Better a good neighbourhood

Perdi was helemaal zeker van haar plan. Althans, dat hield ze zichzelf voor. Eigenlijk was ze doodsbang dat het op een gevecht uit zou draaien, maar het kon niet anders. Perdi slikte. Er zou niets fout moeten gaan. Ze had haar dialoog tegen een boom geoefend, zoals ze ook gedaan had bij het laatste plan wat ze had gehad. En dat was helemaal fout gegaan... Perdi schudde haar hoofd. Nu zou het niet zo gaan. Ze zette dit keer geen levens op het spel, dat zou ze nooit meer doen. Behalve het hare dan, misschien. Perdi begon langzaam naar de grens van de groep Rogues te lopen. Hoezo was ze zo ontzettend bang dat het mis zou gaan? Wat kon er überhaupt mis gaan? Het enige wat Perdi zoal kon bedenken, was dat haar poten werden uitgetrokken. Van het dreigement van de pluizige kattin had Perdi nog steeds af en toe nachtmerries. En o ja, ze kon dood gaan. Maar dat was waarschijnlijk niet nodig. Ze ging eigenlijk niets verkeerds doen. Nou ja, tenzij je praten over een grens heen ook iets verkeerds noemde. Dus eigenlijk hoefde ze zich nergens druk over te maken. Perdi kwam aan bij de grens, ze ging zitten op een paar vossenlengtes afstand.Het was best gek om te bedenken dat ze nu gewoonweg weer terug op de plaats was, waar ze een aantal dagen geleden nog was weggestuurd. In die tussentijd had ze niet stilgezeten. En nu was het tijd om de laatste stapjes te maken van Perdi's New Place. En daar hoorde dit ook bij. De shecat kon nu alleen nog maar wachten en besloot zichzelf te gaan wassen. Haar tong schuurde over de kras over haar poot. Het bloedde gelukkig niet meer, maar redelijk gevoelig was het wel. Perdi zuchtte. Wat had ze toch een hekel aan wachten.

~Eerste post voor Sibelius

Een hongerige maag deed hem altijd in actie schieten, waar hij ook mocht zijn. Het weer zat dit keer ook mee, dus waagde hij zijn kans om de schuur te verlaten. De kat wist niet precies waarom, maar hij voelde om de één of andere reden dat dit het moment was. Of juist niet? Dat zou hij hoe dan ook wel te weten komen.
Sibelius was nu enkele dagen lid van de kleinschalige roguegroep. Hij had er nog geen enkel moment spijt van gehad; ze waren nog steeds zo vrij als een vogel, in tegenstelling tot de clans. Maar af en toe moest hij wel even zijn taak volbrengen, namelijk voedsel binnenbrengen. Aangezien de andere katten ook moesten overleven kon hij natuurlijk niet altijd kiezen wanneer hij dit zou doen, en hij wilde dit keer eigenlijk liever luieren in de zon. Maar in een groep had iedereen nu eenmaal zijn taak, dus wandelde hij met trotse passen richting het bos aan de oostkant. De zilvergrijze kater was een geoefend jager en dit zou wel snel achter de rug zijn. Alleen vroeg zich af of het wel zo verstandig was geweest om zonder gezelschap te gaan...
Hij bereikte net de grens van hun groepje toen hij het zag. Daar zat ze dan; rustig en op haar dooie gemak, net buiten hun afbakening om nog wat meer spanning te creëren. Sibelius vernauwde zijn ogen wat en schudde zachtjes met zijn kop. De kater voelde alle kwaadheid die hij in zich had in zijn borstkas oprijzen. Had ze dan echt geen greintje verstand? Perdi was nog maar net uit hun territorium weggejaagd, maar had het duidelijk nog niet goed genoeg begrepen. "Zo zo, aan het genieten van de zon?" zei hij op abnormaal rustige toon. Zijn stem trilde een beetje, waardoor zijn woede duidelijk was. Hij was vlak achter haar gaan staan toen hij haar aansprak. Wat deed ze toch? Eerst had de kater zelfs nog medelijden met haar gehad toen ze vertrok, maar dit verdween nu als sneeuw voor de zon. "En wat is de reden dat mevrouw zich hier weer komt vertonen?" vroeg hij oprecht nieuwsgierig. Hij rechtte zijn rug en palmde zijn nagels in de grond, zodat zijn poten en postuur boven haar uittorenden. "Luister; één kans heb je gekregen, maar je snapt hopelijk toch dat je er niet meer krijgt?" Sibelius zwiepte vervaarlijk met zijn staart. Als ze nu weer hun gebied betrad, kon hij ze dit keer toch niet zomaar laten gaan?

