And we will step outside, checking that the coast is clear

De regen ging recht door hem heen. Zijn lichaam was niet massief meer, maar als hij hier stond in het duister was het doorzichtig. Als hij naar beneden keek, naar zijn eigen poten, zag hij de grond eronderdoor schijnen. Toch leek het ergens alsof hij een gloed om zich heen had, alsof de grassprietjes om hem heen verlicht werden. Als de blinkende monsters voorbijreden zag je zijn reflectie niet, maar wel de reflectie van de rood met witte kater naast hem. De warrior was zich onbewust van de Starclanner die naast hem stond. Wie goed keek merkte misschien een zuchtje wind op, maar die zou dat toeschrijven aan, wel, de wind. Alleen zij, alleen diegenen met een speciale connectie, konden zien dat er meer was. Dat op deze plek waar de regen nog altijd liep zoals tevoren wel degelijk een kat stond; of nu ja, dat er een geest stond. Zijn ziel was het enige dat nog van hem overbleef. Zijn ziel, die materialiseerde als zijn ideale gestalte - als de grote witte kater die hij in zijn beste jaren geweest was, met sterretjes in zijn vacht door het feit dat hij nu in Starclan was en met zijn karakteristieke tweekleurige ogen. De ogen die nu naar zijn dochter keken als ze daar stond als een verzopen kat, de kater naast hem aankijkend. Ze stond aan de overkant van het pad, en hij was al blij dat ze daar veilig geraakt was. Het was zijn taak om haar te beschermen, ook al was hij dan niet meer fysiek bij haar. Hij keek naar haar als ze op het punt stond een - wat hem betrof - domme beslissing te maken. Ze mocht niet alleen naar de Highrocks; het was al erg genoeg dat ze achter Everstars rug om 's nachts de toch wou maken. Een geluk dat Quietstep hier was, zodat hij haar misschien zou kunnen helpen.. Whitelion hoopte dat zijn dochter hem kon zien, want hij wist ook dat medicine cats er soms voor kozen om hun verschijningen niet te zien; en hoewel ze zich konden opdringen, wou hij dat ook weer niet. Ze moest haar leven kunnen leiden zonder haar vader daar om haar te helpen, maar hij wou zo graag helpen. Hij wou zo graag zijn staart op haar schouder leggen en met zijn zware stem fluisteren dat ze naar huis moest gaan, zich opkrullen in haar nest en dat ze moest gaan slapen. Hij wou haar verzekeren dat hij er morgen gewoon weer zou zijn voor haar, dat hij haar zou steunen, dat hij haar zou helpen als het moeilijk werd. En hoewel hij dat nog steeds kon, omdat hij het geluk had dat ze een medicine cat was, zou het nooit meer hetzelfde zijn. Dankzij zijn eigen stomme, overhaaste, laffe beslissing.

Speelt zich af tijdens dit topic: https://www.warriorcatsnl.com/t32312-starclan-soaked