Don't let it get you down

Onderwerp: Don't let it get you down di 7 maa 2017 - 22:27

Diep ongelukkig en duidelijke onrustig zat de jonge poes aan de rand van het kamp, net beschut tegen de regen. Ze had eigenlijk er weer op uit willen gaan, opzoek naar kruiden of wat dan ook waarmee ze iets van betekenis kon hebben voor de clan. Echter was net nu de regen nóg erger geworden, waardoor ze haast geloofde dat de wind het kamp liet huiveren. De jonge poes was dan toch slim genoeg geweest om dan maar op haar plaats te blijven, schuilend aan de rand van het kamp vlak bij de Medicine cat's den. Normaal gezien zou het nu tijd zijn voor sharing tongues maar afgezien van wat katten die zich, net als haar, aan de beschutte plekken aan de rand van de kampwanden hadden gevestigd, was het leeg. De jonge poes zuchtte en voelde haar maag knorren, maar voelde er niets voor om naar de miezerige prooistapel te lopen en er iets van te pakken.

-Eerste post Innerbreeze!

Innerbreeze's vacht was doorweekt. De druppels die vanuit de lucht kwamen vallen dropen van zijn snorharen op zijn poten. Het regende weer eens, en niet een beetje. De zwarte kater was weer eens een van de laatste die beschutting vond voor de regen, door zijn onhandigheid struikelde hij over een kiezelsteentje en smakte tegen de grond, recht in een plas. Hij was op weg naar de prooistapel, want zijn maag gromde van de honger, maar nog voor hij daar aankwam begon het te regenen. Met een slecht gehumeurde blik wandelde hij traag van de open plek naar de rand van het kamp, natter kon hij toch niet worden na zo'n duik. Hij heeft het niet zo met water, ook al zou hij willen kunnen zwemmen, zoals de Windclan, maar toch zou hij een oefening niet overwegen. Hij was al blij dat hij snel kon lopen, dat was zijn favoriete bezigheid al van toen hij een kitten was. Maar door deze regen was het niet echt handig, hij woog waarschijnlijk een kilo meer door zijn doorweekte vacht. Met een zucht ging hij naast een jonge poes zitten, die tenminste wel op tijd onder de schutting zat, want haar vacht was droog op een paar druppels na.

Haar blik ging af naar een zwarte kater die nu ook het kamp binnen trippelde, volledig doorweekt en een gezicht dat op onweer stond, bijna even ernstig als de lucht. Routpaw glimlachte waterig en ging liggen om haar poten wat rust te gunnen. Wat ze echter niet verwachtte was dat dezelfde zwarte kater haar als gezelschap had gekozen en nu naast haar ging zitten. Wat verbaasd en verlegen keek ze naar hem op, een verlegen glimlachje op haar snuit. "H-hey Innerbreeze," stamelde ze vriendelijk. "Eh, ook in de bui van eerder verzuild geraakt?"deed ze een poging om een gesprek te starten.

Innerbreeze keek het jongere poesje aan met een chagrijnig gezicht, wat natuurlijk niet naar haar gericht was, maar hij had de indruk dat zij dat wel dacht. Ze keek de zwarte warrior aan met een vriendelijke maar verbaasde blik, ze had waarschijnlijk niet verwacht dat de kater naast haar ging zitten. Hij schudde even al het water uit zijn vacht en ging zitten terwijl de apprentice een gesprek begon met hem. "H-hey Innerbreeze" was het eerste dat ze tegen hem zei. Innerbreeze likte nog even wat waterdruppels weg die van zijn snuit dropen en begon ook mee te praten met de poes. "Hey Routpaw," was zijn antwoord, hij had op dat moment niet veel tijd om zelf een gesprek te starten, dus wachtte hij tot zij zelf over iets begon. "Eh, ook in de bui van eerder verzuild geraakt?" vroeg Routpaw. Hij zuchtte, want hij houdt niet van regen. "Ja, dat heb je goed gezien." Hij bekeek zijn poten nog even om te zien of hij niet toevallig in wat modder of viezigheid was gestapt. Zo'n regen kan namelijk nogal een ondergrond veroorzaken. "Maar jij bent er nog net goed aan ontsnapt, gelukzak." Hij moest even lachen. Het was ook vreselijk dom om over het enige kiezelsteentje van het kamp te struikelen en dan nog eens recht in een plas. Wanneer hij de prooistapel opmerkte in zijn ooghoek merkte hij dat zijn maag gromde. Hij had al even niet gegeten en had zo'n honger. "Heb jij ook zo'n honger?" vroeg hij aan de apprentice. "Ik heb zo'n zin om iets te eten, maar ik wil niet weer door die regen. Ik was net op weg naar de prooistapel tot de regen met bakken uit de lucht viel." De zwarte kater klonk uiteindelijk wat ontmoedigd, maar het was een gezellig gesprek met Routpaw, dus zo erg was het nu ook weer niet.

