Light is burning [Loïs]

jus drein jus daun

De wind was koud, sneed in haar gezicht alsof er meerdere dolken verwerkt waren in de onzichtbare stoten van lucht. Donkergrijze wolken waren over de zwak-schijnende zon heen getrokken, en de uitstraling van dit verschijnsel blikte guur. De hoeven van haar paard roffelden gedempt, gezien de sneeuw het meeste geluid tegen hield. Naast het geluid van de razende wind, was het stil. Haar ogen waren half dicht geknepen tegen de witte vlokken die naar beneden vielen, ook al was dit niet hard - als het niet vroor, zouden de druppels die vielen niet eens waardig zijn om miezer genoemd te worden. Ze zat stevig voorover gebogen, half in de manen van Aytaç, die haar gezicht wist te beschermen. De rest van haar kleding - die overigens uit heel wat lagen bestond - was volledig doorweekt. Zowel haar als haar paard's adem kwam in stoten uit hun longen, en creëerden mooie wolken voor hen. Ze was onderweg naar haar geboortestad en tribe, Vertex. Ze zou maar tot een bepaald stuk met Aytaç kunnen, gezien de hoge en bovenal stijle bergen onbeklimbaar waren voor een paard. Ook ongetrainde mensen zouden zich er niet aan wagen. Maar het was haar opvoeding om dit wel te doen, om haar angsten van zich af te laten glijden en zich over te geven aan de natuur, iedere dag opnieuw. Tenminste, op dagen dat ze niet naar Osohodin - het capitool van Nodotaim - reisde, of daar verbleef. Zij was immers Osonomon, de Almoeder van Nodotaim, ofwel de koningin van het land. De hoogste rang lag op haar schouders, en beoefende vaak genoeg flink wat druk uit. Natuurlijk had ze haar de andere Nomon, de Moeders die haar raad brachten, maar dit was lang niet genoeg om alle zorgen van haar schouders te tillen. Akteka, hun buurland, had een erg anders bestuur dan hen en meer dan eens ontstond hier onnodige ruzie over. Nu was deze ruzie echter opgewaaid, van een vlam naar een vuur gesprongen, en dreigde er oorlog. Het zorgde voor meer dan genoeg problemen die niet zomaar opgelost zouden kunnen worden. Echter was het tijd om weer eens terug te keren naar haar geboorteplek, meer dan een maand was ze al weggebleven. De moedigsten zouden haar onheilig durven noemen, gezien ze haar moeder onteerde door vaak niet thuis te zijn. Niets was echter minder waar. Ghada geloofde streng in hun religie en cultuur van moeders, en zou - zou ze de kwaadsprekers vinden - hen flink aanpakken op hun haatspraak. De doek die voor haar mond geslagen was geweest, wapperde met een harde teug van de wind los, en uit reflex wist ze hem nog te pakken. Het deed haar kort doen opkijken, en ze merkte dat ze bijna bij het punt van afstijgen zou aankomen. Vanaf daar zou het nog een flinke klim worden, van zeker een paar uur tijd. Haar donkergekleurde ogen gleden richting de zon, die nu heel zwakjes wist door te breken door de grijze wolken heen, en zag dat deze nog net niet onder de hoge toppen van de berg was gezakt. Ze zou die paar uur niet meer hebben voordat het donker werd. Een frons verscheen op haar gezicht. Het donker nam gevaarlijkheden met zich mee, en behoorde toe aan de God van de Schaduwen; Itzal. Snel drukte ze haar rechterhand tegen haar baarmoeder aan, en boog ze haar hoofd ter respect van de Godin van de Zon - Urevi - als gebed, in de hoop dat deze bij haar zou zijn terwijl ze zou moeten reizen in een tijd van donker. Vervolgens trok ze aan de teugels, om haar paard te signaleren dat ze langzamer zouden gaan. Een stadspoort was enkele tijd geleden al voor hen opgedoemd, en kwam nu steeds dichterbij. Erachter lagen de hoge bergen van Vertex, en hier was de tol. Echter hoefde Ghada zelf niets te betalen, gezien zij Osonomon was, en beschouwd werd als de dochter van Urevi. Ze knikte kort richting de twee bewakers bij de poort. Ze hadden een onheilige taak, maar het moest gebeuren. Ze stapte van Aytaç af, waarna ze haar spullen van zijn zadel afhaalde, en vervolgens de teugels aan één van de mannen doorgaf. Hier begon het uitputtende werk, al had ze geluk dat ze de zachte sneeuw van daarnet achter zich gelaten had en de wind meer was gaan liggen. Echter zou deze vrijwel zeker weer harder waaien naarmate ze hoger kwam, maar dat was een zaak voor later. Uit haar rugzak pakte ze een paar koeienleren handschoenen, waar haar vingers nog uitstaken, die haar zouden beschermen tegen scherp uistekende punten op rotsen bij haar klim. Ze trok de veters op haar handpalm met haar tanden aan, en begon toen aan het pad dat omhoog liep. Het eerste stuk zou ze nog kunnen lopen, maar hoe hoger ze kwam, hoe stijler het werd, totdat ze werkelijk zou moeten klimmen. De tocht was niet ontzettend lang, maar zwaar. Hoe verder ze kwam, hoe donker het werd. Na een tijdje begon de lucht te kleuren, en werden de donkergrijze wolken getekend met her en der wat roze en paars. De eerste sterren stonden al in de lucht, en opnieuw bad ze snel tot Urevi, in de vraag of haar reis spoedig zou mogen gaan. Toen ze eenmaal werkelijk bovenaan de berg stond, was de maan al goed te zien. Hij was groot vandaag, rond zelfs, en stond nog laag boven de aarde, maar de Zon had haar verlaten. Het was inderdaad koud bovenaan, en het waaide des te harder, maar nu was het een snelle weg naar beneden naar het kamp. Ghada pakte het touw dat zich voorheen om haar middel begeven had, en knoopte het met expertise rondom een uitstekende hoekpunt. Vervolgens sloeg ze hem enkele keren om haar handen heen, die nog steeds beschermd waren door de leren handschoenen, die haar nu opnieuw zouden beschermen maar tegen brandwonden. Ze zette enkele passen naar achteren, en sprong toen van de berg af zonder enige zorgen. De wind floot rond haar oren, maar ze gaf hier geen aandacht aan. Ze had dit zo vaak gedaan, dat ze wist dat er niets fout kon gaan. Het touw begon korter te raken en na enkele tijd gaf het een harde ruk aan haar armen, waarna ze stil hing. De grond was nog ongeveer vijftig meter van haar af, en langzaam maar zeker begon ze zichzelf los te laten met behulp van het overige touw dat nog rondom haar handen en heup gewonden zat. Bij de laatste vijf meter liet ze zichzelf los, en kwam ze met een nette rol neer. Het touw liet ze voor nu hangen, gezien de maan haar nu al vanaf een stuk hoger dan zijn eerdere positie toegrijnsde. Haar handen gingen kort over haar gevlochten haar heen, waarna ze het pad volgde dat haar naar het Vertex kamp zou leidden. Ze kon het kampvuur al zien branden, en zachte muziek was al op te maken vanaf de achtergrond. Ze glimlachte, gezien ze blij was om weer thuis te zijn. Alle tijd in Osohodin had haar heimwee gegeven, ook al had ze dit zelf eerder niet beseft. Een glimlach speelde rondom haar lippen, maar ze wist dat ze vandaag niet thuis zou feesten; ze had afgesproken met een Nomon bij de grens van hun twee tribes, en wist dat dit zeker zo leuk al dan niet leuker dan bij hier zou worden. Echter kon ze niet weggaan zonden haar moeder eerst te begroeten, dat zou meer dan respectloos zijn. Maar toen ze dit gedaan had, wist ze zich wel weer snel uit de voeten te maken. Niet omdat ze niet van haar moeder of haar tribe hield, maar omdat ze meer hield van datgeen dat haar bij de grens te wachten stond. Ze vertrok met twee krijgers aan haar zijde, gezien nachttijd nog steeds een tijd van Itzal was, ook al had ze Urevi nu geëerd door haar moeder te bezoeken. De weg naar de grens was niet lang, en ze wuifde de twee weg toen ze op enkele minuten afstand was. Wel haalde ze haar dolk tevoorschijn, en was ze voorbereid haar boog - die nu nog achterop haar rug stak - snel te kunnen pakken. Toch was er geen enkel gevaar die haar opwachtte, en toen ze eenmaal bij de grens was, zette ze hier snel een kampvuur op. De sneeuw op de grond smolt al gauw weg, en Ghada vestigde zich naast de vlammen op de grond neer, wachtend op Cerulya.  

