nek even bijna dodelijk de jongste leider aanstarend. Hij was zo dom als het achterend van een koe of niet. Zuchtend schudde ze haar kop voor ze zich op Silverstar richtte. ''Juist. Ik zie jullie daar dan.'' Zachtjes knikte ze en duwde zichzelf omhoog klaar om te vertrekken. Zich afvragend hoe ze dit aan haar clan ging vertellen.