disintegrating

Met een zachte zucht keek Ferndust in de richting van de elders’ den. Ze had eigenlijk echt geen zin om daar naartoe te gaan. Het was nu niet dat ze hartelijk ontvangen was daar of zo. De elders die er zaten hadden niet echt veel tegen haar gezegd en hoewel Ferndust dat op het eerste ogenblik wel geapprecieerd had, begon het nu een beetje saai te worden. Hoewel de apprentices’ den op sommige momenten echt irritant en luidruchtig was geweest, wilde ze er nu wel alles voor geven om haar laatste moon daar te spenderen. Want in principe was ze nog niet eens op de leeftijd aangekomen om een warrior te worden. Emberspark had ze tijdens de ceremony al helemaal niet aan durven kijken; de tom moest een nieuwe apprentice toegewezen krijgen en zag zijn kans op een voltooide training met haar vast helemaal verloren gaan. Hoewel ze nu ook weer niet super veel met elkaar hadden getraind, was het ook weer niet zo dat Ferndust het niet erg vond dat ze niet meer met hem kon trainen of zich niet voor kon stellen dat hij het niet leuk zou vinden wat zijn eigen apprentice overkomen was. Maar hij was haar niet eens komen bezoeken of had niets tegen haar gezegd, dus dat wilde zeggen dat hij toch wel boos was op haar. Kon ze begrijpen, want zij was zelf ook boos op zichzelf. De she-cat stond met een zucht op en ging naar de elders’ den. Ze keek met een emotieloze uitdrukking naar de elder die dat daar lag. Ze kende de naam niet eens van de elder; als kitten zijnde was ze nu ook weer niet zo sociaal geweest dat ze echt veel verhalen was gaan horen bij de elders. Sure, wel eens één keertje, maar niet vaak. ‘Wat een verschrikkelijk leven,’ mompelde ze terwijl ze ging zitten en naar haar poten keek.

En natuurlijk voelde die irritante she-cat zich weer geroepen om erop te reageren. Ferndust had haar vanaf het begin al niet gemogen en dat kwam niet alleen door het feit dat ze zo irritant reageerde op de apprentice. Nee, ze was eigenlijk een warrior. Of nee, ze was eigenlijk nog steeds een apprentice. Haar volgende ceremony had de ceremony moeten zijn waarbij ze een warrior zou worden, maar ze was één ceremony te vroeg al benoemd als een elder. Het feit dat ze nooit warrior zou worden en dat ze daar van haar denmate niet aan mocht wennen, maakte haar woest. Met een ruk draaide zich om en keek de she-cat fel aan. Ze constateerde dat ze allebei even felgroene ogen hadden en dat hun temperament waarschijnlijk te vergelijken was. Ferndust was altijd al een vrij assertieve she-cat geweest, hoewel ze toch wat verlegen en terughoudend aangelegd was soms. Ze liet echter niet over zich heenlopen en al zeker niet door deze vervloekte haarbal. ‘Heb ik om jouw mening gevraagd?’ siste ze. ‘Jij woont hier al vele moons. Ik ben hier nog maar pas. Iedereen went op zijn eigen manier aan de situatie. Als jij niet tegen mijn woorden kan, rot je maar op.’ Ze hield zich nog net in om te zeggen dat de she-cat waarschijnlijk een grotere gunst zou dan als zij in de rivier zou springen. Ferndust wist hoe goed ze was in het irriteren en uitschelden van anderen. ‘Maar misschien doe ik dat nog wel,’ sprak ze, terugkomend op de suggestie van de she-cat. ‘Dan ben ik tenminste van jou af.’ Kwaad zijnde keerde ze de elder de rug toe. Ze haatte het hier, ze haatte het hier, ze haatte het hier!

