Hope and Faith (Everstar||Faithkit)

De jonge Queen keek liefdevol naar haar dochtertje. Een prachtige witte kitten die haar aan haar broer en moeder deed denken. Al waren de gedachten niet altijd even mooi. Een korte tijd geleden was bekend geworden dat Barksound, een clangenoot uit alle katten, gelogen had over de doodsoorzaak van haar geliefde broer. Als dat het enige was geweest had Oceanbreeze zich sterk gehouden, echter had ze haar mentor en diens dochter ook verloren. Dat niet alleen ook Cheekykit en Rosekit, de laatste haar eigen kitten waren nu in Starclan. Ze joegen samen met de oudere Starclan katten. Hoewel het waarschijnlijk de veiligste plek was die ze haar kitten toe kon wensen, haalde dat de pijn niet weg. De normaal altijd vrolijke Oceanbreeze was stil geworden, haar ogen staarden naar haar kittens en leken haar laatste dochtertje in de gaten te houden. Zodra het duidelijk werd dat er een Ceremonie werd gehouden door Everstar. Had Oceanbreeze haar nest langzaam en eenvoudig verlaten. Faithkit, de oplettende kitten was haar achteraan gegaan. De kitten keek haar blauwe oogjes uit terwijl de rosse Leader sprak. Ze leek niet te kunnen volgen wat haar tante zei maar de heldere blik in de ogen van de witte kitten, maakte dat Oceanbreeze besloot om Faithkit kennis te laten maken met Everstar. Everstar had haar neefjes en nichtje nog niet ontmoet en Faithkit was wel een erg opgewekte kitten die avontuurlijk was aangelegd. Ondanks dat ze niet de meest spraakzame was.

Misschien dat het geluk van haar overgebleven dochtertje hun ook iets op zou vrolijken. De hoop niet zou doen verliezen. Dus zodra de Ceremonie over was, waarin ook Brindleleafs kittens genoemd werden omdat ze de leeftijd van 6 manen hadden bereikt. Tilde ze de witte kitten voorzichtig en warm op waarna ze met haar in de Nursery ging zitten. Ze gaf de kitten een stevige, moederlijke lik terwijl ze de rest van haar kittens een liefdevolle blik gunde. Ook haar broer Pantherpaw had nu zijn Warriornaam ontvangen. Panthersoul, haar broer heette Panthersoul. Het zou even wennen zijn maar ze was wel erg blij voor hem, ondanks dat het blije gevoel verduisterd werd door het verdriet. Nadat ze er zeker van was dat Everstar in haar den zat en niet al te druk meer was, pakte ze de nu schone kitten op in haar nekvel en liep ze langzaam en voorzichtig richting de Leaders den. Daar aangekomen liep ze zonder iets te zeggen naar binnen toe, waarna ze haar kitten voor Everstar neer legde. Haar blauwe blik was veelzeggend. Waarna ze beschermend naast de kitten ging zitten en zich er over ontfermde. Bronzemask zou op haar andere kittens letten, dus nam ze rustig de tijd om Everstar in zich op te nemen. De witte kitten nam ook de rosse Leader voorzichtig in zich op waardoor Oceanbreeze even zacht glimlachte. Ze wist dat Faithkit's opmerkzaamheid misschien later de kitten wel goed te pas kon komen. "Everstar," mauwde ze voorzichtig terwijl ze opstond en haar grijzige kop voorzichtig tegen diens schouder duwde. Ze wist dat de Leader redelijk op zichzelf was, maar vast ook met veel zat. Toch begon ze niet over de afgelopen zware maan. Die nog steeds wel aan de gang was, ze zaten nog wel een poosje in de nasleep van de afgelopen overlijdens en verliezen. Ook hield de dood van Whitelion, zijn zelfmoord hun als familie wel in de ban. "Dit is Faithkit," mauwde ze waarna ze warm naar de jonge kitten keek. De blauwe ogen leken gezond te fonkelen. "Je nichtje," fluisterde ze, haar blik werd even verdrietig maar ze herstelde zich wel. "Genoemd naar de hoop en het vertrouwen dat het clanleven in Windclan mij geeft." Vervolgde ze waarna ze de andere kattin met een ernstige blik bekeek. "Ondanks alles denk ik dat we moeten hopen dat Starclan ons bij zal staan, dat we moeten kunnen vertrouwen op elkaar." Ging ze langzaam verder. "Mocht er iets gebeuren met mij Everstar, Starclan hopen van niet, zou je dan alsjeblieft op mijn kittens willen letten." Ging ze voorzichtig verder. Ze was blij geweest met de steun van Everstar toen haar dochtertje de nacht ervoor was overleden. Rosekit, de prachtige rosse kitten. Ondanks dat ze haar vast in Starclan zou zien, mocht ze zelf daar ook heen gaan, wou ze zich nog niet bij haar voegen. Ze zou er zijn, voor haar clan, haar familie en haar kittens.

