I thought my time was up [Bitterpaw]

De grijze poes voelde zich niet goed en dat was nog zacht uitgedrukt. Ze was zo ontzettend moe. De hele nacht had ze na zitten denken over van alles. Over Amberhunt, over Greypaw, over Nightpaw en Thrushdive. Ze had al veel verloren, maar op de dag dat Nightpaw stierf, stortte haar hele wereld in. Niets leek nog iets te betekenen en het had lang geduurd voordat ze daarvan terug was gekomen. Zoiets kon niet weer gebeuren. Ze was boos op Amber, ze was teleurgesteld. Boven alles maakte ze zich ontzettend zorgen. Het ging niet goed met hem, helemaal niet, en ze had het niet door gehad. Ze voelde zich schuldig dat ze dit niet eerder had gezien. Met haar poot wreef ze in haar ogen die pijn deden van het slaapgebrek. Ze stapte even naar buiten om wat frisse lucht te halen, maar al snel herinnerde ze zich weer dat het maar niet stopte met regenen. Voor ze weer naar binnen kon stappen, zag ze Amberhunt op haar af komen lopen. De kater suggereerde dat ze moesten praten en Bitterpaw knikte even. "Niet hier," miauwde ze, waarop ze naar de uitgang van het kamp wenkte. Zelfmoord was niet bepaald een luchtig gespreksonderwerp.

Samen liepen ze een eindje naar buiten totdat ze het gevoel had dat ze buiten gehoorafstand was van de katten in het kamp. Toen draaide ze zich naar de rosse kater toe, een boze blik in haar ogen. Hoe heb je me dit aan kunnen doen? Hoe had je jezelf dit aan kunnen doen? Ze wilde naar hem schreeuwen, hem aanvliegen, in tranen uitbarsten, maar er kwam helemaal niks. Ze bleef stil en keek hem aan. De kater bracht moeizaam uit dat het hem speet en ze wist niet of het genoeg was. Haar borstkas voelde aan alsof hij zich te strak om haar hart en longen sloot, alsof ze weldra geen adem meer zou krijgen en haar hart zou stoppen met kloppen. Ze bleef hem aankijken, niet wetend wat ze moest zeggen. Haar ogen prikten en één traan wist zijn weg naar buiten te werken. Ze kon het niet helpen en liet de druppel over haar wang naar beneden strijken. "Waarom?" vroeg ze, in een stem die naar haar mening te breekbaar was. Ze wilde weten waarom hij dit had gedaan. Wat had hem hiertoe gedreven?

Haar blik week voor geen enkele seconde van hem af en er viel even een stilte. Alsof de kater zelf ook geen goede reden kon bedenken waarom hij had gedaan wat hij gedaan had. Ze keek hem aan terwijl ze zichzelf tot kalmte probeerde te manen. En toen kwam het. Hij vertelde over zijn fouten, hoe hij zich had gevoeld sinds het gebeurd was. Hoe hij het wantrouwen van de clan op een persoonlijk niveau had gevoeld. Hoe eenzaam hij was geweest. Blijkbaar was het genoeg geweest om de eens zo vrolijke kater over het randje te duwen. Bitterpaw knikte even, niet wetend wat ze moest zeggen. Ze wilde wijze woorden bieden, een idee van gemoedsrust aan hem geven, maar de woorden ontbraken haar. Ze schraapte haar keel en keek weg. "Probeer het alsjeblieft niet weer," zei ze toen zachtjes. Ze weet niet wat ze zou doen als het hem de volgende keer wel zou lukken.

Haar blik verschoof weer naar Amberhunt om zo zijn reactie te kunnen zien. De kater knikte langzaam, opperde dat hij haar nooit meer zoiets aan zou doen en ze wist niet of ze hem wel geloofde. Toch knikte ze. Even was ze stil, bang dat haar stem zou breken als ze iets zou zeggen. Na een tijdje durfde ze haar mond weer te openen. "Ik help je hier doorheen," zei ze toen. Ze zag Amberhunt als haar vriend, ze wilde niet dat hij zich zo voelde. "Ik weet nog niet hoe, maar ik ben er." Nee, ze zou er alles aan doen om ervoor te zorgen dat Amberhunt oké zou zijn. Al kostte het de rest van haar leven.  

De kater bedankte haar, ondanks het feit dat ze eigenlijk helemaal niets gedaan had. Ja, ze had gepleit hem te helpen, al had ze geen idee hoe ze dat moest doen. Amberhunt legde zijn kop op haar schouder en ze leunde haar kop vervolgens tegen de zijne aan. Ze had niet veel vrienden, maar Amberhunt was er één van. Het laatste wat ze wilde, was om hem ook nog te verliezen. De kater fluisterde hoe hij dit niet verdiende en ze trok haar kop terug. Ze schudde haar kop tegen hem met een strenge blik in haar ogen. "Je hebt iets gedaan dat veel katten in jouw situatie ook zouden doen," begon ze, doelend op de situatie met Amare. Familie was een band die je niet zomaar kon breken, dat begreep ze zelf maar al te goed. "Het is niet eerlijk dat iedereen je veroordeelt en dat mogen ze best weten." Ze vond dat Amberhunt best wat assertiever kon zijn. De clan hoorde je familie te zijn, niet een groep katten die je zodanig de grond intrapten tot op het punt dat je er niet meer wilde zijn.