Stedaunon don gon we; kikon ste enti

jus drein jus daun

Haar kleding was wat aan de dunne kant. Natuurlijk had ze zich omgekleed toen ze thuis aangekomen was, en ze was hier in de ban geweest van de warmte die haar eigen tribe met zich meegebracht had. Vandaar dat ze dicht naar het vuur was toegeschoven, en haar handen hier vlakbij hield. Haar gezicht werd verlicht, kreeg een rode gloed door de vlammen. Ze had haar mouw opgestroopt, niet omdat ze het warm had - in tegendeel zelfs -, maar omdat ze nu al enkele tijd aan het wachten was en ze zich wat verveelde. Wachten op Cerulya was het waard, maar ze kon net zo goed iets doen in plaats van enkel stil zitten. Haar korte nagels volgden de patronen op haar arm. Zowel littekens als tatoeages sierden deze, en vormden mooie lijnen om te volgen. Haar knieën waren opgetrokken en ze steunde met haar hoofd op haar schouder, haar ogen gesloten. Altijd was ze nog alert, en ze hoorde de voetstappen dan al van ver komen. Echter wist ze dat het die van een mens waren, daar was ze goed genoeg voor getraind. "Ai hon yu op," weerklonk het na een tijdje, en een glimlach speelde op de lippen van Ghada, terwijl ze haar ogen opende en de mooie van de Nomon vond. Het leek alsof ze meegevoerd werd door de wind, wild en ontembaar zoals ze was. Haar hart klopte in haar borstkas. Ook zij boog haar hoofd terug, als teken van respect, waarna ze haar hand ophief als teken dat de ander op mocht staan. "En yu seintaim," antwoordde ze rustig, waarna ze zichzelf overeind drukte. Haar mouw rolde naar beneden toen haar hand in contact kwam met de sneeuw onder haar. Ze liet haar blik op Cerulya vallen toen ze eenmaal stond, en liep toen wat langzaam dichterbij. Ze waren beiden niet heel romantisch, maar het werkte. Het werkte goed. "Yu laik skaikrasha, ai no hodop." Ze strekte haar hand richting de wang van de ander uit en liet haar vingertoppen zachtjes over de huid glijden.