"Ja, dat heb je goed gezien." ze lachte wat verlegen naar hem, op een vriendelijke manier. "Maar jij bent er nog net goed aan ontsnapt, gelukzak." een kleine glimlach stond op haar gelaat. "Well, eh, echt juichen kan ik niet. Deze bui had ik ontweken, maar ik kreeg de volle lading van die ervoor," Ze greens schaapachtig en volgde zijn blik naar de prooistapel. "Heb jij ook zo'n honger?" vroeg de zwarte warrior haar. "Ik heb zo'n zin om iets te eten, maar ik wil niet weer door die regen. Ik was net op weg naar de prooistapel tot de regen met bakken uit de lucht viel." ze smakte eens met haar lippen maar ondanks haar honger voelde ze zich te onrustig om echt te willen eten. Toch zou ze de regen Innerbreeze er niet van later weerhouden om te eten. Echt zin om haar vacht weer nat te krijgen had ze niet, maar het voordeel had ze dat ze snel was. Dus stond ze op, wachtte totdat het kamp nagenoeg leeg was en sprintte toen door de regen naar de prooistapel toe. Met een goede vaart pakte ze daar een verzopen konijn vandaan en spurtte weer terug, waarna ze het stuk prooi voor hem neerlegde. "Hier, ik ben zo snel als de wind," sprak ze tevreden en trilde geamuseerd met haar snorharen. Vervolgens schudde ze zich kort uit en likte de paar overgebleven waterdruppels uit haar gladde pels.

Het regende nog steeds, dat maakte Innerbreeze wat somber. Het camp stroomde een beetje bij beetje leeg. Hij zag hoe de katten wat opzij gingen staan of ergens heen wandelden en de plaats werd groter. Zijn blik wendde van de prooistapel naar de open plek en zo naar de poes naast hem. Ze stond op en nog voor hij het opmerkte had ze het al op een lopen gezet richting de prooistapel. Ze was best snel, en dat zonder uit te glijden over de gladde grond of te struikelen over kiezelsteentjes. De kater zag hoe de apprentice een kletsnat konijn van de stapel pakte tussen haar tanden en weer terug vluchtte naar de plek waar ze eerst zat. Het natte konijn plofte neer voor zijn poten. "Hier, ik ben zo snel als de wind," zei ze trots. De warrior schuifelde een beetje achteruit wanneer hij de druppels van Routpaw's vacht voelde spetteren op zijn snoet. "Zo snel als de wind, ja, dat zag ik wel," reageerde hij geamuseerd. Hij liet zijn ogen rusten op de prooi dat voor zijn poten nat lag te wezen. "Dankje," zei hij uiteindelijk en begon smakelijk aan het konijn.

Door haar snelle actie was ze amper nat geregend, dus kostte het haar ook geen eeuwigheid om haar korte vacht droog te likken. Ze had medelijden met katten die nu een lange vacht hadden; het zou hen welliswaar warm houding als het koud was 's nachts, maar daar tegenover was het vast knap lastig om zoveel haar weer droog te krijgen. "Zo snel als de wind, ja, dat zag ik wel," ze lachte zachtjes op zijn geamuseerde reactie. "Dankje," sprak hij uiteindelijk en begon smakelijk aan het verzopen konijn. "Geen probleem, het is belangrijk dat we goed gevoed blijven," sprak ze met een zachte maar vriendelijke stem. Misschien enigszins tegenstrijdig, gezien ze zelf al in een veel te lange tijd niets meer door haar keel had gekregen, maar dat liet ze er nu even buiten.

Hij begon met veel zin aan het konijn, ondanks het doorweekt was. "Geen probleem, het is belangrijk dat we goed gevoed blijven," zei de poes nadat hij haar bedankte voor de prooi. Na een paar happen te doen keek hij even op en draaide zijn kop naar de apprentice. Hij hoestte even. "Moet jij eigenlijk niks hebben?", vroeg hij. "Je ziet er me niet bepaald 'vol' uit," voegde hij erbij. Hij had zijn konijn bijna op. Hij zuchtte even en likte zijn snoet af, want al het water van dat natte konijn moest ergens naartoe natuurlijk. Na het konijn te hebben opgegeten, stond Innerbreeze op en stond uiteindelijk naast de poes. De grote hoeveelheid regen begon te minderen tot het enkel een miezerig buitje werd. Zijn gezicht klaarde wat op. "Aah, eindelijk!", zei hij opgelucht. "Dat werd tijd zeg!" Hij begon wat te lachen en keek even blij naar Routpaw.

Onderwerp: Re: Don't let it get you down