Even ademde ze diep in. Ze wist niet of het aan de omstandigheden lag, maar op dit moment voelde haar borstkas niet ruim genoeg aan om haar longen te kunnen omvatten. Ze schoof het maar af op de shock. Een goede vriend had geprobeerd om een einde aan zijn leven te maken, dat was niet iets dat je licht op kon vatten. De kater merkte op dat ze vriendelijk in zijn gezicht zouden zijn, maar niet wat hun gedachten betrof. Bitterpaw grinnikte even, ze was behoorlijk bekend met de ietwat irritante gewoonte van Amberhunt. "Misschien moet je daar maar mee ophouden," zei ze grinnikend. Ze moest toegeven dat ze het zelf ook niet echt fijn vond als Amberhunt wederom begon te graven naar wat er deze keer aan de hand was met haar. "Hoe dan ook," begon ze, op een serieuzere toon. "Vertel me alsjeblieft als het niet meer gaat." Ze wilde zich nooit meer zo voelen als ze die dag had gedaan.  

Het was vast moeilijker voor hem om op te houden dan ze dacht, maar hij kon het toch op zijn minst proberen? Hij zou het ergens wel moeten begrijpen dat niet iedereen het waardeerde als je begon te graven in iemand's privéleven en er met gemak over sprak tegen diegene. Niet iedereen vond het fijn om zijn leven zo open en bloot voor zich uit te hebben gelegd. Zijzelf was één van die katten. Amberhunt beloofde dat hij het haar zou laten weten als het echt niet meer ging en ze hoopte maar dat hij zich aan zijn belofte zou houden. "Er zijn genoeg katten in de clan die om je geven, al laten ze dat niet altijd merken," miauwde ze, half doelend op zichzelf. Ze was niet iemand die het makkelijk vond om haar affectie te uiten, misschien dat ze daar aan moest werken. Het was gewoon lastig om iemand te laten weten hoe aardig je diegene vond. Soms maakten ze er misbruik van, of soms nam Starclan hen van je af.

Ergens wist ze wel wat er aan de hand was: Amberhunt werd geplaagd door zijn eigen negatieve gedachten. Wat ze ook zei, het zou niet helpen, want er zou altijd een plek zijn in zijn kop die ieder compliment zou weerleggen. Die zou zeggen dat hij niet goed genoeg was, dat hij waardeloos was, dat iedereen beter af was zonder hem. Er waren genoeg katten die hier last van hadden, maar iedere kat had het op een andere manier en iedere keer was het ontzettend moeilijk om er van af te komen. Ze had het zelf ook gehad, vlak na Nightpaw's dood. Ze was radeloos geweest en op één of andere manier was ze er toch weer bovenop gekomen. Amberhunt gaf aan ook te geven om de katten in Shadowclan en dat deed haar goed om te horen. Er zouden genoeg katten zijn die hun eigen clan na zo'n situatie zouden verachten. Ze grinnikte en knikte toen hij giste dat ze zichzelf ook bedoelde. "Geen probleem," miauwde ze, met een zachte glimlach op haar gezicht. "Ik denk dat ik terug ga naar het kamp, ik heb nog een hoop te doen," zuchtte ze toen. De constante regenval had ervoor gezorgd dat er genoeg katten waren met symptomen van whitecough en die moesten allemaal behandeld worden.

Terwijl ze zich om wilde draaien om terug te gaan naar het kamp merkte ze dat Amberhunt er nogal fragiel bij stond. Hij stond haast te trillen op zijn poten en de uitdrukking op zijn gezicht leek behoorlijk gepijnigd. Ze fronste even bedenkelijk, niet wetend of ze hem wel alleen kon laten op deze manier. De kater vertelde haar dat ze maar moest gaan, dat hij hier nog even wilde blijven. Ze keek hem even in stilte aan, hij dacht toch zeker niet dat ze achterlijk was en dit niet zou merken? "Weet je het zeker?" vroeg ze toen. Hij had zojuist beloofd om aan de bel te trekken wanneer er iets aan de hand was en als hij nu al van plan was om dat niet te doen, had alles toch geen nut. Het liefst wilde ze dat hij mee terug ging naar het kamp, waar zij en de rest van de clan een oogje in het zeil zouden kunnen houden. Ze wist niet wat Amberhunt van plan was en dat baarde haar zorgen.

Voor een tijdje keek ze hem vervreemd aan, maar uiteindelijk bleek hij toch weer mee naar binnen te willen. Ze fronste even, niet zeker wetend wat hij van plan was geweest. Hoe dan ook, ze was blij dat hij met haar mee zou gaan. Haastig wurmde de rode kater zich het kamp weer in en Bitterpaw liep op een rustige pas achter hem aan. Nog steeds was er steeds iets dat ze niet helemaal vertrouwde aan hem, ondanks het feit dat hij zojuist beloofd had haar alles te vertellen. Toch besloot ze maar om hem het voordeel van de twijfel te geven. Hij zou haar toch niet weer bewust voorliegen? Aarzelend liep ze naar binnen, waarop ze zich richting de Medicine Cat's Den begaf. Er was nog genoeg te doen vandaag.

Topic uit.