Na de ceremonie voelde ze zich net zo slecht als daarvoor. Bij StarClan, hoe veel er wel niet tegelijkertijd fout kon gaan... Ze bleef zich afvragen of ze dit alles niet had kunnen voorkomen. Ze had moeten zien hoe slecht het met Whitelion ging. Ze had moeten merken dat Barksound loog. Ze had moeten zien dat Brindleleaf echt zou doen wat ze had gezegd en haar tegen moeten houden. Ze had met Brindles oudste nestje moeten praten om te voorkomen dat zij hun moeder de clan uit joegen. Ze was al te vaak voorgelogen, had al te vaak de fout gemaakt om de verkeerde katten te vertrouwen en toch bleef het gebeuren. Foxdung, waarom mocht ze haar eigen clangenoten niet eens vertrouwen? De een na de ander loog tegen haar, bedroog haar, liet de clan in de steek. En wat deed zij? Niets. Want ze was iedere keer weer te blind om het aan te zien komen. Ze kon alleen maar achteraf proberen de stukken die zij hadden gebroken in elkaar te puzzelen.

Ze probeerde nu zichzelf weer een beetje bij elkaar te rapen toen Oceanbreeze haar den in stapte. De queen was zo ongeveer een vaste gast hier. Dit keer was ze niet alleen gekomen. Everstar keek een beetje verbaasd naar de kitten die voor haar neus werd neergezet. Waarom kwam Ocean vanuit het niets met een van haar kittens aanzetten? De queen stelde het witte poesje voor als Faithkit en legde de naam uit. Everstar knikte alleen, niet goed wetend wat ze moest zeggen. Vertrouwen, dacht ze. Kon ik maar wat vertrouwen hebben in mijn clangenoten. In plaats daarvan leek het erop dat ze alleen maar voorzichtiger moest worden met dat vertrouwen en argwanend moest zijn bij alles wat er tegen haar werd gezegd, in een clan vol leugenaars, verraders en depressievelingen. Ze vroeg zich af of het er bij de andere clans ook zo aan toe ging of dat zij gewoon iets fout deed. Ze fronste na Oceanbreeze' laatste opmerking. "Jou overkomt niets", miauwde ze streng, alsof ze het door het maar duidelijk genoeg te zeggen waarheid kon laten worden. Oceanbreeze mocht niets overkomen. Ze was de poes die Neverland gelukkig maakte. Alle kittens van de clan waren op dit moment afhankelijk van haar. Nee, die queen moest veilig blijven.

