Hey yo this ones mine

Met een grote gaap werd Settledkit wakker. Hij wreef met zijn voorpootjes over zijn neusje om de slaap van zijn gezicht te wrijven, waarna hij zich uitgebreid uitrekte in het nest. Maar, hij miste één van zijn zusjes. Waar was Softkit? Meteen was hij klaarwakker en rolde het nest uit. Al snel zag hij zijn zwart-witte zusje starend naar een kever. Ohhh, die was mooi. Dat zou zijn éérste prooi zijn, voordat Softkit hem te pakken zou krijgen. Settledkit sloop als een echte jager dichterbij de kever. De kever noch Softkit had hem in de gaten. Wow, hij was écht goed. Het kleine katertje sprong en landde pardoes met zijn voorpoten bovenop de kever. ‘Hebbes!’ schreeuwde hij triomfantelijk naar zijn zusje. Voldaan keek hij van Softkit naar zijn prooi onder zijn poten. Een brede grijns sierde zijn gezicht.

En toen, uit het niets, was haar kevertje weg. Hij had plaatsgemaakt voor de twee pootjes die ze eerder gezien had, en verschrikt sprong ze naar achteren toen een harde, triomfantelijke schreeuw haar oren bereikte. Haar pluizige haren schoten overeind en met grote oogjes keek ze naar haar broer. "Aaaah!" piepte ze toen, als natuurlijke reactie van haar broers kop hehe. Toen gleden haar groene kijkers terug naar waar de kever gestaan had, en ze duwde zachtjes tegen de pootjes van Settled. Het geplette diertje werd zichtbaar en een pruillipje verscheen op haar gezicht. Hij had hem geplet! "Dikzak." fluisterde ze toen boos naar haar broer, waarbij boze traantjes in haar ogen stonden. Wat had hij gedaan...

Verbaasd keek Settledkit zijn zusje aan toen ze schreeuwde. Hij kantelde zijn kopje opzij. Had hij haar laten schrikken met zijn geweldige jachttechnieken? Settled stapte van de kever af toen Softkit hem wegduwde en hij keek naar de groene oogjes van zijn zusje, identiek aan de zijne. ‘Dit is mijn allereerste prooi,’ zei Settledkit trots en keek naar de geplette kever. Nu begon hij zich echt af te vragen hoe kevers zouden smaken. Was het net zo lekker als melk? Hij snuffelde nieuwsgierig aan de kever, maar opeens hoorde hij Softkit boos hem uitschelden. Beledigd keek hij weer op. Waarom was ze nou zo boos? ‘Wat nou, haarbal,’ antwoordde het katertje nu geïrriteerd. Waarom moest Soft dit fantastische moment in zijn leven nou weer verpesten.

Zijn allereerste prooi! Ugh, waarom moest hij zo dom zijn. Dat was haar vriendje geweest, en hij had hem gewoon vermorzeld met zijn dikke poten. Ze fluisterde dan ook een scheldwoord naar hem, om hem te laten weten hoe stom ze dit wel niet vond. Echter werd er natuurlijk teruggescholden en haar boze frons verdiepte wat, waarbij de boze traantjes nu uit haar ogen rolden. Zachtjes begon ze te snikken. Hij had haar haarbal genoemd. Waren ze nu geen vriendjes meer? Soft kon altijd goed opschieten met iedereen, dit was één van haar eerste ruzietjes. En ze vond er helemaal niks aan.

Opeens keek Settledkit geschokt op toen hij zijn zusje hoorde snikken. Wat had hij nu weer gedaan? Maar straks zou mama boos worden dat hij haar had laten huilen. En hij wou echt geen straf krijgen. ‘Alsjeblieft niet huilen,’ vroeg hij toen zachtjes aan Softkit. Hij wist nog steeds niet waarom ze zo boos was geworden. Wacht eens, hij wist iets om haar op te vrolijken! Met één van zijn voorpootjes duwde hij de geplette kever haar richting op. ‘Hier,’ zei hij vrolijk tegen Softkit. ‘Jij mag hem hebben!’ piepte hij vervolgens enthousiast. Dit was toch een mooi cadeau? Daar móést ze wel blij van worden. Hij gaf haar zijn aller eerste prooi.

De grote poes had een prooi in haar bek toen ze de nursery in liep - dat was haar excuus om hier te zijn, al had ze dat eigenlijk misschien niet echt nodig. Het voelde beter voor haar geweten. Niet dat dat echt gesust kon worden, want ze wist ook wel hoe vreselijk fout het was wat ze had gedaan. Toch stond er een vriendelijke glimlach op haar snuitje als ze de prooi bij Roughflower legde. De pleegqueen van haar eigen kittens - nee, van de kittens die Emberspark had geadopteerd, zo moest ze aan hen denken - sliep nog, maar twee van de kittens waren wakker. Settledkit, die zo veel op haarzelf leek; tot aan de groene ogen toe; en Softkit, die heel wat weg had van haar broer Lurkingshade. Ze merkte op dat het poesje aan het huilen was en dat Settledkit iets naar haar toeschoof. Als de goede tante die ze was bukte ze neer bij het tweetal - eenmalige dingen als dit was makkelijk, maar ze een hele jeugd opvoeden? No way. Daar had ze het geduld niet voor. Chapeau aan iedereen die het deed, maar het was haar niet geschonken. "Hey hey hey, wat is hier aan de hand?", vroeg ze zachtjes aan de kittens, haar stem zacht. Haar groene ogen - exact dezelfde groene ogen als haar zoontje, ook al wist hij het niet, van haar had geërfd, exact dezelfde groene ogen waar zij zo trots op was geweest omdat ze ze van Shrewstar had geërfd - keken hen één voor één aan.

Haar geplette vriendje werd naar haar toe geschoven. Zachtjes snufte ze, maar haar traantjes bleven nu uit. Het was lief van Settledkit dat hij het weer goed wilde maken, ook al vond ze zelf het cadeautje niet zo gepast. Toen verscheen er een bekende kattin in haar blikveld. Ze was even vergeten hoe ze heette, maar het was familie van papa, dat wist ze wel. Toen er gevraagd werd wat er aan de hand was, hield ze haar mondje verlegen dicht. Ze was een betje bang voor katten die niet heel dichtbij haar stonden, en kleine Softkit wist natuurlijk niet dat dit haar mama was.

Settledkit snapte niet waarom Softkit nou niet blijer werd. Hij begreep gewoon niet wat hij verkeerd had gedaan. Maar ze stopte gelukkig met heel erg te huilen en boos te zijn, dus hij moest toch iets goed gedaan hebben, toch? Settledkit glimlachte dan eindelijk naar zijn zusje, totdat opeens een grote kat weer voor zijn ogen kwam. Ohh, zij kwam wel vaker op visite. Ze hoorde bij zijn vader, want ze waren vaker samen. Waren zij dan ook nestgenootjes? Hmm, hij had het niet allemaal op een rijtje. Toen ze vroeg wat er aan de hand was, kreeg Settledkit een onschuldige blik op zijn gezicht. Hij ging echt niet vertellen dat hij zijn zusje aan het huilen had gemaakt. ‘Niets,’ piepte hij lief. Zijn groene oogjes gingen naar zijn zwart-witte zusje. ‘Toch, Softkit?’