Perdi's tong schraapte nogmaals over haar wond. Ze begon nu toch wel steeds zenuwachtiger te worden. Plotseling drong een vaag-bekende geur haar neus binnen. Het was die van een van de Rogue's in de schuur, maar de shecat had geen idee van welke. Toen ze in haar ooghoek een furry vacht zag, was ze even bang voor de uitdagende kattin met haar poten-uittrek-dreigement. Maar het was een kater. "Zo zo, aan het genieten van de zon?" vroeg hij. Het had een aardige vraag kunnen zijn, maar aan zijn stem te horen was de kater woedend. Perdi liet haar haren niet om hoog komen. Ze had ook geen beter welkom verwacht. "En wat is de reden dat mevrouw zich hier weer komt vertonen?" vroeg de kater daarna, iets minder boos. O, was hij nieuwsgierig? Misschien kon ze daar wat mee doen. Er waren van die katten, die altijd alles wilden weten. Heel handig, ze zouden je nooit zo maar vermoorden, want dan konden ze niet horen wat je te zeggen had. "Luister; één kans heb je gekregen, maar je snapt hopelijk toch dat je er niet meer krijgt?" Ouch. Perdi moest even slikken. Misschien zou het toch niet zo gemakkelijk gaan als ze gehoopt had. Maar toch rechte ze haar rug, liet opzettelijk haar nagels ingetrokken en zwiepte met haar staart. 'Jij ook hallo.' Ze fakete een lief glimlachte. 'En ja, ik begrijp heel goed dat jullie het niet erg plezant vinden als ik jullie territorium kom binnen wandelen.' Ze keek even speels om zich heen, voordat ze verder ging. 'Gelukkig ben ik daar ook niet mee bezig. Sinds wanneer mag een kat zich niet wassen in zijn eigen territorium?'

De kattin haalde het bloed vanonder zijn nagels vandaan. Dat was dan ook precies haar bedoeling geweest en dat wist hij maar al te goed. Ook al kende hij haar nog niet helemaal, toch wist hij min of meer wel hoe haar karakter in elkaar zou kunnen zitten. Perdi beweerde dat ze niet bezig was om hun territorium te betreden, en dat ze dus kon doen wat ze wou. Hij besloot hem niet meer aan haar daden te ergeren. "Eén stap en het is voor jou ten einde," zei hij op luchtige toon, alsof hij gewoon een feit verkondigde. "En je weet dat ik daarvoor versterking kan roepen, als je dat zo nodig wenst." Hij keek naar de schuur achter zich, en dan terug naar Perdi met een glimlachje om zijn snorharen heen. Deze trilden geamuseerd. "Wat kies je; met of zonder een beetje plantaardige kruiden? Ik denk dat je dan wellicht malser zou smaken." Als zij het in het belachelijke trok, dan hij ook.
Sibelius was normaal gezien geen vechtersbaas, dat lag gewoonweg niet in zijn aard. Maar hij had een geweldig postuur en de poes ging duidelijk te ver als ze nu nogmaals probeerde hun gebied binnen te wandelen. Hij hield zijn kop laag bij de grond en begon tergend langzaam om haar heen te wandelen. De kater bekeek haar eens goed van kop tot poot. "Je moet vast een reden hebben gehad om zomaar ons terrein te betreden, en nog het lef hebben te vragen om lid te worden ook," zei hij verwonderlijk, terwijl hij zich terug neerplofte met een rechte rug en gespitste oren. Hij keek haar recht in de ogen met zijn gifgroene kijkers en wachtte haar reactie af. Wat was het toch ook een vreemde poes. Waarom wilde ze in vredesnaam tot een groepje behoren als ze zich zo tegen anderen gedroeg? We hebben allemaal geheimen, dacht hij met samengeknepen ogen. Als de kattin zich nog steeds bij het groepje zou willen voegen, zou ze wel eerst hun vertrouwen moeten terugwinnen. In een flits dacht hij terug aan het moment waarop Perdi de schuur verliet. Op dat moment voelde hij haar medelijden, haar pijn. Ook nu kon Sibelius het haarscherp voelen alsof het op dit eigenste ogenblik gebeurde, maar door de arrogante blik van de kattin verdween dit weer als sneeuw voor de zon. Waarom had hij zelfs ooit mededogen gehad voor haar? En zouden ze ooit kunnen overeenkomen als ze uiteindelijk toch werd toegelaten bij Rogue One? Hij keek even om zich heen, om te zien of niemand van de rogue groep hen hier samen zag. Maar toen besefte hij dat hij niet in een clan zat en nog steeds een vrije kat was, die mocht gaan waar hij wilde en praten met wie hij wilde.

