Black Water Lilies

De weg naar het meer toe had ze zich al ingedacht dat het er erg aan toe moest zijn, maar nu ze hier stond was het veel meer dan dat. Met een blik vol afgunst en angst keek ze naar het 'kleine' meertje voor haar. Minder dan een maan terug was deze haast uitgedroogd geweest, maar nu dreigde het zwarte water haast buiten zijn oevers te gaan. De jonge poes slikte een brok in haar keel weg. Ze wist maar al te goed dat ze dit aan Oceanbreeze zou moeten gaan melden, want als de regen aan zouden ze binnenkost de naam van 'small lake' moeten verranderen. Toch kon Routpaw nu niets anders dan aan de grond genageld naar het duistere water kijken, terwijl er zacht gerommel van onweer in de verte klonk.


-Dinspots

Om eerlijk te zijn vond hij dit weer wel prettig. Hij zou vast en zeker raar aangekeken worden door heel wat katten uit zijn Clan, maar de constante regen voelde fijn. Eerst had hij er ook op gemopperd - want hé, waar mopperde hij niet over? - maar nu hij er aan gewend was, vond hij het wel prima ook. Het gerommel deed hem nog wel eens doen opkijken, en als er ook daadwerkelijk een flits bij was, schrok hij ook. Bovendien was het wel duidelijk dat het kleine meertje niet gemaakt was voor zo'n hoeveelheid water. Hij versmalde zijn ogen bij de laatste gedachte. Hun kamp lag laag, dus als er net wat teveel water zou zijn, zouden ze moeten verplaatsen. Het was vaker gebeurd, maar als het anders kon, toch echt liever niet. Zijn blik viel op een andere kat, die nogal gestoord strak voor zich uit staarde. Het was Routpaw, de Medicine Cat apprentice. Misschien zag ze StarClan katten of zo? Din nam zich in ieder geval voor om haar maar even niet te storen, voordat hij een profetie onderbrak. Je wist maar nooit.

- Omg is deze titel van Aurora? <3

Ze knipperde een aantal keer met haar ogen en schudde haar natte kop toen ze zich besefte dat ze al enige tijd in gedachte verzonken aan het staren moest zijn geweest. De jonge poes was vermoeid, waardoor ze steeds vaker kreeg dat ze periodes gewoon 'zoomed-out' was en haast van de wereld leek. Niet al te vreemd; zelfs toen ze pas een aantal manen oud was geweest hadden katten haar al een dromer genoemd. De jonge poes zuchtte en stapte van de kleine verhoging af, wetend dat ze terug zou moeten keren naar het kamp. Het was echter toen dat ze haar gezelschap pas op merkte; Dinspots zat enkele staartmeters van haar af. Oh nee, die had haar waarschijnlijk als een idioot naar het water zien staren. De jonge poes kreeg het warm ondanks de regen en maakte geen oogcontact toen ze sprak. "Eh, h-hey Dinspots," sprak ze in verlegenheid gebracht tegen de knappe kater.



-Jep jep! <3 gotta love Aurora

Een paar minuten gingen zo voorbij. Waarom hij hier nog als een engerd naar haar zat te kijken wist hij ook niet helemaal zeker. Stiekem was hij gewoon strontziek van het constante jagen, maar hij wilde zichzelf niet bestempelen als lui en daarom wist hij het maar gewoon niet. Hoewel de kater een echte WindClanner leek qua uiterlijk, die hij en zijn zus gekregen hadden van moederlief, staken ze qua innerlijk toch wat anders in elkaar dan menig clankat. Of ze dit hadden meegenomen van hun vader wist hij niet, maar hij voelde zich in ieder geval anders. En het viel anderen ook op, gezien niet iedereen hem vertrouwde, dat wist hij wel. Maar hij beet flink van zich af, en als anderen hem om zijn achtergrond afzeikten, wist hij altijd wel iets te vinden om diegene belachelijk te maken. Maar goed, dat was hier niet het geval. In tegendeel; Routpaw leek wat verlegen rondom te zijn, alsof hij haar van haar stuk bracht. Een charmant grijnsje sierde zijn gezicht bij deze gedachte. Ja, dat vond hij wel leuk. Dus, Rout hier voelde zich aangetrokken tot de bad boys? "Nog leuke profetieën aan het meemaken?" vroeg hij haar met nog hetzelfde grijnsje, natuurlijk doelend op het rare staren van daarnet. Hij was zich helemaal niet bewust dat er werkelijk een profetie rondging.

