Falling short

Met een diepe zucht plofte de kater neer, zijn magere prooi naast hem gelegen. Hij had met bloed, zweet en tranen en konijn weten te vangen. Helaas was het beest - net als hij - niet veel meer dan vel over been en zou nooit voor een verzadigende maaltijd kunnen zorgen. De droogte had voor een sterke daling in het prooiaantal gezorgd, en de regen maakte niet veel beter. Veel dieren waren gevlucht voor de overtollige regenval, of waren erdoor gedood. De grassen die het gebied van Windclan bedekten, waren veranderd in diepe, modderige plassen waar geen dier wilde wonen. Iedere bron van plantaardig voedsel zakte weg in de aarde en daarmee hadden ook de lokale jagers hier niet veel meer te zoeken. Het was slechts een kwestie van tijd voor dit gebied onbewoonbaar zou worden. Een deprimerende gedachte, maar om één of andere reden voelde hij zich niet zodanig terneergeslagen dat hij het volledig op wilde geven. Een goed teken. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij Dinspots om, die niet al te vrolijk voor zich uit keek. Hij nam zijn prooi in zijn bek en liep naar de kater toe. "Delen?" vroeg hij. Het was niet veel, maar genoeg om er even voor te zorgen dat je niet dacht at je zou verhongeren.

Het konijn zag er vermagerd uit. Waarschijnlijk had het niet lang meer geleefd, zelfs al had hij het niet gevangen. Het leek met niemand echt goed te gaan. Vreemd genoeg had hij wel honger, maar geen trek. Een vreemde combinatie. Hij was zich bewust van het rare gevoel in zijn maag, maar het idee van het vlees dat hij moest eten was gewoonweg onappetijtelijk. En natuurlijk was wat hij nu deed niet helemaal volgens het boekje: hij mocht pas aan het eind van de dag eten. Maar wie zou er iets aan hebben als twee van de gezondste Warriors van de clan zouden verhongeren? De rood-witte kater schoof het konijn naar de andere kater. "Tast toe," mompelde hij. Het ging niet bepaald goed in de clan, dus solidariteit was een noodzaak. Delen was belangrijk, of zo.

Het sociale aspect van delen ging natuurlijk al snel weg wanneer een van de partijen er niet aan deelnam. Misschien dat hij één stukje van het al magere konijn zou nemen, omdat hij wel wist dat hij hoe dan ook moest eten. Toch was zijn eetlust er de laatste tijd niet op vooruit gegaan. Het was wel duidelijk dat de andere katten het er ook lastig mee hadden: een groot deel van de Warriors was vandaag de dag niet meer dan vel over been. Windclanners waren al niet de meest grof gebouwde katten in het gebied, en deze onvrijwillige hongerstaking hielp niet echt. De kater maakte een opmerking over Quiet's manier van delen, en de rood-witte kater zette even een halve grijns op zijn gezicht. Dinspots had een punt. "Eén hapje dan," miauwde de kater, terwijl hij een klein stuk van het konijn afscheurde en naar binnen werkte. Het vlees was ontzettend droog, al met al niet echt verzadigend. "Ik weet ook niet hoeveel de clan eraan heeft als iedere capabele krijger van zijn stokje gaat," miauwde hij vervolgens. 'De sterkste schouders dragen de zwaarste lasten' was een leuke mentaliteit, totdat er geen sterke schouders meer over waren.