Perdi voelde zich al behoorlijk voldaan. Missie een geslaagd, op een irritant vervelende manier voorstellen. Tot nu toe ging alles voorspoedig, maar dat zou kunnen veranderen als de grote kater haar zou aanvallen. Perdi betwijfelde of ze dan zou winnen en ze hield vanuit haar ooghoek de beste ontsnappingswegen in de gaten. Perdi knipperde met haar ogen. Ze mochten niet aan vluchten denken, vluchten was absoluut geen optie. Niet nu ze zo ver gekomen was. "Eén stap en het is voor jou ten einde," zei de furry kater. "En je weet dat ik daarvoor versterking kan roepen, als je dat zo nodig wenst." voegde hij er aan toe. Perdi snoof. Tsss, durfde hij haar soms niet alleen aan? Het ging je als rogue je eer te boven als je iemand om hulp vroeg. Hulp vragen was iets voor kittens. "Wat kies je; met of zonder een beetje plantaardige kruiden? Ik denk dat je dan wellicht malser zou smaken." De snorharen van de tom trilden geamuseerd. O, ging hij grappig doen? Ho eens even, als er iemand was die hier grappig mocht doen, dan was het Perdi. De shecat wilde net haar mond open trekken om haar verhaaltje af te draaien, toen de furry kater al weer begon te praten. "Je moet vast een reden hebben gehad om zomaar ons terrein te betreden, en nog het lef hebben te vragen om lid te worden ook." zei hij. Perdi kneep haar ogen tot spleetjes. Dat ging hem helemaal geen bal aan! Ze besloot de opmerking maar even te negeren. 'Nogmaals, ik ben jullie territorium niet aan het binnen wandelen. Zoals je ziet, ik heb hier netjes aan de grens gewacht, om netjes een beleefd gesprekje te voeren.' Perdi's snorharen trilden even. Nu kwam het leukste deel. 'Ik kom even mededelen, dat ik hier voortaan woon. En zoals dat hoort, in een nieuwe buurt, kom ik mezelf even introduceren.'

Om even wat beter te bekijken hoe de kattin zich voelde bij zijn opmerking, boog hij zijn kop een beetje. Zag hij daar enige spanning bij haar? Had hij haar even uit evenwicht kunnen brengen? Sibelius zag enkel iets in haar ogen wat daarop had kunnen wijzen; een vlaag van verbazing en misschien zelfs wel een klein beetje angst. Dus misschien had hij wel iets of wat geraden van wat zich daar eigenlijk in dat koppie van haar afspeelde. Net toen hij daar verder op wilde inpikken, deed ze haar mond alweer open. "Ik kom even mededelen, dat ik hier voortaan woon. En zoals dat hoort, in een nieuwe buurt, kom ik mezelf even introduceren."
De poes zat vol verrassingen. Net wanneer hij bedacht dat haar inspiratie op het bezorgen van nieuwe ergernissen nu wel ten einde zou zijn, kwam ze weer met een nieuwe inbreng op de proppen. "Zo zo. Origineel," zei hij met opgetrokken wenkbrauwen. Hij moest het tenslotte wel eerlijk toegeven. Ondanks de irritante houding van Perdi vond hij dit best nog steeds een amusante situatie. Ze gaf hem namelijk aandacht, en probeerde hem telkens opnieuw te verstommen met haar uitspraken. Met een trotse vooruitgestoken borst begon hij wederom cirkeltjes rond haar heen te trippelen. Zou ze hier ook geïrriteerd van raken? Sibelius voelde immers dat ze grenzen aftasten best wel leuk vond.
"Wel, ik moet zeggen, dan heb je je plek wel goed uitgekozen," zei hij nogal overdreven sarcastisch. Sibelius snauwde het weer, omdat hij hoopte dat ze zo van haar stuk werd gebracht. De kater was in ieder geval een stuk groter dan zij, dus verschieten zou ze misschien wel doen. "Als goede buur mag ik vast ook wel eens op bezoek komen?" Zijn zilvergrijze vacht streek even uitdagend langs die van haar, om zijn woorden extra kracht bij te zetten. "Of misschien, als je dat er écht voor over hebt, zelfs een stukje territorium meer aan jouw even vriendelijke buur geven?" Hij grijnsde even. Wat was zijn eigen opmerking toch goed. De manier waarop hij zich gedroeg was ook nu een uitzondering; Normaal gezien lag ruzie zoeken ook niet in zijn aard. Maar de kattin vroeg er gewoon om. Zou ze verder gaan dan de - letterlijke - grens die ze nu had bereikt?