Een charmante grijns hing aan zijn lippen toen hij sprak. "Nog leuke profetieën aan het meemaken?" grapte de kater vervolgens. Oh, het staren was hem dus absoluut niet ontgaan. "Ha-ha," lachte de poes beschaamd en zonder ook maar enig teken van echte blijdschap te geven. "eh, n-nee,  niet echt." Behalve dan eentje waarin een of andere dode Shadowclanner haar zwart-witte mentor had gewaarschuwd dat een kat hun clan zou gaan ruïneren met diens beslissingen. De poes besloot echter wijselijk om hem hier niets over te vertellen. "Ik, eh, ik was gewoon even... Afgeleid," ze lachte wat ongemakkelijk en maakte even oogcontact, hopend dat hij er niet verder op door zou gaan.

Jammer genoeg kon ze zijn grapje niet zo appreciëren. Hij had hem zelf wel grappig gevonden, maar blijkbaar kon niet iedereen zo'n geweldige humor hebben als hijzelf. Nou ja, dat maakte hem verder ook niet zoveel uit. Hij lachte wel om zijn eigen grappen hoor. Het flauwe grijnsje bleef dan ook vrolijk op zijn smoel staan. Ze wuifde zijn opmerking gefaket nonchalant weg, maar hij vroeg er niet verder naar. Als ze écht een profetie gehad had, zou ze het hem sowieso niet vertellen, en hij was liever niet de irritant zeurende kat. "Weet je," begon hij dan ook, en je kon horen dat hij een heel ander onderwerp zou gaan aansnijden. Welke liet hij echter nog even in de spanning; eerst liep hij smooth op haar af, en drukte hij zijn vacht tegen haar aan. "Het is toch écht jammer dat een Medicine Cat zich niet meer mag begeven op het gebied van de romance." miauwde hij toen doodleuk verder. De charmes waren hier duidelijk onweerstaanbaar.

Het flauwe grijnsje bleef op zijn gelaat en Routpaw wist niet precies wat ze ervan moest denken. Nu ze hem goed in zich op nam besefte ze zich pas dat ze best wel wat van elkaar weg hadden; ze waren beiden wit met donkere tabby vegen over hun lichaam. Nu waren ze ook beide zeiknat door de regen, maar dat had meer met hetw eer te maken. Verschil was dat hij hels blauwe ogen had en wat boven haar uit stak. Niet vreemd, gezien Routpaw een relatief klein poesje was. "Weet je," ze schudde zich uit haar gedachtes en keek toe hoe hij soepel op haar afstapte en zijn vacht tegen haar aandrukte. Routpaw's groene ogen schoten open en verstijfd bleef ze zitten. Waar in Starclansnaam was deze kater mee bezig? "Het is toch écht jammer dat een Medicine Cat zich niet meer mag begeven op het gebied van de romance." Ze kreeg het acute heel erg warm, ondanks de regen, en lachte ongemakkelijk. "Haha, w-wat?" sprak ze met een stem een octaaf hoger dan normaal.

Het was ontzettend grappig om te zien hoe ze op hem reageerde. Volledig verward om zijn acties. Nu was hij misschien ook wel een geval apart, maar dat maakte het niet minder amuserend. Een grijnsje stond op zijn gelaat bij haar gestotter. Hij kon haast de blosjes zien op haar wangen, maar deze waren natuurlijk bedekt door haar vacht. Die overigens best gelijk was aan die van hem. "Wat, vind je 't niet jammer? Dat je niet meer met zulke knappe jongens als ik kan gaan?" hij knipoogde opgewekt. "Al zal één nachtje vast geen kwaad kunnen. De dooien moeten ook wel is slapen," vervolgde hij toen, wat respectloos richting StarClan maar ja hé. Wat wilden ze doen.

Deze kater bracht haar volledig in verwarring, met zijn woorden die hintten naar dingen die uit den boze waren. "Wat, vind je 't niet jammer? Dat je niet meer met zulke knappe jongens als ik kan gaan?" Hij knipoogde naar haar en Routpaw kon niets anders dan onverstaanbare woorden stamelen, zonder echt één betekenis. "Al zal één nachtje vast geen kwaad kunnen. De dooien moeten ook wel is slapen," Ze wiebelde uiterst ongemakkelijk met haar oren en deed een stap achteruit, waarbij ze haast haar evenwicht verloor en dit nog net kon terug vinden. "H-ha, ik denk niet dat dat, ehm.." ze zocht even verwoed naar het woord. "... Gepast, zou zijn."