Faithkit had net haar flitsende blauwe oogjes geopend. Tijdens de ceremonie waarover ze weinig had meegekregen. Haar moeder daarintegen leek wel te weten waarover het was gegaan, immers had de gestreepte kattin er aandachtig naar geluisterd. Al was ze ook lekker warm tegen Faithkit aan gaan zitten en had ze al haar moederlijke aandacht op de jonge kitten gestort. Faithkit had de tamelijk onbekende klanken ook gehoord al interesseerde ze zich tamelijk in de rode kattin die op de verhoging gesprongen was. Die kort nadat ze was uitgesproken weg was gelopen om nadien door haar en haar moeder gevolgd te worden. De witte kitten keek haar ogen uit in de onbekende omgeving, vol kleuren en levendige beelden. Beelden die vanaf nu op haar netvlies gegrift stonden, beelden die ze met moeite probeerde te begrijpen. Faithkit had oplettend de rosse kattin met haar blauwe ogen gevolgd al was er wel een korte tijd dat ze een pikzwarte kater verward en nieuwsgierig had aangekeken. Toen haar moeder werd aangesproken door hem voordat ze de kitten voorzichtig had kunnen op pakken en een onbekende den in liep. Een kleine den, vergeleken met de Nursery, al kon Faithkit het niet echt met elkaar vergelijken, immers was dit de eerste den die ze zag. En een van de eerste katten die ze zo duidelijk zag was haar tante, tevens de Leider van de clan; Everstar. Ze werd neergelegd in het nest en voelde hoe haar moeder naast haar ging zitten. De veilige vacht van haar moeder was dichtbij waardoor de kleine durfal haar kopje nieuwsgierig en fier bewoog en alles stilletjes in haar op nam. Heel af en toe liet ze een piepje horen, tevreden en zacht. De den was warm en nieuw, misschien ook interessant. Voor jonge kittens was alles een wonder, voor Faithkit was dit dan ook niet anders. Terwijl haar grote moeder de rosse kattin begroette kroop ze iets naar voren toe. Om zelf de kattin van dichterbij in zich op te nemen. Ze kroop dichter naar de twee volwassen katten toe nu haar moeder was opgestaan om vervolgens in gesprek te gaan. Haar moeder leek haar in de gaten te houden en beschermd als de witte kitten zich voelde kroop ze onhandig dichter naar Everstar toe en snuffelde ze verward aan de rosse vacht. De geur kon ze niet geheel plaatsen maar was niet vreemd en dus kroop ze tegen de nieuwe warmtebron aan en slaakte ze tevreden en met knipperende ogen een zucht uit voordat ze zich dieper tegen Everstar aan nestelde. Ze luisterde geïnteresseerd naar de sussende stemmen van beide katten. Stemmen die ze later vast nog vaak zou horen.

Everstar had minstens zoveel aan haar hoofd als Oceanbreeze. Beide leken er over het algemeen van bewust dat er katten op hen rekenden. In Everstar's geval was dat een héle clan, een clan die veel tegenslagen had gehad en waarin er bedriegers en verraders hadden gezeten, misschien nog steeds zagen. Nieuw leven echter, zoals die in haar nestje en onder haar zorg waren ongeveer het enige positieve dat de jonge Queen kon zien en bedenken. Dit legde meteen een grote verantwoordelijkheid op haar, immers was het haar taak om de kittens veilig en gelukkig te houden, vooral dat eerste was een behoorlijke taak. De onschuldige zieltjes waren over het algemeen van zichzelf redelijk enthousiast en gelukkig. Immers hadden ze nog niet zoveel rampage mee gemaakt. Nu viel dit niet echt te zeggen voor enkele kittens, zoals die van Mousewish en Brindleleaf. Beide katinnen waren namelijk niet meer onder hen en dat had veel verdriet veroorzaakt bij de jongste van de clan. Oceanbreeze probeerde