Ze voelde de ergernis van de furry kat afspatten. Ze bedacht dat ze nog geeneens wist hoe hij heette, en dat ze dat straks nog moest vragen. "Zo zo. Origineel" zei hij met opgetrokken wenkbrauwen. Dat was niet echt de reactie die Perdi had verwacht. Eigenlijk ook wel. Eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze had verwacht. De andere kat begon rondjes om haar heen te lopen. Jeetje, wat was dat vervelend. Perdi kon het niet laten om licht te grijzen. Oke, deze kat wist duidelijk ook hoe je actie moest ondernemen. Deze truc moest ze zeker onthouden, want hier kon je andere katten vast helemaal gek meekrijgen. "Wel, ik moet zeggen, dan heb je je plek wel goed uitgekozen," Poh, wat was hij goed in sarcasme zeg. Wat probeerde hij nou? Probeerde hij haar bang te maken? Of probeerde hij haar zo goed als mogelijk te irriteren? Perdi wilde niet als eerste aanvallen, ze was hier met alle "onschuld" gekomen en ze had helemaal geen zin om haar klauwen in zijn vacht te duwen. Veel te veel moeite, en hij was nog een stukje groter ook. Dus was er nog maar een optie, doorgaan. "Als goede buur mag ik vast ook wel eens op bezoek komen?" Zijn vacht streek langs de hare, en de spanning knetterde in de lucht. "Of misschien, als je dat er écht voor over hebt, zelfs een stukje territorium meer aan jouw even vriendelijke buur geven?" Perdi's snorharen trilden. Nou, hij nam haar de woorden uit de mond. 'O, als jij dat wilt, mag dat best hoor,' zei ze achteloos, 'Als je het maar op een nette, beleefde wijze vraagt. Ik ben hier niet gekomen om ruzie te zoeken, zoals ik al zei, maar om kennis te maken.' Dat geen ruzie zoeken was een halve leugen. Irritant doen was iets anders dan met uitgetrokken nagels op iemand af rennen. En het was effectiever. 'Dus als jullie er zo'n probleem mee hebben dat ik hier nu woon, kun je het me gewoon even melden. Geen enkel probleem.' Dit was volgens Perdi het beste moment om haar eigen vragen te gaan stellen aan de tom. ''Hoe heet je eigenlijk?'

Ditmaal moest de kater lachen. Heel hard lachen. Het was de eerste keer dat haar opmerking volgens hem oprecht grappig was. "Luister eens, poes, kennis maken hebben we al gedaan, remember," zei hij, nog na-grinnikend. "En ik wil gerust even vragen aan de rest of ze ook graag onze nieuwe buur zouden willen zien. Maar ik denk niet dat ze daar goede herinneringen aan over hebben gehouden." Ook zei de kattin dat hij gerust een stukje territorium mocht hebben, zolang hij het maar vroeg. De kater besloot even richting de boom naast hem te trippelen en zijn vacht en opgeheven staart ertegenaan te strijken zoals hij net bij haar deed. Sibelius keek haar aan vanaf de zijkant en hield haar in de gaten.
Toen vroeg ze hoe hij heette. Wilde de kattin nu echt weten wat zijn naam was, of was dat deel van haar spelletje? "Sibelius. Aangenaam," dat laatste woord kwam er nogal nadrukkelijk uit. Zo hoorde kennis maken inderdaad echt, niet volgens de procedure die ze had gevolgd met de bedoeling om haar bij de groep aan te sluiten. "En jij bent Perdi. Mooi, nu kennen we elkaar." Hij knikte even en ging terug zitten, met zijn staart om zijn poten gekruld. Waarom had de kattin het niet eerder op die manier aangepakt, en dan op een werkelijk beleefde, niet treiterende wijze?
"Vertel eens, wat is je plan eigenlijk?" vroeg hij zich luidop af. Hij deed zijn kop weer een beetje naar omlaag en bestudeerde haar gezichtsuitdrukking. "Wil je nog steeds deel worden van de rogue groep of niet?" Perdi maakte hem zo in de war. Het was hem nog steeds helemaal niet duidelijk wat haar doel moest zijn met deze komst.

