You won't drown

Hij was met zijn tijdelijke partner in crime het kamp uit geslopen, want regels zijn er om gebroken te worden. Seaweed liep met snelle pasjes door het territorium, terwijl zijn zeegroene ogen alles om hem heen bekeken. Het was dan ook allemaal zo groot. Hij had dan wel een bestemming in gedachten. De Little Creek. Hij wist dat de meeste katten uit zijn clan niet van water hielden, en misschien was hij wel de enigste die er van hield, maar dat maakte hem niet uit. Het water kalmeerde hem, en hij vond het ook leuk om in de regen die aanhield te spelen. Natuurlijk mocht hij dan niet lang naar buiten omdat ze bezorgd waren dat hij anders ziek zou worden. Seaweed dacht daar natuurlijk anders over en vond dat ze er alleen maar zijn lol mee hadden bederft. De kitten kon de smalle stroom nu horen en rende er haast naar toe. Hij had zin om in het water te spelen






[Eerste post voor Ghostkit*]

Hij zag dat Ghostkit niet mee kwam en een speelse blik in zijn oogjes. Seaweed stak zijn pootje in het water en gooide het de kant op van Ghostkit. "Kom op! Het is leuk!" Glimlachte het katertje vrolijk. Hij vond het wel grappig dat zijn vriend bang bleek te zijn voor het water. "Ik laat je heus niet verdrinken hoor!" Plaagde hij  terwijl hij wat verder het water inging, zodat hij nu tot zijn buikje in het water stond. En natuurlijk was dat dus niet heel ver van de kant af want hij was nog klein. "Ben nou niet de pretbederver." Plaagde hij Ghostkit weer.

Hij zag zijn vriend een paar stappen zetten en een glimlach verscheen op zijn snuitje. "Is het echt veilig?" Vroeg Ghostkit stotterend en Seaweed knikte. "Ik ben toch ook nog niet verdronken." Zei hij. Dat moest zijn vriend toch wel geruststellen? "En als je niet verdergaat dan tot je buik zal je zeker wel veilig zijn." miauwde hij voor de zekerheid. Seaweedkit begon na die woorden wat met het water te spetteren en al snel was heel zijn vachtje nat. Hij schudde wild zijn kopje om de druppels van zijn snorharen af te schudden.

Seaweedkit liet een geschrokken kreet horen toen hij Ghostkit kopje onder zag gaan. Angst vulde zijn ogen en zo snel hij kon waadde hij naar zijn vriend toe. Ghost was hevig aan het spartelen en bevond zich al snel ergens in het midden van de Little Creek. Seaweed keek angstig toe hoe zijn beste vriend zich omhoog probeerde te trekken. Een schuldgevoel vulde zijn kleine hartje. Dit was allemaal zijn schuld! Hij had Ghostkit overgehaald om het kwater in te komen. Hij had gezegd dat zijn vriend niet zou verdrinken. Dat er geen gevaar was en hij veilig zou zijn. Allemaal leugens. En hier stond hij nu, hij wilde helpen, maar hij kon het niet. "G-Gaat het?" Riep hij naar Ghostkit toe, zijn stemmetje klein en trillend van angst.

Een gil van angst schalde door het bos, de rode tabby spitste zijn oren en begon direct richting het geluid te rennen. Het kwam van de Little creek, en het had geklonken als de gil van een jonge kat: een kitten waarschijnlijk! Razendsnel sprong Amberhunt uit de bosjes en nam de situati in zich op: twee kittens, éen veilig op de kant en de ander hulploos ronddrijvend in het water. "Blijf op de kant!" Schreeuwde hij, voordat hij zonder twijfelen het water insprong. Het was koud, en zijn vacht werd meteen ontzettend zwaar terwijl de jonge kater nogal onhandig naar de zwarte gedaante toe zwom, die ruw bij diens nekvel greep en terug begon te peddelen. Het was zwaar, de stroming putte hem uit maar hij bleef doorduwen. Uiteindelijk zette hij de kitten op de kant en wist zichzelf met zijn laatste kracht omhoog te trekken. "wat, in starclans naam, doen jullie hier!?" Vroeg hij kwaad aan de twee.

Hij had met grote ogen toegekeken hoe Ghostkit hulpeloos in het water had gesparteld, toen er opeens een rode vacht langs hem heen schoot. "Blijf op de kant!" Werd er nog naar hem toe geschreeuwd voor de kat in het water sprong. Pas toen deze in het water was kon Seaweedkit uitmaken wie het was. Amberhunt. De rode kater greep zijn beste vriend bij zijn nekvel en kon met veel moeite de kant weer bereiken. "Wat, in starclans naam, doen jullie hier!?" Vroeg Amberhunt kwaad aan hen. "I-ik wilde...Ik wilde alleen maar in het water spelen. Het is allemaal mijn schuld." Snikte de kitten. "Allemaal mijn schuld." Herhaalde hij zachtjes en met een groot schuldgevoel. Waarom moest hij zo stom hebben gedaan. Hij had zijn beste vriend bijna vermoord. "Ik...H-het was n-niet mijn bedoeling." Stotterde Seaweedkit schuldig

