Be prepared for... I don't know, something

Met vernauwde ogen keek Evan naar het muisje dat onder zijn poot lag. Net alsof het expres uit zijn holletje was gekomen om Evan te treiteren. Dit was namelijk het favoriete prooidier van Azalea. Hij kon zich nog perfect inbeelden hoe die prachtige groene kijkers van haar vrolijk oplichtten zodra ze hem zag aankomen met de muis in zijn bek. Wat eigenlijk vreemd was, want je zou toch denken dat ze eerder aan het voedsel van hun gewend was dan aan prooidieren. Misschien was dat wel nog één van de zo veel redenen waarom hij voor haar gevallen was. Ze waren in elk geval een aparte combinatie geweest, maar Evan wist dat hij van apart hield en Azalea was apart geweest op zo veel manieren. Van de manier hoe ze over onderwerpen sprak tot de manier waarop ze heel ritueel echt een aantal keren goed kauwde alvorens haar prooi door te slikken. Volgens haar zorgde dat ervoor dat de kans dat je weer snel terug honger kreeg verminderde en dat je meer kon genieten van je eten. Evan had het na haar dood voor zichzelf uitgeprobeerd, maar het zorgde bij hem alleen voor een ferme brok in zijn keel die hij met het fijn gemalen eten in zijn bek niet eens weggeslikt kreeg. En sindsdien was hij ermee opgehouden. Hij was met veel dingen opgehouden. Van zichzelf te houden, bijvoorbeeld. Dat deed hij al niet voordat hij haar ontmoette, maar toen hij haar beter leerde kennen en vlak voordat ze een relatie kregen, had ze hem in laten zien dat hij het echt wel waard was. Nu kon hij alleen maar ontevreden met zichzelf zijn en ’s nachts uren liggen nadenken over waarom ze niet iemand van haar eigen soort had gekozen om verliefd op te worden. Dan was dit waarschijnlijk nooit gebeurd en had hij zich om te beginnen zonder een schuldgevoel al onder een monster kunnen gooien. Maar dat kon hij nu natuurlijk niet meer maken. De tom werd uit zijn gedachten gehaald door een she-cat – die hij een vijf zou geven voor uiterlijk en dan was hij nog schappelijk – die aan het trainen leek te zijn. Zou hij…? Voor een vijfje? Hij onderdrukte een zucht. Aan Azalea zou geen enkele she-cat kunnen tippen en het was in elk geval een soort van tijdverdrijf. En dus liep hij naar de she-cat toe en trok haar aandacht naar zich toe door zijn staartpunt kort op haar schouder te laten rusten. ‘Hé,’ mauwde hij met een vriendelijke glimlach. ‘Wat voor moves was je daar aan het oefenen?’ Hij grijnsde op zijn zogenaamde jongensachtige manier naar haar en wachtte tot ze antwoord zou geven, zijn groene blik naar haar richtend.

Evan was geen heilige. Oké, dat zou misschien al wel opgemerkt zijn door het feit hoe hij de meeste she-cats behandelde, maar ook op het vlak van she-cats meppen als ze erom vroegen was hij geen heilige. Hij was geen behulpzaam type en zou niemand te hulp schieten tenzij hij er een goed voordeel uit kon halen. Een she-cat in nood was voor hem meestal wel een reden om in actie te schieten omdat hij er voordeel uit kon halen, maar in een tom zag hij weinig voordeel en dus liet hij deze meestal in de steek als deze het moeilijk had. Daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat hij durfde terug te slaan. Als de she-cat hem zou aanvallen, zou hij terug meppen. Het was niet omdat ze van het andere geslacht was en dat hij iets van haar wilde dat hij zich zomaar liet doen. Hoe erg ze verwond werd hing af of ze haar plaats snel genoeg zou kennen. Maar goed. Vanachter had ze er prima uitgezien, maar nu… Haar ogen keken hem haast maniakaal aan omdat ze alle richtingen in gingen behalve het zijne. Moest hij niet een echte gentleman zijn geweest dan had hij zich waarschijnlijk allang omgedraaid en was hij weggegaan, maar de she-cat wekte zijn interesse wel op. Niet omdat ze per se zo knap was met die rare blik van haar, maar omdat ze haar mannetje duidelijk kon staan en omdat hij al een tijdje uitkeek naar een goed gevecht. De eerste moons na de dood van Azalea had hij geluk gehad dat niemand hem had uitgedaagd. Hij was immers bereid geweest om een moord te plegen of zichzelf te laten vermoorden zodat hij bij zijn vriendin kon zijn. Nu had hij tenminste iets om voor te vechten. Want Azalea ging het hem echt niet vergeven als hij zich zomaar bij haar zou voegen, hoor. ‘Ik denk dat je een aardig grote bek hebt voor zo’n kleintje.’ De vriendelijke glimlach was verdwenen en een kilte maakte plaats in zijn blik terwijl hij haar bewegingen volgde, maar alleen als zij langs hem kwam gelopen. ‘Ik maak me om mijn gezicht niet zo’n erge zorgen eerlijk gezegd,’ sprak hij. ‘Ik weet toch wel dat het goed zal komen met me. Met jou daarentegen…’ Zijn ogen keken haar strak aan. ‘Je begaat echt een grote fout op dit moment, maar je moet het zelf weten. Ik heb je gewaarschuwd.’