Perdi voelde de spanning uit de lucht verdwijnen toen de kat begon te lachen. Oke, duidelijk. Het was geen vechter. Of in ieder geval geen vechter die meteen bovenop je rug sprong. De tom trippelde even weg om zijn geur aan een boom af te smeren. Snelde haalde ze even opgelucht adem. Tot dusver ging alles goed. Maar ze was nu wel echt benieuwd hoe hij heette. "Sibelius. Aangenaam," Eindelijk. Hij ging ook eens een keertje beleefd doen. "En jij bent Perdi. Mooi, nu kennen we elkaar." Perdi knikte. Ze vond Sibelius goed bij hem passen. Hij ging weer tegenover haar zitten. Perdi vond het toch wel een beetje vreemd dat deze kater zo makkelijk om kon slaan. Opeens was hij weer helemaal rustig en maakte hij het zichzelf gemakkelijk. Sowieso vond ze het al knap dat hij haar niet in de haren was gevlogen. Het was maar goed dat je jezelf niet tegen kon komen, want dan had Perdi ongetwijfeld ruzie met zichzelf gemaakt. Haar snorharen trilden geamuseerd. Vertel eens, wat is je plan eigenlijk?" Hij keek haar aan. "Wil je nog steeds deel worden van de rogue groep of niet?" Het was een goede vraag, maar het antwoord was niet moeilijk. Natuurlijk wilde ze dolgraag bij de groep! Als verlangen een kleur had gehad, rood bijvoorbeeld, dan was Perdi volledig rood geweest. Maar dat ging zij niet laten zien. Verlangen maakte je zwakker. 'Mwah, ik wil het wel.' Ze haalde haar schouders achteloos op. 'Maar ik zie wel hoe het loopt. Tot die tijd zit ik hier prima.' Perdi keek om haar heen, en kon moest zich inhouden om niet uit te proesten. Wat zou deze kat op kijken, als hij te weten zou komen dat ze alleen deze grenslijn had gemarkeerd. Territorium boeide haar geen moer, zij wilde nergens aan vast zitten zolang ze er niet zeker van was. Dit gebied zou ze zomaar kunnen verliezen en daarom had ze het helemaal niet geclaimed. Alleen haar kleine slaapplaats en deze grens deden er toe, de rest kon voor haar part creperen. 'En jij?' vroeg ze, 'Wat zijn jouw plannen? En hoe ben je eigenlijk in die groep gekomen?'

De kattin probeerde hem niet meer geïrriteerd te maken. Mooi. Dat had hij dan ook weer opgelost. In het verleden had Sibelius vaak te maken gekregen met dit soort katten. Ze waren leep, gedroegen zich alsof ze koning van alle clans en omstreken waren, zochten ruzie zonder reden. Of zij ook zo was? Dat wist hij niet honderd procent zeker. Op dit moment leek ze wel een goed kantje te hebben. Maar in ieder geval wist hij hoe hij katten die zich gelijkaardig gedroegen moest behandelen. Het was knap lastig en vergde veel oefening; nooit toegeven aan hun praktijken, door je te spiegelen aan hun gedrag en zelf uit te dagen, zonder zelf geweld te gebruiken. Dat tweede was het laatste "red"middel, wanneer er niks meer aan te doen viel en de andere kat duidelijk een bedreiging vormde. Alleen dan was vechten voor de kater de norm, dat had hij zo geleerd. Wat had je eraan als het niet nodig was?
"Mwah, ik wil het wel," zei ze zonder al te veel overtuiging. In haar ogen of mimiek kon hij niet lezen wat ze werkelijk dacht. "Wat zijn jouw plannen? En hoe ben je eigenlijk in die groep gekomen?" "Plannen," herhaalde hij smalend, "wat zijn dat?" een klein glimlachje verscheen rond zijn snoet. Rogues hoorden volgens hem alles op hun dooie gemakje te doen en van het leven te genieten. Plannen? Dat was voor de clankatten, die graag een grote organisatie wilden. "Ik ben in de groep gekomen door een andere rogue die er al bij hoorde. Ze heeft me voorgesteld aan Tank en zo ben ik erbij gekomen," legde hij geduldig uit. Zoals het hoort, bedacht hij er voor zichzelf bij. Hij wachtte niet af tot hij haar reactie zag, want hoe hard ze dit ook verborgen hield voor hem, ergens wist hij hoe graag ze erbij wilde horen. Sibelius had haar blik gezien toen ze de schuur verliet. Het moest erg confronterend voor haar zijn om dit aan te horen. "Ik kan je er wel bij helpen, als je wilt. Om uiteindelijk bij de groep te kunnen horen, bedoel ik," besloot hij tot zijn eigen verbazing. Hij kneep even zijn ogen dicht en slaakte een lichte zucht. Waarom was hij toch zo gastvrij voor haar? Hij had geen enkele reden om dat te zijn. De manier waarop ze hen behandeld had was niet oké, hoe aardig ze nu ook mocht doen. Maar hij wist dat Tank, de leider, toen niet erg tevreden was en niet happig zou zijn om haar ooit toe te laten als hij haar niet hielp.

