I'm weak and what's wrong with that?

Huiverend keek hij naar de bruine tabby die het kamp binnen wandelde. Ze was voor hem een wandelende herinnering aan hoe alles volledig mis was gegaan. Hij schrok wanneer hij haar zag, alsof alles in één keer weer naar hem terugkwam. Aan de andere kant zou hij alles geven voor haar vergiffenis, alsof daarmee alles weer oké zou zijn. Toch weerhield hij zichzelf ervan om met haar te praten, wetend dat het niets zou oplossen. Hij zou goede bedoelingen hebben, zij zou hem de waarheid vertellen en hij zou die niet aankunnen. Hij zou zijn geduld verliezen en ooit op een dag zou het misschien eens misgaan. Hij had niet het gevoel dat zijn geweten veel meer aankon dan dit. Eerst had het pijn gedaan, nu voelde hij niet veel meer. Misschien was het beter als hij ook weg zou gaan, dan waren ze allemaal van hem af en kon hij lekker in zijn eentje zelfmedelijden gaan hebben. Ondertussen kreeg hij in de gaten dat hij Amberpaw nu vrij lang aan het aanstaren was. Niet de bedoeling.  

Ergens brak het zijn hart toen hij zich bedacht hoeveel ze op Brindleleaf leek, hij voelde het alleen nog niet. Hij slikte even toen ze ineens gevaarlijk dichtbij kwam. Ze had hem gezien, ze was boos, ze kwam hierheen. Hij zou tegen haar moeten praten en hij wilde helemaal niet horen wat ze te zeggen had. Hij was bang voor haar, op een bepaalde manier. Het was een raar idee, voornamelijk omdat ze zo jong was en hij fysiek boven haar uittorende. Ondanks dat voelde hij zich ontzettend klein op dit moment. "Ik dacht gewoon..." probeerde hij, niet wetend wat hij überhaupt wilde zeggen. Hij schudde zijn kop, misschien kon hij beter gewoon zijn mond houden. Sorry zeggen. Wel voor dit kleine ding, maar niet voor de rest. Dat kreeg hij er niet uit. "Het spijt me," gooide hij er toen maar uit, bij gebrek aan beter. Hij wist niet waarvoor hij zich speet. Voor alles, waarschijnlijk.

Alsof het niet erger kon, kwam ze nog een stukje dichterbij. Hij keek haar rechtstreeks aan in haar groene ogen en vroeg zich af wat er omging in dat kopje. Hij wilde haar leren kennen. Hij wilde haar schedel open breken en iedere solitaire gedachte in haar hoofd analyseren totdat hij haar eindelijk zou begrijpen. Heel misschien kreeg hij dan de kans om zijn naam te zuiveren tegenover zijn kleine zusje. Het viel hem op dat ze rustiger was, ze had meer controle over wat ze wel en niet zei. De vorige keer was ze uitgebarsten als een jonge vulkaan en hij was langzaam maar zeker gestikt in de nasleep. De poes gaf aan dat het makkelijk was om te zeggen, en dat was het ook. Woorden maakten niets meer uit in vergelijking met wat hij had gedaan. Er was niets anders dan in stilte te wachten tot hij kreeg wat hem toekwam. Zijn expressie verzachtte, hij knikte. Ze had gelijk, wat ze ook zei. Ze kon letterlijk alles zeggen en hij zou gedachteloos knikken, instemmen. Hij wist niet meer wat hij moest denken. "Ik weet niet wat ik moet doen," zei hij zachtjes. Woorden waren niet genoeg, acties misschien. Als hij maar wist wat hij zou moeten doen, dan was het allemaal zoveel makkelijker geweest. Maar niets dat ertoe deed was ooit echt makkelijk.

De waarheid was dat hij gewoon zo ontzettend moe was. Elke dag bedacht hij zich hoe alles zou zijn als hij bepaalde dingen niet gedaan had. Hoe dingen zouden zijn als zijn moeder vandaag terug kwam. Wat hij wilde doen, wat hij had moeten doen en wat hij zou doen. Elke nacht viel hij piekerend in slaap, zich afvragend wat nou het juiste was om te doen. En de waarheid was tevens dat hij het allemaal niet wist. Als er sprake was van goed en kwaad, wist hij het verschil niet meer. Hij kon niet zeggen wat het juiste was om nu te doen, hij wist niet waar het allemaal fout was gegaan. Hij was jaloers geweest, corrupt, waarmee hij zijn gedrag had kunnen rechtvaardigen. Alles wat er nu over was, was spijt en afkeer. De kattin voor hem leek een vlam te zijn die op het punt van uitgaan stond, en ergens stelde het hem gerust. Ze keerde hem de rug toe en haar stem klonk zacht toen ze sprak. Hij had haar moeder van haar afgenomen, ze had recht om hem te haten. Hij haalde zijn schouders even op en keek weg. Zijn woorden zeiden niets meer, dus bleef hij maar stil.