Vaag hoorde hij de stem van een andere kat door het geluid van zijn pompende bloed in zijn oren. Zijn hart klopte snel en zijn klauwen stonden bijna in het steen toen hij opgetild werd in zijn nekvel en het geluid van schrapende nagels pijnlijk hoorbaar was. Niet veel later werd hij op de kant gezet en ademde hij nog snel. "Wat in starclans naam, doen jullie hier!?" Bulderde de kwade Amberhunt. De kleine Ghostkit kroop snel weg bij het water en zat al weer verstopt tussen de bomen terwijl hij op adem probeerde te komen. "I-ik wilde... ik wilde alleen maar in het water spelen. Het is allemaal mijn schuld." Snikte Seaweedkit. "Allemaal mijn schuld." Herhaalde hij. Verdrietig staarde de kitten tussen de bomen naar zijn beste vriend. Het was toch niet zijn schuld dat Ghostkit omviel? "Ik... H-het was n-niet mijn bedoeling." En dít was waarom Ghostkit zo'n hekel had aan water. Het was koud, nat en gevaarlijk. Niks leuks aan! Hij schudde zijn vacht een keer droog, althans dat probeerde hij, maar door de steentjes tegen zijn poten en het gespartel waren deze moe en viel hij om waardoor hij weer kon lachen. Hij realiseerde dat hij nog niks had gezegd en besloot toch maar een paar woordjes te zeggen. "Het spijt me, Amberhunt. Het was niet mijn bedoeling om op een wiebelsteen te gaan staan." Miauwde hij terwijl hij naar zijn beste vriend keek. Hij hoefde zij echt niet schuldig te voelen hoor.

Seaweedkit, degene die op de kant had gestaan, leek erg van streek. "I-ik wilde...Ik wilde alleen maar in het water spelen. Het is allemaal mijn schuld." Snikte hij en toen Amber er zeker van was dat Ghostkit veilig was knielde hij neer bij hem. "Allemaal mijn schuld." Herhaalde hij en de rode kater schudde zuchtend zijn kop. "Ik...H-het was n-niet mijn bedoeling." Stotterde hij. Toen hoorde Amberhunt van achter zich: "Het spijt me, Amberhunt. Het was niet mijn bedoeling om op een wiebelsteen te gaan staan." Het was al wel duidelijk geworden dat het niet expres gebeurd was en de kater ging ze nu absoluut geen preek geven, daarvoor waren ze veel te geschrokken. "Kom maar mee, jullie gaan terug naar het kamp en ik zal tegen Tallshadow zeggen wat er gebeurd is" Miauwde hij voor hij naar Seaweedkit keek "Hey, het is niet jou schuld, niemand kan er wat aan doen dat Ghostkit uitgleed" Hij glimlachte een beetje voordat hij langzaam terug begon te lopen, verwachtend dat de twee hem zouden volgen.

"Het spijt me, Amberhunt. Het was niet mijn bedoeling om op een wiebelsteen te gaan staan." Hoorde hij Ghostkit zeggen. Dit leek hem wat te kalmeren, toch had de shock zijn kleine lichaampje nog niet volledig verlaten. Zijn beste vriend haatte hem niet, gelukkig. "Kom maar mee, jullie gaan terug naar het kamp en ik zal tegen Tallshadow zeggen wat er gebeurd is" Miauwde Amberhunt voor hij zijn blik op Seaweedkit liet rustten. "Hey, het is niet jou schuld, niemand kan er wat aan doen dat Ghostkit uitgleed" Vertelde de rode kater hem. Hij knikte langzaam. Seaweedkit had Ghostkit niet uit moeten lokken, dan was dit alles toch nooit gebeurd. Langzaam begon hij Amberhunt te volgen, terug naar het kamp.

Gelukkig volgde ze hem en Amberhunt ging wat langzamer zodat ze naast hem liepen. "Ik zal ervoor zorgen dat jullie geen straf krijgen voor het uit het kamp sneaken" Knikte hij glimlachend "Want, om eerlijk te zijn is het best knap dat jullie alweer ongezien het kamp uit zijn gekomen" Ging hij verder om het moreel een beetje hoog te houden. De twee waren genoeg geschrokken, ze hoefden niet ook nog een straf van hun moeders.

Ghostkit fluisterde een sorry naar hem, maar Seaweedkit schudde zijn kopje. "Het was niet jouw schuld." Fluisterde het jonge katertje terug. Ze liepen een klein stukje en al snel liep Amberhunt naast hen. "Ik zal ervoor zorgen dat jullie geen straf krijgen voor het uit het kamp sneaken."  Knikte de warrior glimlachend naar hen. "Want, om eerlijk te zijn is het best knap dat jullie alweer ongezien het kamp uit zijn gekomen." Seaweedkit wist dat de kater dit alleen zei om hun beter te laten voelen. Al kon hij niet liegen, het hielp wel. Het was hen een tweede keer gelukt. "Wij zijn gewoon geweldige sluipers!" Kondigde hij aan. Hij was al ver over zijn shock heen nu.