Perdi wachtte op zijn antwoord. "Plannen," herhaalde hij, "wat zijn dat?" Perdi trok haar wenkbrauwen een op. Maakte hij nooit plannen dan? Zelf kon ze alles van tevoren al uit denken, hoe ze hoopte hoe dingen zouden gaan. Maar ook wat haar plan b was, en zelfs wat ze de volgende dag zou eten. Perdi was niet echt bepaald zorgvuldig of netjes, en haar dag liep meestal uit tot chaos. Toch had ze er behoefte aan om overal even over na te denken, om een planning te maken. Ze wist goed wat haar doelen waren, wat ze wilde bereiken en plannen smeden om dat te bereiken hoorde er nou eenmaal bij. Ze kon zich haast niet voorstellen dat Sibelius daar zo anders over dacht. Wat zou hij dan doen in de tijd die hij over had? "Ik ben in de groep gekomen door een andere rogue die er al bij hoorde. Ze heeft me voorgesteld aan Tank en zo ben ik erbij gekomen," legde de hij aan haar uit. Ook al zei hij het niet, ze voelde heel goed de verwijting die erachteraan kwam. Hij had wel gelijk. Het was gewoon ontzettend dom geweest om zomaar even langs te komen in het hol van de leeuw. Maar het was wel leuk geweest. Perdi's snorharen trilden geamuseerd toen ze aan de gezichten dacht van de katten in de groep. Ha, die verbijstering was om van te genieten. Ongetwijfeld een verpletterende indruk, al had hij bijna haar poten gekost. Toch was het wel een beetje confronterend hoe hij het zo aan zijn lichaamstaal liet merken. Lekker inwrijven. Alsof het niet al erg genoeg was. Wat hij vervolgens zei, verbaasde haar dan ook ontzettend. "Ik kan je er wel bij helpen, als je wilt. Om uiteindelijk bij de groep te kunnen horen, bedoel ik," Ze staarde de furry kat, die ze pas net echt ontmoet had, verbouwereerd aan. Meende hij dat echt? Of maakte hij een grapje? Ze zag dat Sibelius even zijn ogen dicht kneep. Hij keek niet sarcastisch of boos. Hij meent het, wilde alles in Perdi juichen. Nog nooit, maar dan ook nog nooit had iemand zo iets.. Iets behulpzaams gezegd. Perdi was altijd het afdankertje geweest, nooit had iemand een poot naar haar uitgestoken. De tijd leek stil te staan, toen Perdi er met een schok achter kwam wat er allemaal in haar hoofd speelde. Nee, nee! Nee, dit kon niet, dit wilde ze niet. Ze had het uit gezet, ze had het afgesloten. Ze had het idee verbannen en een muur om zichzelf heen gebouwd. Perdi wilde het nooit meer voelen, omdat ze wist dat het alleen maar nare gevolgen zou hebben. Zoals alles bij haar zou het fout lopen, zou ze zichzelf en anderen er alleen maar mee kwetsen. Sinds de rode kater had ze nooit meer zoiets gevoeld, en nu, nu had deze furry kater die Sibelius heette, hetzelfde gevoel teweeg gebracht. Ademloos draaide Perdi zich om en stormde het bos in.

OOC: Perdi is het topic uit. Misschien een mooi moment voor een andere kat uit Rogue One om in te springen ? xD

Onderwerp: Re: Better a good neighbourhood