sterk te blijven, maar met zorgen zoals dat en de opkomende droogte was het lastig om het allemaal positief in te zien. Toch zag ze het als haar "taak" om de tante van haar kittens en haar Leider een hart onder de riem te steken. Ze moesten ergens op kunnen hopen en vertrouwen. Starclan was er nog steeds, de katten die er joegen, hun voorouders en enkele familieleden waren er nog steeds. Ze zagen ze niet en zouden ze pas aan het einde van het leven weer spreken, maar totaal van de aardbodem verdwenen waren ze niet. Ze sprak voorzichtig over haar kittens nadat ze Faithkit had voorgesteld maar ook over de zorgen voor hen. Ze besefte maar al te goed dat Everstar het waarschijnlijk altijd druk had maar ze moest weten dat als haar leven ophield; dat kon zomaar gebeuren, dat haar kittens dan veilig waren, er voor ze gezorgd werd. De rosse kattin leek net als haar duidelijk van mening dat haar niets mocht overkomen, immers waren er veel afhankelijk van haar, zeker geen grote druk voor een jonge, onervaren kattin. Everstar was stil geweest bij haar uitleg maar sprak nu weer. Haar woorden waren duidelijk, ze moest het gewoon volhouden, ze mocht zich niet in gevaarlijke situaties wanen, de toekomst van de clan was daar afhankelijk van. Afhankelijk van enkele van haar keuzes. "Jou overkomt niets," mauwde de rosse kattin streng nadat ze gefronst had bij de laatste opmerking van de licht gestreepte en langharige kattin. Oceanbreeze glimlachte voorzichtig voordat ze Everstar zwaarmoedig aan keek. "Ik ben niks van plan Everstar, echter zit ongeluk in een klein hoekje." Mauwde ze waarna ze zuchtte. Ongeluk leek deze clan te volgen als een boemerang. Niet echt handig, maar ze zouden zich er uiteindelijk wel doorheen slaan, hopelijk zonder al te veel schade. Al was die nu al behoorlijk. De onschuldigheid van Faithkit deed haar iets ontspannen. De wittige kitten had zich tegen de Leider opgekruld, waardoor Oceanbreeze met een onschuldige blik de Leider aan keek. "Mischien laat ik je nu wel op Faithkit passen, zo te zien vindt ze je gezelschap prima," mauwde ze grinnikend en plagerig. Ze wist dat Everstar niet totaal op haar gemak was met kittens, al wist ze wel dat de kattin daar eigenlijk geen zorgen over zou hoeven hebben. Immers was ze zelf als kitten bij Everstar op bezoek geweest, had de kattin haar toen ook kunnen helpen. Dus vertrouwde ze de rosse kattin met haar kittens. Toch zou ze Everstar niet alleen laten met haar kleine kitten, immers wist ze ook dat Faithkit waarschijnlijk snel genoeg weer naar haar op zoek ging. Dus ging ze rustig zitten en sloeg ze haar staart om haar voorpoten heen. "Ik wou eigenlijk vragen of de mogelijkheid er is als de droogte erger wordt dat ik om de dag me enkele Warriors het kamp uit ga om even wat meer te drinken. Als ik uitdroog hebben we meer problemen," mauwde ze zacht. Ze wist dat Everstar al had ingesteld dat de Warriors en Apprentices voor de Elders, kittens en Queens water moesten halen. Toch wist ze ook dat haar melkproductie geen tegenslag mocht krijgen en ze haar gesteldheid in de gaten moest houden. Ook kon het haar emotioneel goed doen om even de wind in de vacht te voelen en wat vrijer te kunnen ademen. Hierna viel ze even stil en sloot ze ontspannen haar ogen tot spleetjes. "Weet dat ik je niet verantwoordelijk houdt voor Barksound's en Whitelion's keuzes." Fluisterde de jonge kattin na de korte stilte waarna ze haar kop even naar haar kitten wende. Ze had een behoorlijk moederlijk karakter gekregen, dat was wel duidelijk.

