Straight to my heart hit the mark

Het was raar om in het WindClan gebied te zijn. Eigenlijk kwam ze hier niet vaak, en keek ze gewoon vanaf boven.. Maar vandaag had ze besloten om toch eens naar beneden te gaan. Het voelde anders om echt naast de katten te staan van wie ze hield, dan ze van een afstandje te zien. Het was prettig, vertrouwd, maar ook pijnlijk. Zij had ze immers achtergelaten... Al had ze geen spijt, ze was zoveel sterker geworden en weer terug haarzelf. Een zachte glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze Quietstep vond. Ze wist dat hij het moeilijk had met het verdwijnen van zowel haar en haar moeder, maar er was nu niets meer aan te doen. Zonder dat hij het doorhad liep ze naast hem, haar staart troostend over zijn rug geslagen. Ze kon zijn gedachtes volgen, en ze gaf hem een geruststellende lik over zijn kop. Sshh big brother, het komt weer goed. Ooit zien we elkaar weer! Maar hij kon haar natuurlijk niet horen. Jammer genoeg. Ze zou graag nog is met hem willen kletsen. Maar het was het één of het ander geweest. Als ze nu nog in deze wereld was, zou ze waarschijnlijk ook niet gepraat hebben met hem en ergens huilend in een hoekje gezeten. Het was allemaal beter zo, en ze glimlachte nog eens.

- Niet echt bedoelt voor iemand, meer om Demi feels te geven
Maar als je wilt reageren mag het altijd! Ik kan alleen niet beloven dat ik snel terugpost met Mousey c:
Dit topic speelt zich af tijdens: dit topic

Whitelion was een gewoontedier, was hij altijd al geweest. En zelfs in Starclan trok zich dat door. Elke avond deed hij de patrouille zoals hij ze tijdens zijn leven gedaan had; langs de grenzen, zonder ze ooit over te steken. Soms zag hij een levende patrouille voorbij komen, en dan voegde hij zich erbij. Zijn geest tussen de lichamen van zijn clangenoten. Hij had niet veel beters te doen; maar hij vond het ook gewoon fijn om hen terug te zien. Om te horen wat er gebeurde. Maar bijna nooit ging hij terug naar het camp. Dat was te confronterend. Lizardpath was daar ook, en zij kon hem zien. De grote kater vermeed zijn dochter meestal. Waarom? Tsja. Misschien wou hij niet dat ze dacht dat hij zich eenzaam voelde in Starclan; misschien vond hij het gewoon moeilijk om haar te zien. Whitelion was zachter geworden hier in het rijk van de doden, zoveel was duidelijk. Hij had een kalme, vredige glimlach op zijn gezicht als hij sprak met anderen hier. Hij was de kat die hij misschien geweest was als die eerste fatale gebeurtenis nooit gebeurd was; als Dinfur nooit gestorven was. De Starclan warrior zag een andere Starclan kat op zijn weg langs de grenzen. Het was Mousewish; zij had zichzelf niet zo lang geleden in het ravijn gekieperd, samen met één van haar kittens. Een tweede stond ernaar te kijken. Ergens voelde de kater zich misschien verbonden met de veel jongere poes; ze hadden allebei uit het leven gestapt, allebei om hun eigen redenen maar allebei omdat ze dachten dat het beter was. Ze stond bij haar broer, Quietstep. Whitelion ging naast haar staan. Zijn uitdrukking was neutraal. Eigenlijk had hij hier niets mee te maken, eigenlijk zou hij hen misschien alleen moeten maken; maar enige conversatie zou sowieso maar langs één kant zijn, dus veel kwaad kon het ook niet. Daarbij, Mousewish had de eeuwigheid om tegen haar broer te spreken wanneer ze hem zouden verwelkomen in Starclan. "Het is moeilijk om ze zo te zien, hé.", mauwde de grote kater mompelend, zijn plotse zware stem haar misschien doend opschrikken.

Haar poten leken te verdwijnen in het hoge gras dat de grond van WindClan overal leek te sieren. Zachtjes haalde ze haar poot erdoor heen, wat er voor zorgde dat het wat bewoog, alsof de wind erlangs streek. Ze zat daar zo, een beetje dromerig voor zich uit te kijken, naast Quiet. Het voelde goed om wat tijd met hem te spenderen. Misschien zou hij het ook wel voelen? Al wist ze niet in hoeverre dat kon. Ze had immers zelf niet veel ervaring met geliefden die in StarClan zaten. Een stem deed haar doen opkijken. Ze was verrast, maar niet geschrokken. Het was Whitelion, een kater die veel verkeerds gedaan had in zijn leven, maar toch een goed hart had. Ze glimlachte naar hem als begroeting, en trok met haar oortje om zijn vraag. "Ja, maar ook fijn." beantwoordde ze hem na kort nadenken en drukte zichzelf wat meer tegen Quiet aan. "Want ik mis hem wel heel erg. Net zoals de rest van mijn familie, natuurlijk. Maar met Quiet had ik de sterkste band." vervolgde ze en keek opzij naar de kater die enkel voor zich uitstaarde. Ze realiseerde zich dat hij niets door kon hebben, ook geen vaag gevoel. Anders zou hij wel op onderzoek uitgaan, zo was hij wel.