Made memories we knew would never fade

Lightkit was die ochtend al vrij vroeg wakker geworden. Ze had geprobeerd in weer terug in slaap te vallen, maar een kitten die het niet kon verkroppen dat hij nog lang honger moest hebben had een keel opgezet en daarom had ze niet meer kunnen slapen. Haar blik gleed dan ook lichtelijk geïrriteerd naar de nu wel rustig liggende kitten. Ze zou het geen enkel probleem vinden als ze een apprentice zou worden! Ze was sowieso wel een beetje klaar met de nursery. Altijd maar wachten tot iemand op bezoek kwam en nergens naartoe mogende. Als ze uit de nursery zou geraken, zou ze eindelijk naar de apprentices’ den verhuizen en zou ze een mentor krijgen. Haar hart klopte al in haar keel van opwinding bij het idee een mentor te krijgen en het camp uit te mogen gaan. Hoe trots zou haar pleegvader wel niet zijn als ze haar best zou doen om de Clan te dienen? Ze zou het ook wel leuk vinden om haar vriendin Leopardkit apprentice te zien worden, hoewel ze het jammer vond dat ze niet dezelfde leeftijd hadden. Leopardkit was net iets ouder dan haar. Maar ja, dan had ze tenminste iets om naar uit te kijken als zij in de apprentices’ den terecht zou komen. Lightkit werd uit haar gedachten gehaald door pootstappen die haar richting inkwamen en dankzij haar zich ontwikkelende reukzin wist ze al dat het haar pleegvader was. Ze snorde toen ze een lik over haar kop kreeg. ‘Goedemorgen, papa,’ mauwde ze enthousiast, maar ze hield haar kopje scheef toen hij het over de modder had. Meteen kwamen de herinneringen weer opzetten van het speelgevechtje met de tom en het feit dat ze vol modder hangend in Everstar’s den was gestuiterd. Meteen knikte ze heftig. ‘Wat ga je me vandaag laten zien?’ vroeg ze aan haar pleegvader terwijl ze voor hem ging staan zodat hij haar op kon tillen. Haar poten trilden van enthousiasme en haar blik keek hem vrolijk aan terwijl ze wachtte tot ze eindelijk het camp uit zouden gaan.

Lightkit was eerlijk gezegd blij dat haar pleegvader haar zou dragen tot ze voorbij de modder waren. Ze had immers het idee dat ze anders door haar poten zou zakken van enthousiasme. Dat was immers altijd een probleem bij haar geweest en zou hopelijk verdwijnen zodra ze een apprentice zou worden, want het kwam nu niet bepaald netjes over als ze als apprentice zijnde voor elk klein ding door haar poten zou zakken van enthousiasme. Maar hé, dit was haar eerste keer buiten het camp! Wat hadden ze dan verwacht? Haar pleegvader leek er in elk geval niks mee in te zitten en Lightkit trok haar poten zo goed mogelijk in toen hij haar over de modderpoel heen droeg. Ze vond het wel jammer dat hij zijn poten vuilmaakte aan de modder, maar hij had het zelf voorgesteld, dus dan zou het wel goed zijn. Toch? De kitten keek met grote ogen naar haar pleegvader toen deze iets uitlegde over de Outlook Rock, maar veel begreep ze daar natuurlijk ook weer niet van. Aan de naam te horen dacht ze dat het om een rots moest gaan. Een grote rots waarop je heel het territory van de WindClan kon zien. Wauw! Enthousiast zijnde sprong Lightkit dan ook op en neer. Gelukkig voor haar pleegvader waren ze ver genoeg van de modderpoel verwijderd zodat ze hem niet vol zou spatten met lichtbruine spetters. ‘Dat klinkt fantastisch!’ riep ze enthousiast zijnde uit. Het trillen van haar poten nam weer even toe, maar het ging goed zolang ze in beweging zou blijven. Ze bleef echter wel dichtbij Cloudgaze lopen omdat ze het geen goed idee vond om nogmaals op eigen houtje het territory te verkennen. En bovendien vond ze het ook veel te leuk om samen met haar pleegvader rond te lopen. ‘Je mag me niet naar de nursery brengen als ik begin te gapen, hoor,’ klaagde ze. ‘Ik heb vannacht een heel erg goede nachtrust gehad, dus daar hoef je je geen zorgen om te maken.’ Ze keek haar vader zo schattig mogelijk aan, voor het effect te vergroten haar oortjes in haar nek leggend.

Haar schattigheid leek in dit geval niet echt te helpen. Haar pleegvader keek haar in plaats daarvan ontzettend onderzoekend aan en Lightkit onderdrukte een zachte zucht. Om eerlijk te zijn had ze dit natuurlijk veel liever dan een vader die niet eens naar haar om wilde kijken, maar ze hoopte dat Cloudgaze haar gewoon zou laten doen als ze begon te gapen. Ze wilde niet de zielige kitten uithangen die na een klein tochtje al te moe was om terug te wandelen. En dus beloofde ze zichzelf plechtig dat ze vol zou blijven houden totdat het echt niet meer ging. De kitten draaide haar kopje snel toen haar pleegvader het over de Outlook Rock had, zijn bezorgdheid in verband met haar slaaptijd heel subtiel negerend. Ze bewoog enkel met haar oortje ten teken dat ze hem gehoord had. Ze had dan ook niet echt het idee dat ze er een reactie op moest geven, want haar pleegvader zou haar toch wel naar de nursery brengen als hij zou merken dat het niet meer ging. Daar zouden haar schattige reacties niet echt iets aan veranderen. Ze knikte haar kopje zo snel dat een kat misschien wel angst zou hebben dat ze haar kleine nekje zou breken toen haar pleegvader voorstelde om op de rots te klimmen. Of nou ja. Hij vroeg het aan haar, maar Lightkit zag het als voorstellen. ‘Graag!’ mauwde ze enthousiast. En hoewel ze normaal gezien op hem zou wachten, sprintte ze er nu vandoor zodat ze zo snel mogelijk op de rots kon klimmen. Ze slipte onderweg bijna op de gladde ondergrond, maar kon nog net haar evenwicht bewaren. Wel haalde ze haar poot open aan een steentje en al hinkelend zette ze enthousiast haar tocht verder naar de Outlook Rock. Toen ze ervoor stond, keek ze met grote ogen omhoog. ‘Maar papa, het is zo hoog!’ jammerde ze. ‘Ben je er zeker van dat ik dit kan?’ En ze keek, naar bevestiging zoekend, met grote ogen naar haar pleegvader.