Faithkit was intussen naar Everstar toe gekropen, die zich onwillekeurig een stukje had teruggetrokken. Subtiele hints schenen voor kittens echter erg lastig te zijn en voor de witte kitten was dat niet anders, want ze besloot dat Everstar wel een prettig kacheltje was en kroop nu dicht tegen haar aan. Everstar probeerde het maar te negeren en bewoog zich niet. Het was een wat vreemd gevoel voor haar dat er iemand tegen haar aanlag, aangezien ze het zo gewend was om in haar eentje in de leaders den te slapen. Het was wel eens koud, zeker sinds ze na het vorige leven dat ze verloren had, de onderkoeling en de ziekte die daarop was gevolgd gevoeliger leek te zijn geworden voor kou, maar toch vond ze het prettig om alleen te zijn. Dan had ze wat rust. Tenzij je midden in de nacht werd wakker gemaakt door een kitten die de nursery uit gedwaald was, natuurlijk. Even voelde ze een steek van spijt. Ze had zich misschien aan Abysskit geërgerd, maar daar had ze eigenlijk geen recht toe. Aan Rosekit had ze zich niet hoeven ergeren. Zij was Everstars den niet binnen getrippeld en de leidster had heerlijk kunnen slapen terwijl zij in de kou... Everstar huiverde en reageerde niet op Oceanbreeze' plagerige opmerking. Terwijl ze naar Faithkit keek, krulde ze automatisch haar staart om de kitten heen om haar wat extra warmte te geven.

"Dat lijkt me geen goed idee", zei Everstar meteen na Oceanbreeze' vraag. Begeleiding of niet, ze wilde niet dat de queen het kamp uitging nu er zo veel van haar afhing. "Je zei het zelf al: ongeluk zit in een klein hoekje, en ik wil niet dat je risico's neemt. Ik zal ervoor zorgen dat je genoeg water gebracht wordt, en voel je vrij om er zelf iemand op uit te sturen als je dorst krijgt." Het was even stil en onwillekeurig gingen Everstars gedachten weer naar alles wat ze had kunnen en moeten doen. Ze schrok haast toen Oceanbreeze weer begon te praten en ze keek weg, niet goed wetend wat ze moest voelen. Ergens wel iets van opluchting, maar tegelijkertijd deden haar woorden niets af aan het feit dat Everstar het zichzelf nog wel kwalijk nam. Het was haar taak om de clan te beschermen, maar in plaats daarvan had ze iedereen meegesleurd in een oorlog gebaseerd op een leugen. "Zou Wolverinebite er ook zo over denken?" vroeg ze bitter. Op haar bevel had hij, had de hele clan RiverClan aangevallen. Onder haar bevel was hij gestorven. Voor niets, zo was nu gebleken. Zou hij net zo vergevingsgezind zijn als Oceanbreeze?

Faithkit had de warme vacht van de onbekende oranjekleurige kattin maar al te graag opgezocht. Natuurlijk was ze niet zo warm als haar moeder, immers was Oceanbreeze een van de weinige met een langharige vacht hier, maar toch warm genoeg om de kitten tevreden te stellen. Ze was ook nieuwsgierig naar de rosse kattin en liet zich daardoor niet zo snel door haar slaap overmannen. Het was een behoorlijke inspanning om haar oogjes open te houden, immers had ze hen nog maar net geopend en waren de kleuren en beelden die op haar netvliesje vielen natuurlijk nog wennen. Dit had er ook wel voor gezorgd dat ze wat loom was geworden en in stilte alles bekeek. Onder haar warme lichaampje lag mos, al kende ze het woord nog niet, laat staan dat ze het uit kon spreken, iets dat krullerige vorm had en zacht voelde. Ze kende dit gevoel wel van de Nursery, het was prachtig groen, waarschijnlijk goed verzorgd en was een prima nest. Ze drukte haar rechter voorpootje nieuwsgierig tegen een van de krullerige sprietjes aan terwijl een warme staart over haar heen werd gelegd, ze piepte dankbaar waarna ze haar moeder stilletjes in zich op nam. Dus die grijze kattin met lange haren en blauwe ogen, ogen die tijdens het spreken serieus maar tot luchtig stonden, dat was haar mama. Dat zou altijd haar mama zijn en die was degene die haar hier helemaal heen had gedragen de warmte in, want eerlijk gezegd was het buiten wel wat aan de koude kant geweest. Loom legde ze haar kopje neer tegen de rosse kattin aan en snorde ze zachtjes, iets dat nog meer klonk als tevreden gepiep waarna haar blauwe en heldere oogjes dichtzakten. Wel bleef ze nog wakker, immers waren de stemmen van beide de rosse kattin en haar moeder nog te horen. Ze drukte haar kopje dichter tegen de zachte korte vacht van de kattin aan en snufte even slaperig. Het zou vast niet lang duren voordat Faithkit in dromenland zou verkeren, en rustig zou slapen. Toch leek ze nogal ingenomen te zijn met haar nieuwe omgeving wat er in resulteerde dat ze haar best deed om wakker te blijven. Haar oogjes zaten misschien dan dicht en haar ademhaling was rustig, maar haar oortjes waren nog gespits, zodat ze elk geluidje op kon vangen.

