Un deux trois quatre cinq six sept huit neuf

_{Haar vacht tintelde lichtjes. Een nieuwsgierige uitdrukking verscheen op haar jonge gezicht, waarbij ze wat gras dat tussen haar poten zat wegschoof, en naar beneden keek. Haar vacht tintelde alleen wanneer er iets interessants gebeurde. Bijvoorbeeld als haar kittens iets vingen, of Quiet iets leuks deed. Maar dit keer leek er iets anders te zijn en ze vond het niet leuk om te zien wat ze zag. Een kat was aan het doodgaan. Mouse snapte dat zij degene zou zijn die hem zou moeten verwelkomen, zoals Ravenheart bij haar gedaan had. Snel schoof ze het gras weer voor het beeld. Creamyfrost van RiverClan zou zich binnenkort melden. Haar pluizige staart tikte Cheekykit aan, en ze glimlachte warm naar hem. "Kom je mee? We gaan iemand even de weg wijzen," zei ze tegen hem, waarna ze richting de plek ging waar de nieuwe StarClan-leden kwamen.

- Cheekykit + Creamyfrost}

Slaap was niet nodig in Starclan, maar de kleine gestipte kitten hield ervan om in de witte pluisjes te dommelen. De witte pluisjes waren gemengd met zilverwit gras. Hij werd zachtjes aangeraakt door zijn moeder. Het kleine ventje keek haar vrolijk aan en sprong dan recht. "Wie dan, mama?" Hij lispelde nog een beetje. Nieuwkomers waren altijd leuk. Wat hij niet leuk vond was kijken naar de andere wereld. Hij snapte er zo weinig van en het maakte hem stiekem een beetje jaloers. Gelukkig waren er genoeg jonge kittens om zich te amuseren. Misschien ging dit wel een kitten zijn.

_{Haar mannetje vroeg hem wie er dan aankwam, en ze keek hem met een glimlachje aan. "Creamyfrost, maar jij kent hem niet zeker?" vroeg ze, al wist ze natuurlijk het antwoord wel. Snel gaf ze een lik over zijn vacht heen zodat die wat mooier naar beneden stond. Sterretjes bleven aan haar tong plakken en ze giechelde terwijl ze deze uitstak naar haar zoontje. Bij iedere pas die ze zetten leken sterren op te stijgen, en ze kon er nooit genoeg van krijgen. Het was een prachtig aanzicht. "Hij komt uit RiverClan, hij is het neefje van de leider van RiverClan zelfs. Best wel cool, hé?" vroeg ze, om hem enthousiast te maken over de komst van een nieuwe kat, wat natuurlijk in de echte wereld zorgde voor heel wat verdriet. Maar hier was alles anders.}

Hij lachte hard toen zijn moeder sterretjes op haar tong had plakken. Hij maakte een sprongetje en stak zijn eigen tong in het gras. De sterretjes kietelden. Toen hij toekeek hoe ze weer van zijn tong naar beneden gleden had hij een idee. Het ventje maakte een koprol. Terwijl hij rolde bleven er verschillende sterretjes aan zijn vacht plakken. Nu was hij een grote sterrenbol. Vaagjes hoorde hij mama's woorden. Hij stak zijn kopje uit zijn kat-rol. Daardoor vertraagde hij. Hij plofte op zijn ruggetje in een wolk van sterretjes. "Dat is suuuuper cool!" Hijgend krabbelde hij recht. Nu pas had hij door dat er heldere stralen uit de vloer kwamen. Huh? Regen kwam uit het gat en de aroma van kruiden. Cheekykit piepte enthousiast. DE BEZOEKER GING KOMEN AAAAH!

Hij wist dat hij er heen ging. Hij had het aan de reactie van zijn moeder gezien, die nu weer even verdwenen leek. Maar hij zou haar waarschijnlijk snel weer terug zien. Hij had het geweten zo snel hij zich van zijn lichaam had weggedraaid. Toch was het voor elke kat weer een verrassing hoe het er in het echt uitzag. Natuurlijk had iedereen er fantasieën over, dacht iedereen het te weten. Het even vergetend dat alleen de medicine cat’s, leaders en de katten in StarClan echt wisten hoe het was. Bij die laatste groep hoorde hij nu ook. Hij voelde de kracht weer door zijn lijf stromen toen hij zijn lichtblauwe ogen langzaam open deed. De den was veranderd in een door de maan en sterren verlicht grasveld. Zijn lichtblauwe ogen straalden helder en zijn halflange crèmekleruge vacht sprankelde. De pijn was weg, maar het verdriet lag nog wel dicht aan het oppervlak. Het verdriet om diegene die hij achter had moeten laten. De laatste woorden van Crystalshell die hij opgevangen had terwijl hij naar StarClan onderweg was hadden hem schrik bezorgd, maar zeker ook verdriet. Ze droeg zijn kittens en hij zou geen vader voor ze kunnen zijn. Al die emotie was even op zijn gezicht te lezen, vlak voordat het beeld onder hem sloot. Het beeld van de katten die snikkend bij zijn levenloze lijf lagen. Zijn pleegkittens en zijn vrienden, diegene die hem het meest zouden missen. Waarschijnlijk net zo veel als zijn tante hem ging missen. Butterstar die haar kittens net op de wereld had gezet. De dood kwam nooit gelegen.