Ferndust dwong zichzelf om ook naar de gevoelens van Vileplume te kijken, hoe moeilijk dat dan ook was. Ze kende de elder. Ze kende de elder omdat ze al veel negatieve dingen over haar had gehoord, maar ze wist ook van andere warriors die haar gedrag hadden proberen te minimaliseren dat het kwam omdat ze de hele dag pijn had. Maar pijn of niet, kon ze dan niet een beetje begrip hebben voor Ferndust’s situatie? Zij was het misschien al wel gewend om in de elders’ den te zitten en kende niks anders, maar voor Ferndust was net haar grootste droom naar de knoppen gegaan en moest ze hier haar hele leven spenderen. Ze voelde zich zo nutteloos dat ze het met geen woorden kon beschrijven aan de rest van haar Clanmates al zou ze een hele nacht hebben om erover te piekeren. Ze kon ook niet verwoorden hoe graag ze wilde weten hoe het zou zijn om in StarClan te zijn. Ze had mooie verhalen gehoord. Verhalen dat alle wonden genazen en dat alle Clans daarboven in harmonie met elkaar leefden. Ze wist natuurlijk niet wat er van waar was, maar het klonk beter dan in een Clan zitten waarin slechts enkele katten om haar gaven en ze voor de rest toch maar als een stuk vuil bekeken werd zoals dus Vileplume. ‘Dat is dan jammer voor jou,’ probeerde ze op een toon te zeggen die even min medelijden liet blijken als Vileplume zojuist bij haar had gedaan, maar toch draaide ze haar lichaam een kwartslag om naar de she-cat terwijl ze deze aankeek. En voor even besloot ze haar depressieve muur te laten zakken en ging ze naar de elder toe. Ze keek naar de manier hoe de elder lag en merkte gewoon dat de she-cat pijn had. ‘Kan ik iets van kruiden voor je gaan halen zodat je misschien wél kunt gaan staan?’ vroeg ze op een luchtige toon. ‘Misschien ben je dan wat aardiger tegen me of zo.’ Nee, ze ging niet laten blijken dat ze ook maar iets van medelijden met haar had of haar gemene woorden van zojuist vergeten was, hoor!

Ferndust wierp een strakke blik op de she-cat… en merkte dat ze zich opeens niet meer zo boos voelde als daarnet. Ja, ze was een elder en ze zou hier voor heel haar leven mee om moeten gaan en met het feit dat ze nooit meer mocht jagen, trainen of haar Clan mocht verdedigen tegen een aanval van een andere groep katten, maar ze had tenminste geen pijn. Ze leed tenminste niet fysiek. Ze hoefde geen kruiden te gaan halen omdat de pijn ondragelijk werd voor haar. Ja, haar oog stak soms nog en soms ging er zo’n raar gevoel door haar heen dat ze er gewoon hoofdpijn van kreeg, maar dat was niet te vergelijken met welke pijn deze she-cat waarschijnlijk dagelijks moest doorstaan. Ferndust merkte gewoon aan haar krampachtige houding dat ze geen idee had hoe ze haar poten moest leggen om de pijn te voorkomen of door het dragelijker te maken. En misschien was dat ook wel wat de elder, op een niet al te subtiele manier, had willen duidelijk maken aan Ferndust. Dat ze misschien haar zicht niet meer had zoals het eerst was, maar dat dat in niks te vergelijken was met welk leed zij moest ondergaan. En ze zag er ook echt al wel oud uit, dus wie weet wat voor mentale pijn ze ook wel niet allemaal had moeten ondergaan. En dus dwong Ferndust om haar zelfmedelijden opzij te zetten zodat ze zich meer naar de behoeftes van deze kat kon richten. ‘Misschien is het niet meer mogelijk voor je om te gaan staan, maar dat hoeft niet te betekenen dat je constant pijn moet lijden.’ En zonder dat ze zichzelf kon tegenhouden, had ze zichzelf al omgedraaid en was ze naar buiten gewandeld. Wankelend, alsof ze haar evenwicht moeilijk kon vinden, begaf ze zich naar de medicine cat’s den. Bitterpaw en Acefray waren er niet, maar zou haar vriendin het heel erg vinden als ze een kleine dosering mee zou nemen? Ze kende de kruiden goed genoeg omdat Bitterpaw ze na het accident op haar had gebruikt. En dus pakte ze de kleine zaadjes op, draaide zich om en liep weer terug naar de elders’ den. Ze botste tegen de ingang van de elders’ den, maar ze hield haar blik te gefixeerd op Vileplume om daar boos over te worden. Ze legde de zaadjes voor de elder neer en keek haar afwachtend aan. ‘Het is misschien een te kleine dosering, maar dit is alles wat ik kon meenemen. Ik hoop dat het je pijn in elk geval voor even stopt.’