Hoewel hij haar reacties erg grappig vond, zou hij zich dalijk ook niet gaan opdringen. Hij zag dat ze een stap naar achteren deed, en hoewel ze nu echt alleen nog maar ongemakkelijk leek te zijn, wilde hij haar ook weer niet bang maken. Nou ja, dat kon natuurlijk ook voor best grappige reacties zorgen, maar hij zou niet zomaar te ver gaan in dit soort plagerijtjes. "Hm, pas op voor je op je bek flikkert. Misschien help stilstaan, in plaats van al dat achteruit geloop," wees hij de Medicine Cat apprentice op haar zenuwachtige gedrag. Na haar opmerking wiebelde hij uiterst verbaasd met zijn oren. "Goh, zou je denken?" vervolgde hij toen, en grinnikte zacht. "Maar dat is toch juist leuk, tegen de regels aan. Stiekem doen," het laatste fluisterde hij zo dicht mogelijk bij haar oor, al stond hij nog wel voor haar dus ging het vanuit een niet al te gemakkelijke positie. Maar waarschijnlijk merkte Routje dat niet op, aangezien ze te druk bezig was met nogal beschaamd zijn.

"Hm, pas op voor je op je bek flikkert. Misschien help stilstaan, in plaats van al dat achteruit geloop," Oh ja, daar had hij zeker een punt. Routpaw zou een scherpe opmerking terug hebben gegeven, als ze niet zo'n nerveus ongeluk was. Vervolgens stamelde ze iets over dat dat ongepast zou zijn, waar ze enkel een behoorlijk sarcastische reactie en gegrinnik op terug kreeg. "Goh, zou je denken?" Als om te verzekeren dat ze op één plek bleef ging ze maar zitten, haar staart over haar poten geslagen zodat deze niet nerveus heen en weer kon slaan. "Maar dat is toch juist leuk, tegen de regels aan. Stiekem doen," Opnieuw kwam hij dichterbij en fluisterde hij zijn woorden zo dicht mogelijk in haar oor. Routpaw trok haar kop wat naar achteren en keek hem met gemengde gevoelens aan. "Ehm, voor jou misschien," probeerde ze wat zekerder te zeggen. Ze was al vaak genoeg betrapt, eens toen ze met een Shadowclanner aan het praten was, een andere keer toen ze het clangebied van een ander ingesneakt was en dan ook nog eens toen ze Rousepaw een rondleiding had gegeven. Ze was nog altijd klaar voor een geheim uitstapje om de regels eens uit te breken, maar haar rang bracht ook een bepaalde verantwoordelijkheid waar ze serieus mee om probeerde te gaan. Daarbij, als ze er samen een leuke avond van zouden gaan maken, wat natuurlijk uit den boze was, zou zij de gevolgen daarvan dragen. Dan huppelde Dinspots nog vrolijk rond terwijl zij een stel kittens op de wereld moest zetten. Wat was het toch eigenlijk oneerlijk. "I-ik weet zeker dat er genoeg andere poezen zijn die wel, eh, wat lol met je willen hebben." Ze gunde hem een kort, nerveus glimlachje.

Het was jammer dat ze zich duidelijk zou toegewijd voelde aan haar taak als Medicine Cat. Ze zou haar maagdelijkheid niet zomaar aan hem geven, en hij betwijfelde of ze dat bij welke kater dan ook wel zou doen. Hij zou het wel grappig vinden om het uit te zoeken, maar dat was natuurlijk ongehoord. Hij vroeg zich af of hij haar wel zo ver kon krijgen om een relatie te starten, maar om zelf nu al die lieflijke dingetjes te moeten doen enkel om in haar broek te komen, was ook wel weer een beetje overdreven. Haar laatste opmerking deed hem doen grinniken. "Wat een compliment, dankjewel." humde hij vrolijk waarna hij plaatsnam aan haar zijde en zijn staart om haar heen sloeg. "Maar ik vind geen één van hen zo leuk als jou," murmelde hij hierna en keek haar doodserieus aan.

- Ik ga helemaal stuk c':