Owlflight

Het was vroeg in de ochtend, maar ze was klaarwakker. Ze had een slecht gevoel in haar onderbuik en ze wist niet of het te maken had met haar uitval naar Futuresong of met de prophecy. Ze wist dat ze het aan niemand mocht vertellen. Verdrietig legde ze haar kop op haar poten. Ze had geen vrienden en als ze die had gehad kon ze nooit haar hart uit storten. Het zou weer een droge dag worden en dat alarmeerde haar. Zouden andere clans ook een boodschap hebben gehad? Nope, ze ging niet meer slapen. Daarom stond ze ook maar op. Wat nu? Een traan biggelde langs haar wang. HELP! Ze trok met slepende staart naar buiten. 2 moons geleden had ze zo veel verwacht van haar rang en nu wilde ze terug. Terug naar het mooie gezinnetje dat ze ooit waren. Terug naar dat iedereen nog leuk was, Silvercloud, Peregrinepaw en Ravenpaw. De enige van haar familie die ze nog had was haar papa. Papa... Een tweede traan gleed naar beneden. Het plofte op de stoffige grond. Ze was zo druk bezig geweest met het verzorgen van de gewonden de laatste dagen dat ze niet was gaan drinken. Haar mond was kurkdroog en de drinkplas in het camp was opgedroogd. Ze was verbaasd dat ze nog kon huilen. Het was iets nieuws, want ze had nog nooit gehuild. Het was zeker geen fijn of opluchtend gevoel. De tranen blokkeerde alles juist meer. Een muur van water. De tranen stroomde nu over haar wangen. Het kietelde een beetje. Chivypaw keek op naar de hemel. Waarom huilde Starclan nu ook niet. Het zou veel gemakkelijker zijn. Ze zou het minder druk hebben en zich meer op de prophecy kunnen richten. Ze was bijna nooit alleen, behalve nu. Ze voelde zich zo eenzaam. Nu. Een beweging trok haar aandacht. Een paar vroege vogels gingen op patrouille. Haar betraande blik gleed naar de warriors den. Ze wou Silvercloud echt niet tegen komen, maar misschien was haar papa daar wel. Nog steeds huilend stapte ze de den in. Het was schemerig en het rook sterk naar kat. Ze keek naar de bewegende vachten. Op en neer. Het riet was hier mooier dan in haar eigen den. Net vernieuwt. Zou het lang duren voordat het terug helemaal kapot zou gaan? Misschien wel. Misschien boorde er zich wel een bliksem in de den. En zou alles verbrand zijn. Change. Een bewegende grijze vacht deed haar aandacht trekken. Niet zo ver daar van een zilveren. Op haar teentjes trippelde ze naar de grijze vacht. Ze stond over hem gebogen. De tranen vielen in zijn nek. "Papa," fluisterde ze. Haar stem stokte een beetje. Ze liet zich half vallen en kroop tegen haar papa aan. Chivy duwde haar kopje in zijn vacht en begon te snikken. Ze hoopte dat Silvercloud dood was en het niet hoorde.

+ Panthergrowl

Deze ochtend was hij gezegend met de taak van een vroege ochtendpatrouille. Hij voelde een harde tik tussen zijn schouders, en wist dat dit de manier was om hem zo snel mogelijk wakker te krijgen, zonder eromheen te draaien. Gewoon, hup, eruit. Hij was niet de enige die dit wist; haast heel de Clan was up to date op hoe ze Panthergrowl wakker kregen. Immers was het altijd een hele opgave. Een lage grom verliet zijn lippen nadat de poot van één van zijn Clangenoten in contact was gekomen met zijn nekvel, en hij duwde zijn ogen stijf dicht tegen het licht dat zo ontzettend fel leek deze ochtend, alsof zij nooit feller geweest was dan dit. Natuurlijk was niets minder waar; het schemerde zelfs nog. Hij stelde zich ontzettend aan, maar dat kon hij nu nog niet toegeven, aangezien zijn brein nog half sliep, en niet te popelen stond om wakker te worden. Dat was zijn probleem, hij wilde immers wel wakker worden en actief meedoen, maar zijn lichaam hielp hem daar niet bij. Hij wilde gewoon blijven liggen. Toen er echter twee sterke kaken rondom zijn oor sloten en hem hier een harde ruk aan gaven, schoot hij overeind, met lichte paniek in zijn ogen. Binnen enkele secondes kwam de realisatie toen hij grijnzend aangekeken werd door de kater die dit zojuist bij hem gedaan had. Meteen veranderde zijn gezicht naar uiterst chagrijnig, en zuchtte hij diep, waarna hij geïrriteerd mompelend de den verliet. StarClan, hij had hier geen zin in. En wat bleek, de andere leden van de patrouille waren ook niet vol met plezier om deze taak uit te voeren. Gelukkig, want dat betekende dat ze vlug weer thuis zouden zijn.
Toen de kater weer aankwam in het kamp - ongeveer een uur later, ze hadden snel gelopen - was hij nog steeds uiterst vermoeid. Hij was dan ook laat gaan slapen afgelopen nacht; hij maakte zich zorgen. Hij had weinig contact met zowel Silvercloud als zijn kittens, en het maakte hem enorm gestrest. Hij wilde er voor ze zijn, maar op de één of andere manier wist hij zijn werk niet zo te combineren, dat hij alle tijd voor ze had. Vooral om Chivypaw maakte hij zich zorgen. Ze was zo ontzettend druk bezig met al haar taken, al helemaal nu de regen uit bleef, en de rivier al zichtbare stukken gedaald was. Hij miste zijn meisje, de afgelopen tijd meer dan anders. Hij miste sowieso wat sociaal contact. Hij had zich de afgelopen tijd te erg geïsoleerd van anderen, en wist dat het slecht was voor zijn gezondheid om zo alleen te zijn. Toch kon hij zichzelf er niet toe zetten om er verandering in te brengen, telkens vond hij weer een slap excuus om toch wat anders te gaan doen dan socializen met andere katten. Hij was gewoon zo moe.
Toen werd hij echter verrast, doordat er opeens een lichaam tegen hem aangedrukt werd, en een kop in zijn nek gelegd werd. Zodra hij verrast ademhaalde, wist hij met wie hij te maken had. Chivy, zijn mooie meid. Zijn stiekeme favoriet. Hij glimlachte lichtjes, zo liefhebbend maar ook zo spijtig voor het weinige aandacht dat hij haar gegeven had. Toen hij druppels in zijn vacht voelde, gleed zijn blik automatisch naar boven, echter leek dit hier niet vandaan te komen. Kwam het van zijn dochter? Meteen verstijfde zijn houding iets. Was zijn sterke dochter aan het.. huilen? Een verbaasde en uiterst zachte 'Oh' verliet zijn bek. Hij had haar nog nooit zien huilen, en durfde erbij te zweren dat ze dit nooit eerder gedaan had ook. Dat ze het deed, vond hij niet erg. Ze kon haast niets fout doen in zijn ogen. "Wat is er?" vroeg hij toen zachtjes, en draaide zijn kop ietsjes om haar aan te kijken, al ging dit niet gezien haar kop in zijn nek gelegd was.

Ze durfde hem niet aan te kijken, daarom bleef ze met haar gezicht in zijn nek liggen. Ze kroop nu helemaal tegen hem aan, bijna onder hem. "N-niks," snikte ze. Ze kon het hem niet vertellen. De kleine poes wou gewoon bij hem zijn en liefde krijgen.

spt sorry