Toen ving zijn blik die van Mousewish en even later die van Cheekykit. Hij had het verhaal gehoord over de kattin die gesprongen was en niet veel later gevolgd werd door één van haar kittens. Een kattin van WindClan. Hij had haar wel eens gezien tijdens een gathering, dus hij wist zeker dat zij dit moest zijn. Een waterig glimlachje verscheen om zijn lippen terwijl hij even respectvol zijn kop neeg. Het verdriet sprak nog steeds uit zijn lichtblauwe ogen. Hij zei niets, soms waren woorden ook niet nodig. Hij had tijd nodig om alles een plekje te geven, maar in StarClan zou hij vast genoeg tijd krijgen.

_{Het was een rare ervaring om wakker te worden in een gebied waar je niet je ogen dichtdeed. Zij had het zelf meegemaakt natuurlijk, en was toen flink in de war geweest. Ze kon zich voorstellen dat hij dit ook zou hebben, maar het leek mee te vallen. Hij neeg respectvol zijn kop en Mouse glimlachte breed naar hem. Dat was nergens voor nodig, hij was immers ouder dan haar. Sowieso was iedereen gelijk in StarClan, omdat niemand hier iets slechts deed. Ze liep naar voren en drukte haar neusje tegen de zijne aan, als soort officiële begroeting. Om eerlijk te zijn wist ze niet of dat eigenlijk wel moest, maar het leek haar logisch, gezien dit ook gebeurde bij nieuwe apprentices en warriors. En ze vond het gewoon een leuk ritueel. "Welkom Creamyfrost!" miauwde ze, haar stem opgetogen. Ze zag zijn verdriet wel, en wilde hem natuurlijk meteen opbeuren. Dit had altijd al in haar karakter gezeten, ze kon er niet tegen als iemand verdriet had. Al sinds een kitten zorgde ze ervoor dat iedereen gelijk was. "Kijk Cheeky, dit is hem dan. Hij ziet er stoer uit, he?" ze keek richting haar zoontje met opgetrokken wenkbrauw en grijnsje, waarna ze hem met een neusje tegen zijn kont aan dichterbij duwde. "Zeg maar is hallo, dan ben je de eerste kitten uit StarClan die dat gedaan heeft!"}

Hij had maar heel even met zijn ogen geknipperd en er meteen spijt van gehad. De kater stond er al. Dat maakt hem wel niet minder enthousiast. De kater was groot en zag er machtig uit. Hij had sterke spierbundels onder zijn lange vacht. Hoewel Cheeky vond dat die er wat vrouwelijk uit zag. Hij keek gretig op naar zijn mama. Ja! Ja ze had gelijk! Het kereltje sprong naar voren. Bijna tuimelde hij tegen de borstkas van de nieuwe warrior toen hij de afstand verkeerd inschatte. "Dag neefje van de leider!", miauwde hij dan ook zonder schroom, want dat had zijn mama toch verteld?

Er brak een glimlach op zijn gezicht door toen de kattin tegen haar kitten begon te praten. Hij was nu eenmaal echt dol op kittens. Hij duurde niet lang of Cheekykit kwam zijn kant op gesprongen. Ondanks alles schoot hij in de lach en gaf het katertje een lik over zijn kopje. “Hallo daar grote warrior.” Begroette hij hem. Er lag een fonkeling in zijn lichtblauwe ogen, maar die verdween ook weer. Zijn gedachten gingen naar de woorden van Crystalshell. Voor even kwam het verdriet terug op zijn gezicht en staarde hij naar het gras onder zijn poten. Het gras waar eerst nog het beeld van zijn levenloze lichaam was geweest. Hij moest zijn kittens op zien groeien in StarClan. Hij hoopte maar dat ze wisten dat hij altijd over ze zou waken. Hij hoopte ook met heel zijn hart dat de Clan van de kittens kon gaan houden, van zijn kittens. Want ze verdienden de liefde die hij ze gegeven zou hebben.

Onderwerp: Re: Un deux trois quatre cinq six sept huit neuf