Ondanks dat het duidelijk was voor haar dat Everstar het moeilijker vond om goed met de jongsten van de clan om te gaan, leek haar jonge kitten dat niet op te merken of te negeren. Wat het ook was, ze was de oudere kattin wel behoorlijk dankbaar dat ze de jonge witte kitten haar gang een beetje liet gaan. Om alles nu uit te leggen in kittentaal was nou niet bepaald altijd makkelijk. Vaak begrepen de kittens het doen en laten van de ouderen niet, dat alleen was al kenbaar door het feit dat vele kittens naar buiten wouden terwijl ze veilig in het kamp hoorden te zitten. Het was inderdaad veiliger in het kamp, dat wist Oceanbreeze wel uit persoonlijke ervaring. Ze merkte echter niet op hoe de rosse kattin even huiverde voordat ze haar staart om de witte kleine kitten sloeg en haar aandacht weer op de jonge Queen voor haar richtte. Een rustige maar vriendelijke blik stond in de ogen van Oceanbreeze, ze wist zelf maar al te goed dat ze nu in een serieus gesprek verwikkeld waren. Zeker niet hun eerste serieuze gesprek, vanaf kitten af aan was Oceanbreeze tamelijk rustig en serieus aan gelegd, al kon ze nog steeds wel goed genieten van het leven en plezier maken. Ze was echt niet te benauwd om voor schut te staan door als een gek door het kamp te sjeesen mocht een van de kittens willen dat ze met hen speelde. Nee, zolang ze genoeg energie had was dat zeker geen probleem. "Dat lijkt me geen goed idee," mauwde de leider na haar vraag, Oceanbreeze knikte even geduldig terwijl ze haar oren rustig bewoog. "Je zei het zelf al: ongeluk zit in een klein hoekje, en ik wil niet dat je risico's neemt. Ik zal er voor zorgen dat je genoeg water gebracht wordt, en voel je vrij om er zelf iemand op uit te sturen als je dorst krijgt," ging de rosse kattin verder waardoor ze rustig knikte. Ergens wist ze dat Everstar een goed punt had. Ze konden haar veiligheid niet garanderen, zelfs als er meerder Warriors bij waren. Zodra Oceanbreeze op een ander onderwerp overging, begrijpend dat ze inderdaad beter in het kamp kon blijven, keek de rosse kattin weg. Blauwe vriendelijke ogen bleven haar onderzoekend aankijken in de hoop te kunnen pijlen wat de kattin zou zeggen op haar woorden. Ze had aangegeven dat ze Everstar niet verantwoordelijk achtte voor de fouten van anderen uit de clan, echter wist ze bijna zeker dat Everstar haar eigen veranwoordelijkheid serieus nam en dus waarschijnlijk moeite had dit niet als haar fout te zien. Zij zou het zelfde hebben als er weer iets mis ging in de Nursery. "Zou Wolverinebite er ook zo over denken?" Vroeg ze bitter, waarna Oceanbreeze haar nadenkend aan keek. "Hij vocht voor wat toen de waarheid was. HIj vocht eervol en is eervol overleden. Ik denk niet dat hij enige wrok naar je koesterd, immers was jij niet verantwoordelijk voor de leugen die de waarheid verborgen hield." Mauwde ze uiteindelijk na een lange stilte.