Ferndust hield heel even haar adem in. Hoe zou Vileplume op dit gebaar reageren? Ze wist hoe bang de kittens in de nursery voor haar konden zijn. Ze had vaak genoeg een kitten huilend uit de nursery zien rennen en tot dusver had ze niet geweten wat er gaande was, maar nu besefte ze zich dat Vileplume’s naam al een paar keer was genoemd in de nursery. Ferndust kon het echter wel begrijpen van de elder. Zijzelf had ook een hekel aan al die irritante kittens die dachten dat ze hét waren en de elders lastig moesten komen vallen met hun vragen. Ferndust glimlachte voorzichtig toen ze de minst chagrijnige blik van vandaag zag die van Vileplume kon komen. Het leek erop dat de she-cat het accepteerde en raar genoeg was Ferndust daar toch wel blij mee. Ze had gedacht dat de gevoelens van de oudere she-cat haar helemaal niks konden schelen, maar misschien vond ze het dan toch belangrijker dan ze in eerste instantie dacht. “Dat is de vriendelijkste blik die ik vandaag van je heb gezien,” sprak ze en hoewel het net iets te serieus klonk, was er toch een ietwat plagerige blik in de ogen van Ferndust te zien. Ze liet ook wel lichtelijk merken dat ze de verandering aangenaam vond. Ze hoopte dat het zo ging blijven. Misschien, heel misschien, zouden ze zelfs vrienden kunnen worden. Maar goed, ze wilde eerst zien hoe het verder tussen ons zou verlopen. “Heb je al eens geprobeerd om je te laten masseren door een andere kat?” vroeg ze aan de elder. “Wat jij hebt lijkt me vooral veel spanning in de spieren waardoor ze gaan verkrampen. Door zo te blijven liggen, maak je het natuurlijk alleen maar erger. Corrigeer me als ik het verkeerd heb tho.” Ze keek twijfelend naar het achterlijf van de she-cat. “De pijn zat toch vooral in je poten, right?”

Ferndust kon er niks aan doen, maar er kwam een glimlach om haar lippen toen ze de halve grijns van Vileplume opmerkte. Ze merkte dat ze het een aangename verandering vond als de she-cat naar haar glimlachte en dat ze dat wel vaker wilde zien. Ze wist ook wel dat ze niet te veel moest hopen, want hoewel ze voor nu een soort van vrede leken te hebben, wist ze ook dat Vileplume absoluut geen makkelijke kat was en dat de kans dat ze weer in de clinch met elkaar zouden raken vrij groot was. Toch putte Ferndust lichtelijke troost uit het feit dat ze wat goeds had gedaan voor een ander. Ze voelde haar pels warm worden toen Vileplume aan haar vroeg of ze soms een medicine cat was. “Nee, maar ik heb als kitten veel tijd in de elders’ den gespendeerd en heb toen veel gesprekken gevolgd tussen elders en de medicine cat.” En op de één of andere manier had ze die informatie in zich op weten te nemen. Het was wel handig voor nu natuurlijk, maar ze moest er wel zeker van zijn dat dat het geval was. De constante pijn in Vileplume’s achterpoten kon natuurlijk ook van iets anders zijn. Twijfelend liep Ferndust naar de elder toe terwijl er een stoot van adrenaline door haar ging. “Wel, we doen er niet veel verkeerd mee door eens wat te testen, wel dan?” Ze voelde dat ze bijna enthousiast werd over het idee om Vileplume een soort van beter te maken. “Ik heb als apprentice al eens een elder mogen masseren en die vond dat heel erg fijn. Dus als je wilt, kan ik dat ook eens bij jouw achterpoten proberen? Wie weet brengt het verlichting. En als het echt te veel zeer doet, houd ik gelijk op. Beloofd.” Ferndust kon het enthousiasme nauwelijks verbergen terwijl ze de she-cat aankeek en hoopte dat deze zou instemmen met het plan.