- "En jij ook"
- "Je bent als een storm, die ik niet vast kan houden"

Stedaunon don gon we; kikon ste enti

jus drein jus daun

De hand van de Nomon omsloot de hare, en Ghada bond hun vingers samen vast, waarna ze hun twee handen naar beneden bracht. De aanrakingen op haar gezicht voelde nog warmer dan het vuur naast hen haar ooit kon laten voelen. Hoewel ze zoveel emotie's voelde, bleef haar gezicht wat strak staan. Ze was gewend een masker voor te houden, voor de andere Nomon, die ze niet zo kon vertrouwen als Cerulya. Immers waren de tribes niet vredig met elkaar, waren er vaak genoeg onderlinge ruzie's in de Stelt Nat; tijden waar de Zon minder lang de aarde verlichtte, en de Maan zich langer liet zien. Er was dan weinig eten, oogsten mislukten en kou rukte op. Natuurlijk was iedereen verplicht om Osonomon te gehoorzamen, maar voordat zij de ruzie's doorhad, kon er al flink wat schade aangericht zijn. Vandaar dat ze niet volledig haar muren liet zakken, ze was zo gewend ze omhoog te hebben dat het niet meer bewust ging. Bovendien was ze vermoeid van de lange reis, en hoewel Cerulya haar altijd vernieuwde energie wist te geven als de Zon zelf, was ze niet onuitputtelijk. Ze knikte dan ook instemmend op het idee van eten. Hun handen lieten elkaar los terwijl de Nomon begon met het bereiden. Ze liet zichzelf terug de koude sneeuw in zakken. Haar kleding beschermde haar van de nattigheid, ze had hier op gelet tijdens het omkleden. Het was niet het meest mooie wat ze had, maar dat zou moeten wachten tot zij en Ceruyla samen zouden wonen; als ze samen een hut hadden, kon ze de mooiste kleding uit de kast halen. Haar vlechten begonnen zwaar te trekken aan haar hoofd, de vermoeidheid hielp hier niet bij. Ze pakte haar haren bij elkaar en zette het in een grote knot op haar hoofd. De mooie tatoeage van de Zon in haar nek kwam hierbij zichtbaar. Haar blik bleef onophoudelijk op de ander gericht, en ze keek hoe deze een cirkel van bloed tekende. Ze was zo prachtig in dit licht, nee, ze was altijd prachtig. "Ai hod yu in." zei ze toen, en glimlachte klein. Ze tijgerde wat dichterbij en drukte zichzelf half-liggend tegen de ander in. Een gaap rolde over haar lippen heen. "Ai tire laik op," vervolgde ze toen, alsof dit nog niet duidelijk was. Ze liet haar hoofd rusten op de borst van de ander, waardoor ze een hartslag kon horen. Haar vinger gleed over het bloedpatroon.

- "Ik hou van jou"
- "Ik ben moe"

Stedaunon don gon we; kikon ste enti

jus drein jus daun

Ze lag hier perfect. In de armen van haar geliefde, en tevens ook haar meest betrouwbare Nomon, wetend dat ze veilig was. Je begeven in de werkelijke wildernis was nooit zonder risico's, gezien er beesten de aarde bewandelden die haar met een enkele klap konden doden. Maar ze was samen met Cerulya, en ze zouden alles aankunnen. Althans, zo voelde het toch. Haar blik gleed naar de vlammen, die het hout gretig verorberden. Ze kun hun liefde enkel zien als dit vuur, wetend dat het een kwestie van tijd was voor deze uit zou branden. Zij was immers Osonomon, en het was een ongeschreven verplichting kinderen te verwekken in haar leven. Hiervoor zou ze een man moeten vinden, immers kon je geen kinderen hebben zonder familie. Het was een voorbeeld dat ze moest geven aan alle vrouwen van de tribes, welke dan ook. Vruchtbaarheid stond hoog in hun normen, en kon niet genegeerd worden. Kinderen waren de toekomst, en vrouwen hun verwekkers. Een dochter van Osonomon was voorbestemd de eerstvolgende te worden, en was dus erg belangrijk. Maar voor zolang het duurde, genoot ze van de vlammen van hun liefde. Bij deze gedachte bracht ze haar lippen omhoog naar de nek van de vrouw waar ze tegenaan leunde. Zacht kuste ze de tedere huid die zich hier blootgaf, en haar hand reikte opnieuw naar diens gezicht. Geen aanraking was genoeg om de honger naar liefde te stillen.

Stedaunon don gon we; kikon ste enti