De witte kitten ging er steeds slaperiger uitzien en sloot op een gegeven moment zelfs haar oogjes. Everstar staarde een tijdje naar haar. Zo klein, zo kwetsbaar. Er was niet veel voor nodig om een kitten naar StarClan te helpen. Kou, honger, dorst. Met bladkaal in aantocht zouden er ook weer ziektes uit kunnen breken, maar tegen die tijd zouden de kittens al wel wat ouder zijn en hopelijk een beetje weerstand opgebouwd hebben. Als ze het kamp uit dwaalden kon een vos ze grijpen, of een rogue, zoals met Oceanbreeze gebeurd was toen zij nog een kitten was. Weerloos waren ze. Everstar had altijd al geweten dat zij nooit kittens wilde en dat gevoel was met de recente gebeurtenissen alleen maar sterker geworden.
Ze luisterde zwijgend naar Oceanbreeze. Ze waardeerde de pogingen van de queen, maar ze schudde haar hoofd. "Dat is het hem nu juist, Oceanbreeze, uiteindelijk is een leider altijd verantwoordelijk", miauwde ze met vaste overtuiging. "Ik heb de leugen niet verteld, maar ik heb hem wel zonder nadenken geloofd." Ze sloot even haar ogen. "Ik had hem niet moeten geloven. En Brindleleaf wel..." Ze keek weg. Ze wist niet of iemand wist dat Brindleleaf haar vertrek bij Everstar had aangekondigd. Zij was misschien de enige naast Brindles oudste nestje die het van tevoren had geweten. Die het had kunnen stoppen. Ze schudde haar hoofd. Ze zou dit niet allemaal moeten zeggen. Zwakte en twijfel tonen, dat was alles wat ze hiermee deed, en dat was voor niemand goed. Toch voelde ze zich ook schuldig om het voor zich te houden, alsof ze haar aandeel in deze tragedie verborg.

Sinds Faithkit in slaap was gevallen, kon ze nu rustig met de Leader praten zonder dat de kitten zich zou gaan vervelen, al was dat met de jonge witte kitten niet echt snel het geval. Daarbij hadden de kittens veel slaap nodig en liefde zodat ze op konden groeien tot sterke Warriors die op hun beurt weer kittens zouden kunnen krijgen waardoor generatie op generatie in Windclan geboren werd. Al generatie's lang was Windclan in staat om op hazen te jagen en hadden ze dit territorium. Vele voorouders waren hier geboren en gestorven en vele oorlogen waren uitgevochten. Dat Everstar zichzelf verantwoordelijk achtte voor een deel van de oorlogen was niet meer dan normaal. Immers was ze de Leader van Windclan en zou ze dus ook beslissen hoe en wanneer een clan in de aanval ging. Ze hadden Riverclan aangevallen, op het woord van Barksound en daarbij was Wolverinebite ook overleden. Toch viel er weinig aan te veranderen, er waren vast wel meer gevallen geweest waarbij oorlogen waren gevoerd gebasseerd op leugens. Ze schudde haar kop even nadat ze uitgesproken was en keek de Leader nadenkend aan. Everstar sprak weer, nadat ook de rosse kattin haar kop had geschud. "Dat is het hem nu juist, Oceanbreeze, uiteindelijk is een leider altijd verantwoordelijk", mauwde ze overtuigd waardoor de grijze kattin langzaam knikte. Ze waren verantwoordelijk maar konden niet altijd juist zijn, elke kat maakte fouten. "Elke kat maakt fouten Everstar," verzuchtte ze waarna ze haar blauwe blik op die van de rosse kattin liet rusten. "Ik heb de leugen niet verteld, maar ik heb hem wel zonder nadenken geloofd." Ze zuchtte, iedereen had de leugen geloofd. Immers had de geur van Riverclan in Whitelion's vacht gezeten, ze hadden geen reden gehad om het niet te geloven. "Ik had hem niet moeten geloven. En Brindleleaf wel..." De rosse kattin was na die woorden stil gevallen en had haar kop weg gedraaid, Oceanbreeze keek de oudere kattin met iets van medeleven maar ook trots aan. De rosse kattin schudde haar kop waarna Oceanbreeze voorzichtig dichterbij kwam en haar een neusje gaf. "Brindleleaf was oud genoeg om haar eigen keuze's te maken. Daarbij ken ik haar goed, ze was mijn mentor. Geen enkele kat zou haar van haar mening doen veranderen, zelfs jij niet Everstar. Als ze dacht dat ze iets goed deed, zou ze geen moment getwijfeld hebben en niet van het pad hebben geweken dat ze gekozen had." Mauwde ze vol vertrouwen. "Elke kat maakt zijn of haar keuze, en elke kat maakt fouten. We hebben je nodig als sterke leider Everstar. Een leider die je hebt bewezen te zijn." Vervolgde ze waarna ze haar kop eventjes boog.