De regen irriteerde hem mateloos, en het was dat kleine beetje woede waar hij zich aan vasthield. Hij wilde gewoon dat het ophield. Dat Starclan eindelijk iets zou doen om alles op te lossen. De droogte, de regen, al het gedoe in de clan, Mousewish, Cheekykit en Brindleleaf. Ze hadden alles verpest, alles afgenomen en durfden vervolgens nog te vragen om gerespecteerd en verafgood te worden. Het was ziek, wreed en tevens zijn enige excuus om boos te zijn op iemand die niet hijzelf was. Zijn gedachten leken ineens nergens te zijn, alsof zijn hoofd momenteel leeg was en hij wou dat het langer zo bleef. "Ik weet nog dat ze altijd bang was geen goede moeder te zijn," begon hij. Hij herinnerde zich nog goed hoe beschermend ze altijd was geweest, hoe erg ze zichzelf de schuld gaf wanneer er ook maar een klein dingetje fout ging. "Niets was minder waar." Hij zag zichzelf met haar spelen in de Nursery. De wandeling buiten het kamp. Ze waren dol op elkaar geweest, onafscheidelijk. Hij had niet alleen zijn moeder verloren, maar ook zijn beste vriendin.  

Een rasecht moederskindje, dat was hij geweest. Hoe had het ook anders gekund in de afwezigheid van een vader. Nog steeds was hij ergens boos op zijn moeder, dat ze hem nooit verteld had dat zijn vader al die tijd gewoon in het kamp had rond gelopen. Het had niet zo hoeven gaan en toch vroeg hij zich af waar die woede vandaan kwam. Vader of niet, hij had een ideale jeugd gehad. Waar wilde hij nou echt over klagen? Hij was een verwend nest geweest. Een puberende idioot die alleen aan zichzelf dacht. Jaloers, kleinzielig, wreed. Amberpaw merkte op dat ze zich betere moeders in kon beelden, waarop Quietstep even stil bleef. Verbeelding was een gevaarlijk iets. Je kon je allerlei mooie dingen inbeelden, of ze zouden gebeuren was een tweede. "Ik niet," zei hij toen zachtjes. De grootste vorm van het verbale 'sorry' dat er was. Hij wilde haar, enkel haar. Hij schraapte zijn keel in de hoop zijn stem niet te laten breken. "Ik was boos. Ze had me verteld dat mijn vader dood was," ging hij verder, om zichzelf eraan te herinneren dat zijn jeugd niet geheel vlekkeloos was gelopen. Ze konden wel vingers blijven wijzen, het makkelijkste was om gewoon vooruit te gaan. 

In stilte krulde hij zijn staart - waar door de regen nog maar weinig van over was - om zijn poten heen. Hij keek lichtelijk verbaasd op toen Amberpaw zei dat ze misschien wel had gewild dat Sparrowfeather dood was. Een duistere opmerking, vooral van zo'n jong iemand. Toch begreep hij het ergens wel. Als hun vader gewoon dood was geweest, zoals Brindleleaf al die tijd had volgehouden, was alles veel makkelijker geweest. Zijn moeder zou gewoon hier zijn, ze zouden niet rondlopen met het stigma dat ze nu hadden. Amberpaw zou er ook niet geweest zijn. Hij wilde met haar instemmen, maar had er het hart niet voor om zijn bloedeigen vader dood te wensen. Niet hardop, in ieder geval. Wat Amberpaw vervolgens zei, deed zijn maag doen omdraaien. Starclan had hem gestraft. Hij vond het nog steeds een ziekmakend idee dat Everkit had moeten sterven voor de fouten van diens ouders. Wat voor zieke geest vond dat eerlijk? Waarschijnlijk had het nooit om eerlijkheid gedraaid. Voor hij kon antwoorden, kwam Bronzemask aangelopen, vragend hoe ze hen kon helpen. Waarschijnlijk had hun tante een gedeelte van hun gesprek meegepikt, en Quiet rechtte zijn rug. "Amberpaw en ik hadden gewoon nog een hoop om over te praten," vertelde hij toen aan Bronzemask. Hij had geen idee hoe ze kon helpen. Of ze wel kon helpen.

Amberpaw leek om één of andere reden niets met hun tante te maken te hebben en durfde zelfs te zeggen dat ze zich er niet meteen mee moest bemoeien. Quietstep fronste even. "Amberpaw," sprak hij meteen uit, op een waarschuwende toon. Bronzemask verdiende dit niet. De poes had er alles aan gedaan om de overgebleven kittens op te vangen nadat Brindleleaf vertrokken was. Als ze iets verdiende, was het respect. Het brak zijn hart om te zien dat Bronzemask een traan uit haar gezicht moest vegen. De definitie van ondergewaardeerd. De poes opende haar mond en vertelde dat ze wilde dat alles zo werd als vroeger, iets waar hij het volledig mee eens was. Hij luisterde haar verhaal verder aan en legde zijn oren in zijn nek. Hij had er nooit over nagedacht dat zijn moeder en tante het ook zo moeilijk hadden gehad voordat hij er überhaupt was geweest. "Amber, Bronzemask heeft ontzettend veel voor ons gedaan. Zowel voor onze moeder als voor Mousewish. Dit is voor niemand gelopen zoals ze het wilden, maar het is gebeurd. Brindleleaf heeft er zelf voor gekozen om weg te gaan," zei hij op rustige toon. "Onze familie heeft al genoeg meegemaakt." Even wilde hij dat Mousewish hier zou zijn, ze had vast geweten wat te doen.