Ze zag dat Oceanbreeze het niet met haar eens was en de poes probeerde haar ook duidelijk te maken dat iedereen fouten maakte, maar ze kon Everstar niet overtuigen. Natuurlijk maakte iedere kat fouten. Niemand kon onfeilbaar zijn, al moest ze er wel naar streven. Maar ze had niet één vergissinkje gemaakt, ze had keer op keer de verkeerde keuzes gemaakt. Ze keek weer even naar Oceanbreeze toen die verder praatte over Brindleleaf. "Brindleleaf was oud genoeg om haar eigen keuze's te maken. Daarbij ken ik haar goed, ze was mijn mentor. Geen enkele kat zou haar van haar mening doen veranderen, zelfs jij niet Everstar. Als ze dacht dat ze iets goed deed, zou ze geen moment getwijfeld hebben en niet van het pad hebben geweken dat ze gekozen had", miauwde de queen. Maar ik had het harder moeten proberen. Ik had met haar kinderen die haar hadden weggejaagd moeten praten, hen moeten dwingen om het goed te maken. Ze had iets moeten doen. In plaats daarvan had ze rustig af zitten wachten of er iets zou gebeuren, en er was inderdaad iets gebeurd, iets vreselijks. "Elke kat maakt zijn of haar keuze, en elke kat maakt fouten. We hebben je nodig als sterke leider Everstar. Een leider die je hebt bewezen te zijn." Everstar keek weer weg en zei niets, met het gevoel dat ze dat al veel eerder had moeten doen, haar mond houden. Niemand had iets aan dit zelfbeklag. Ze voelde zich ongemakkelijk en een beetje verward nu ze zo openlijk haar twijfels had geuit, en ze wilde nu eigenlijk weg. Naar buiten, frisse lucht, beweging. Haar kop leeg maken. Waarom had ze überhaupt zo tegenover Oceanbreeze zitten klagen? Had ze nou echt een jonge queen nodig om haar duidelijk te maken dat ze sterk moest blijven? Dat moest ze zelf toch ook al weten? Ze had niets moeten zeggen. Ze schudde haar kop en rechtte haar rug. Tijd om wat meer zekerheid te tonen. Ze voelde zich misschien een mislukt wrak op dit moment, maar de clan hoorde alleen een sterke leider te zien. Een zelfverzekerde, onfeilbare leider. Ze keek even omlaag naar Faithkit, die intussen al in slaap was gevallen, en trok haar staart weg. Voorzichtig stond ze op, om de kitten niet wakker te maken. "Ik ga jagen, ik kan hier niet zitten niksen", miauwde ze korzelig. "Blijf hier maar met Faithkit tot ze zelf wakker wordt." Ze bleef nog even staan, niet wetend of ze nog iets moest zeggen en afwachtend of Oceanbreeze nog iets zou zeggen, en stapte daarna haastig naar buiten.

Onderwerp: Re: Hope and Faith (Everstar||Faithkit)